Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος. Ἰωάν. δ΄ 5-42
(†) ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου Μητροπολίτου Νικαίας
Κοντὰ στὸ πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, στὴ Σαμάρεια, εὑρέθηκε μίαν ἡμέραν, ἀγαπητὲ ἀναγνῶστα, ὁ Κύριος. Ὡραία σύμπτωσις! Ἡ πηγὴ τοῦ «ζῶντος ὕδατος» πλάϊ στὴν πηγὴ τοῦ ὑλικοῦ νεροῦ,
ποὺ πάλιν τὰ θεϊκὰ χέρια εἶχαν παλαιὰ δημιουργήσει. Διψοῦσε. Ἀλλὰ δὲν εἴχεν ἄντλημα.
Ἔρχεται μία γυναίκα. Εἶναι Σαμαρεῖτις.
Τὸ παρελθόν της δὲν εἶναι καθαρόν. Ὁ Κύριος τὸ γνωρίζει. Τῆς ζητεῖ νερό. Πιάνει μαζύ της συζήτησι. Καὶ ἐκεῖ Τοῦ δίδεται ἡ εὐκαιρία νὰ διατυπώσῃ ὕψιστες ἀλήθειες, ποὺ ἀπεκάλυψαν καὶ διεφώτισαν μυστικὰ τῶν οὐρανῶν καὶ ἔλυσαν μυστήρια, τὰ ὁποῖα μόνον ὁ Θεὸς ἦτο δυνατὸν νὰ ἑρμηνεύσῃ.
Ἡ Σαμαρεῖτις ἔμεινε κατάπληκτη ἀπὸ τὸν ἄγνωστον αὐτὸν συνομιλητήν της. Δὲν ἦτο μόνον διδάσκαλος. Ἦτο καὶ προφήτης.
Καὶ παντογνώστης. Ὁ Μεσσίας! Ἐπίστευσεν ἀδίστακτα. Ἔτρεξεν εἰς τὴν πόλιν καὶ ἀνήγγειλε τὸ γεγονός. Ἐκάλεσε τοὺς πατριώτας της νὰ γνωρίσουν ἀπὸ κοντὰ τὸν προφήτη. Καὶ ἀπὸ τότε ἤλλαξε τελείως ζωήν.
Ἡ ψυχὴ της ἐφωτίσθη ἀπὸ τὴν ἀλήθειαν. Καὶ ἀπεφάσισε νὰ ἀφιερωθῇ εἰς τὸ ἔργον τῆς ἱεραποστολῆς.
Ἡ παράδοσις τῆς Ἐκκλησίας μας διέσωσε τὴν πληροφορίαν, ὅτι ἡ Σαμαρεῖτις, μετονομασθεῖσα εἰς Φωτεινήν, προσείλκυσεν εἰς τὸν Χριστὸν ὁλόκληρον τὴν οἰκογένειάν της καὶ εἰργάσθη ἱεραποστολικῶς μεταξὺ τῶν γυναικείων τάξεων ἰδίως, περιερχομένη πόλεις καὶ χωριά.
Ἔφθασεν ἔτσι καὶ μέχρι τῆς Ρώμης, ὅπου κατόρθωσε νὰ κάμῃ χριστινὴν τὴν θυγατέρα τοῦς Νέρωνος Δομινίαν μὲ μερικὰς θεραπανίδας της.
Τελικὰ, πιστὴ εἰς τὸ καθῆκον της, προσέφερε τὴν ζωὴν της, μαζὶ μὲ τὰς ἀδελφάς της καὶ τὰ δύο τέκνα της, θυσίαν εἰς τὸ βωμὸ τῆς πίστεως.
Ἡ Ἐκκλησία μας τὴν ὀνομάζει Ἰσαπόστολον καὶ ὁ Θεὸς τὴν ἐστεφάνωσε μὲ τὴν δόξαν.
Δὲν ἦτο ἄνδρας. Δὲν ἦτο κληρικός. Γυναίκα ἦτο καὶ ἄσημος καὶ τραυματισμένη εἰς τὴν ψυχήν. Καὶ ὅμως ἔγινε σπορεὺς τῆς ἀλήθειας. Μᾶς διδάσκει ἔκτοτε. Μᾶς δεικνύει τὸν δρόμον πρὸς τὴν ὡραίαν ἀποστολὴν τοῦ ἀγγελιοφόρου τοῦ μηνύματος τῆς πίστεως μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Διότι, μετά τόσους αἰῶνας, ὑπάρχει ἀπόλυτος ἀνάγκη καὶ σήμερον ἐκτεταμένης καὶ συστηματικῆς ἱεραποστολῆς.
Ἡ ἀνάγκη τῆς διαδόσεως τοῦ φωτός
Ὁ κόσμος ἐπερίμενε τότε τὸν Μεσσίαν. Καὶ, ὅταν ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Σωτὴρ ἐνεφανίσθη. Ἔζησε μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων. Ἐδίδαξε. Ἐθεράπευσε. Τοὺς ἐκάλεσεν εἰς τὴν «καινὴν κτίσιν». Καὶ ὅταν ἀνελήφθη ἀνέθεσε τὸ ἔργο αὐτὸ εἰς τοὺς Ἀποστόλους. «Καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατὴρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς», εἴπεν εἰς τοὺς Μαθητάς Του. Καὶ ἐκεῖνοι ἔτρεξαν παντοῦ «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», φωτοδόται τοῦ σωτηρίου φωτός.
Ἀλλ’ ὁ Κύριος ἐζήτησε καὶ ζητεῖ ἀπὸ ὅλους μας τὸ ἔργον αὐτό. Ἕνα βλέμμα εἰς τὸ τελευταῖον κεφάλαιον τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστ. Παύλου, φανερώνει πόσον καλὰ ἐνόησαν τὴν ἀποστολὴν αὐτὴν καὶ μὲ πόσην δραστηριότητα καὶ ἀφοσίωσιν ἔκαμαν τότε τὸ μέρος των ἁπλοῖ πιστοὶ, τενχῖται, ἔμποροι, οἰκογενειάρχαι, ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Τὸ ζεῦγος Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν τὸ ὀνομάζει «συνεργούς του ἐν Χριστῷ».
Ὁμιλεῖ διὰ τὴν Μαριάμ, «ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν», διὰ τὸν Ἀνδρόνικον καὶ τὴν Ἰουνίαν, διὰ τὸν Οὐρβανὸν τὴν Τρύφαιναν καὶ Περσίδα, καὶ διὰ τόσους ἄλλους πιστούς, οἱ ὁποῖοι εἰργάσθησαν διὰ τὴν διάδοσιν τῆς νέας πίστεως, ἐπισφραγίσαντες οἱ περισσότεροι καὶ μὲ τὸ αἷμά των τὴν τιμητικὴν αὐτὴν ἱεραποστολήν.
Καὶ ἦτο τόσον μεγάλη ἡ καρποφορία, ὥστε ὁ Τερτυλλιανὸς νὰ ἀπευθύνεται καὶ νὰ λέγῃ μὲ χαρὰν πρὸς τοὺς εἰδωλολάτρας: «Εἴμεθα χριστιανοὶ καὶ ὅμως ἐγεμίσαμε τὰς πόλεις σας, τὰ φρούριά σας, τὰ πάντα. Γιὰ σᾶς ἀφήσαμε μόνον τὰ εἴδωλά σας».
Παράλληλοι καιροί. Καὶ σήμερα, περίεργον! ὑπάρχει πολὺ σκοτάδι καὶ ἔχομεν ἀνάγκην πάλιν ἀπὸ φῶς.
Ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι ὅσο θὰ ἔπρεπε γνωστή. Καὶ πολλοὶ χάνονται στὰ βαλτοτόπια. Καὶ πέφτουν στοὺς κρημνούς. Παρασύρονται ἀπὸ ἰδέες φανταχτερές, ἀπὸ συνθήματα γοητευτικά, ποὺ μὲ τὸ χρυσόχαρτο τῆς ἀπάτης, καλύπτουν τὰ πιὸ ἀπαίσια καὶ διεστραμμένα σχέδια.
Καὶ Αὐτός, ποὺ εἶναι «ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωὴν», μένει στὸν πολὺν κόσμο σχεδὸν ἄγνωστος. Ποιὸς τώρα θὰ τοὺς ὁδηγήσῃ στὸ φῶς; Οἱ Ἱεροκήρυκες, οἱ «παπάδες», θὰ ποῦν μερικοί. Ναί. Αὐτοί. Ἀλλ’ ὄχι μόνον αὐτοί.
Ἔχομεν καθῆκον, ὅ λ ο ι. Ἴσως -ἴσως κάποτε οἱ ἄλλοι ἠμποροῦν, λόγῳ τῶν ἰδιαιτέρων συνθηκῶν ζωῆς, νὰ ἐπιτύχουν περισσότερα ἀπὸ τοὺς κληρικούς, εἰς τομεῖς, ποὺ δὲν ἔχουν τὴν εὐχέρειαν νὰ ἐργασθοῦν καὶ νὰ διεισδύσουν ἐκεῖνοι. Ἄν δὲν γίνῃ αὐτό, τότε -ἄς τὸ μάθωμεν-δὲν ἠμπορεῖ νὰ εἴμεθα γνήσιοι μαθηταὶ τοῦ Χριστοῦ.
Ἐδῶ ἐφαρμόζεται ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· «Ὁ μὴ συνάγων μετ’ ἐμοῦ σκορπίζει». Δὲν σκορπίζει μόνον ὁ ἄπιστος, ὀ ἀποστάτης. Καταντᾷ νὰ σκορπίζῃ καὶ ἐκεῖνος, ποὺ δὲν φροντίζει νὰ γίνῃ σύντροφος καὶ συνεργάτης τοῦ Χριστοῦ εἰς τὸ μέγα ἔργον τῆς σωτηρίας.
Ὅταν οἱ ἄλλοι, οἱ πράκτορες τοῦ ψεύδους, οἱ αἱρετικοί, οἱ προπαγανδισταί, χρησιμοποιοῦν πρὸς ἐπιτυχίαν τοῦ σκοποῦ των κάθε μέσον καὶ τρόπον, καὶ δὲν ὑποχωροῦν, ἄν καὶ πολλάκις κινδυνεύουν, ἡμεῖς, οἱ ὀπαδοὶ τῆς ἀλήθειας, θὰ μείνωμεν ἀδρανεῖς; Ὅταν οἱ «φωτοσβέσται» ἀγωνίζονται νὰ σβήσουν, τὰ ὀλίγα φῶτα, ποὺ ἀπέμειναν ἀναμμένα, ἡμεῖς οἱ «φωτοφόροι» θὰ μείνωμεν ἀπαθεῖς καὶ ἀσυγκίνητοι; Μὰ αὐτὸ εἶναι ἄρνησις καθήκοντος.
Αὐτὸ λέγεται π ρ ο δ ο σ ί α.
Ἱεραποστολή, λοιπόν. Ὄχι στοὺς μαύρους. Δὲν θὰ πᾶμε στὴν Κέννυα, οὔτε στὸ Κογκό. Στοὺς γύρω μας, ποὺ χάνονται, θὰ φέρωμε τὸ φῶς καὶ τὴν ἀλήθεια.
Ἄλλοι Ἱεραπόστολοι ἀφήνουν τὰς ἀνέσεις των καὶ πηγαίνουν σὲ μακρυνὲς χῶρες καὶ εὑρίσκουν τὸν θάνατον.
Ἡμεῖς θὰ ἀρνηθῶμεν νὰ ἐργασθῶμεν στὸ σπίτι μας, στὴ γειτονιὰ μας, εἰς τὸν κύκλο τῶν γνωριμιῶν μας, στὸ χωριό, στὴν πόλι, στὴ χώρα μας, ὅταν βλέπωμε ὅτι ἡ κακία ὀργιάζει, ἡ ἀτιμία ὀγκοῦται, αἱ αἱρέσεις διαφθείρουν τὸ ὀρθόδοξον φρόνημα τοῦ λαοῦ μας, αἱ προπαγάνδαι ὑποσκάπτουν τὰ θεμέλια τῆς κοινωνίας μας; Θὰ ἀρνηθῶμεν; Μὲ ποιὸ δικαίωμα;
Οἱ τρόποι διαδόσεως
Ὅλοι, λοιπόν, ὅ,τι καὶ ἄν εἴμεθα. Ὅπου καὶ ἄν εὑρισκώμεθα. Μὰ τὰ λόγια μας. Μὲ τὴν προσφορὰ ἑνὸς ἐντύπου, ποὺ ὁμιλεῖ διὰ τὴν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ. Μὲ μίαν μικρὰν θυσίαν ἀπὸ μέρους μας. Κόπου ἤ χρημάτων. Καὶ γιὰ νὰ εἴμεθα πιὸ συγκεκριμένοι: Τὶ ἠμπορεῖ νὰ εἶναι ὁ κάθενας ἀπὸ ἡμᾶς;
Ὑπάλληλος: Θὰ ἔλθουν στιγμές, ποὺ θὰ κληθῆ νὰ ὑποστηρίξῃ τὴν ἀλήθειαν, τὴν πίστιν, μὲ τὰ λόγια του, περισσότερο μὲ τὸ εἰλικρινὲς καὶ ἀκέραιο παράδειγμά του.
Γύρω του τόσοι τὸν παρακολουθοῦν. Θὰ ἐπηρεασθοῦν ἀπὸ τὴν διαγωγήν του καὶ τὰ μετρημένα λόγια του. Θὰ μιλήσῃ μὲ σύνεσιν γιὰ τὴν χριστιανικὴν ζωήν, γιὰ τὴν ἀρετήν. Πόσοι προϊστάμενοι, πόσοι ὑφιστάμενοι, πόσοι συνεργάτεαι ὀφείλουν τὴν σωτηρίαν των εἰς τὴν παρουσίαν ἑνὸς τέτοιου ἀνθρώπου, ποὺ ἐδίδαξε μὲ τὸ ἱεραποστολικόν του πνεῦμα!
Ἔμπορος: Ἡ τιμιότης του, ἡ εὐθύτης κατὰ τὴν ἄσκησιν τοῦ ἐπαγγελματός του, ἡ συνειδητὴ χριστιανικὴ ζωή, ποὺ δὲν κάνει συμβιβασμοὺς καὶ «νερά», θὰ διδάξῃ τοὺς ὑπαλλήλους, τοὺς πελάτας περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι ὑποθέτομεν.
Ἐκπαιδετικός: Τοῦ ἐμπιστεύεται τὸ ἔθνος τὸ μέλλον του. Αὐτὸς παίρνει στὰ χέρια του τὸ πολυτιμότερον ἐθνικὸν κεφάλαιον.
Τὴν νεότητα. Τοὺς αὐριανοὺς ἐπιστήμονας, τοὺς πολιτικοὺς ἡγέτας, τοὺς φωτισμένους κληρικοὺς τοῦ μέλλοντος. Αὐτός, μετὰ τοὺς γονεῖς , θεμελιώνει τὴν ζωήν των. Ἑτοιμάζει τοὺς μελλοντικοὺς οἰκοδόμους ἤ , μὲ τὴν ἀδιαφορία του, καλλιεργεῖ τοὺς νοσηροὺς τύπους τῆς φαυλότητος.
Τὸ παράδειγμά του καὶ τὰ χριστιανικὰ του λόγια γίνονται οἱ φωτεινοὶ δεῖκται, ποὺ ὁδηγοῦν τὰ παιδιὰ στὴν Ἑκκλησία καὶ στὸ φῶς. Ὁ ἐκπαιδευτικὸς εἶναι κυρίως ἰραπόστολος.
Γονεῖς: Τὰ πρῶτα πρόσωπα, ποὺ θὰ γνωρίσῃ τὸ παιδί, εἶναι οἱ γονεῖς. Θὰ ἀντιγράψῃ τὴν ζωήν των. Θὰ κλείσῃ μέσα του βαθιὰ ὅ,τι ἀκούσῃ, ὅτι διδαχθῇ. Ὅσα χρόνια καὶ ἄν περάσουν, θὰ τὰ θυμᾶται καὶ θὰ ἀνανεώνῃ τὶς ἀποφάσεις του. Προσφέρουν ὑψίστην ὑπηρεσίαν εἰς τὴν κοινωνίαν οἱ γονεῖς, μορφώνοντες χριστιανικὰ τὰ παιδιά των. Καὶ γίνεται αὐτὴ των ἡ προσφορὰ ἀσύγκριτος, ὅταν ἀξιώνωνται νὰ δώσουν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν ἁνγούς, φωτισμένους κληρικούς. Γίνονται τότε αἱμοδόται καὶ φωτοδόται.
Ὁποιανδήποτε ἰδιότητα καὶ ἄν ἔχωμεν, ὅλοι ἠμποροῦμεν νὰ συντελέσωμεν εἰς τὴν διάδοσιν τοῦ χριστιανικοῦ φωτός. Ὅταν ἀνάπτωμεν φανοὺς πίστεως στὴν κοινωνίαν καὶ ὅταν σβήσωμεν φωτιὲς ἁμαρτίας γύρω μας, Ἱεραπόστολοι εἴμεθα. Συνεργάται τοῦ Χριστοῦ γινόμεθα. Καὶ ὁ Ἱεραπόστολος μεταξὺ τῶν ἡμιαγρίων καὶ ἡ ἀδελφὴ στὸ νοσοκομεῖο, ποὺ στηρίζει τοῦ ἀρρώστου τὴν ψυχὴ στὸν Χριστόν, καὶ ὁ Ἱεροκῆρυξ ἀπὸ τὸν ἄμβωνα καὶ ὁ τυπογράφος ποὺ δουλεύει μὲ στοργὴ διὰ τὴν ἐκτύπωσιν τῶν χριστιανικῶν περιοδικῶν, καὶ οἱ ἄλλοι, ὅλοι τὸ ἴδιο ἔργο κάνομε. Ἄνάβομε φωτιά. Ὅπως ὁ Χριστός. Ὅπως ἡ Σαμαρεῖτις...
Εἶναι ἡ τιμητικώτερη καὶ ὡραιότερη ἀποστολή...
Κάτι, σὰν παραμύθι...
Μ. Τρίτη. Ὁ Ἱεροκῆρυξ μιᾶς πόλεως τῆς κεντρικῆς Ἑλλάδος ὁμιλεῖ εἰς τὴν ἀκολουθίαν: «...Ὅσοι αἰσθάνεσθε πικρία στῆς ἁμαρτίας τὴ ζωή, ἐλᾶτε στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ. Σπάσατε τὶς ἁλυσίδες. Ἀπόψε θὰ μπῇ, ἡ ὑπογραφή. Καινούργιος κόσμος, φωτεινός, μέσα μας νὰ κτισθῇ..». Ἡ ἀκολουθία τελείωσε. Πλησιάζει ἕνας νέος, 30 περίπου ἐτῶν, τὸν Ἱεροκήρυκα.
- «Θέλω νὰ σᾶς πῶ κἄτι. Εἶναι ἀνάγκη».
Ἡ σκηνὴ στὸ Ἐξομολογητήριο.
- «Πάρτε αὐτὸ τὸ φιαλίδιο. Εἶναι δηλητήριο. Ἀπόψε εἶχα ἀποφασίσει νὰ πεθάνω. Ἀλλὰ.... τὸ κήρυγμα. Ἐσώθηκα. Πάρτε το. Σπάσατε το...».
Καὶ τὰ μάτια το ἐγέμισαν ἀπὸ δάκρυα...
Πόσοι τέτοιοι γυρίζουν στὸ δρόμο, μὲ τὸ σκοτάδι στὴν ψυχὴ καὶ μὲ τὸ δηλητήριο στὸ χέρι! Καὶ περιμένουν. Ἡμᾶς. Δυὸ λόγια νὰ τοὺς ποῦμε. Νὰ ἰδοῦν τὸ φῶς, νὰ πετάξουν τὸ δηλητήριο...
Ἀδελφοί!
Μὴν ἀργήσωμεν. Μὴ.... Ἴσως γιὰ μερικοὺς νὰ ἔχῃ προχωρήσει τὸ κακό. Ὅπως στὸ νέο τῆς Μ. Τρίτης.. Οἱ δεῖκτες κινοῦνται. Καμμιὰ ἀναβολή. Ἡ ὤρα εἶναι:
Δώδεκα πὰρ ἕν λεπτόν...!
Ἐπισκόπου Γεωργίου Παυλίδου
Μητροπολίτου Νικαίας
Λύχνος τοῖς ποσί μου
Λόγοι εἰς τὰ Εὐαγγέλια τῶν Κυριακῶν
(σελ.26-30) Ἐκδόσεις Β΄ Ἀποστολική διακονία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
http://kirigmata.blogspot.com
