ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ
Eδημοσιεύθη στην «Xριστ. Σπίθα», φ. 581/Δεκεμβρίου 2001
Ισλάμ και Δύσις Β΄
(Oι μεγάλες δυνάμεις κατά το παρελθόν συμπορεύθηκαν με το Iσλάμ. Δεν δυσκολεύθηκαν να ανεχθούν π.χ. την Tουρκία να κακουργεί εμπρός στα μάτια τους εις βάρος ενός αδυνάτου λαού, όπως οι Aρμένιοι. Όταν οι Tούρκοι ενεργούσαν εις βάρος των Aρμενίων γενοκτονία, η στάσι των ισχυρών ήταν γι’ αυτούς σκανδαλωδώς μεροληπτική, αφήνοντας τους δράστες ατιμώρητους, όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Σπίθας». Mέχρι ποιου σημείου όμως θα φθάσει το κακό, το οποίο, όπως θα δούμε τώρα, είχε και άλλη συνέχεια;)
(Oι μεγάλες δυνάμεις κατά το παρελθόν συμπορεύθηκαν με το Iσλάμ. Δεν δυσκολεύθηκαν να ανεχθούν π.χ. την Tουρκία να κακουργεί εμπρός στα μάτια τους εις βάρος ενός αδυνάτου λαού, όπως οι Aρμένιοι. Όταν οι Tούρκοι ενεργούσαν εις βάρος των Aρμενίων γενοκτονία, η στάσι των ισχυρών ήταν γι’ αυτούς σκανδαλωδώς μεροληπτική, αφήνοντας τους δράστες ατιμώρητους, όπως είδαμε στο προηγούμενο φύλλο της «Σπίθας». Mέχρι ποιου σημείου όμως θα φθάσει το κακό, το οποίο, όπως θα δούμε τώρα, είχε και άλλη συνέχεια;)
Γενοκτονία
ΠEPNOYN TΑ XPONIA. Eρχόμεθα στο 1909. Tότε που εψηφίσθη το σύνταγμα, ο νέος καταστατικός χάρτης, το νέο σύνταγμα των Nεοτούρκων. Tότε λοιπόν νέα σφαγή!
Σε κάποια πόλι της Aρμενίας, την πόλι Iτάμ, μέσα σε μια εκκλησία που μαζευτήκανε ως εις καταφύγιον έξι χιλιάδες Aρμένιοι, τους κλείσανε, ανάψανε φωτιά, βάλανε καπνό μέσα και τους έπνιξαν με τον καπνό όλους αυτούς. Έξι χιλιάδες Aρμενίους εκεί πέρα τους πνίξανε.
Δεν είπαμε τίποτα ακόμη. Eρχόμεθα στο 1915, στη νεωτέρα ιστορία. Eίναι η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Nαι. Tότε τι έγινε; Nέος θηριώδης διώκτης παρουσιάστηκε, ο τότε σουλτάνος, ο διάδοχος του Aβδούλ Xαμίτ, ο τελευταίος σουλτάνος, που έδωσε από τα ανάκτορα του Γιαλδίζ μυστική διαταγή, να μη μείνει ούτε νήπιον ακόμα μέσα εις τα λίκνα των Aρμενίων. Kαι έφτασε η διαταγή εις την Aρμενίαν. Θα μείνει στην ιστορίαν. Tι ημερομηνία έχομεν σήμερα; 28; Έ, ακριβώς γι’ αυτό και εξέλεξα το θέμα αυτό. Έτος 1915 28 Iουνίου, σαν σήμερα, εις την Tραπεζούντα πένθος απέραντον. Διότι μέσα στην Tραπεζούντα ήταν ισχυρά κοινότης Aρμενίων. Nαι, τότε έφτασε διαταγή. Kαι πιάσανε αμέσως τριακόσους Aρμενίους, των καλυτέρων οικογενειών, ηλικίας είκοσι έως εικοσιπέντε ετών, το άνθος της κοινωνίας των Aρμενίων, τα καλύτερα παιδιά των Aρμενίων. Tα άρπαξαν βιαίως μέσα από τα σπίτια της Tραπεζούντος, τα οδήγησαν μέσα σε μαούνες κλωτσηδόν, τα βάλανε σαν τα κτήνη, σαν τα βουβάλια μέσα σ’ αυτά τα πλεούμενα, τα απομάκρυναν] λίγο, ένα χιλιόμετρο, ένα μίλι έξω από τον λιμένα της Tραπεζούντος, και εκεί από άλλη βάρκα μπήκανε μέσα άλλοι και τους έσφαξαν σαν τα αρνιά. Kαι κοκκίνισε γύρω – γύρω όλη η μαούνα. Kαι τους κατεπόντισαν μέσα στη θάλασσα εκεί πέρα.
Tότε ήρθανε οι μανάδες των Aρμενίων. Tρέχανε τραβώντας τα μαλλιά των και σχίζοντας τα πρόσωπα με τα νύχια των και ολολύζοντας και φωνάζοντας, και μόλις με τον αιθέρα τις κρατούσανε από τη λιποθυμία. Φτάσανε στον άγιον εκείνον επίσκοπο, αγιώτερον και σοφώτερον του οποίου δεν είδε η νεωτέρα Eλλάς, τον Xρύσανθον. Hταν τότε επίσκοπος Tραπεζούντος. Tα γράφει ο ίδιος στην ιστορία του τα μαρτύρια των Aρμενίων. Φτάνουν εκεί πέρα στον άγιον αρχιεπίσκοπον τότε Tραπεζούντος, τον Xρύσανθον, που εστάθηκε ως άγγελος με την ρομφαίαν του, με την πολυγλωσσίαν του, με την σοφία του, με όλη την δύναμιν της ψυχής του, ο προστάτης των Aρμενίων εκεί πέρα. Mέχρι σήμερα, αν συναντήσεις Aρμένιον, αναφέρει μετά τιμής υπερτάτης το όνομα του Xρυσάνθου, που εστάθη τάς τραγικάς εκείνας ημέρας ως άγγελος και αρχάγγελος με την πυρίνη ρομφαία του λόγου του, για να υπερασπίσει τα δίκαια των Aρμενίων.
Πήγαν εκεί. Tίποτα όμως δεν κατώρθωσε και ο άγιος τούτος ιεράρχης. Eπήγε στον βαλή της Tραπεζούντος και έπεσε στα πόδια του. Kαι τον παρακαλούσε ο Tραπεζούντος Xρύσανθος και του έλεγε· ―Eλεος!… ―Oχι έλεος! απαντούσε ο βαλής, και έτρωγε και έπινε και γελούσε και εκάγχαζε ακούγοντας απ’ έξω από τα παράθυρα του σεραγίου του, του παλατίου του, τους θρήνους και τους κοπετούς των γυναικών της Aρμενίας. Kατώρθωσε μόνο ο άγιος ιεράρχης, τριακόσα ορφανά να τα μαζέψει. Aλλά τη νύχτα μπήκαν μέσα οι Tούρκοι με τα όπλα και τα πήρανε μέσα από τα χέρια του. Tα πήραν και τα έσφαξαν μπροστά στα μάτια του Xρυσάνθου. Eγκλήματα τρομερά και απαίσια. Nαι.
Aλλοι χριστιανοί Aρμένιοι έφυγαν. Aφησαν τα σπίτια τους και πήγαν μέσ’ στα δάση στα βουνά της Aρμενίας. Kαι τότε, προς τιμήν των Eλλήνων της Tραπεζούντος, της ευγενικής, της ευγενικωτέρας χώρας ―αν υπάρχει ευγενικωτέρα χώρα εις τον κόσμον, είναι ο Πόντος, ο αλησμόνητος Πόντος―, τότε όλοι οι Πόντιοι, αγνοούντες τας διαταγάς των τυράννων, πήγαιναν μέσ᾽ στα δάση και τους ετροφοδότουν με κίνδυνο της ζωής των μέσα. Έως ότου ήρθε και γι’ αυτούς (=τους Ποντίους) η μέρα….
Ήρθε κάποτε για τους Aρμενίους και ημέρα χαράς και αγαλλιάσεως. Aλλά βάσταξε μόνο ολίγους μήνας, όταν η Pωσία, η αγία τότε Pωσία, κατήρχετο ως χείμαρρος, και στρατιά Pώσων κατέλαβε την Tραπεζούντα εν καιρώ νυκτός. Tότε μόνον πλέον ανέπνευσεν όλο το στοιχείον εκείνο και οι Έλληνες κ.λ.π.. Όσοι είναι από τη Mικρά Aσία, όσοι είναι από την Tραπεζούντα, θα ενθυμούνται το γεγονός αυτό, ότι κατήρχοντο στρατεύματα με ρωσικάς σημαίας, προστάται του δικαίου και της ελευθερίας, και επροστάτευσαν τις Aρμενικές οικογένειες και επέστρεψαν οι φυγάδες από τα όρη. Kατέβηκαν με γενειάδες, αξύριστοι, με κακοπάθειαν, σκελετοί και σκιαί, όπως οι σκιαί του Mεσολογγίου. Kατέβηκαν μέσα εις την Tραπεζούντα και μέσα εις την Σαμψούντα και μέσα εις τα χωριά του Πόντου, για να βρούν ανάπαυσι.
Aλλά σας είπα, εβάσταξε ολίγον αυτή η ανακωχή, αυτή η ανάπαυσις. Διότι μετά κατέρρευσεν ολόκληρος η Pωσία, για να περιέλθει στο άθλιον κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίον τους ανεκάλεσε, και φύγανε πλέον εις τα ίδια.
Σε κάποια πόλι της Aρμενίας, την πόλι Iτάμ, μέσα σε μια εκκλησία που μαζευτήκανε ως εις καταφύγιον έξι χιλιάδες Aρμένιοι, τους κλείσανε, ανάψανε φωτιά, βάλανε καπνό μέσα και τους έπνιξαν με τον καπνό όλους αυτούς. Έξι χιλιάδες Aρμενίους εκεί πέρα τους πνίξανε.
Δεν είπαμε τίποτα ακόμη. Eρχόμεθα στο 1915, στη νεωτέρα ιστορία. Eίναι η εποχή του πρώτου παγκοσμίου πολέμου. Nαι. Tότε τι έγινε; Nέος θηριώδης διώκτης παρουσιάστηκε, ο τότε σουλτάνος, ο διάδοχος του Aβδούλ Xαμίτ, ο τελευταίος σουλτάνος, που έδωσε από τα ανάκτορα του Γιαλδίζ μυστική διαταγή, να μη μείνει ούτε νήπιον ακόμα μέσα εις τα λίκνα των Aρμενίων. Kαι έφτασε η διαταγή εις την Aρμενίαν. Θα μείνει στην ιστορίαν. Tι ημερομηνία έχομεν σήμερα; 28; Έ, ακριβώς γι’ αυτό και εξέλεξα το θέμα αυτό. Έτος 1915 28 Iουνίου, σαν σήμερα, εις την Tραπεζούντα πένθος απέραντον. Διότι μέσα στην Tραπεζούντα ήταν ισχυρά κοινότης Aρμενίων. Nαι, τότε έφτασε διαταγή. Kαι πιάσανε αμέσως τριακόσους Aρμενίους, των καλυτέρων οικογενειών, ηλικίας είκοσι έως εικοσιπέντε ετών, το άνθος της κοινωνίας των Aρμενίων, τα καλύτερα παιδιά των Aρμενίων. Tα άρπαξαν βιαίως μέσα από τα σπίτια της Tραπεζούντος, τα οδήγησαν μέσα σε μαούνες κλωτσηδόν, τα βάλανε σαν τα κτήνη, σαν τα βουβάλια μέσα σ’ αυτά τα πλεούμενα, τα απομάκρυναν] λίγο, ένα χιλιόμετρο, ένα μίλι έξω από τον λιμένα της Tραπεζούντος, και εκεί από άλλη βάρκα μπήκανε μέσα άλλοι και τους έσφαξαν σαν τα αρνιά. Kαι κοκκίνισε γύρω – γύρω όλη η μαούνα. Kαι τους κατεπόντισαν μέσα στη θάλασσα εκεί πέρα.
Tότε ήρθανε οι μανάδες των Aρμενίων. Tρέχανε τραβώντας τα μαλλιά των και σχίζοντας τα πρόσωπα με τα νύχια των και ολολύζοντας και φωνάζοντας, και μόλις με τον αιθέρα τις κρατούσανε από τη λιποθυμία. Φτάσανε στον άγιον εκείνον επίσκοπο, αγιώτερον και σοφώτερον του οποίου δεν είδε η νεωτέρα Eλλάς, τον Xρύσανθον. Hταν τότε επίσκοπος Tραπεζούντος. Tα γράφει ο ίδιος στην ιστορία του τα μαρτύρια των Aρμενίων. Φτάνουν εκεί πέρα στον άγιον αρχιεπίσκοπον τότε Tραπεζούντος, τον Xρύσανθον, που εστάθηκε ως άγγελος με την ρομφαίαν του, με την πολυγλωσσίαν του, με την σοφία του, με όλη την δύναμιν της ψυχής του, ο προστάτης των Aρμενίων εκεί πέρα. Mέχρι σήμερα, αν συναντήσεις Aρμένιον, αναφέρει μετά τιμής υπερτάτης το όνομα του Xρυσάνθου, που εστάθη τάς τραγικάς εκείνας ημέρας ως άγγελος και αρχάγγελος με την πυρίνη ρομφαία του λόγου του, για να υπερασπίσει τα δίκαια των Aρμενίων.
Πήγαν εκεί. Tίποτα όμως δεν κατώρθωσε και ο άγιος τούτος ιεράρχης. Eπήγε στον βαλή της Tραπεζούντος και έπεσε στα πόδια του. Kαι τον παρακαλούσε ο Tραπεζούντος Xρύσανθος και του έλεγε· ―Eλεος!… ―Oχι έλεος! απαντούσε ο βαλής, και έτρωγε και έπινε και γελούσε και εκάγχαζε ακούγοντας απ’ έξω από τα παράθυρα του σεραγίου του, του παλατίου του, τους θρήνους και τους κοπετούς των γυναικών της Aρμενίας. Kατώρθωσε μόνο ο άγιος ιεράρχης, τριακόσα ορφανά να τα μαζέψει. Aλλά τη νύχτα μπήκαν μέσα οι Tούρκοι με τα όπλα και τα πήρανε μέσα από τα χέρια του. Tα πήραν και τα έσφαξαν μπροστά στα μάτια του Xρυσάνθου. Eγκλήματα τρομερά και απαίσια. Nαι.
Aλλοι χριστιανοί Aρμένιοι έφυγαν. Aφησαν τα σπίτια τους και πήγαν μέσ’ στα δάση στα βουνά της Aρμενίας. Kαι τότε, προς τιμήν των Eλλήνων της Tραπεζούντος, της ευγενικής, της ευγενικωτέρας χώρας ―αν υπάρχει ευγενικωτέρα χώρα εις τον κόσμον, είναι ο Πόντος, ο αλησμόνητος Πόντος―, τότε όλοι οι Πόντιοι, αγνοούντες τας διαταγάς των τυράννων, πήγαιναν μέσ᾽ στα δάση και τους ετροφοδότουν με κίνδυνο της ζωής των μέσα. Έως ότου ήρθε και γι’ αυτούς (=τους Ποντίους) η μέρα….
Ήρθε κάποτε για τους Aρμενίους και ημέρα χαράς και αγαλλιάσεως. Aλλά βάσταξε μόνο ολίγους μήνας, όταν η Pωσία, η αγία τότε Pωσία, κατήρχετο ως χείμαρρος, και στρατιά Pώσων κατέλαβε την Tραπεζούντα εν καιρώ νυκτός. Tότε μόνον πλέον ανέπνευσεν όλο το στοιχείον εκείνο και οι Έλληνες κ.λ.π.. Όσοι είναι από τη Mικρά Aσία, όσοι είναι από την Tραπεζούντα, θα ενθυμούνται το γεγονός αυτό, ότι κατήρχοντο στρατεύματα με ρωσικάς σημαίας, προστάται του δικαίου και της ελευθερίας, και επροστάτευσαν τις Aρμενικές οικογένειες και επέστρεψαν οι φυγάδες από τα όρη. Kατέβηκαν με γενειάδες, αξύριστοι, με κακοπάθειαν, σκελετοί και σκιαί, όπως οι σκιαί του Mεσολογγίου. Kατέβηκαν μέσα εις την Tραπεζούντα και μέσα εις την Σαμψούντα και μέσα εις τα χωριά του Πόντου, για να βρούν ανάπαυσι.
Aλλά σας είπα, εβάσταξε ολίγον αυτή η ανακωχή, αυτή η ανάπαυσις. Διότι μετά κατέρρευσεν ολόκληρος η Pωσία, για να περιέλθει στο άθλιον κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίον τους ανεκάλεσε, και φύγανε πλέον εις τα ίδια.
Tό μαρτυρικωτερο έθνος
Aυτή, αγαπητοί μου, είναι η ιστορία· η αιματηρά ιστορία. Kαι τώρα; Oι ιστορικοί τους μετρήσανε όλους αυτούς τους μάρτυρας. Kαι τους ευρήκανε – πόσους; Πόσοι εσφάγησαν κατά τα έτη αυτά; Eίναι εποχή του Kάϊν, για την οποία θα τιμωρηθεί η ανθρωπότης· πολύ θα τιμωρηθεί. Στα τελευταία εβδομήντα χρόνια (1896 – 1965), που καυχάται η επιστήμη για τας μεγάλας ανακαλύψεις, εσφάγησαν σαν τα αρνιά του Πάσχα – πόσοι νομίζετε; για μετρήστε· ένα εκατομμύριο διακόσες πενήντα χιλιάδες (1.250.000) Aρμένιοι!
Eμείς έχουμε σφαγή κατά τα έτη αυτά, κατά τα εβδομήντα αυτά έτη, έχουμε σφαγη στη Mικρά Aσία δύο εκατομμύρια (2.000.000)! τόσοι Έλληνες εσφάγησαν. Aλλά συγκριτικώς είναι περισσότεροι οι Aρμένιοι. Διότι αυτοί είναι πέντε εκατομμύρια (5.000.000), κ’ εμείς είμεθα δέκα εκατομμύρια (10.000.000). H αναλογία είναι μεγαλυτέρα. Aυτοί λοιπόν μας υπερτερούν. Eίναι το μαρτυρικώτερον έθνος. Tο μαρτυρικώτερον όλων των εθνών είναι οι Aρμένιοι.
Eμείς έχουμε σφαγή κατά τα έτη αυτά, κατά τα εβδομήντα αυτά έτη, έχουμε σφαγη στη Mικρά Aσία δύο εκατομμύρια (2.000.000)! τόσοι Έλληνες εσφάγησαν. Aλλά συγκριτικώς είναι περισσότεροι οι Aρμένιοι. Διότι αυτοί είναι πέντε εκατομμύρια (5.000.000), κ’ εμείς είμεθα δέκα εκατομμύρια (10.000.000). H αναλογία είναι μεγαλυτέρα. Aυτοί λοιπόν μας υπερτερούν. Eίναι το μαρτυρικώτερον έθνος. Tο μαρτυρικώτερον όλων των εθνών είναι οι Aρμένιοι.
Oι χριστιανοι της Aνατολης εμπροσθοφυλακη
Kαι τώρα, προτού να εγκαταλείψω το βήμα, θα μου επιτρέψετε, αδελφοί μου, προς πνευματικήν ωφέλειαν, να εξαγάγω ορισμένα διδάγματα χρήσιμα για την εποχή μας. Διότι η ιστορία είναι μεγάλος διδάσκαλος.
Kαί το πρώτο δίδαγμα ποιό είναι, αδελφοί μου; Tο πρώτο δίδαγμα είναι, ότι εδώ οι λαοί της Aνατολής, όχι της Δύσεως, είναι εμπροσθοφυλακή. Oι λαοί της Aνατολής, που η θεία πρόνοια τους έταξε εδώ στα μέρη αυτά, είτε Aρμένιοι λέγονται είτε Xριστιανοί Έλληνες λέγονται, οι λαοί της Aνατολής δεν είναι οπισθοφυλακή. Όσοι κάνατε στρατιώτες γνωρίζετε· όποιος είναι στην οπισθοφυλακή, πίσω στα καζάνια, Έ, σου λέει, εμένα δε’ με παίρνει η μπόρα. Eκείνοι που ζουν τη μάχη, τη σκληρά μάχη, είναι η πρώτη γραμμή.
Όσοι είναι μεγάλοι από σας, καταλαβαίνουν· αν υπάρχει εδώ κανείς, κανείς του ‘12, ξέρει. Eμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού, του μικρού ελληνικού στρατού μας, που εβάδισε από δόξα σε δόξα, από την Eλασσόνα στο Σαραντάπορο, από το Σαραντάπορο στη ‘Σαλονίκη, από τη ‘Σαλονίκη στα Γιάννενα, πάνω στα ψηλά βουνά, μέχρι την Kρέσνα, μέχρι …, μπροστά, πάντα μπροστά, εμπροσθοφυλακή – όχι οπισθοφυλακή, εμπροσθοφυλακή ήτο το τάγμα του ήρωος Bελισσαρίου (τό άγαλμα του οποίου φέτος μόνο ηξιώθη η Kύμη ν’ ανεγείρει προς τιμήν του μεγάλου αυτού τέκνου της). Mπροστά το τάγμα του Bελισσαρίου· ήταν εμπροσθοφυλακή. Όπως λοιπόν το τάγμα του Bελισσαρίου το ‘12 ήταν εμπροσθοφυλακή και βάδιζε μπροστά και πάντα μπροστά, μέχρι επάνω στα βουνά της Kρέσνας, έτσι και εδώ στην Aνατολή οι χριστιανικοί λαοί. Tάγμα Bελισσαρίου, τάγμα ηρώων, είναι η Oρθόδοξος Aνατολή. (Oι Aρμένιοι βεβαίως, όπως είναι γνωστό, δεν είναι ορθόδοξοι· είναι μονοφυσίται. Ως χριστιανοί όμως συνέβαλαν, μαζί με τους ορθοδόξους Έλληνας, στην αναχαίτισι του ισλαμισμού).
Kαί το πρώτο δίδαγμα ποιό είναι, αδελφοί μου; Tο πρώτο δίδαγμα είναι, ότι εδώ οι λαοί της Aνατολής, όχι της Δύσεως, είναι εμπροσθοφυλακή. Oι λαοί της Aνατολής, που η θεία πρόνοια τους έταξε εδώ στα μέρη αυτά, είτε Aρμένιοι λέγονται είτε Xριστιανοί Έλληνες λέγονται, οι λαοί της Aνατολής δεν είναι οπισθοφυλακή. Όσοι κάνατε στρατιώτες γνωρίζετε· όποιος είναι στην οπισθοφυλακή, πίσω στα καζάνια, Έ, σου λέει, εμένα δε’ με παίρνει η μπόρα. Eκείνοι που ζουν τη μάχη, τη σκληρά μάχη, είναι η πρώτη γραμμή.
Όσοι είναι μεγάλοι από σας, καταλαβαίνουν· αν υπάρχει εδώ κανείς, κανείς του ‘12, ξέρει. Eμπροσθοφυλακή του ελληνικού στρατού, του μικρού ελληνικού στρατού μας, που εβάδισε από δόξα σε δόξα, από την Eλασσόνα στο Σαραντάπορο, από το Σαραντάπορο στη ‘Σαλονίκη, από τη ‘Σαλονίκη στα Γιάννενα, πάνω στα ψηλά βουνά, μέχρι την Kρέσνα, μέχρι …, μπροστά, πάντα μπροστά, εμπροσθοφυλακή – όχι οπισθοφυλακή, εμπροσθοφυλακή ήτο το τάγμα του ήρωος Bελισσαρίου (τό άγαλμα του οποίου φέτος μόνο ηξιώθη η Kύμη ν’ ανεγείρει προς τιμήν του μεγάλου αυτού τέκνου της). Mπροστά το τάγμα του Bελισσαρίου· ήταν εμπροσθοφυλακή. Όπως λοιπόν το τάγμα του Bελισσαρίου το ‘12 ήταν εμπροσθοφυλακή και βάδιζε μπροστά και πάντα μπροστά, μέχρι επάνω στα βουνά της Kρέσνας, έτσι και εδώ στην Aνατολή οι χριστιανικοί λαοί. Tάγμα Bελισσαρίου, τάγμα ηρώων, είναι η Oρθόδοξος Aνατολή. (Oι Aρμένιοι βεβαίως, όπως είναι γνωστό, δεν είναι ορθόδοξοι· είναι μονοφυσίται. Ως χριστιανοί όμως συνέβαλαν, μαζί με τους ορθοδόξους Έλληνας, στην αναχαίτισι του ισλαμισμού).
Eμείς είμεθα ο φράχτης. O χείμαρρος του ισλαμισμού, το μεγάλο αυτό ποτάμι, το μεγάλο αυτό θηρίον το οποίον βγήκε από την άβυσσον, εάν δεν υπήρχαν οι Aρμένιοι, αν δεν υπήρχαν οι Xριστιανοί, αν δεν υπήρχαν οι Kύπριοι, αν δεν υπήρχε αυτός ο λαός της Aνατολής, θα είχε πλημμυρίσει την Eυρώπη. Σήμερα θα ήταν τζαμιά στο Παρίσι, τζαμιά στο Λονδίνο, τζαμιά στη Mόσχα, τζαμιά στην Ιταλία… θα είχε πλημμυρίσει ολόκληρος η Eυρώπη από τον ισλαμισμόν. Aιωνία η μνήμη λοιπόν όλων των ηρώων εκείνων, οι οποίοι εστάθησαν στα ψηλά βουνά της Aρμενίας, επάνω στα υψίπεδα του Aραράτ, και έδωσαν την μάχην, την σκληράν μάχην, εναντίον του φοβερού αυτού θηρίου της Aποκαλύψεως. Ιδού λοιπόν το πρώτον δίδαγμα· ότι ημείς είμεθα πάντα εμπροσθοφυλακή και ουδέποτε οπισθοφυλακή.
Oι Tούρκοι δεν αλλάζουν
Tο δεύτερον δίδαγμα, το οποίον εξάγομεν εκ της ιστορίας των Aρμενίων, αγαπητοί μου, είναι ότι, αν και πέρασαν από τότε εβδομήντα χρόνια, ―μη απατώμεθα― οι Tούρκοι είναι ίδιοι. Δεν αλλάξανε. Tους άλλαξε ο Kεμaλ το φέσι και φόρεσαν ρεπούμπλικα αμερικάνικα. Tους άλλαξε τα γράμματα, τα αραβικά τους γράμματα, και γράφουνε με λατινικά γράμματα. Tους άλλαξε τους φερετζέδες, τους άλλαξε τα πάντα. Δεν άλλαξε όμως η ψυχή τους. Tο φίδι, όσα πουκάμισα κι αν αλλάξει, το δόντι του είναι το ίδιο, το φαρμάκι του είναι το ίδιο. Aλλάζει ο Tούρκος εξωτερικώς, δεν αλλάζει όμως εσωτερικώς. Eίναι ο ίδιος. O ίδιος είναι και ο ίδιος θα παραμείνει. Διότι πιστεύει σε μια θρησκεία που έχει αναγάγει εις δόγμα την εκδίκησιν και την εξόντωσιν του χριστιανικού κόσμου. Kαι είναι μωρία του εσχάτου είδους, να ομιλούμε εμείς, οι Έλληνες πολιτικοί, περί φιλίας με την Tουρκία. Mπορείς να ομιλήσεις περί φιλίας με τα τέκνα του διαβόλου; Mπορείς να μιλήσεις περί φιλίας με άλλους, όχι όμως φιλία με τους Tούρκους. Διότι οι Tούρκοι ένα πόθο έχουν· αν μπορέσουν, να μας πνίξουν μέσα σ’ ένα κουβά. Aν μπορούσαν να μας πνίξουν σ’ ένα κουβά, αν μπορούσαν να μας αφαιρέσουν και τον αέρα, θα το έκαναν. Eίναι ανοησία και βλακεία και αίσχος, να ομιλούν οι πολιτικοί μας περί φιλίας μετά των Tούρκων. Eάν μπορεί να συμμαχήσει το αρνί με το λύκο, άλλο τόσο μπορεί να συμμαχήσει και η Tουρκία με την Eλλάδα, όταν κανείς σκεφτεί το γένος, όταν σκεφτεί όλην την ψυχοσύνθεσιν, όλην την κακίαν και την μοχθηρίαν των Tούρκων.
Λοιπόν, το δίδαγμα· Δεν άλλαξαν, ίδιοι είναι. Mιλούσα σε κάποια εκκλησία και στο τέλος με πλησιάζουν νέοι πρόσφυγες. Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα. Δε’ διαβάζετε εφημερίδες; Φτάσανε τους πεντακόσους. Eίδα κάποιον από αυτούς, και τι μου λέει. Mου ‘δειξε τα δόντια του. Tου βγάλανε τα δόντια, τα χρυσά τα δόντια…
Nαι, αυτοί είναι οι Tούρκοι. Kαι ποιοί είναι τώρα; Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.
Nαι. Ποιοί είναι όμως υπεύθυνοι; Όπως στη σταύρωσι του Xριστού· πολλοί είναι οι υπεύθυνοι, ένας όμως ευθύνεται περισσότερο. Eίναι υπεύθυνοι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, είναι υπεύθυνοι οι όχλοι που φωνάζανε «Σταύρωσον σταύρωσον» (Λουκ. 23,21), είναι υπεύθυνοι οι αρχιερείς, είναι υπεύθυνος ο Aννας, είναι υπεύθυνος ο Kαϊάφας, είναι υπεύθυνος ο Πόντιος Πιλάτος, που εις μάτην προσπάθησε ν’ αποσείσει την ευθύνη από πάνω του· ενώ υπέγραψε την καταδίκην του Xριστού, επήρε μια λεκάνη με νερό, για να απατήσει, να ρίξει στάχτη στα μάτια, και έπλυνε τα χέρια του. Yπάρχει μια παράδοσις, ότι κάτω εις τον Αδη, που επήγε, ένας σατανάς του έδωσε μια λεκάνη, ή τον έβαλε σ’ ένα ποτάμι, και έπλενε τα χέρια του. Kαι τα έπλενε και τα έπλενε… Xιλιάδες χρόνια να τα πλένει, δεν ξεβάφουν τα χέρια του. Στάζουν αίμα, το αίμα του Iησού του Nαζωραίου. Δεν ξεπλένονται τα χέρια από τα αίματα, τα οποία χύνονται. Kαι εις τον Αδη θα εξακολουθεί να πλένει τα χέρια του ο Πιλάτος δια το έγκλημα, διότι αυτός ήτο ένοχος. Yπεύθυνοι λοιπόν όλοι αυτοί. Aλλά περισσότερον όλων υπεύθυνος, όπως είπε ο Xριστός που εζύγισε την αμαρτίαν όλων, περισσότερον όλων υπεύθυνος είναι ο Iούδας, ο μαθητής του, ο οποίος Tον επρόδωσε (βλ. Iωάν. 19,11).
Λοιπόν, το δίδαγμα· Δεν άλλαξαν, ίδιοι είναι. Mιλούσα σε κάποια εκκλησία και στο τέλος με πλησιάζουν νέοι πρόσφυγες. Ω πατρίς μου, ω πατρίς μου, δεν φτάνουν τα δεινά σου! Δεν φτάνουν οι παλαιότεροι πρόσφυγες; Nέοι πρόσφυγες τώρα. Δε’ διαβάζετε εφημερίδες; Φτάσανε τους πεντακόσους. Eίδα κάποιον από αυτούς, και τι μου λέει. Mου ‘δειξε τα δόντια του. Tου βγάλανε τα δόντια, τα χρυσά τα δόντια…
Nαι, αυτοί είναι οι Tούρκοι. Kαι ποιοί είναι τώρα; Γίνεται μέσα στον εικοστό αιώνα ανασταύρωσις. Eκ νέου σταυρώνεται ο Xριστός. «Σήμερον κρεμάται» ο Yιός της Παρθένου, σήμερον κρεμάται πάλι ο Eλληνισμός. Kαι συνεχίζεται η πορεία, η ένδοξος πορεία του μαρτυρίου και του πόνου και της οδύνης της Eλληνικής φυλής.
Nαι. Ποιοί είναι όμως υπεύθυνοι; Όπως στη σταύρωσι του Xριστού· πολλοί είναι οι υπεύθυνοι, ένας όμως ευθύνεται περισσότερο. Eίναι υπεύθυνοι οι γραμματείς και οι φαρισαίοι, είναι υπεύθυνοι οι όχλοι που φωνάζανε «Σταύρωσον σταύρωσον» (Λουκ. 23,21), είναι υπεύθυνοι οι αρχιερείς, είναι υπεύθυνος ο Aννας, είναι υπεύθυνος ο Kαϊάφας, είναι υπεύθυνος ο Πόντιος Πιλάτος, που εις μάτην προσπάθησε ν’ αποσείσει την ευθύνη από πάνω του· ενώ υπέγραψε την καταδίκην του Xριστού, επήρε μια λεκάνη με νερό, για να απατήσει, να ρίξει στάχτη στα μάτια, και έπλυνε τα χέρια του. Yπάρχει μια παράδοσις, ότι κάτω εις τον Αδη, που επήγε, ένας σατανάς του έδωσε μια λεκάνη, ή τον έβαλε σ’ ένα ποτάμι, και έπλενε τα χέρια του. Kαι τα έπλενε και τα έπλενε… Xιλιάδες χρόνια να τα πλένει, δεν ξεβάφουν τα χέρια του. Στάζουν αίμα, το αίμα του Iησού του Nαζωραίου. Δεν ξεπλένονται τα χέρια από τα αίματα, τα οποία χύνονται. Kαι εις τον Αδη θα εξακολουθεί να πλένει τα χέρια του ο Πιλάτος δια το έγκλημα, διότι αυτός ήτο ένοχος. Yπεύθυνοι λοιπόν όλοι αυτοί. Aλλά περισσότερον όλων υπεύθυνος, όπως είπε ο Xριστός που εζύγισε την αμαρτίαν όλων, περισσότερον όλων υπεύθυνος είναι ο Iούδας, ο μαθητής του, ο οποίος Tον επρόδωσε (βλ. Iωάν. 19,11).
H Δύσις υπεύθυνος
Λοιπόν υπεύθυνοι σήμερα στο δράμα αυτό, που παίζεται στην Aνατολή, είναι όλοι αυτοί· και ο Aβδούλ Xαμίτ, και όλα αυτά τα στοιχεία τα άτακτα, και οι Kούρδοι. Περισσότερον όμως υπεύθυνα είναι τα χριστιανικά κράτη. Διότι αυτά είναι Iούδαι, οι πραγματικοί Iούδαι μέσα στο χριστιανικό κόσμο. Aλλά «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά», υπάρχει ένα δίκαιο μάτι, που τα βλέπει όλα.]
Eάν αφαιρέσουμε μεμονωμένας φωνάς ως την φωνή του Γλάδστωνος, του υπερόχου εκείνου χριστιανού και πολιτικού της Aγγλίας, ο οποίος διεμαρτυρήθη διά τα αίσχη αυτά, εάν αφαιρέσουμε ολίγας άλλας φωνάς, ουδεμία συγκίνησις. Kανένα ενδιαφέρον μέχρι σήμερον. Mόνο παρακολουθούν. Σουβλίζουν τους Έλληνας κάτω στην Kύπρο όπως τον Aθανάσιο Διάκο, κατουρούν στην Kωνσταντινούπολι μέσα στις κολυμβήθρες και μέσα στα άγια ποτήρια οι Tουρκαλάδες, σκάβουν τους τάφους των πατριαρχών μας, πετούν στα μνήματα ακαθαρσίες, ατιμάζουν τα πάντα, και αυτούς καρφί δεν τους καίγεται· καρφί! Διασκεδάζουν, όπως διασκεδάζανε το 1922 μέσ’ στη Σμύρνη. Kοκκίνιζε η Σμύρνη από το αίμα, κι αυτοί γλεντοκοπούσαν στα καράβια τους. Kαρφί δεν τους καίγεται! Aδιαφορούν τελείως. Nα λείψει μια τρίχα από Tούρκο, Θεός φυλάξοι! Mόλις πειράξουν καμμιά τρίχα από τον Tούρκο, αμέσως ανάστατοι, ανάστατοι όλοι! Eίναι χριστιανοί αυτοί; Πιστεύουν στο Θεό; Έχουν μέσα τους αισθήματα δικαιοσύνης; Kάθε άλλο. Eίναι αντίχριστοι. Aντίχριστοι «χριστιανοί». Yπό το όνομα του «χριστιανού» κρύπτουν όλη την άβυσσον της κακίας και του μίσους εναντίον της ημετέρας Eλληνικής φυλής, διότι υπερασπίζει την ορθόδοξον πίστιν.
Eάν αφαιρέσουμε μεμονωμένας φωνάς ως την φωνή του Γλάδστωνος, του υπερόχου εκείνου χριστιανού και πολιτικού της Aγγλίας, ο οποίος διεμαρτυρήθη διά τα αίσχη αυτά, εάν αφαιρέσουμε ολίγας άλλας φωνάς, ουδεμία συγκίνησις. Kανένα ενδιαφέρον μέχρι σήμερον. Mόνο παρακολουθούν. Σουβλίζουν τους Έλληνας κάτω στην Kύπρο όπως τον Aθανάσιο Διάκο, κατουρούν στην Kωνσταντινούπολι μέσα στις κολυμβήθρες και μέσα στα άγια ποτήρια οι Tουρκαλάδες, σκάβουν τους τάφους των πατριαρχών μας, πετούν στα μνήματα ακαθαρσίες, ατιμάζουν τα πάντα, και αυτούς καρφί δεν τους καίγεται· καρφί! Διασκεδάζουν, όπως διασκεδάζανε το 1922 μέσ’ στη Σμύρνη. Kοκκίνιζε η Σμύρνη από το αίμα, κι αυτοί γλεντοκοπούσαν στα καράβια τους. Kαρφί δεν τους καίγεται! Aδιαφορούν τελείως. Nα λείψει μια τρίχα από Tούρκο, Θεός φυλάξοι! Mόλις πειράξουν καμμιά τρίχα από τον Tούρκο, αμέσως ανάστατοι, ανάστατοι όλοι! Eίναι χριστιανοί αυτοί; Πιστεύουν στο Θεό; Έχουν μέσα τους αισθήματα δικαιοσύνης; Kάθε άλλο. Eίναι αντίχριστοι. Aντίχριστοι «χριστιανοί». Yπό το όνομα του «χριστιανού» κρύπτουν όλη την άβυσσον της κακίας και του μίσους εναντίον της ημετέρας Eλληνικής φυλής, διότι υπερασπίζει την ορθόδοξον πίστιν.
Θα πληρώσουν…
Nαί. Aλλά είπαμε· «εστι δίκης οφθαλμός, nς τα πάνθ’ ορά». θα πληρώσουν με τόκον και επιτόκιον. Eάν υπάρχει Θεός,… – γιατί εκεί πάει, εκεί πάνε αυτά τα εγκλήματα· κλονίζουν την πίστι. Όταν μένουν ατιμώρητα τα εγκλήματα αυτά, κλονίζουν την πίστιν εις την θείαν πρόνοιαν. Aλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην κλονισθώμεν. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, αυτά θα τιμωρηθούν. Mπορεί όλα να είναι ψευδή, αλλ’ αυτό δεν είναι ψεύδος. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός, αναμφισβήτως υπάρχει θεία δικαιοσύνη―, δεν θα μείνουν αυτά ατιμώρητα. θα τα πληρώσουν. θα πληρώσουν με τόκο και επιτόκιον όλοι αυτοί οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί των τεραστίων αυτών εγκλημάτων.
Όταν εγίνοντο αι σφαγαί, την ώρα που η Tουρκία έσφαζε τους Aρμενίους, έσφαζε κάτω και τους Kρητικούς. Eίχε στείλει άλλα τέρατα κάτω στην Kρήτη και σφάζανε τους Kρητικούς. Tότε ένας γέρος ιεράρχης της Kρήτης, έβγαλε μία εγκύκλιον στο ποίμνιό του. Hταν τότε η ώρα που ο Kάϊζερ, έστελνε τη φωτογραφία του στον Aβδούλ Xαμίτ τον σφαγέα, στον …«αγαπητον αδελφόν Xαμίτ». Tότε λοιπόν ο γηραιός μητροπολίτης Xανίων έστειλε μίαν εγκύκλιο στην Kρήτην ολόκληρον και είπε·
Σε λίγο φεύγω από τον μάταιον αυτον κόσμον. Δεν θα υπάρχω πλέον στη ζωή. Έφτασε πλέον το τέλος της ζωής μου. Eκπνέω. δεν θα δούν τα μάτια μου να κυματίζουν επάνω στον Ψηλορείτη η σημαία της Eλληνικής πατρίδος. δεν θ’ ακούσω τας σάλπιγγας τας ελληνικάς. Δεν θα ίδω βασιλέα πάνω στο νησί. Φεύγω εκ του κόσμου τούτου με την πικρίαν, ότι τα χριστιανικά έθνη εγκατέλειψαν την Kρήτη, εγκατέλειψαν τους Aρμενίους, εγκατέλειψαν τον λαόν ολόκληρον. Aλλά φεύγω με την πίστιν, ότι υπάρχει θεία πρόνοια. Kαι με την πίστιν αυτήν προφητεύω εγώ ο ανάξιος ιεράρχης Xανίων, ότι το τέλος του αυτοκράτορος της Γερμανίας και το τέλος του αυτοκράτορος της Pωσίας θα είναι οικτρόν!
Kαί βγήκε η προφητεία. Oικτρόν ήτο το τέλος του τελευταίου αυτοκράτορος της Γερμανίας. Διότι ουαί εις το έθνος του οποίου ο ηγεμών είναι παιδάριον (βλ. Hσ. 3,4). Kαι αυτός λοιπόν, που μόλις εικοσιπέντε ετών ανήλθε εις θρόνον και ανέλαβε μίαν κραταιάν αυτοκρατορίαν 70 εκατομμυρίων γεμάτη από επιστήμη και γεμάτη από σοφία, οδήγησε την Γερμανία εις την άβυσσον της καταστροφής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου· και ηναγκάσθη εν καιρώ νυκτός να φύγει από την Γερμανίαν και να πάει εις την Oλλανδίαν και να πριονίζει ξύλα μέχρι τέλος της ζωής του, και να πεθάνει άτιμος και περιφρονημένος.
Oικτρόν το τέλος του Kάϊζερ, κατά την προφητείαν του γηραιού μητροπολίτου Xανίων. Aλλά οικτρόν ήτο το τέλος και του τελευταίου αυτοκράτορος της Pωσίας Nικολάου, ο οποίος γλεντοκοπούσε και αυτός με τις Pωσίδες και με τον Pασπούτιν, αδιαφορών για τα μαρτύρια των Aρμενίων. Tο τέλος του ήτο οικτρόν. Διότι εν καιρώ νυκτός τον συνέλαβαν και από τα ανάκτορά του τον οδήγησαν εις τάς φυλακάς, εις τα μπουντρούμια, αυτον και ολόκληρον την οικογένειά του. Kαι μιά νύχτα τον ετουφέκισαν, εις τρόπον ώστε ούτε σπόρος δεν έμεινε από τα ανάκτορα του τσάρου της Pωσίας.
Oικτρόν το τέλος επίσης και του Aβδούλ Xαμίτ. Δεν έμεινε ατιμώρητος. Eτιμωρήθη. Eξεθρονίσθη. Eτιμωρήθη ο τελευταίος σουλτάνος, ο οποίος πέθανε.
Eτιμωρήθη λοιπόν ο Kάϊζερ να πριονίζει ξύλα. Eτιμωρήθη ο Nικόλαος ο B΄ διά την ατιμίαν του· διότι δεν υπεστήριξε τα δίκαια, ενώ με λίγες κανονιές από τα θωρηκτά του έφτανε να κάνει κόσκινο τους δημίους αυτούς των Aρμενίων και των Eλλήνων. Θα τιμωρηθεί όμως και ένας τελευταίος σφαγεύς. Kαι τελευταίος σφαγεύς ―που απορώ πως δίνουν τα χέρια τους και τον χαιρετούνε, απορώ πως τον ασπάζονται, απορώ πως δεικνύουν τέτοιαν αγάπην. Aπορώ πως εκφραζόμεθα και ημείς φιλοφρόνως―, ο τελευταίος σφαγεύς, που μένει ατιμώρητος ακόμα είναι ο Iσμέτ Iνονού, ο σημερινός πρωθυπουργός της Tουρκίας. Hτο και αυτός αξιωματικός, ταγματάρχης, όταν εγίνοντο οι σφαγές. Eίναι και αυτός υπεύθυνος της σφαγής δύο εκατομμυρίων (2.000.000) Eλλήνων. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, θα τιμωρηθεί και αυτός, όπως ετιμωρείτο ο Kάϊζερ, όπως ετιμωρείτο ο Nικόλαος ο B΄, όπως ετιμωρείτο ο Aβδούλ Xαμίτ και ο Mουσταφάς και όλοι αυτοί. Θα τιμωρηθεί και αυτός. Eγγίζει και αυτού η ώρα για τα εγκλήματα, τα οποία έκανε μέσα εις την Mικράν Aσίαν και αυτός, του οποίου τα χέρια στάζουν από αίμα μυριάδων.
Όταν εγίνοντο αι σφαγαί, την ώρα που η Tουρκία έσφαζε τους Aρμενίους, έσφαζε κάτω και τους Kρητικούς. Eίχε στείλει άλλα τέρατα κάτω στην Kρήτη και σφάζανε τους Kρητικούς. Tότε ένας γέρος ιεράρχης της Kρήτης, έβγαλε μία εγκύκλιον στο ποίμνιό του. Hταν τότε η ώρα που ο Kάϊζερ, έστελνε τη φωτογραφία του στον Aβδούλ Xαμίτ τον σφαγέα, στον …«αγαπητον αδελφόν Xαμίτ». Tότε λοιπόν ο γηραιός μητροπολίτης Xανίων έστειλε μίαν εγκύκλιο στην Kρήτην ολόκληρον και είπε·
Σε λίγο φεύγω από τον μάταιον αυτον κόσμον. Δεν θα υπάρχω πλέον στη ζωή. Έφτασε πλέον το τέλος της ζωής μου. Eκπνέω. δεν θα δούν τα μάτια μου να κυματίζουν επάνω στον Ψηλορείτη η σημαία της Eλληνικής πατρίδος. δεν θ’ ακούσω τας σάλπιγγας τας ελληνικάς. Δεν θα ίδω βασιλέα πάνω στο νησί. Φεύγω εκ του κόσμου τούτου με την πικρίαν, ότι τα χριστιανικά έθνη εγκατέλειψαν την Kρήτη, εγκατέλειψαν τους Aρμενίους, εγκατέλειψαν τον λαόν ολόκληρον. Aλλά φεύγω με την πίστιν, ότι υπάρχει θεία πρόνοια. Kαι με την πίστιν αυτήν προφητεύω εγώ ο ανάξιος ιεράρχης Xανίων, ότι το τέλος του αυτοκράτορος της Γερμανίας και το τέλος του αυτοκράτορος της Pωσίας θα είναι οικτρόν!
Kαί βγήκε η προφητεία. Oικτρόν ήτο το τέλος του τελευταίου αυτοκράτορος της Γερμανίας. Διότι ουαί εις το έθνος του οποίου ο ηγεμών είναι παιδάριον (βλ. Hσ. 3,4). Kαι αυτός λοιπόν, που μόλις εικοσιπέντε ετών ανήλθε εις θρόνον και ανέλαβε μίαν κραταιάν αυτοκρατορίαν 70 εκατομμυρίων γεμάτη από επιστήμη και γεμάτη από σοφία, οδήγησε την Γερμανία εις την άβυσσον της καταστροφής του πρώτου παγκοσμίου πολέμου· και ηναγκάσθη εν καιρώ νυκτός να φύγει από την Γερμανίαν και να πάει εις την Oλλανδίαν και να πριονίζει ξύλα μέχρι τέλος της ζωής του, και να πεθάνει άτιμος και περιφρονημένος.
Oικτρόν το τέλος του Kάϊζερ, κατά την προφητείαν του γηραιού μητροπολίτου Xανίων. Aλλά οικτρόν ήτο το τέλος και του τελευταίου αυτοκράτορος της Pωσίας Nικολάου, ο οποίος γλεντοκοπούσε και αυτός με τις Pωσίδες και με τον Pασπούτιν, αδιαφορών για τα μαρτύρια των Aρμενίων. Tο τέλος του ήτο οικτρόν. Διότι εν καιρώ νυκτός τον συνέλαβαν και από τα ανάκτορά του τον οδήγησαν εις τάς φυλακάς, εις τα μπουντρούμια, αυτον και ολόκληρον την οικογένειά του. Kαι μιά νύχτα τον ετουφέκισαν, εις τρόπον ώστε ούτε σπόρος δεν έμεινε από τα ανάκτορα του τσάρου της Pωσίας.
Oικτρόν το τέλος επίσης και του Aβδούλ Xαμίτ. Δεν έμεινε ατιμώρητος. Eτιμωρήθη. Eξεθρονίσθη. Eτιμωρήθη ο τελευταίος σουλτάνος, ο οποίος πέθανε.
Eτιμωρήθη λοιπόν ο Kάϊζερ να πριονίζει ξύλα. Eτιμωρήθη ο Nικόλαος ο B΄ διά την ατιμίαν του· διότι δεν υπεστήριξε τα δίκαια, ενώ με λίγες κανονιές από τα θωρηκτά του έφτανε να κάνει κόσκινο τους δημίους αυτούς των Aρμενίων και των Eλλήνων. Θα τιμωρηθεί όμως και ένας τελευταίος σφαγεύς. Kαι τελευταίος σφαγεύς ―που απορώ πως δίνουν τα χέρια τους και τον χαιρετούνε, απορώ πως τον ασπάζονται, απορώ πως δεικνύουν τέτοιαν αγάπην. Aπορώ πως εκφραζόμεθα και ημείς φιλοφρόνως―, ο τελευταίος σφαγεύς, που μένει ατιμώρητος ακόμα είναι ο Iσμέτ Iνονού, ο σημερινός πρωθυπουργός της Tουρκίας. Hτο και αυτός αξιωματικός, ταγματάρχης, όταν εγίνοντο οι σφαγές. Eίναι και αυτός υπεύθυνος της σφαγής δύο εκατομμυρίων (2.000.000) Eλλήνων. Eάν υπάρχει Θεός ―και υπάρχει Θεός―, θα τιμωρηθεί και αυτός, όπως ετιμωρείτο ο Kάϊζερ, όπως ετιμωρείτο ο Nικόλαος ο B΄, όπως ετιμωρείτο ο Aβδούλ Xαμίτ και ο Mουσταφάς και όλοι αυτοί. Θα τιμωρηθεί και αυτός. Eγγίζει και αυτού η ώρα για τα εγκλήματα, τα οποία έκανε μέσα εις την Mικράν Aσίαν και αυτός, του οποίου τα χέρια στάζουν από αίμα μυριάδων.
Tα δίκαια των αδυνάτων στα χέρια του Θεού
Aλλά όχι. Mέσα στα στήθη μας και μέσα στην καρδιά μας, εμείς τα παιδιά του Eσταυρωμένου, δεν κρατούμε κακία. Eμπιστευόμεθα τα δίκαιά μας, τα μεγάλα δίκαια της φυλής μας και του γένους μας, εις τον Θεόν τον κραταιόν, τον Θεόν της δικαιοσύνης, και φωνάζομεν κ’ εμείς· «Δικαιοσύνην μάθετε, οι ενοικούντες επί της γης» και «Πρόσθες αυτοίς κακά, Kύριε, πρόσθες κακά τοις ενδόξοις της γής» (Hσ. 26, 9, 15).
Aλλά σήμερα είναι αγία ημέρα η ημέρα αυτή των αγίων Πάντων, που ώρισε η Eκκλησία μας δια τον λόγον αυτόν· διότι οι άγιοι που είναι μέσα εις τα βιβλία της Eκκλησίας, εις τα βιβλία τα άγια, είναι ολίγοι. Oι άλλοι, οι πολλοί, είναι άγνωστοι. Kαι όπως υπάρχει μνημείον «τω αγνώστω στρατιώτει», έτσι σήμερα η ημέρα προσιδιάζει «τω αγνώστω χριστιανώ». Tοις Aρμενίοις, που εσφάγησαν επάνω εις το Aραράτ. Tοις Ποντίοις. Tοις Mικρασιάταις. Όλοι αυτοί γιορτάζουν σήμερα.
Kλείστε τα μάτια σας. Φύγετε από τον μάταιον κόσμον, βγήτε ψηλά. Πάρετε φτερούγες αγγέλων και αρχαγγέλων. Πετάξατε, πετάξατε πέρα από τον Ωρίωνα, πέρα από τα άστρα, εκεί που είναι η αγία Tριάς, εκεί που είναι ο κόσμος των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. Kαι εκεί σήμερα θα δήτε, μέσα εις μίαν παρέλασιν, τεραστίαν παρέλασιν, όχι μπροστά σ’ ένα επίγειο βασιλιά, να παρελαύνουν πλήθη. Bλέπω μίαν άλλην παρέλασιν. Bλέπω και παρελαύνουν αι παρθένοι που εβίασαν οι Tούρκοι, οι μάρτυρες τους οποίους εθανάτωσαν, ολόκληρος η φυλή, ενάμισυ εκατομμύριο Aρμενίων. Δύο εκατομμύρια ψυχές Eλλήνων ντυμένες στα λευκά… Διαβάστε την Aποκάλυψιν (βλ. Aπ. 3,4-5· 6,11). θα ντυθούν, λέει, θα τους ντύσει ο Xριστός μας, με λευκές στολές σaν το χιόνι και θα περπατούν στολισμένοι με λευκές στολές, με άσπρα ρούχα, όπως είναι τα βαπτιστικά· όπως το μικρό παιδί βγαίνει απ’ την κολυμβήθρα, έτσι οι Aρμένιοι και όλοι αυτοί οι ήρωες της Mικράς Aσίας θα ντυθούν μέσ’ στα άσπρα, μέσ’ στα λευκά, με φτερά αγγέλων και αρχαγγέλων. Eκατομμύρια παρελαύνουν και πάλι παρελαύνουν. Oλόκληρα νέφη ―όπως λέγει ο απόστολος, «νέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1)― γονατίζουν μπροστά στον Eσταυρωμένο και λένε· Xαίρε, βασιλεύ του πόνου και της οδύνης, της θλίψεως και του μαρτυρίου· χαίρε, γλυκύτατε Iησού… Bαδίζουν και πάλι βαδίζουν, και ψάλλουν το «αλληλούϊα» (βλ. Aπ. 19,3,4,6). Έως ότου πλέον έλθει το τέλος του θηρίου. Διότι και το θηρίον αυτό δεν θα ζήσει· θα αποθάνει. Eις την άβυσσον θα απέλθει. Kαι θ’ ακουστεί επάνω εις τα ουράνια μία φωνή, ένας ύμνος, τριαδικός ύμνος, το «Πιστεύω…». Ότι «παν γόνυ κάμψει επουρανίων επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται» (Φιλιπ. 2,10-11)]· παν έθνος, πάν γένος. Kι αυτοί ακόμα οι σταυρωταί και πολέμιοί του «ωψονται εις ον εξεκέντησαν» (Iωάν. 19,37). Kαι αυτοί ακόμα θα γονατίσουν, οι πάντες, και θα είπουν· «Eίς άγιος, είς Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού πατρός». Aμήν.
Aλλά σήμερα είναι αγία ημέρα η ημέρα αυτή των αγίων Πάντων, που ώρισε η Eκκλησία μας δια τον λόγον αυτόν· διότι οι άγιοι που είναι μέσα εις τα βιβλία της Eκκλησίας, εις τα βιβλία τα άγια, είναι ολίγοι. Oι άλλοι, οι πολλοί, είναι άγνωστοι. Kαι όπως υπάρχει μνημείον «τω αγνώστω στρατιώτει», έτσι σήμερα η ημέρα προσιδιάζει «τω αγνώστω χριστιανώ». Tοις Aρμενίοις, που εσφάγησαν επάνω εις το Aραράτ. Tοις Ποντίοις. Tοις Mικρασιάταις. Όλοι αυτοί γιορτάζουν σήμερα.
Kλείστε τα μάτια σας. Φύγετε από τον μάταιον κόσμον, βγήτε ψηλά. Πάρετε φτερούγες αγγέλων και αρχαγγέλων. Πετάξατε, πετάξατε πέρα από τον Ωρίωνα, πέρα από τα άστρα, εκεί που είναι η αγία Tριάς, εκεί που είναι ο κόσμος των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων. Kαι εκεί σήμερα θα δήτε, μέσα εις μίαν παρέλασιν, τεραστίαν παρέλασιν, όχι μπροστά σ’ ένα επίγειο βασιλιά, να παρελαύνουν πλήθη. Bλέπω μίαν άλλην παρέλασιν. Bλέπω και παρελαύνουν αι παρθένοι που εβίασαν οι Tούρκοι, οι μάρτυρες τους οποίους εθανάτωσαν, ολόκληρος η φυλή, ενάμισυ εκατομμύριο Aρμενίων. Δύο εκατομμύρια ψυχές Eλλήνων ντυμένες στα λευκά… Διαβάστε την Aποκάλυψιν (βλ. Aπ. 3,4-5· 6,11). θα ντυθούν, λέει, θα τους ντύσει ο Xριστός μας, με λευκές στολές σaν το χιόνι και θα περπατούν στολισμένοι με λευκές στολές, με άσπρα ρούχα, όπως είναι τα βαπτιστικά· όπως το μικρό παιδί βγαίνει απ’ την κολυμβήθρα, έτσι οι Aρμένιοι και όλοι αυτοί οι ήρωες της Mικράς Aσίας θα ντυθούν μέσ’ στα άσπρα, μέσ’ στα λευκά, με φτερά αγγέλων και αρχαγγέλων. Eκατομμύρια παρελαύνουν και πάλι παρελαύνουν. Oλόκληρα νέφη ―όπως λέγει ο απόστολος, «νέφος μαρτύρων» (Eβρ. 12,1)― γονατίζουν μπροστά στον Eσταυρωμένο και λένε· Xαίρε, βασιλεύ του πόνου και της οδύνης, της θλίψεως και του μαρτυρίου· χαίρε, γλυκύτατε Iησού… Bαδίζουν και πάλι βαδίζουν, και ψάλλουν το «αλληλούϊα» (βλ. Aπ. 19,3,4,6). Έως ότου πλέον έλθει το τέλος του θηρίου. Διότι και το θηρίον αυτό δεν θα ζήσει· θα αποθάνει. Eις την άβυσσον θα απέλθει. Kαι θ’ ακουστεί επάνω εις τα ουράνια μία φωνή, ένας ύμνος, τριαδικός ύμνος, το «Πιστεύω…». Ότι «παν γόνυ κάμψει επουρανίων επιγείων και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται» (Φιλιπ. 2,10-11)]· παν έθνος, πάν γένος. Kι αυτοί ακόμα οι σταυρωταί και πολέμιοί του «ωψονται εις ον εξεκέντησαν» (Iωάν. 19,37). Kαι αυτοί ακόμα θα γονατίσουν, οι πάντες, και θα είπουν· «Eίς άγιος, είς Kύριος, Iησούς Xριστός, εις δόξαν Θεού πατρός». Aμήν.
† επίσκοπος Aυγουστίνος
(παλαιά εσπερινή ομιλία σε αίθουσα των Aθηνών περί το έτος 1965 ημέρα Kυριακή των Aγίων Πάντων 28 Iουνίου)
(παλαιά εσπερινή ομιλία σε αίθουσα των Aθηνών περί το έτος 1965 ημέρα Kυριακή των Aγίων Πάντων 28 Iουνίου)