«Ὤ τῆς τοῦ Ἰούδα ἀθλιότητος!» (αἶνοι Μ. Τετάρτης)
Κάθε
ἄνθρωπος, ἀγαπητοί μου, ἔχει τὶς θλίψεις καὶ τὰ παθήματά του.
Κανείς
σ᾿ αὐτὸ τὸν πλανήτη δὲν εἶνε ἀπείραστος.
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀρχαῖος
τραγικὸς ποιητὴς λέει· «Πολλὰ τὰ δεινὰ κοὐδὲν ἀνθρώπου δεινότερον πέλει»
(Σοφοκλ. Ἀντιγ. 332-333)· πολλὰ τὰ φοβερά, φοβερώτερο ὅμως ἀπ᾿ ὅλα εἶνε
ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος.
Ἀλλ᾿ ὅλες τὶς ἀνθρώπινες θλίψεις τὶς ξεπερνοῦν τὰ
σεπτὰ πάθη τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Εἶνε τὸ δρᾶμα τῶν δραμάτων,
ποὺ συγκινεῖ ὅλες τὶς εὐγενεῖς ψυχὲς διὰ μέσου τῶν αἰώνων.