Που είναι η πίστη; και που η απιστία

Το πνεύμα του Χριστού ζει στην αγία Του Εκκλησία· και στους πιστούς Του.

Εμείς είμαστε μαθητές Του. Μα ό­ταν είμαστε αμαρτωλοί και γεμάτοι κακία, ό κόσμος δεν μας δέχεται. Όπως δεν δέχθηκε και τον Σωτήρα και Κύ­ριο.

Άλλα και όπως άκουαν τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, έτσι ακούνε και την Εκκλησία Του και εμάς.

Μελετώντας τα ευαγγελικά διηγή­ματα πού μας λένε, τί έγινε αιτία σκανδάλου κατά των μαθητών του Χριστού, μπορούμε και εμείς να κατα­λάβουμε κάτι για την δική μας κάθε φορά κατάσταση, και ιδιαίτερα στις ημέρες μας.

Θα Σας μιλήσω για την δύσκολη θέση του πιστού, πού όμως είναι δύ­σκολη μόνο εξωτερικά.

*   *   *

Προκειμένου λοιπόν να φθάσουμε στην ημέρα της αγίας Αναστάσεως του Κυρίου αξίως και με χαρά, είναι για τον καθένα μας απαραίτητο να πετά­ξουμε από επάνω μας πολλά, από εκείνα πού σωρεύτηκαν επάνω, και γέ­μισαν τις ψυχές μας.

Γύρω μας, από όλες τις μεριές μας περιβάλλει το φθοροποιό και κατα­στρεπτικό πνεύμα της απιστίας. Και όσο δεν μας φρουρεί η πίστη, η προ­σευχή, η νηστεία, η λατρεία του Θεού, η θεία χάρη Του, αλλά ζούμε ζωή κοσμική, το κάθε τι πού μπορούσε να σκανδαλίσει τους μαθητές του Σωτήρα μας, τότε πού μπροστά τους ανέβηκε στον Σταυρό στον Γολγοθά, κάθε τι το ίδιο και ανάλογο μπορεί να γίνει σκάν­δαλο και σήμερα σε πολλούς ανθρώ­πους πού ζουν στον κόσμο.

Εκείνοι οι ονειδισμοί, εκείνοι οι κολαφισμοί (=καρπαζιές), εκείνα τα χτυ­πήματα στα μάγουλα, εκείνη η επένδυ­ση με βασιλική πορφύρα, εκείνοι οι εμ­παιγμοί, εκείνοι οι χλευασμοί, όλα ε­κείνα πού σκανδάλιζαν τότε τους μα­θητές Του, και έκαναν την πίστη τους στον θρίαμβο του βασιλέως της Δόξης να ταλαντεύεται, να κλονίζεται, όλα αυτά ακριβώς έτσι, αλλά και διαφορε­τικά με την δική του εξωτερική μορφή το καθένα, ολοκληρώνονται στην ζωή μας.

Τάχα λίγοι είναι οι άνθρωποι πού χάνουν την πίστη τους, μόνο και μόνο γιατί δεν πιστεύουν στον Θεό όλοι;

Τάχα η γενική αυτή τάση να χλευ­άζουν άνθρωποι την πίστη, δεν αποτε­λεί ένα φτύσιμο, μια διαπόμπευση της, πού κάνει πολλούς να κλονίζεται η πίστη τους στον Θεό και στην πα­ντοδυναμία Του;

Τάχα η πνευματική οδός στην ζωή μας δεν θεωρείται από πολλούς ξεπε­ρασμένη, όνειρο, πού κάνει την πλειο­ψηφία να παίρνει τον δρόμο της απώ­λειας, τον δρόμο της κοσμικής ζωής;

Τάχα αυτό πού έγινε στον Γολγο­θά, δεν επαναλαμβανόταν, δεν επανα­λαμβάνεται και δεν θα επαναλαμβά­νεται σε εκείνους πού σήμερα, τώρα με τα έργα τους ξανασταυρώνουν τον Χριστό;

Και τάχα, μήπως με όλον αυτόν τον τόσο ειλικρινή πόθο να φυλάξουν την πίστη, αυτοί πού αισθάνονται την καρδιά τους να καίει από αγάπη για τον Χριστό, για εκείνους πού με δέος περιμένουν αυτές τις ήμερες του Γολ­γοθά πού έρχονται, για εκείνους πού αγκαλιάζουν με ευλαβή τρόμο και με μεγάλη χαρά, με μονολόγιστη ελπίδα και προσδοκία τους την ανάσταση του Χριστού - μήπως τάχα, και αυτοί δεν την χρειάζονται την υποστήριξη και στερέωση πού μας δίνει η πίστη;

Να, αύτη είναι η σημασία και το νόημα της μεγάλης σαρακοστής.

Να γιατί μας χρειάζεται να περάσωμε αυτές τις έξη εβδομάδες.

* * *

Ω πόσα μας έχουν δοθή! Τί θησαυ­ρούς συναντάμε στην λατρεία μας! Τί ομορφιά! Τί δύναμη, πού αναγεννάει τις καρδιές μας. Και παράλληλα, πόσο λίγο, πόσο φοβερά λίγο, από όλα αυτά το παίρνουμε για την ζωή μας! Μα όλοι εμείς είμαστε πιστοί.

Όσο κι αν κάποιοι είναι αδύνατοι, όσο κι αν κάποιοι είναι ανίκανοι να κάμουν κάτι, όλοι μας είμαστε κλαδιά της αμπέλου, όλοι μας ανήκουμε στην Εκκλησία μας, όλοι μας μπορούμε να σωθούμε, αρκεί να ταπεινωθούμε και να μετανοήσουμε, αρκεί να παρακολουθούμε γι΄ αυτό με επίγνωση και συναίσθηση την πνευματική μας φτώχεια, το ψέμα, τα τόσα ψέματα της γεμάτης πάθη ζωής μας.

Και για να τις ζήσωμε αυτές τις ημέρες, ας μάθωμε να στεκόμαστε μπροστά στον Σταυρό του Κυρίου μας στον Γολγοθά. Αμήν.

Μετάφραση: ο + Ν.Μ.