Ἡ ὅλη του «πολιτεία» ἦταν ξένη, σκάνδαλο γιά τή σύγχρονη, φιλήδονη, ἀλαζονική ἐποχή.
Ἄς μείνουμε στήν ἐκλογή του καί χειροτονία του εἰς ἀρχιερέα, καθώς ἐπίσης καί στήν ἐνθρόνισή του.
Ἀπό τό 1968 μέχρι τό 1980, διακονοῦσε ὡς γραμματέας τοῦ Γραφείου Διορθόδοξων σχέσεων τῆς Ἱ. Συνόδου.
Ὁπότε καθημερινά συναστρεφόταν μέ ἀρχιερεῖς, ἀλλά καί ἔβλεπε πολλούς γνωστούς του ἱερομονάχους, πού διακονοῦσαν στήν Ἱ. Σύνοδο, νά ἐκλέγονται ἀρχιερεῖς.
Παρόλο αὐτό δέν κτυπήθηκε ἀπό τόν θανατηφόρο «ἰό» τῆς ἐξουσίας, γι'αὐτό καί δέν κατέπεσε, ἐκδουλεύοντας τούς ἀρχιερεῖς, γιά νά ἔχει τήν «εὔνοιά» τους γιά τά περαιτέρω. «Τό Γραφεῖο μου τό ξέρουν.
Ὅποιος θέλει νά μέ βρεῖ, μέ βρίσκει», ἔλεγε.
Τήν πρωτοβουλία γιά τήν ἐκλογή του εἰς ἀρχιερέα, τήν ἀνέλαβε ὁ μακαριστός Μητροπολίτης Κίτρους κ. κ. Βαρνάβας. Ὅποιος θέλει νά μέ βρεῖ, μέ βρίσκει», ἔλεγε.
Ἔπρεπε στήν ταλαιπωρημένη καί καταφρονημένη Μητρόπολη Νικοπόλεως, νά πάει ἕνας ἐπίσκοπος μέ «ὄνομα».
Καί πρότεινε στόν μακαριστό Ἀρχιεπίσκοπο Σεραφείμ τόν ἱερομόναχο Μελέτιο.
Ἀρχικά ὁ Μελέτιος ἦταν ἀρνητικός.
Ὅμως, καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ὁ Μητροπολίτης Κίτρους τόν πίεσαν, ὅτι θά πρέπει νά κάνει τή θυσία αὐτή γιά τό καλό τῆς Ἐκκλησίας, καί ἔτσι δέχθηκε.
Καί στίς 26 Φεβρουαρίου 1980 ἐξελέγη Μητροπολίτης Νικοπόλεως.
Τήν 1ην Μαρτίου 1980 (Σάββατο Β΄ Νηστειῶν) χειροτονήθηκε ἀρχιερέας.
Στἠν ὁμιλία του δέν εὐχαρίστησε οὔτε τόν Ἀρχιεπίσκοπο, οὔτε τόν Μητροπολίτη Κίτρους, οὔτε ἄλλον ἀρχιερέα, πού τόν τίμησαν μέ τήν ψῆφο τους. «Γιατί νά τούς εὐχαριστήσω; Χάρη τούς ἔκανα», ἔλεγε.
Τό μόνο σχετικό πού εἶπε στόν Ἀρχιεπίσκοπο, ἦταν: «Μακαριώτατε Δέσποτα, Σεῖς πού εὑρίσκεσθε στήν κορυφή τῆς ἐπιγείου ἱεραρχίας, πρῶτος στήν τιμή, πρῶτος στίς εὐθύνες, πρῶτος καί κύριος αἴτιος τοῦ καλοῦ, ἀλλά καί πρῶτος ὑπόλογος, καί γι' αὐτό πιό ψηλά στό Σταυρό, σέ πιό μεγάλο Σταυρό, δεχθῆτε τήν ταπεινή μου διαβεβαίωσι, ὅτι θά ὑποβάλω τόν ἑαυτό μου σέ κάθε θυσία προκειμένου νά ἔχετε καλή ἀπολογία ἐπί τοῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ», (Ἦταν ἕνα ἔμεσο ἀλλά σαφές μήνυμα πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο....).
Τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του τήν πέρασε σεμνά. Τά πνευματικά του τέκνα τοῦ ἔκαναν ἕνα ἁπλό «τραπέζι» στό διαμέρισμα, πού νοικίαζαν (Κ. Πατήσια).
Θά ἤμασταν ἐν συνόλῳ καμμιά 10-15 «συνδαιτημόνες», κληρικοί καί λαϊκοί.
Ἡ πρώτη του «κίνηση» μετά τήν χειροτονία του, ἦταν νά πάρει τήν «εὐχή» τοῦ προκατόχου του Στυλιανοῦ.
Καί κάθε φορά πού κατέβαινε ἀπό τήν Πρέβεζα στήν Ἀθήνα, τόν ἐπισκεπτόταν, καί ἔπαιρνε τήν εὐχή του.
Ἡ ἐνθρόνισή του ἔγινε στίς 28 Μαρτίου 1980, Παρασκευή τοῦ Λαζάρου.
Μπαίνοντας στά ἐδάφη τῆς ἐπισκοπῆς του, ὅσα χωριά ἦταν κοντά στόν δημόσιο δρόμο, (Ν. Κερασοῦντα, Στεφάνη, Λοῦρος) πέρασε ἀπό μέσα τους!
Κατέβηκε ἀπό τό αὐτοκίνητο!
Χαιρέτησε τόν πρόεδρο τοῦ χωριοῦ, ἕναν-ἕναν τούς χωρικούς, ἕνα-ἕνα τά παιδιά τοῦ σχολείου, πού τόν περίμεναν, καί συνέχιζε κάνοντας τό ἴδιο καί στά ἑπόμενα χωριά, Στεφάνη καί Λοῦρος.
Στήν πλατεία τῆς Πρεβέζης τόν ὑποδέχθηκε ὁ Δήμαρχος κ. Δ. Κρόκος, καί πλῆθος λαοῦ.
«Ἔρχομαι νά ἐργασθῶ γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ», τόνισε ὁ Ἐπίσκοπος Μελέτιος κατά τήν ὑποδοχή του.
Καί πορεύθηκαν στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἁγίου Χαραλάμπους γιά τήν ἐνθρόνισή του.
Καί ἐδῶ ὁ λόγος του πρωτότυπος, σύντομος, πνευματικός, χωρίς «προγραμματικές δηλώσεις».
Μεταξύ τῶν ἄλλων εἶπε:
«Ὁ ἀρχιερέας κάθεται στόν τόπο τοῦ Χριστοῦ.
Θρόνος του καί δόξα του εἶναι ὁ Σταυρός.
Χαρά του καί ἀγαλλίαμά του ὁ διωγμός καί ὁ ὀνειδισμός τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόσμου τούτου, πού ζεῖ μακριά ἀπό τόν Θεό.
Ἀνάπαυσή του, δύναμή του καί παρηγοριά του, ἡ ἀγάπη καί ἡ ἀφοσίωση τῶν εὐσεβῶν».
Τελειώνοντας, ξέσπασε σέ ἕνα ἀπαρηγόρητο κλάμα, πού ἔκδηλα φαινόταν πώς ἐκπήγαζε ἀπό «καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην» (Ψλμ.50:19).
Στή συνέχεια ἔγινε ἡ ἐπίσημη εἴσοδό του καί ἐγκατάστασή του στό Ἐπισκοπεῖο, ὅπου (=στό Ἐπικσοπεῖο) παρέθεσε «τράπεζα» (ἄνευ ἐλαίου) γιά τούς ἀρχιερεῖς πού παραβρέθηκαν στήν ἐνθρόνισή του.
Καί ἀπό τήν ἐπαύριον, Σάββατο τοῦ Λαζάρου, ξεκίνησε ὁ Γολογθᾶς του, πού κράτησε 32 χρόνια.
«Κατά κυριολεξία, δέν ἔδινε «ὕπνον τοῖς ὀφθαλμοῖς του καί τοῖς βλεφάροις του νυσταγμόν» (Ψαλμ. 131:4), ὅταν ἀνέλαβε τήν διαποίμανση τῆς ἱστορικῆς αὐτῆς Μητροπόλεως, πού τόσον εἶχε δοκιμασθεῖ κατά τό παρελθόν, ἕως ὅτου ἀναστηλώσει τό κύρος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας», ἀνέφερε στό τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό του (28.7.2012) ὁ Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος.
Ὡς Δεσπότης δέν ἔβλεπε τά βάϊα, ἀλλά τόν Γολγοθᾶ.
Ἄλλοι βλέπουν μόνο τά βάϊα.
Ὅμως, «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ.9:27).
Ἄλλοι βλέπουν μόνο τά βάϊα.
Ὅμως, «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ.9:27).