Σελίδες

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Δ΄ Χαιρετισμοί. Η Αρχή της αναδημιουργίας


«Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως» (Ἀκάθ. ὕμν. Τ2α΄)


Απόψε, ἀγαπητοί μου, σὲ ὅλους τοὺς ναοὺς τῆς Ὀρθοδοξίας ψάλλεται ἡ τετάρτη καὶ τελευταία στάσις τοῦ Ἀ καθίστου ὕμνου, ποὺ εἶνε τὸ ἀριστούργημα ἑνὸς ἀγνώστου ποιητοῦ τοῦ Βυζαντίου. Τὸ ποίημα αὐτὸ εἶνε ἔκφρασις τῆς εὐγνωμοσύνης τοῦ γένους μας πρὸς τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο, τὴν ὑπέρμαχο Στρατηγότου.
 
Ὅσοι ζήσαμε τὸ ἔπος τοῦ ἀλβανικοῦ πολέμουκαὶ εἴδαμε στρατιῶτες καὶ ἀξιωματι κούς μας νὰ ὑψώνουν στὶς κορυφὲς τὴν ἑλληνικὴ σημαία, μᾶς κατελάμβανε συγκίνησι. Δὲν ἄκουσα ποτέ ἄλλοτε τόσο θερμὰ καὶ μὲ δάκρυα νὰ ψάλλεται τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τὰ νικητήρια… Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε».
 
Στὸν Ἀκάθιστο ὕμνο ἐπαναλαμβάνεται 144 φορὲς τὸ «χαῖρε»ἐκεῖνο, ποὺ εἶπε στὴν Παναγία ὁ ἀρχάγγε λος Γαβριήλ(Λουκ. 1,28). Ἀπόψε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ θὰ ἑρμηνεύσουμε τὸν στίχο «Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως».
 
Εἶνε κρίμα ὅτι σήμερα τὰ παιδιὰ δὲν καταλαβαίνουν τὴ γλῶσσα αὐτή. Εἶνε εὐφυῆ, ἀλλὰ ἡ παιδεία μας τὰ ὡδήγησε σὲ λεξιπενία, πτωχεία γλώσσης, ὅπως εἶπε καὶ κάποιος ὑπουργός. Γι᾿ αὐτὸ ὡρισμένοι θεολόγοι φρονοῦν, ὅτι τὰ κείμενα αὐτὰ πρέπει νὰ μεταφρασθοῦν, γιὰ νὰ τὰ καταλάβουν οἱ νεοέλληνες. Ἀλλὰ σὲ ποιά γλῶσσα; Δὲ μεταφράζονται. Ἐγώ, ποὺ μεταχειρίζομαι καὶ τὶς δύο γλῶσσες, δὲν τὸ βλέπω ἐφικτό. Εἶνε σὰ νὰ θέλουμε νὰ τετραγωνίσουμε τὸν κύκλο. Εἶνε δυνατόν;  

Δὲ μεταφράζεται τὸ ἄφθαστο αὐτὸ κάλλος. Ξέρετε πῶς θέλουν ν᾽ ἀποδώσουν οἱ δημοτικισταὶ λ.χ. τὸ «Τὰς κεφαλὰς ὑμῶν τῷ Κυρίῳ κλίνατε»(τῆς θ. Λειτ.); Μὴ γελάσετε· «Σκύψτε τὶς κοῦτρες σας στὸν Ἀφέντη»! Αὐτὸ εἶνε ἐκχυδαϊσμός.

* * *

«Χαῖρε, ἀρχηγὲ νοητῆς ἀναπλάσεως». Ἐδῶ ἔχουμε δύο νοήματα· πλάσις καὶ ἀνάπλασις. Ποιό εἶνε ἀνώτερο, θὰ τὸ δοῦμε ἐν συνεχείᾳ. Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω τὴν ἑρμηνεία μὲ δύο εἰκόνες, μία στὴν ἀρχὴ καὶ μία στὸ τέλος.

⃝ Ὑποθέστε ὅτι ἕνας γλύπτης φτειάχνει ἕνα ἄγαλμαἀπὸ ὀρείχαλκο, μπροῦντζο, λ.χ. τοῦ Θεοδώρου Κολοκοτρώνη. Παίρνει τὸ μέταλλο, τὸ λειώνει στὸ καμίνι καὶ τὸ χύνει στὸ καλούπι.

Μετὰ τὸ κατεργάζεται στὸ ἐργαστήριό του, τέλος τὸ βγάζει ἔξω, τὸ στήνει σὲ βάθρο, γίνονται τὰ ἀποκαλυπτήρια καὶ ὅλοι θαυμάζουν.
Ἀλλὰ τὸ ἄγαλμα, ποὺ τώρα λάμπει κάτω ἀπὸ τὶς ἀκτῖνες τοῦ ἥλιου, σὺν τῷ χρόνῳ φθείρεται ἀπὸ διάφορες αἰτίες –μαθαίνω, ὅτι καὶ γιὰ τὸν Παρθενῶνα στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν λαμβάνουν μέτρα, διότι κινδυνεύει ἀπὸ τὰ καυσαέρια. Καὶ τὸ ἄγαλμα λοιπὸν ποὺ κατασκεύασε ὁ γλύπτης αὐτὸς φθείρεται, σκουριάζει ἀπὸ τὴν πολυκαιρία, καταντᾷ ἀγνώριστο. Τί γίνεται τώρα; Ὁ γλύπτης τὸ παίρνει, τὸ ῥίχνει στὸ καμίνι, τὸ λειώ νει, χύνει τὸ μέταλλο πάλι στὸ καλούπι καὶ βγαίνει ἕνα νέο ἄγαλμα, πιὸ ὡραῖο.

Μὲ ἐννοήσατε; Ποιό εἶνε τὸ ἄγαλμα; Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ἄγαλμα, τὸ θαυμαστὸ δημιούργημα, ὅπως λέει ὁ ἰατροφιλόσοφος Καρρὲλ στὸ βιβλίο του «Ὁ ἄνθρωπος, αὐτὸς ὁ ἄγνωστος» ποὺ συνιστῶ νὰ διαβάσουν ἰδίως οἱ διανοούμενοι.

Τολμάει κανεὶς νὰ πῇ γιὰ ἕνα ἄ γαλμα ὅτι ἔτσι φύτρωσε, ἔτσι βγῆκε ἀπὸ τὰ σπλάχνα τοῦ λατομείου; Ἐὰν τὸ πῇ, ποιός θὰ τὸν πιστέψῃ; κι ἂν ἐπιμένῃ, θὰ καλέσουν τὸ «100» νὰ τὸν κλείσῃ στὸ φρενοκομεῖο. Ὥστε ἕνα ἄγαλμα ἔχει κατασκευαστή, γλύπτη, κι ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔχει; Εἶνε θεῖο δημιούργημα. Πλάστηκε ἀ πὸ χῶμα, ἀλλὰ «κατ᾿ εἰκόνα καὶ ὁ μοίωσιν»τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος ἐνεφύσησε σ᾿ αὐτὸ «πνοὴν ζω ῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν»(Γέν. 1,26· 2,7).

Καὶ ἐδῶ, ἄνθρωπε ἄπιστε καὶ τυφλέ, δὲν ἔχουμε ἕνα ἄγαλμα ἄψυχο καὶ νεκρό· ἔχουμε ἄγαλμα ἔμψυχο καὶ ζωντανό, ποὺ εἶνε θαῦμα ἀπὸ ὅπου κι ἂν τὸ ἐξετάσῃς. Ἀπὸ πλευρᾶς σωματικῆς; Μοῦ ἔλεγε πανεπιστημιακὸς καθηγητής· Θαυμάζω τὸ Δημιουργό· τὸ ἀνθρώπινο σῶμα ἀποτελεῖται ἀπὸ ἑκατομμύρια κύτταρα, ποὺ τὸ καθένα εἶνε ἕνα ἐρ γοστάσιο, μπροστὰ στὸ ὁποῖο μηδὲν εἶνε τὰ ἐργοστά σιά μας.

Θαυμαστὰ τὰ ὄργανα τοῦ σώματος· τί νὰ ποῦ με γιὰ τὴν καρδιά, τοὺς πνεύμονες, τὰ νεφρά;… Καὶ ἂν εἶνε θαυμαστὸ τὸ σῶμα, τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴν ψυχή; Ἐδῶ πλέον εἶνε τὰ μυστήρια τῶν μυστηρίων. Τί νὰ ποῦμε γιὰ τὴ συνείδησι, τὴ σκέψι, τὴ μνήμη, τὴν κρίσι, τὴ φαντασία, τὶς ἐξάρσεις, τὰ ὁράματα, τὶς μετα φυσικὲς πτήσεις, τῆς ἀποφάσεις τῆς βουλήσεως; Φοβερὰ πράγματα. Νὰ βλέπῃς π.χ. ἕνα ταπεινὸ ἄνθρωπο, πάνω ἐκεῖ στὸ ἀλβανικὸ μέ τωπο, ν᾽ ἀναδεικνύεται ἥρωας. Πῶς νὰ τὸ ἐξη γήσουμε; Ἕνας ἀνταποκριτὴς τῶν «Τάιμς»(Times) ἔγραψε· Αὐτὰ τὰ φτωχὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος δὲν ἦταν πλέον ἄνθρωποι· ἀετοὶ ἦταν! Ποιός ἐμπνέει τέτοια αἰσθήμα τα; Θαυμαστὸ «ἄγαλμα» λοιπὸν ὁ ἄνθρωπος· ἐγὼ ἀπορῶ πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι.

Ἀλλ᾽ ὅπως τὰ ἀγάλματα φθείρονται ἀπὸ τὴν πολυκαιρία καὶ τὰ καυσαέρια, ἔτσι καὶ ὁ ἄνθρωπος ἐφθάρη ἀπὸ ἄλλου εἴδους «καυσαέρια», ἀπὸ ἕναν ἄλλο «κονιορτό», μιὰ ἄλλη «σκουριά»· αὐτὴ εἶνε ἡ ἁ μαρτία, τὸ προπα τορι κὸ ἁ μάρτημα. Δὲν ἐπεκτείνομαι ἐδῶ ὡς πρὸς τὴ φθορὰ ποὺ ὑπέστη σωματικὰ καὶ ψυχικά· ἕνα τονίζω, ὅτι ἀπὸ τὸ φθόνο τοῦ «διαβό λου θάνατοςεἰσῆλθεν εἰς τὸν κόσμον»(Σ. Σολ. 2,24). Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε φθαρτὸς καὶ θνητός, ὁδηγεῖται στὸν τάφο. Ἐφθά-ρη καὶ κάθησε πάνω του ἡ «σκουριά», ὅ πως στὰ χάλκινα ἀγάλματα. Πολλὴ «σκουριὰ» καὶ πολλὴ «λάσπη» ἔχουμε. Ὤ ἂν ὑπῆρχε τρόπος νὰ ξύσουμε τὸ ἀκάθαρτο αὐτὸ ἐπίχρισμα καὶ νὰ βρῇ ὁ ἄνθρωπος πάλι τὸ μεγαλεῖο του!

Ἔ λοιπόν, αὐτὸ ἔγινε μὲ τὴν ἐνανθρώπησι τοῦ Λόγου ἀπὸ τὴν Παναγία. Ἕνα χέρι Γλύπτου, ὄχι μικροῦ καὶ ἀσημάντου, ἀλλ᾽ Ἐκείνου ποὺ ἐμπνέει τοὺς γλύπτες νὰ κατασκευάζουν ἀριστουργήματα, ἕνας τέτοιος Νοῦς, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός ―δὲν εἶνε ψέμα, εἶνε ἀλήθεια, τὸ μεγαλύτερο γεγονὸς τῆς ἱστορίας, κι ἂν ἐμεῖς σιωπήσουμε καὶ οἱ πέτρες θὰ τὸ φωνάξουν― κατέβηκε ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς στὴ γῆ, πῆρε τὸν ἄνθρωπο, τὸ σκουριασμένο ἔμψυχο ἄγαλμα, καὶ τὸ ἔρριξε στὸ καμίνι.

Ποιό εἶνε τὸ καμίνι; Τὸ βάπτισμα. Ἂν πιστεύῃς νὰ βαπτισθῇς, ἂν δὲν πιστεύῃς μὴ βαπτισθῇς. Ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ πέσαμε στὸ καμίνι αὐτό. Εὐλογημένοι οἱ γονεῖς μας, ποὺ μᾶς πῆγαν βρέφη στὴν Ἐκκλησία, καὶ εὐλογημένος ὁ ἱερεὺς τοῦ Ὑψίστου, ποὺ μᾶς βάπτισε μέσ᾿ στὴν ἱερὰ κολυμβήθρα, στὰ ἁγιασμένα νερά, καὶ βγήκαμε νέο πλάσμα, «καινὴ κτίσις» (Β΄ Κορ. 5,17. Γαλ. 6,15). Δὲν ἔχουμε πλέον τὴ σκουριὰ τῆς ἁμαρτίας. Καὶ ἂν μετὰ τὸ βάπτισμα ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτάνῃ καὶ νέα σκουριὰ προσ κολλᾶται πάνω του, δὲν ἀπελπίζεται· τώρα ὑπάρχει κ᾽ ἕνα ἄλλο καμίνι ποὺ τὸν καθαρίζει, ἡ μετάνοια.

Αὐτὰ ἐννοεῖ ὁ ποιητὴς ὅταν λέει· Χαῖρε, Παναγία, ποὺ γέννησες τὸ Χριστό· ἐσὺ ἔγινες τὸ πρῶτο πλάσμα ποὺ εἰσ ῆλθε στὴν «καινὴ κτίσι» καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς ἀναδημιουργίας τῶν πάντων (βλ. ἀρχιμ. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου, Ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος μετὰ ἑρμηνείας, Ἀθῆναι 1974, σσ. 129, 182).

* * *

Σᾶς ἔδειξα, ἀγαπητοί μου, τὴν πλάσι καὶ τὴν ἀνάπλασι. Καὶ τώρα σᾶς ἐρωτῶ· ποιό ἀπὸ τὰ δύο εἶνε τὸ θαυμαστότερο; Ἡ ἀνάπλασις. Οἱ πρόγονοί μας ἔλεγαν· «Φύσιν πονηρὰν μεταβαλεῖν οὐ ῥᾴδιον», πολὺ δύσκολο, σχεδὸν ἀδύνατο, εἶνε νὰ μεταβάλῃ κανεὶς τὴν κακὴ φύσι (Μένανδρος, Γνωμικά). Ἕνας Ἀλέξανδρος, ποὺ νίκησε ὅλο τὸν κόσμο, νικήθηκε ἀπὸ τὸ πάθος τῆς οἰ νοποσίας καὶ σκότωσε τὸ φίλο του τὸν Κλεῖτο. Καὶ ἡ εὐγενεστέρα ὕπαρξις νικᾶται ἀπὸ τὰ πάθη. Ὁ Χριστὸς ὅμως πῆρε τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δημιούργησε, καὶ τὸν ἀναδημιούργησε. Σ᾿ εὐχαριστοῦμε, Κύριε, ποὺ μιὰ φορὰ μᾶς ἔπλασες, ἀλλὰ σ᾿ εὐχαριστοῦμε καὶ διότι δεύτερη φορὰ μᾶς ἀνέπλασες, ἀφοῦ μᾶς ἔρριξες στὸ καμίνι τοῦ βαπτίσματος καὶ τῆς μετανοίας. Καὶ ἂν αὐτὰ φαίνωνται θεωρητικά, νά δύο παραδείγματα ἀναδημιουργίας· ὁ ἕνας εἶνε ὁ λῃστὴς στὸ Γολγοθᾶ, καὶ ἡ ἄλλη ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία.

⃝ Ἄρχισα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ ἀγάλματος· τελειώνω μὲ μία ἄλλη εἰκόνα. Ἡ ἔμφυτη τάσις τῶν ἀνθρώπων καὶ ἰδίως τῶν γυναικῶν νὰ θέλουν νὰ εἶνε ὡραῖοι ―δὲν τὴν κατηγορῶ― δημιούργησε τὰ λεγόμενα ἰνστιτοῦ τα καλλονῆς. Ἐκεῖ μὲ ὀδυνηρὲς πλαστικὲς ἐγχειρήσεις προσπαθοῦν νὰ βελτιώσουν ἐλαττώματα ποὺ ὀφείλονται εἴτε στὸ γῆρας εἴτε σὲ δυστυχήματα. Ἀλλὰ ματαία ἡ προσπάθεια· σὲ λίγο ἔρχεται ὁ χάρος καὶ μεταβάλλει καὶ τὸν πιὸ ὡραῖο ἄνθρωπο σὲ «γυμνὰ ὀστέα»(Νεκρ. ἀκολ.). Θέλω λοιπὸν τώρα νὰ σᾶς συστήσω ἕνα ἰνστιτοῦτο καλλονῆς, ψυχικῆς καλλονῆς· εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Πλησιάστε. Ὅλοι εἴμαστε δύσμορφοι. Ὅπως εἶπε ὁ Καρρέλ, μέσα σὲ χίλιους ἀνθρώπους ἕναν θὰ βρῇς ψυχικῶς ὡραῖο. Τὸ ψυχικὸ κάλλος ἔχει τὴν ἀξία· αὐτὸ ἂς ἐπιδιώξουμε. Θὰ τὸ βροῦμε στὸν μόνο ἀναμορφωτὴ καὶ ἀναδημιουργό, τὸν Χριστό.

Πολλοὶ ὑπόσχονται ἀλλαγὴ – ἀναμόρφωσι ―τὸ ἀκοῦμε συχνά―, νὰ δημιουργήσουν νέο κόσμο. Νέος κόσμος δὲν δημιουργεῖται οὔτε μὲ τὸ Μὰρξ οὔτε μὲ τὸ Νίτσε, οὔτε μὲ ὁποιο- δήποτε κόμμα. Ἀναμόρφωσιθὰ γίνῃ μόνο διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖτε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας· ἀμήν.

ΜΗΤΡΟΠ- ΦΛΩΡ-(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνου στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 7-4-1989

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=20522

Η μηλόπιττα και ο μάγκας







          Κάποια φορά, μιά δασκάλα μίλησε στά παιδιά τῆς τάξης της γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Εἶπε, πόσο ὡραῖα θά εἶναι ἐκεῖ. Πώς ἐκεῖ δέν θά ὑπάρχουν οὔτε ἀρρώστιες, οὔτε θάνατος. Οἱ δίκαιοι θά ζοῦν μαζί μέ τό Θεό γιά πάντα.

            Τά παιδιά παρακολουθοῦσαν μέ πολύ θαυμασμό καί ἐνδιαφέρον. Στό τέλος, ἡ δάσκαλα, τά ἐρωτᾶ:
            -Λοιπόν, πέστε μου, ποιό παιδάκι θέλει νά πάει τώρα στόν Παράδεισο;
            Ὅλα τά παιδιά ἐνθουσιασμένα σήκωσαν τό χέρι. Ὅλα, ἐκτός ἀπό ἕνα πού καθόταν μέ σκυμμένο τό κεφάλι. Ἡ δασκάλα παραξενεύθηκε. Γυρίζει καί λέει στό μικρό:
            -Ἐσύ, Γιαννάκη, γιατί δέν θέλεις νά πᾶς τώρα στόν Παραδεισο;

             Ὁ μικρός κοκκίνησε. Μά τελικά κατάφερε νά ἀπαντήσει:
            -Ξέρετε κυρία, ὅταν ἔφευγα ἀπό τό σπίτι, ἡ μητέρα ἔβαζε στό φοῦρνο μιά μηλόπιττα. Καί μοῦ ὑποσχέθηκε, ὅτι θά μοῦ δώσει τό πιό  μεγάλο κομμάτι, μόλις ἐπιστρέψω ἀπό τό σχολεῖο(!!)

*            *            *

            Μπορεῖ νά χαμογελάσουμε μέ τήν παιδική ἀφέλεια. Μά, συγχρόνως, πρέπει καί νά κλάψουμε γιά τή δική μας παρόμοια τακτική στήν πνευματική ζωή. Πόσες φορές ἐμεῖς, δέν «ξεπουλᾶμε» τόν Θεό γιά ἕνα κομμάτι κάποιας «μηλόπιττας»!
            Μά ὑπάρχουν γιά μᾶς, τούς «μεγάλους», μηλόπιττες;
            Ναί. Ὑπάρχουν. Καί μάλιστα δυό εἰδῶν «μηλόπιττες»:

            1. Οἱ καλές, πού εἶναι θεμιτές ἐπίγειες ἐπιδιώξεις: σπουδές, ἐπάγγελμα, ἔντιμη παρουσία στήν κοινωνία.

            2. Οἱ χαλασμένες, πού εἶναι οἱ κάθε εἴδους ἁμαρτίες. Αὐτές, πού καταστρέφουν καί τήν ἐπίγεια καί τήν αἰώνια ζωή μας.
            Ὁμως, ἀκόμη καί οἱ καλές καταντοῦν χαλασμένες. Ὅταν ἐξ αἰτίας τους ξεχνᾶμε τόν Παράδεισο.

            Τί ἀπολογία θά δώσουμε τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως; Ὅταν ἰδοῦμε ἄσημους (καί ἁμαρτωλούς!) ἀνθρώπους νά ἔχουν ἀρνηθεῖ, γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ, κάποιες, γι᾿ αὐτούς σπουδαῖες καί γλυκιές «μηλόπιττες»;
            Μήπως χρειάζονται παραδείγματα;

*            *            *

            Τό 1630 ζοῦσε στίς Σέρρες ἕνας μάγκας! Ἦταν τότε  33 χρονῶν. Λεγόταν Ἀλεξανδρής Ταταρχάνης. Ἄνθρωπος, μέ καλή καρδιά. Ἀλλά, τί τά θέλετε; Σάν μάγκας καί αὐτός, ἔκανε παρέα μέ τούς μάγκες! Γύριζαν τίς νύκτες μέ σπαθιά καί μέ μαχαίρια. Καί ἔκαναν μαγκιές!

            Ἕνα βράδυ, ἔκλεψαν τό σπίτι ἑνός τούρκου. Ἔδειραν μάλιστα καί τόν τοῦρκο. Ἡ πράξη τους δέν ἔμεινε στό σκοτάδι. Τόν ἔπιασαν! Καί ξεσηκώθηκαν ὅλοι οἱ μουσουλμᾶνοι τῶν Σερρῶν! Μέσα στήν ἀγανάκτηση καί στίς φωνές τοῦ τουρκικοῦ ὄχλου, ὁ δικαστής ἔβγαλε τήν ἀπόφαση νά τόν κρεμάσουν!
            Τότε, πολλοί τοῦρκοι φώναξαν στόν Ἀλεξανδρή:

            -Γίνε, μπρέ, τοῦρκος, νά γλυτώσεις.
            Τότε ὅποιος ὀρθόδοξος ρωμηός γινόταν μουσουλμάνος, ἀπαλλασσόταν ἀπό κάθε τιμωρία. Γιά ὁποιοδήποτε ἔγκλημα!
            Ὅλοι περίμεναν, ὅτι ὁ Ἀλεξανδρής θά τό εἶχε «εὔκολο». Ἡ πρότασή τους ἦταν μιά γλυκιά μηλόπιττα. Ἤ ὄχι;
            Ἀλλά ὁ «μάγκας» δέν τήν κατάπιε! Καί φώναξε σταθερά:
            -Τοῦρκος ἐγώ δέν γίνομαι! 

            Ἔβγαλαν, τότε, τά χαντζάρια τους καί τόν κτυποῦσαν μέ ὀργή! Καί ἐνῶ ἀκόμη ἀνέπνεε, τόν κρέμασαν! Ἦταν 8 Ἰουνίου τοῦ 1630.
            Καί ἔγινε μάρτυρας!
(Γ. Καφταντζῆ, Ἡ Σερραϊκή Χρονογραφία τοῦ παπα-Συναδινοῦ, ἔκδ. Ἱ. Μ. Σερρῶν καί Νιγρίτης, Σέρρες, 1989, σελ. 52-53).

*            *            *
            Ἀλήθεια! Πόσοι ἀπό τούς σημερινούς Χριστιανούς θά εἶχαν τό σθένος νά ἀρνηθοῦν τέτοια μηλόπιττα; 
Νά ὅμως! Ἕνας μάγκας τό κατόρθωσε. Καί τούς τήν πέταξε στά μοῦτρα! Καί ὑπέμεινε διπλό μαρτύριο. Ὅ,τι κι ἄν εἶχε κάνει τοῦ συγχωρήθηκε.
            Μιά νίκη, ἕνα ξεπέρασμα μιᾶς λαχτάρας, καί ὁ μάγκας ἔλαβε στέφανο δίκαιης ἀνταμοιβῆς γιά τήν νίκη του.
            Καί μιά ἐπεξήγηση: Ὁ Ἀλεξανδρής δέν σώθηκε, ἐπειδή ἦταν μάγκας. Ἀλλά, ἐπειδή νίκησε, ἐπειδή ξεπέρασε καί τήν «μαγκιά του». Ἄν δέν τήν ξεπερνοῦσε, θά συνέχιζε νά κάνει τόν μάγκα. Καί θά τόν ἔκανε εἰς βάρος τῆς πίστης μας καί τῆς ψυχῆς του.
            Λοιπόν:
            Ἄς ἀγωνισθοῦμε, καί ἐμεῖς, δυναμικά. Γιατί εἶναι κρίμα:
            νά ἁγιάζουν οἱ «μάγκες»
            καί οἱ εὐσεβεῖς νά «ξεπαγιάζουν»!
Ἀρχιμ. Ν.Κ.

Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 308 «Λυχνία» Μάρτιος 2009

Τετάρτη 30 Μαρτίου 2011

Η Υπεραγία Θεοτόκος, σώζει το γένος μας

bgrdc ιστΥΠΑΡΧΟΥΝ, ἀγαπητοί μου, ἔργα τέχνης ποὺ θαυμάζουν οἱ αἰῶνες, ὅπως εἶνε π.χ. ὁ Παρθενὼν στὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν. Ὅ­σον ἀφορᾷ ὅμως στὴ θρησκεία τῶν πατέρων μας, στὴν πίστι μας, ἔργο τέχνης ἄφθαστο εἶ­νε ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Εἶνε ἀνώτερος ἀπὸ τὸ καλλιτέχνημα τοῦ Παρθενῶνος. Διότι ἐκεῖ­νος μέν, παρ’ ὅλες τὶς προσπάθειες τῶν εἰδι­κῶν, ὑφίσταται φθορά, ἐνῷ ὁ Ἀκάθιστος ὕ­μνος, ὡς πνευματικὸ δημιούργημα, παραμένει ἀθάνατος.

Ψάλλεται ἀπόψε καὶ ἐδῶ στὴν πατρίδα μας, καὶ στὸ Βελιγράδι, καὶ στὴ Σόφια, καὶ στὸ Βουκουρέστι, καὶ στὸ Στάλινγκραντ, καὶ στὴ Μόσχα, ὁπουδήποτε ὑπάρχουν Χριστιανοὶ ὀρθόδοξοι. Καὶ ἐφ’ ὅσον θὰ ὑπάρχῃ ἥλιος καὶ θ’ ἀνατέλλουν τ’ ἀστέρια καὶ θὰ ψάλλουν τὰ δέντρα καὶ θὰ ῥέουν οἱ ποταμοί, ὁ ὕμνος αὐτὸς δὲν θὰ παύσῃ νὰ συγκινῇ τὶς ψυχὲς τῶν ὀρθοδόξων. Ἀριστούργημα εἶνε, Παρθενὼν τοῦ πνεύματος.


Διαιρεῖται σὲ τέσσερις στάσεις, περιέχει εἰ­κοσιτέσσερις οἴκους ἢ στροφές, καὶ ἔχει ἑ­κατὸν σαραντατέσσερα «χαῖρε». Σήμερα θὰ ποῦμε λίγες λέξεις ἐπάνω στὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕ­μνου αὐτοῦ. Διότι καὶ ἡ ἱστορία μᾶς διδάσκει.


Σᾶς καλῶ λοιπὸν νὰ κάνουμε ἕνα ταξίδι. Τί ταξίδι; Ποῦ νὰ πᾶμε; στὴ Νέα Ὑόρκη, στὴν Αὐ­στραλία, στοὺς Ἐσκιμώους; Καὶ πῶς νὰ ταξιδέ­ψουμε; μὲ πλοῖο, μὲ ἀεροπλάνο, μὲ πύραυ­λο, μὲ διαστημόπλοιο; Δύσκολα ταξίδια αὐτά. Ὑπάρχει ἕνα ἄλλο μέσο ἀκόμη ταχύτερο, ἰλιγ­γιῶδες· κανένα ἄλλο δὲν τρέχει τόσο γρήγορα. Ποιό εἶν’ αὐτό; Ἡ σκέψις τοῦ ἀνθρώ­που. Θαυμαστὸ δημιούργημα. Βρίσκεσαι ἐδῶ, καὶ αὐτοστιγμεὶ φθάνεις στὰ ἄκρα τῆς γῆς καὶ στὰ βάθη τοῦ χρόνου. Ἕτοιμοι λοιπόν;

* * *

Γυρίζουμε πίσω, διασχίζουμε αἰῶνες, καὶ φθάνουμε στὸ ἔτος 626. Ποῦ, σὲ ποιό μέρος; Σὲ μιὰ πόλι ποὺ μᾶς προκαλεῖ δάκρυα. Ὅσοι ἔχουμε μέσα μας ἔνστικτο πατρίδος καὶ ἐν­δι­αφερόμεθα γιὰ τὴν ἱστορία τοῦ ἔθνους μας, τὸ ὄνομα τῆς πόλεως αὐτῆς μᾶς συγκινεῖ βαθύτατα‧ εἶνε ἡ Κωνσταντινούπολις. Εὑρισκόμεθα λοιπὸν ἐκεῖ νοερῶς. Τί μεγαλεῖο! δρόμοι, πλατεῖες, ὁ ναὸς τῆς Ἁγίας Σοφίας…, ὅλα ὡ­ραῖα. Ἀλλὰ τὸ ὡραιότερο εἶνε οἱ ἄνθρωποι. Πι­στοὶ Χριστιανοί, ὀρθόδοξοι ἀφωσιωμένοι στὸ δόγμα τῆς ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Οὔτε ἕ­νας ἄπιστος, οὔτε ἕνας Τοῦρκος, οὔτε ἕνας Ἑβραῖος. Εὐλογημένη ἐποχή.

Οἱ Χριστιανοὶ ὅμως τοῦ 626 στὴν Πόλι εἶ­χαν κάποια ἀγωνία. Ποιά ἀγωνία; Τὸ Βυζάντιο βρισκόταν σὲ ἐμπόλεμο κατάστασι. Βάρβαρος λαός, οἱ Πέρσες, ὑπὸ τὸν Χοσρόη τὸν βασιλέα τους, ἔκαναν ἐπιδρομή. Ἔφτασαν μέχρι τὰ Ἰεροσόλυμα, βεβήλωσαν τοὺς ἁγίους Τό­πους, καὶ ἅρπαξαν τὸν Τίμιο Σταυρό. Τότε ὁ αὐτοκράτωρ Ἡράκλειος συνήγειρε τὸ στρα­τό του, προσευχήθηκε στὸ ναὸ τῆς Ἁγίας Σοφίας, καὶ ξεκίνησε. Πέρασε σὰν ἀετὸς τὸν Ἑλ­λήσπον­το, τὸ Σκαμάνδριο πεδίο, τὸ Σαγγάριο ποταμό, τὴν Ἄγκυρα, καὶ εἰσώρμησε στὴ χώρα τῶν Περσῶν. Συγκρούσθηκε μαζί τους, τοὺς νίκησε μὲ τὴ δύναμι τοῦ Χριστοῦ, καὶ πῆρε τὸν Τίμιο Σταυρό.

Ἀλλ’ ἐνῷ ὁ Ἡράκλειος, ἀκολουθῶν τὰ ἴχνη τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου βρισκόταν νικη­τὴς καὶ θριαμβευτὴς στὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ὅ­που κατετρόπωσε τὸν Χοσρόη, ἡ Κωνσταντινούπολι κινδύνευσε ἀπὸ τὸ Βορρᾶ, ἀπὸ τοὺς Ἀβάρους, βάρβαρο λαό. Βρῆκαν τὴν εὐκαιρία, κατέβηκαν καὶ πολιόρκησαν τὴν Κωνσταντινούπολι ἀπὸ ξηρᾶς καὶ θαλάσσης. Ἡ φρουρὰ ἦταν πολὺ μικρή, λίγοι στρατιῶτες. Εἶχαν ὅμως ψυχή, ἔκλειναν στὰ στήθη τους τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πίστι καὶ τὴν πατρίδα, καὶ βρέθηκαν κάτω ἀπὸ καλὴ ἡγεσία. Πρωθυπουργὸς ἦταν ὁ πατρίκιος Βῶνος καὶ πατρι­άρχης ὁ Σέργιος.

Ὁ χαγᾶνος (δηλαδὴ ἀρχηγός) τῶν Ἀβάρων ἦταν βέβαιος ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ ὅτι ἡ Πόλις θὰ πέσῃ στὰ χέρια του. Οἱ Βυζαντινοὶ περιῆλθαν σὲ μεγάλη ἀγωνία καὶ ἔστειλαν πρεσβεία γιὰ νὰ βρεθῇ κάποιος συμβιβασμός. Τοὺς δέχθηκε ἀγέρωχος καὶ ἀπέρριψε μὲ ἰταμότη­τα τὶς προτάσεις τους λέγοντας· Ἐντὸς εἰκοσιτεσσάρων ὡρῶν θὰ παραδοθῆτε ὅλοι· ὅ,τι ἔχετε θὰ τὸ ἀφήσετε μέσα στὴν πόλι, γυμνοὶ θὰ βγῆ­τε, τίποτε δὲ θὰ πάρετε μαζί σας! Τέτοιον ὅρο οἱ πρόγονοί μας δὲν μποροῦ­σαν νὰ δεχθοῦν, καὶ τότε ἐκεῖνος τοὺς ἀπείλησε· Δὲ γλυτώνετε μὲ τίποτα· μόνο ἂν γίνετε ψάρια καὶ κολυμπήσετε ἢ πουλιὰ καὶ πετάξετε, θὰ διασωθῆτε. Ἐκεῖνοι ἐπέστρεψαν ἀπελπισμένοι. Δὲν ἀπογοητεύθηκαν ὅμως. Συνέχισαν νὰ ἀγωνίζωνται. Καὶ ἐνῷ οἱ στρατιῶτες φρουροῦσαν στὶς ἐπάλξεις, ὁ λαός, οἱ γέροντες καὶ τὰ γυναικόπαιδα, συγκεντρώθηκαν στοὺς ναοὺς καὶ παρακαλοῦσαν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς σώ­σῃ βάζοντας μεσίτη τὴν ὑπεραγία Θεοτόκο.

Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε! Δὲν τὸ λέμε ἐμεῖς, τὸ λέει ἡ ἱστορία. Ἐνῷ γινόταν ὁλονυχτία, τὶς πρωινὲς ὧρες φύσηξε ἄνεμος σφοδρός. Ἡ θάλασσα τοῦ Βοσπόρου ταράχθη, ἀγρίεψε, σήκωσε κύματα πελώρια, καὶ μέσα σὲ λίγη ὥρα τὰ ἀμέτρητα πλοιάρια τῶν ἐπιδρομέων συνετρίβησαν. Τὸ πρωὶ μόνο σανίδια ἐπέπλεαν. Ἔντρομοι οἱ Ἄβαροι ἔλυσαν τὴν πολιορκία κ’ ἔφυγαν. Ἔτσι ἡ Πόλις σώθηκε. Καὶ τότε ὅλοι μαζί, μιὰ ψυχὴ – ἕνας λαός, μαζεύτηκαν πάλι στὸ ναὸ τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν, ἔ­μειναν ἐκεῖ ὅλη τὴ νύχτα, καὶ ὄρθιοι ἔ­ψαλαν γιὰ πρώτη φορὰ τὸ «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρα­τηγῷ τὰ νικητήρια…» καὶ τὸν Ἀκάθιστο ὕμνο.
Αὐτὸ εἶνε τὸ ἱστορικὸ τοῦ ὕμνου αὐτοῦ.

* * *

―Αὐτά, θὰ πῇ κάποιος, ἦταν «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ». Τώρα ὁ κόσμος ἄλλαξε. Νέες ἰδέες, νέα συστήματα ἐπικρατοῦν. Ἀφῆστε τα αὐτά. Μὲ ἱστορίες τοῦ καιροῦ ἐκείνου δὲ ζοῦμε…

Τί εἶπες, «τῷ και­ρῷ ἐ­κείνῳ»; Λοιπὸν ὁ­ρί­στε· ἂς κάνουμε ἕνα ἄλλο ταξίδι, πιὸ κον­τι­νό. Φεύγουμε ἀπὸ τὸ 626 καὶ τὴν Πόλι, καὶ φτά­νουμε – ποῦ; Στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸ ἔτος 1821. Βλέπουμε νὰ ζωντανεύῃ μπροστά μας διὰ τῆς φαντασίας ἕνας ἀπὸ τοὺς ἥρωας τῆς Ἐπαναστάσεως· ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ὁ Γέρος τοῦ Μοριά. Κάτι λέει. Τὸν ἀκούω, σεῖς δὲν τὸν ἀκοῦτε; Μόνο κουφοὶ δὲν ἀκοῦνε. Ἄλ­λος χαγᾶνος καὶ ἄλλος Χοσρόης εἶχαν παρουσιαστῆ τότε, στίφη καὶ τάγματα Αἰγυπτίων καὶ Ἀράβων ποὺ ἐρήμωναν τὴ γῆ τῆς Πελοποννήσου. Φόβος καὶ τρόμος εἶχε πέσει στοὺς Ἕλληνες, καὶ ὁ Κολοκοτρώνης ἔμεινε μόνος. Καὶ τί ἔκανε· μπῆκε ξυπόλητος σ᾽ ἕνα ξωκκλήσι τῆς Παναγιᾶς· γονάτισε, προσ­ευ­χή­θηκε κ’ ἔτρεχαν δάκρυα ἀπὸ τὰ μάτια του. Ὅταν βγῆκε, ἦταν ἄλλος ἄνθρωπος! Καὶ εἶπε λόγια, ποὺ δὲν ὑπάρχει πλάστιγγα νὰ τὰ ζυγίσουμε. ―Τί λές, καπετάνιε; τὸν ρώτησαν· οἱ ἀγαρηνοὶ μᾶς ρήμαξαν, ὑπάρχει ἐλπίδα; Τί ἀπήντησε· ―Ἡ Παναγία ὑπέγραψε τὴν ἐλευθερία τῆς Ἑλλάδος, καὶ δὲν παίρνει πίσω τὴν ὑπογραφή της! Λόγια ἀθάνατα.

Ὁρίστε λοιπόν· δὲν θέλεις τὸ 626; σοῦ λέω τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; προχωρῶ κ’ ἔρ­χο­­μαι ἀκόμη πιὸ κοντά, γιὰ νὰ δῇς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶνε «χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). Αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ τώ­ρα τὸ ἐνθυμοῦνται οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ ζοῦν ἴσως ἀκόμη. Εἶνε τὸ νεώτερο θαῦμα τοῦ 1940-41. Πᾶμε μὲ τὴ φαντασία στὸ μέτωπο τῆς Ἀλ­βανίας. Ἐκεῖ ἕνας νέος χαγᾶνος καὶ νέος Χοσ­ρόης, ὑπερήφανος κ’ ἐγωιστής, ὁ Μουσσολίνι, ἀπειλοῦσε τότε τὴν Ἑλλάδα. Ἑλ­λάς, θὰ πα­ραδοθῇς! εἶπε. Καὶ ἡ Ἑλλὰς παραδόθηκε; Τὰ παιδιά της μὲ θάρρος καὶ αὐταπάρνησι εἶ­παν τὸ ἱστορικὸ «ὄχι». Καὶ νίκησαν! Ἐπάνω στὶς κορυφές, στὰ ψηλὰ βουνά, τοὺς ἄκουγες κλαίοντας νὰ δοξάζουν τὸ Θεὸ καὶ νὰ ψάλλουν «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

Δὲν θέλεις λοιπὸν τὸ 626; πάρε τὸ 1821. Δὲν θέλεις τὸ 1821; πάρε τὸ 1940. Ἂν κι αὐτὸ δὲν σοῦ φτάνῃ, ἀκόμη πιὸ κοντά μας εἶνε ὁ Γράμμος καὶ τὸ Βίτσι τὸ 1949. Πάλι τότε ἡ Ἑλ­λὰς κινδύνευσε νὰ σβήσῃ ἀπὸ ξένη ἐπιβου­λή. Δὲν κατηγορῶ κανένα, ἀλλὰ ἡ ἱστορία εἶ­νε ἱστορία. Κινδύνευσε ἡ Ἑλλὰς νὰ πέσῃ σὲ ὑλιστικὸ καὶ ἄ­θεο καθεστώς. Καὶ τότε τὰ παιδιά της πάλι νίκησαν στὰ ψηλὰ βουνά, καὶ πάλι ἔ­στησαν τὴν ἑλληνικὴ σημαία, σημαία ἐλευ­θερίας καὶ δικαιοσύνης, καὶ πάλι ἐκεῖ ἔψαλαν «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

* * *

Νά λοιπόν· τὸ 626 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατη­γῷ…»‧ τὸ 1821 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧ τὸ 1940 «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…»‧ τὸ 1945-46-47-48-49 πάλι «Τῇ ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ…». Ὁλοζώντανη εἶνε ἡ θρησκεία μας. Δὲν εἶνε μῦ­θος, δὲν εἶνε παραμύθι· εἶνε μιὰ πραγματικότητα. Αὐτὴ ἡ θρησκεία, αὐτὴ ἡ πίστι, μᾶς σῴζει μέχρι σήμερα. Καὶ θὰ μᾶς σώζῃ πάντα, ἀδελφοί μου. Καὶ εἰς πεῖσμα τῶν ἀθέων καὶ τῶν ἀπίστων καὶ ὅλων τῶν ἐχθρῶν τῆς πατρί­δος ἡ Ἑλλὰς θὰ ψάλλῃ‧ «Τῇ ὑπερμά­χῳ Στρατηγῷ τὰ νικητήρια…».

† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(Ομιλία του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστίνο Καντιώτη  στον ιερό ναὸ του Ἁγίου Παντελεήμονος Φλωρίνης 22-3-1985)

http://www.augoustinos-kantiotis.gr/?p=20502

Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

Το άλλο της μάτι

Η μητέρα του είχε μόνο ένα μάτι… Ντρεπόταν γι’ αυτήν κι ώρες ώρες την μισούσε.
Η δουλειά της ήταν μαγείρισσα στην φοιτητική λέσχη. Μαγείρευε για τους φοιτητές και τους καθηγητές για να βγάζει τα έξοδά τους… Δεν ήθελε να του μιλάει για να μην μαθαίνουν ότι είναι παιδί μιας μητέρας με… ένα μάτι. Οι φοιτήτριες έφευγαν γρήγορα, όποτε την έβλεπαν να βγαίνει για λίγο από την κουζίνα κι έλεγαν πως δεν άντεχαν το θέαμα και πως τους προκαλούσε μια ανυπόφορη ανατριχίλα…
Μα από μικρόs είχε πρόβλημα με την εικόνα της μητέρας του.
Μια μέρα όταν ακόμη πήγαινε στο δημοτικό, πέρασε η μητέρα του στο διάλειμμα να του πει ένα γεια. Ένοιωσε πολύ στενοχωρημένos. «Πως μπόρεσε να του το κάνει αυτό»;… αναρωτιόταν… Την αγνόησε, της έριξε μόνο ένα μισητό βλέμμα κι έτρεμε. Την επόμενη μέρα ένας από τους συμμαθητές του φώναξε: «Εεεε, η μητέρα σου έχει μόνο ένα μάτι!.. Ήθελε να πεθάνει. Ήθελε να εξαφανιστεί. Όταν γύρισε σπίτι, της είπε: «αν είναι όλοι να γελάνε μαζί μου εξαιτίας σου τότε καλύτερα να πεθάνεις!». Αυτή δεν του απάντησε…
«Δεν μ’ ένοιαζε τι είπα ή τι αισθάνθηκε, γιατί ήμουν πολύ νευριασμένος», έλεγε αργότερα σ’ ένα φίλο του. «Ήθελα να φύγω από εκείνο το σπίτι και να μην έχω καμία σχέση μαζί της. Έτσι διάβασα πάρα πολύ σκληρά με σκοπό να φύγω μια μέρα μακριά για σπουδές… και τα κατάφερα, μα ήλθε κι έπιασε αυτή τη δουλειά στη λέσχη για να με βοηθάει… Δεν μπορούσε να πάει κάπου αλλού;…».
Αργότερα παντρεύτηκε. Αγόρασε ένα δικό του σπίτι. Έκανε δικά του παιδιά κι ήταν ευχαριστημένος με τη ζωή του, τα παιδιά του, την γυναίκα του και τη δουλειά του!
Μια μέρα μετά από χρόνια απουσίας, όπως ο ίδιος της ζήτησε η μητέρα του πήγε να τον επισκεφτεί.
Δεν είχε δει ποτέ από κοντά τα εγγόνια της. Μόλις εμφανίστηκε στην πόρτα, τα παιδιά του άρχισαν να γελάνε, θύμωσε επειδή είχε πάει χωρίς να του το ζητήσει και χωρίς να τον προειδοποιήσει. Τότε της φώναξε: «πως τολμάς να έρχεσαι ξαφνικά στο σπίτι μου και να τρομάζεις τα παιδιά μου; Βγες έξω! Φύγε!». Η μητέρα του απάντησε γαλήνια: «Αα, πόσο λυπάμαι, κύριε! Μάλλον μου έδωσαν λάθος διεύθυνση» κι εξαφανίστηκε, χωρίς να καταλάβουν τα μικρά πως είναι γιαγιά τους…
Πέρασαν χρόνια και μια μέρα βρήκε στο γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του μια επιστολή για τη σχολική συγκέντρωση της τάξης του από το δημοτικό σχολείο, που θα γινόταν στην πόλη πού γεννήθηκε… Είπε ψέματα στη γυναίκα του ότι θα έκανε ένα επαγγελματικό ταξίδι και πήγε. Όταν τελείωσε η συγκέντρωση των συμμαθητών, πήγε στο σπίτι που μεγάλωσε, μόνο από περιέργεια… Οι γείτονες, του είπαν ότι η μητέρα του είχε πεθάνει πρόσφατα. Δεν έβγαλε ούτε ένα δάκρυ. Του έδωσαν ένα γράμμα που είχε αφήσει γι’ αυτόν:
«Αγαπημένε μου γιέ, σέ σκέφτομαι συνέχεια. Λυπάμαι που ήρθα στο σπίτι σου και φόβισα τα παιδιά σου. Έμαθα ότι έρχεσαι για την σχολική συγκέντρωση κι ένοιωσα πολύ χαρούμενη. Αλλά φοβάμαι ότι μπορεί να μην είμαι σε θέση να σηκωθώ από το κρεβάτι για να έρθω να σε δω. Εγραψα αυτό το γράμμα να στο δώσουν αν δεν με προφτάσεις. Στεναχωριέμαι που σε έφερνα σε δύσκολη θέση και ντρεπόσουν για μένα όσο ήσουν μικρός. Βλέπεις… όταν ήσουν πολύ μικρός, είχες ένα σοβαρό ατύχημα κι έχασες το μάτι σου. Δεν θα μπορούσα να σε βλέπω να μεγαλώνεις με ένα μάτι. Έτσι σου έδωσα το δικό μου. Ήμουν τόσο υπερήφανη που ο γιος μου θα έβλεπε τον κόσμο με τη δική μου βοήθεια, με το δικό μου μάτι… Έχεις πάντα όλη την αγάπη μου».
Η μητέρα σου.

Πηγή: Περιοδικό «Όσιος Νικάνωρ>>.

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/02/blog-post_25.html

Η μεταστροφή στην ορθοδοξία του Γάλλου φωτογράφου Gerard Gascuel


Ο φωτογράφος Gerard Gascuel ο οποίος εργάστηκε με τον Marcel Marceau και τον Salvador Dali και νυν ιερομόναχος Γεράσιμος διηγείται πως αποφάσισε να γίνει ορθόδοξος μοναχός.

«Ήμουν 33 ετών όταν ο εκδότης μου με έστειλε στην Ελλάδα για να κάνω ένα ρεπορτάζ σχετικά με τη ζωή των αγιορειτών».

Τριγυρίζοντας στα διάφορα μοναστήρια βρέθηκε σ’ένα μοναστήρι όπου έχουν την αρχαία παράδοση να διατηρούν τα οστά των κεκοιμημένων μοναχών.



«Μπήκα σ’εκείνην την κρύπτη και από τη στιγμή εκείνη η ζωή μου χωρίστηκε σε ”πριν” και ”μετά”.

Όταν γύρισα πίσω βρήκα έναν Έλληνα μοναχό και τον ρώτησα ποιός τελικά είναι ο σκοπός της ζωής.Τα αγγλικά του ήταν πολύ φτωχά…Ξαφνικά ο μοναχός άρχισε να ψάλλει».

Ο π.Γεράσιμος ξαναθυμάται τις στιγμές εκείνες.Σύμφωνα με τα λεγόμενά του τη στιγμή εκείνη πήρε την απόφαση να γίνει ορθόδοξος μοναχός.


«Πήρα την απόφαση σε λίγα δευτερόλεπτα.Γύρισα στη Γαλλία,παρέδωσα το ρεπορτάζ στο περιοδικό.πούλησα ότι ακίνητα είχα και έγινα μοναχός στο Άγιον Όρος.

Έμεινα πολλά χρόνια στους Άγιους Τόπους στο μοναστήρι του Αγ.Σάββα.Εκεί συνάντησα τον πνευματικό μου πατέρα και κατάλαβα ότι ο θάνατος δεν είναι το τέλος».

Μπόρει να έγινε μοναχός αλλά είναι ακόμη και φωτογράφος.Τώρα ζει στο ορθόδοξο μοναστήρι της γαλλικής πόλης Cevennes.

Τρελογιάννης
http://vatopaidi.wordpress.com/2011/03/28/%CE%B7-/

http://blogs.sch.gr/kantonopou/2011/03/28/%CE%B7-%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%B1%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BF%CF%81%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CE%BE%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%BF/

Η χαρά του απλού ψαρά

Ένας πλούσιος βιομήχανος, που με πολλούς κόπους είχε πλουτίσει, κατέβηκε μια μέρα στη παραλία για βόλτα και είδε ένα ψαρά να κάθεται και να ρεμβάζει δίπλα στη βαρκούλα του.
<<Γιατί δεν ψαρεύεις;>> τον ρώτησε.
<<Γιατί έπιασα αρκετά ψάρια για σήμερα>>.
<<Γιατί δεν πιάνεις πιο πολλά από όσα χρειάζεσαι;>> ξαναρώτησε ο πλούσιος.
<<Και τι θα  τά’κανα;>>
<<Θα κέρδιζες περισσότερα χρήματα, και έτσι θα αγόραζες μια καλύτερη βάρκα, που θα πήγαινε πιο βαθιά και θα έπιανε περισσότερα ψάρια.
Θα μπορούσες επίσης να αγοράσεις καλύτερης ποιότητας δίχτια, που να πιάναν περισσότερα, και να βγάλεις πιο  πολλά χρήματα.
Έτσι θα είχες σύντομα ένα δικό σου στόλο από βάρκες και θα ήσουν πλούσιος όπως εγώ.>>
<<Και τότε τι θα έκανα;>> ρώτησε με αφέλεια ο ψαράς.
<<Θα καθόσουν και θα χαιρόσουν τη ζωή σου>>, είπε ο βιομήχανος.
<<Και τώρα τι νομίζεις ότι κάνω;>> απάντησε ο ψαράς κοιτάζοντας με ρεμβασμό τη θάλασσα.
Το άγχος του κινηγητού της καθημερινής εξέλιξης, μας έχει ροκανίσει όλη τη χαρά και την ειρήνη μας.
Ποιος αλήθεια μας σπρώχνει σε αυτούς τους ξέφρενους ρυθμούς δουλειάς και μέριμνας;
Μήπως είναι ώρα να σταθούμε, να ξελαχανιάσουμε και σαν τον πρώην δαιμονιζόμενο των Γαδαρηνών να κάτσουμε ήρεμα και μυαλωμένα στα πόδια του Χριστού, να ανασάνουμε και να συνέλθουμε κοντά Του;
Θα κερδίσουμε πολλά, περισσότερα από ο’τι τρέχοντας για τον πλούτο.

Κύριε μου, γέμισε τη μέρα μου, την καρδιά μου με τις απλές, αγνές χαρές του δικού Σου θελήματος και φύλαξεέ με από τις παγίδες και τα ψέματα του εχθρού μο, που μου κλέβει το χρονο.
http://otheosagapiesti.blogspot.com/2011/03/blog-post_28.html

Νιώθεις ότι είσαι έτοιμος να κοινωνήσεις;

Κάποιος είχε με έναν άλλο, κάποια απ'τις βλακώδεις διαφορές, που έχουμε συνήθως. Κάποια στιγμή, δηλ., του ξύνισε του ενός η μούρη του άλλου, και είχανε δέκα χρόνια να πουν καλημέρα.
Αυτός ήρθε και με βρήκε και ήθελε να κοινωνήσει. Τα είπαμε, αναλυτικά. Στο τέλος, λοιπόν, του λέω:
"Πρέπει να συμφιλιωθείς με αυτόν τον άνθρωπο". Εκείνος επέμενε (δεν ήθελε να συμφιλιωθεί). Του είπα τότε και εγώ:
"Κοίταξε, αν το βλέπεις έτσι, δεν μπορείς να κοινωνήσεις".
Μου λέει: "Με τιμωρείτε;" και του απαντώ: "Όχι. Εσύ τιμωρείς τον εαυτό σου". Με ξανακοιτάει με απορία.
Του λέω τότε: "Άκουσε κάτι: Θέλεις να κοινωνήσεις; Ξέρεις τι είναι η Θεία Κοινωνία; Δηλ. νιώθεις ότι θα κοινωνήσεις με τον Θεό, ότι θα γίνεις μέτοχος της ζωής του Θεού, ότι θα έχεις τον Χριστό να κατοικεί στην καρδιά σου;". "Ναι", μου λέει. "Ωραία, τότε, πήγαινε και κοινώνησε!", του απαντώ. Με ξανακοίταξε και του ξαναλέω: "Πήγαινε και κοινώνησε!". Επειδή, όμως, με κοίταγε με απορία (σου λέει "προηγουμένως μου είπε να μην κοινωνήσω") του λέω:
"Πριν κοινωνήσεις, όμως, θέλω να μου απαντήσεις σε ένα μου ερώτημα: Έστω πήγες και κοινώνησες... Υπόθεσε ότι, βγαίνοντας απ'την εκκλησία, βλέπεις μπροστά σου εκείνον που δεν του λες "καλημέρα". Πες μου, ο Χριστός που είναι μέσα σου, θα πει "καλημέρα" στον Χριστό που είναι μέσα του; Αλλά -του λέω- πριν μου απαντήσεις σκέψου ότι ο Χριστός συγχώρεσε αυτούς που τον σταύρωσαν, χωρίς εκείνοι να του το ζητήσουν.
Αν, λοιπόν, του μιλήσεις, καλά έκανες και κοινώνησες. Αν, όμως, δεν του μιλήσεις, έχεις καταλάβει τι έκανες; Κατέβασες τον Θεό και την αγάπη του Θεού, στα μέτρα της δικιάς σου κακίας!". Μου λέει: "Έχετε δίκιο".

(Απ'το βιβλίο του αγιορείτη μοναχού Δαμασκηνού,  "Σχέσεις ανδρογύνου πριν και μετά τον γάμο" -εκδ. Μυριόβιβλος)

http://aoratigonia.blogspot.com/2011/03/blog-post_29.html

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Εσύ προς τα πού πηγαίνεις;


Σκέψου πως είσαι πάνω σε ένα διάδρομο. 

Στην μια άκρη του διαδρόμου είναι ο Χριστός. Στην άλλη άκρη είναι ο διάβολος. 

Εσύ βρίσκεσαι κάπου στη μέση και πότε πας προς τη μια μεριά και πότε προς την άλλη.

Στη ζωή πάντα παίρνουμε αποφάσεις. Μπορεί να θέλουμε να είμαστε προς την πλευρά του Χριστού, αλλά κάποιες φορές με τις αμαρτίες μας απομακρυνόμαστε και -τι θλιβερό...- πλησιάζουμε προς τη μεριά του διαβόλου!

Όμως, πάντα πρέπει να σκεφτόμαστε δύο πράγματα: Πρώτον, ότι δεν γίνεται ποτέ να μείνουμε στάσιμοι στη ζωή. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Και δεύτερον ότι ακόμα και αν με τη ζωή μας πολλές φορές προσεγγίζουμε τη λάθος πλευρά, πάντα έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε! Μπορούμε να μετανιώσουμε και τα δάκρυά μας να μας βοηθήσουν να πλησιάσουμε τον Χριστό...

Μακάρι όλη μας η ζωή να είναι ένα διαρκές πλησίασμα προς τη μεριά του Χριστού..
.

http://aoratigonia.blogspot.com/2011/03/blog-post_25.html

Ο Γραμματιζούμενος

Τούτο λοιπόν λέγω και μαρτύρομαι διά του Κυρίου, να μη περιττατήτε πλέον, καθώς και τα λοιπά έθνη περιπατούσιν, εν τη ματαιότητι του νοός αυτών...
Εφεσίους δ’ 17

Ήταν μια εποχή, που το σχολείο δεν ήταν υπο­χρεωτικό. 
Μια οικογένεια αποφάσισε πως καλό ήταν ο κανακάρης τους να πάει.
Μα αυτός, ούτε να ακούσει δεν ήθελε. Κουτός ήταν, όλοι οι συνομήλικοί του να παίζουν κι αυτός να πρέπει να μαντρώνεται στο σχολείο;
Μια μέρα πέρασε από το χωριό ένας δήθεν γραμματιζούμενος.
Του διη­γήθηκαν οι άνθρωποι το πρόβλημά τους.
Τότε αυτός έκανε τον ειδήμονα. «Για φέρτε τον μου εδώ! Λοιπόν, νεαρέ, πόσο κάνουν δύο και δύο;»
 «Τέσ­σερα», λέει ο μικρός πρόθυμα.
«Τρεις φορές το δύο;»
«Έξι», απάντησε ξανά, μιας και του ‘κοβε το μυαλό και ήξερε εμπειρικά λίγη αριθμητική.
«Ε, μα το παιδί έχει δίκιο να μη θέλει το σχολείο. Αφού ξέρει γράμματα!» αποφάνθηκε ο «μορφωμένος».
Έτσι τους έπεισε να πάψουν να το πιέζουν.
Το παιδί έμεινε αγράμματο και σαν μεγάλωσε αναθεμάτιζε αυτόν τον άσχετο, που έγινε αφορμή να μείνει χωρίς σχολείο.
Είναι βέβαιο πως σ’ αυτή τη Γη μπορείς να βρεις τουλάχιστον έναν που να τον πείσεις πως έχεις δίκιο και να γίνει κακός σύμβουλος και υποστηρι­κτής σου.
Αυτό δυστυχώς συμβαίνει και με τις αλήθειες του Ευαγγελίου.
Η πραμάτεια του Λό­γου του Θεού είναι μία, μα ο καθένας αυτόκλητος ερμηνευτής μπορεί να αλλοιώσει τις αλήθειες Του.
Άλλωστε τα ίδια τα λόγια του Χριστού προσπα­θούσαν να διαστρέψουν οι σύγχρονοί Του Φαρισαίοι.
Τελικά, ο καθένας θα βρει αυτό που λαχτα­ρά η καρδιά του.
Κι αυτός που θέλει να βολευτεί σε μια μοιρασμένη ζωή ανάμεσα στο Χριστό και στον κόσμο, θα βρει συνοδοιπόρους.
Αλλά και όποιος ποθεί γνήσια το θέλημα του Θεού, θα βρει πιστούς του Χριστού ομόψυχους. 
http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

Ο Γερο-Παχώμιος και το μεγάλο φίδι


...Στη Σκήτη των Ιβήρων, στην Καλύβη των Αγίων Αποστόλων, στην συνοδεία εκείνη ήταν και ο Γερο-Παχώμιος.

Στο πρόσωπό του έβλεπε κανείς ολοφάνερα ζωγραφισμένη την αγιότητα.

Το γεροντάκι αυτό ήταν πολύ απλό και τελείως αγράμματο, μα πολύ χαριτωμένο.
Όταν ερχόταν για να εκκλησιαστεί τις γιορτές στο Κυριακό της Σκήτης ποτέ του δεν καθόταν στο στασίδι, αλλά στεκόταν πάντα όρθιος (ακόμα και στις ολονυκτίες) και έλεγε την ευχή.
Όταν τύχαινε να τον ρωτήσει κανείς "πού βρίσκεται η ακολουθία;" απαντούσε: "Ψαλτήρια!Ψαλτήρια λένε οι πατέρες". Όλα τα έλεγε ψαλτήρια. Ούτε από ψαλτικά ήξερε εκτός απ'το Χριστός Ανέστη που έψαλλε το Πάσχα.


Ήταν πάντα πρόθυμος να κάνει τα χατίρια των άλλων χωρίς να'χει καθόλου δικό του θέλημα. Όση στεναχώρια και αν είχε κανείς, μόλις έβλεπε τον π.Παχώμιο του έφευγε και ειρήνευε. Όλοι τον αγαπούσαν. Ακόμη και τα φίδια που του'χαν εμπιστοσύνη και δεν έφευγαν, όταν τον έβλεπαν. (Στην περιοχή της Καλύβης υπήρχαν πολλά φίδια, γιατί υπήρχαν πολλά νερά).
Οι άλλοι δύο πατέρες της συνοδείας πολύ φοβούνταν τα φίδια, μα ο γερο-Παχώμιος τα πλησίαζε χαμογελαστός, τα έπιανε και τα έβγαζε έξω από το φράχτη τους. 
 
Μια μέρα, ενώ πήγαινε βιαστικός σε μια άλλη Καλύβη, στο δρόμο βρήκε ένα μεγάλο φίδι, το οποίο τύλιξε στη μέση του σαν ζώνη για να τελειώσει πρώτα τη δουλειά του και μετά να το βγάλει έξω από την περιοχή τους!

O π.Ιάκωβος, τρόμαξε μόλις τον είδε και ο π.Παχώμιος πολύ παραξενεύτηκε απ'αυτό. Μετά μου έλεγε: "Δεν ξέρω γιατί φοβάται τα φίδια. Εκείνος ο π.Ανδρέας φοβάται ακόμα και τους σκορπιούς" και συνέχισε: "Εγώ τους μαζεύω στη χούφτα μου τους σκορπιούς απ'τα ντουβάρια και τους πετάω έξω απ'την Καλύβα. Τώρα που τρέμουν τα χέρια μου από το Parkinson, τα μεγάλα φίδια σβαρνίζοντας τα βγάζω έξω".
 
Τον ρωτάω: "Γιατί δε σε δαγκώνουν εσένα τα φίδια γερο-Παχώμιε;" για να μου απαντήσει: "Κάπου γράφει ο Ιησούς Χριστός σ'ένα χαρτί "εάν έχεις πίστη πιάνεις και τα φίδια και τους σκορπιούς και δε σε πειράζουν"...

(Διασκευή από απόσπασμα της ιστοσελίδας: http://www.agiooros.net/forum/viewtopic.php?f=5&t=10900)

http://aoratigonia.blogspot.com/2011/03/blog-post_27.html

Πεδίο Άρεως 27 Μαρτίου 2011. Ἄλλη μία δυναμικὴ συγκέντρωση ἐναντίον τῆς κάρτας τοῦ πολίτη


Πρωτοφανὴς  ἦταν καὶ αὐτὴ τὴ φορὰ ἡ προσέλευση τοῦ κόσμου στὴν ἐκδήλωση κατὰ τῆς κάρτας τοῦ πολίτη. Χιλιάδες κόσμου ἀπὸ πολλὰ μέρη τῆς Ἑλλάδας ἀνταποκρίθηκαν στὸ κάλεμα τῆς Κληρικολαϊκῆς ἐπιτροπῆς ἀγῶνος καὶ προσῆλθαν τὸ μεσημέρι τῆς κυριακῆς 27/03 στὸ Πεδίον τοῦ ἄρεως ενώ ἀργότερα ἀκολούθησε καὶ εἰρηνικὴ πορεία πρὸς τὴν βουλὴ τῶν Ἑλλήνων.

Οἱ πιὸ μετριοπαθεῖς ὑπολογισμοὶ κάνουν λόγο γιὰ τουλάχιστον 30.000 συγκεντρωμένους ἐνῶ ὁ π. Μουλατσιώτης ἀνήγγειλε τὴν παρουσία περίπου 100.000. Σημασία ὡστόσο δὲν ἔχει τόσο ἡ ποσότητα ὅσο ἡ δυναμική τους παρουσία του κόσμου τόσο στὶς ὁμιλίες ποὺ ἐκφωνήθηκαν στὸ πεδίον τοῦ ἄρεως ὅσο καὶ στὴν πορεία πρὸς τὴν Βουλή.

Ἀπὸ τοὺς ὁμιλοῦντες θὰ πρέπει νὰ ἐξάρουμε τοὺς ἐκπροσώπους τοῦ ΙΝΚΑ (ἰνστιτούτου καταναλωτῶν) τῆς ΠΡΑΟΣ (πρωτοβουλίας Ὀρθοδόξης συνείδησης) καθὼς καὶ τὸν ἐκπρόσωπο τοῦ Μητροπολιτου Πειραιῶς Σεραφείμ, ποὺ ἀνέλυσαν διεξοδικὰ τόσο ἀπὸ τεχνολογικῆς ὅσο καὶ ἀπὸ θρησκευτικῆς ἀπόψεως τὸ θέμα τῆς Κάρτας τοῦ πολίτη. Στὸ τέλος τῶν εἰσηγήσεων διαβάστηκε ἀνάλογο ψήφισμα τὸ ὁποῖο ἐγκρίθηκε ἀπὸ ὅλους τους παρισταμένους.

Στὴ συνέχεια οἱ συγκεντρωμένοι πῆραν τὸν δρόμο πρὸς τὸ Ἑλληνικὸ κοινοβούλιο φωνάζοντας συνθήματα ὅπως "Ἑλλάδα Ἑλλήνων Χριστιανῶν" , "ὄχι στὴν κάρτα τοῦ πολίτη" καιί ψάλλοντας τον εθνικό ύμνο.
Δυναμικὴ ἦταν ἡ παρουσία τῆς νεολαίας ποὺ μὲ ἀκμαῖες τὶς φωνὲς τοὺς ἔδιναν ἕναν ἄλλο τόνο στὴν πορεία. Ἐπίσης πρέπει νὰ τοὺς συγχαροῦμε γιατί πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς συνέδραμαν στὴ διεξαγωγὴ τῆς συγκέντρωσης μὲ τὸ διαμοιρασμὸ φυλλαδίων, μὲ τὴν ἀνάρτηση πανό κτλ.

Τέλος ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε ὅτι οἱ διαμαρτυρόμενοι κατὰ τῆς κάρτας τοῦ πολίτη ἀνανέωσαν τὸ ραντεβοὺ γιὰ νέες διαδηλώσεις  διμαρτυρίας ποὺ θὰ πραγματοποιηθοῦν στὴν Ἀθήνα καὶ σὲ ἄλλες πόλεις τῆς Ἑλλάδας


orthodoxia-ellhnismos.gr
http://www.pistos.gr/index.php?option=com_rssfactory_pro&task=visit&id=12046&lang=el

Τι σημαίνει να είσαι «φτωχός»…

Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.

Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.

Ο γιος απάντησε:

- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές…
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι…
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα…
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας,  αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό…
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι…
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα…
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους…
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.


Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του…

Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση:

«Σ’ ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε…»


ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΦΤΩΧΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΥΣΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΕΡΓΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΜΑΣ.
ΑΓΩΝΙΟΥΜΕ ΠΩΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΑΣ ΑΠΑΣΧΟΛΕΙ «ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ».

http://www.pigizois.net/index2.htm






Τι να ζητάμε στη προσευχή μας .....

Να ζητάμε στην προσευχή μόνο τη σωτηρία της ψυχής μας.

Δεν είπε ο Κύριος:

  «Ζητείτε δε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού... και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν»;  

Εύκολα, ευκολότατα ο Χριστός μπορεί να μας δώσει ό,τι επιθυμούμε.

 Και κοιτάξτε το μυστικό.

Το μυστικό είναι να μην το έχετε στο νου σας καθόλου να ζητήσετε το συγκεκριμένο πράγμα.

Το μυστικό είναι να ζητάτε την ένωσή σας με τον Χριστό ανιδιοτελώς, χωρίς να λέτε, «δώσ’ μου τούτο, εκείνο...».

Είναι αρκετό να λέμε, «Κύριε Ιησού, ελέησόν με».

Δεν χρειάζεται ο Θεός ενημέρωση από μας για τις διάφορες ανάγκες μας.

Εκείνος τα γνωρίζει όλα ασυγκρίτως καλύτερα από εμάς και μας παρέχει την αγάπη Του.

Το θέμα είναι ν’ ανταποκριθούμε σ’ αυτή την αγάπη με την προσευχή και την τήρηση των εντολών Του.

Να ζητάμε να γίνει το θέλημα του Θεού• αυτό είναι το πιο συμφέρον, το πιο ασφαλές για μας και για όσους προσευχόμαστε.

Ο Χριστός θα μας τα δώσει όλα πλούσια.

Όταν υπάρχει έστω και λίγος εγωισμός, δεν γίνεται τίποτα.     

Γέροντας Πορφύριος

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2011/03/blog-post_21.html

 

Η δύναμη που νικά τον άνθρωπο



Πιο μεγαλη δυναμη που να νικάει τον άνθρωπο, που να του κερδίζει την καρδια,απ' την αγαπη, δεν υπάρχει.
Αν η αγάπη δεν τον συγκινήσει, δεν τον αιχμαλωτίσει τίποτε άλλο δεν θα μπορέσει.
Η αγάπη είναι το ισχυρότερο οπλο και το πιο αποτελεσματικο φάρμακο
Αγάπη ζητάειτο μωρο΄για να μεγαλώσει, αγάπη ζηταέι το παιδί για να νιωθει ασφαλισμένο και χαρουμενο
Αγάπη ζητα΄ο έφηβος, ο μεσηλικας, ο γέροντας, ο βασανισμένος, ο αποτυχημένος. Κάνοντας χρήση της αγάπης, να'σαι βεβαιος οτι κάνεις το καλύτερο που θα μπορούσες, για να κερδίσεις την εμπιστισύνη και την αγάπη του άλλου.
Παρομοιώδης έχει μεινει, η αγάπη της μάνας εκεινης για τη μικρη κορη της.
 Πάνω στη τρελα της, η νεαρη, αποφασισε να εγκαταλειψει το πατρικο της σπιτι για να ζησει ελευθερα, οπως νομιζε, την ζωη της αμαρτιας και της παραλυσιας.
 Η μανα την παρακολουθησε για να δει που ζει και τι κανει, και αφου διαπιστωσε πικρα πως το σπιτι που εμενε ηταν ενας οικος ανοχης.
 Πηγε κρυφα μια νυχτα και κρεμασε στο χωλ του σπιτιου εκεινου μια μεγαλη φωτογραφια της με τη φραση απο κατω:

 
 ΑΚΟΜΑ Σ' ΑΓΑΠΑΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!
Μονο αυτο θα τη κερδιζε, αν επροκειτο να κερδιθει, και πραγματι, αυτο την κερδισε.
 Η παραστρατημενη κορη γυρισε μετανιωμενη στην αγκαλια της μανας
Σαν οπλο και σαν φαρμακο ερχεται να συναντησει τον ανθρωπο, και η αγαπη του Θεου. Μια αγαπη που δεν ειναι μονο λογια και υποσζεσεις,που δεν προσφερει απλως μικροεξυπηρετησεις και δωρεες, αλλα που προσφερει το υψιστο αγαθο της ζωης, την αιωνια σωτηρια απο τις αμαρτιες μας, και μαλιστα, τουτο σ'ενα ανυπολογιστο κοστος, τον Υιο Του στο σταυρο!!!
Μια ιστορια τουτη, τοσο κοινη, τοσο χιλιοειπομενη, ποιος δεν τη ξερει, κι ομως ποσοι λιγοι προσεχουν Την Αγαπη του Θεου που λεει:

 
 ΑΚΟΜΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ, ΕΛΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ!!
Ποσοι λιγοι την εκαναν προσωπικη την ιστορια αυτη, πως ο Θεος αγαπησε, οχι απλως τον κοσμο, αλλα ιδιαιτερα και προσωπικα τον καθενα απο εμας.
Αν ετσι, δεις Τον Χριστο στο Γολγοθα κρεμασμενο για σενα, σαν προσωπικο Σωτηρα, κυριολεκτικα θα σωθεις.
 Αν τουτη η αγαπη δεν μας συγκινησει, δεν μας κερδισει, τιποτα περισσοτερο δεν εχει να μας προσφερει ο Θεος.
 Αν τουτη την Χαρη που ο Χριστος με την θυσια Του εκανε στο Γολγοθα δεν τη δεχτουμε, αλλο τιποτα για να διαλεξουμε δεν υπαρχει.
 Η αγαπη Του μας σωζει, η αρνηση μας να τη δεχτουμε μας καταδικαζει.

 
 ΣΚΕΨΟΥ ΤΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΚΑΛΑ ΦΙΛΕ ή ΦΙΛΗ,
ΚΑΙ ΚΑΝΕ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/03/blog-post_22.html

Δεν θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο.....

ΤΟ ΚΑΡΟΤΟ, ΤΟ ΑΥΓΟ ΚΑΙ Ο ΚΑΦΕΣ:

«Μία κοπέλα πήγε ένα βράδυ λυπημένη στη μητέρα της. Της μίλησε για τη ζωή της και τα προβλήματά της. Είχε κουραστεί να προσπαθεί ν’ αλλάξει τη ζωή της και να απογοητεύεται. Νόμιζε πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.
Η μητέρα της, αφού την άκουσε, πήγε στην κουζίνα, γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία,άρχισε-να-βράζει.


Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα,








στο δεύτερο έβαλε αυγά 


 


και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. 



Τα άφησε λίγο να βράσουν χωρίς να πει ούτε λέξη. Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας. Έβγαλε τα καρότα έξω απ’ το νερό και τα έβαλε σ’ ένα μπωλ και τα αυγά σ’ ένα άλλο. Μετά άδειασε τον καφέ σ’ ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε:
- «τι βλέπεις;» -«Καρότα, αυγά και καφέ», της απάντησε η κόρη.
- «άγγιξε τα καρότα», της είπε η μητέρα. Η κοπέλα τα άγγιξε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά της ζήτησε να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει. Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.

Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ’ την κόρη της να πιει μια γουλιά καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του και τη ρώτησε:
-«τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;»


Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ’ αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό. Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά.
Το καρότο μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό αλλά μαλάκωσε κι έγινε αδύναμο.
Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά αφού μπήκε στο βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.
Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους στo βραστό νερό, άλλαξαν το νερό!
-«Ποιο απ’ αυτά είσαι εσύ;» ρώτησε την κόρη της. «Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς αντιδράς; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;
Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες «υγρό» πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες; Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα;
Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, αυτός απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του... Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα είναι άσχημα, εσύ αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου! …ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο! …βγάζεις το άρωμά σου!
Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;
Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκιά, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατή, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινη και αρκετή ελπίδα για να σε κάνει ευτυχισμένη.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα. Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους.
Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν.
Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτή που θα χαμογελά κι αν όλοι γύρω σου κλαίνε...
σας εύχομαι η ζωή σας να είναι σαν ένα μυρωδάτο φλιτζάνι καφέ.

http://otheosagapiesti.blogspot.com/2010/03/blog-post_02.html