Κάποιος Έλληνας δημοσιογράφος ρώτησε ένα διάσημο Γάλλο μουσικό, πού επισκέφθηκε πρόσφατα την χώρα μας.
- Δεν είναι άραγε μεγάλη αδικία, μερικοί άνθρωποι να γεννιούνται με ταλέντα και χαρίσματα, ενώ άλλοι όχι; Δεν μοιάζει σαν να γεννιούνται χιλιάδες «ανάπηροι», και ελάχιστοι «υγιείς»;
Ό ξένος καλλιτέχνης δεν δέχθηκε την αφελή διάκριση σε «αναπήρους» και «υγιείς», πού έκανε ο δημοσιογράφος. Και τον κόλλησε -ευγενικά- στον τοίχο διηγούμενος ένα περιστατικό πού του συνέβη εκείνες τις ήμερες στην Αθήνα:
- Χθες, είπε ο Γάλλος μουσικός, έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία. Ενώ καθόμουν σε ένα παγκάκι κάτω από τον Λυκαβηττό, είδα ένα κοριτσάκι -θα ήταν 11 ετών- να περπατάει με κρεμασμένη στον ώμο την σχολική τσάντα της.
Περπατούσε με σταθερό βήμα και συγκεντρωμένο το βλέμμα. Είχε ένα από τα πιο καθαρά πρόσωπα, πού έχω ιδή στη ζωή μου. Έμοιαζε με άγγελο. Όταν πλησίασε περισσότερο, διεπίστωσα με έκπληξη, ότι το κοριτσάκι ήταν τυφλό!
Κι όμως το πρόσωπο του εξέπεμπε μια εκθαμβωτική ακτινοβολία! Την ακτινοβολία μιας ψυχικής δύναμης, πού έλαμπε περισσότερο από όλα τα ταλέντα των -κατά την γνώμη σας- υγιών » ανθρώπων...
Μετά από λίγο καιρό, ο ίδιος δημοσιογράφος πήρε συνέντευξη από τον Ιάπωνα νομπελίστα λογοτέχνη Κεζναμπούρο Οε, πού επίσης επισκέφθηκε την χώρα μας. Κάποια στιγμή ο Ιάπωνας εξομολογήθηκε τα εξής:
- Το πρώτο μου παιδί γεννήθηκε διανοητικά καθυστερημένο. Στην αρχή αυτό το γεγονός με γέμισε απογοήτευσι και πίκρα. Νόμισα προς στιγμήν πώς όλη μου η ζωή έγινε στάχτη! Σήμερα, όμως, μετά από 30 χρόνια, είδα μέσα από τις στάχτες να φυτρώνει ένα δένδρο γεμάτο καρπούς!
Και αμέσως ο διάσημος λογοτέχνης έβγαλε από την τσέπη του ένα CD, και είπε:
-Να, ένας καρπός του δέντρου! Αυτό πού κρατάω στα χέρια μου, δεν είναι απλώς ένα CD. Είναι χειροπιαστή η ανάσταση της ελπίδας, μέσα από τις στάχτες! Αυτό είναι ένα CD με μουσική του γιου μου! Ή αγάπη και η υπομονή -κυρίως της γυναίκας μου- έκανε το καθυστερημένο παιδί μας να γίνη ένας καλός μουσικός. Και να γράψει την δική του μουσική! Το πιο ωραίο πράγμα, πού έχουν δει τα μάτια μου σ' αυτήν την ζωή, είναι το καθυστερημένο μου παιδί να γράφει την δική του μουσική!!!
Από τα παραπάνω είναι ολοφάνερο ότι:
• Αν η ψυχική δύναμη, πού εκπέμπει το πρόσωπο ενός τυφλού κοριτσιού, θαμπώνει αυτούς πού... βλέπουν, και,
• αν ένα καθυστερημένο παιδί γεμίζει φως, ελπίδα και... μελωδία την ζωή των γονιών του,
τότε οι «ανάπηροι» τελικά δεν είναι τόσο ανάπηροι όσο φαίνονται, και οι «υγιείς» δεν είναι τόσο υγιείς όσο δείχνουν.
Ένα τροπάριο του Μεγάλου Κανόνα, με δυο μόνο λέξεις περιγράφει την τραγωδία μας, να δίνουμε σημασία μόνο σ' αυτά πού φαίνονται, στην «μόστρα», στην «βιτρίνα», «στα έξω». Και να αδιαφορούμε για τα έσω, για τα «μέσα». Λέει:
Της έξωθεν επιμελώς ευκοσμίας, μόνης εφρόντισα, της ένδον υπερώων θεοτυπώτου σκηνής.
Με άλλα λόγια:
• Το μεγαλύτερο ταλέντο, πού έχουν όλοι ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ οι άνθρωποι («υγιείς» και «ανάπηροι») είναι η «ένδον θεοτύπωτος σκηνή». Δηλαδή η καρδιά του ανθρώπου, πού πλάσθηκε κατ' εικόνα Θεού. Εκεί βρίσκεται η αληθινή ομορφιά και το μεγαλείο του ανθρώπου, όταν ο ίδιος φροντίζει να την συμμορφώνει με το θέλημα του Θεού.
• Ή μεγαλύτερη αναπηρία, πού μπορεί να προκαλέσει ο άνθρωπος εις βάρος του εαυτού του, είναι το να δώσει όλη του την φροντίδα και την επιμέλεια ΜΟΝΟ στην έξωθεν ευκοσμία, στην βιτρίνα του. Και να αφήσει την καρδιά του, (την ένδον θεοτύπωτη σκηνή) να καταντήσει σταύλος αλόγων παθών.
Αρχιμ. Β.Λ.