Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸν ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο.
Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ στὰ σπίτια, καὶ οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ νὰ τὸ διαβάζουν κάθε μέρα.
Τὸ Εὐαγγέλιο περιέχει τὴ ζωή, τὰ λόγια καὶ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἡ παραβολή, ἀγαπητοί μου,
ἡ ὡραία παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, διηγεῖται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς προβάλλει μπροστά μας ὡς παράδειγμα, ὑποβλήθηκε σὲ ἐξαιρετικοὺς κόπους γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ταλαίπωρο τραυματία, ποὺ οἱ λῃσταὶ τὸν ἄφησαν στὴ μέση τοῦ δρόμου σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι.
Τὸν περιποιήθηκε ὅσο μποροῦσε· ἔπλυνε τὶς πληγές του μὲ οἶνον (κρασὶ ποὺ περιέχει οἰνόπνευμα καὶ ἀπολυμαίνει τὶς πληγές), τὶς ἄλειψε μὲ ἔλαιον (λάδι ποὺ καταπραΰνει καὶ ἐπουλώνει τὰ τραύματα), τὶς ἔδεσε πρόχειρα μὲ αὐτοσχέδιους ἐπιδέσμους, καὶ ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν βοήθησε νὰ ἀνεβῇ στὸ ζῷο του, τὸν ὡδήγησε ὁ ἴδιος σὲ ἕνα πανδοχεῖον (μικρὸ ξενοδοχεῖο ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ὑπῆρχαν τὴν παλιὰ ἐποχὴ σὲ διάφορα σημεῖα τῶν δρόμων, νὰ σταθμεύουν οἱ κουρασμένοι ταξιδιῶτες γιὰ διανυκτέρευσι καὶ ἀνεφοδιασμό), ὥστε ἐκεῖ ὁ τραυματίας ν᾽ ἀναπαυθῇ, νὰ λάβῃ τροφή, νὰ θεραπευθῇ, ν᾽ ἀνακτήσῃ πάλι τὶς δυνάμεις του καὶ νὰ συνεχίσῃ τὴν πορεία του.
Ἀλλ᾿ ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος κάτω ἀπὸ τὰ πρόσωπα καὶ πράγματα τῶν παραβολῶν του ἔκρυβε μεγάλες ἀλήθειες καὶ σπουδαῖα διδάγματα, ἂς ρωτήσουμε· Ποιό εἶνε τὸ νόημα τῆς παραβολῆς αὐτῆς; τί εἰκονίζει τὸ πανδοχεῖον ποὺ ἀναφέρει ἡ παραβολή;
Τί εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο; Τὸ πιὸ ὡραῖο βιβλίο. Γι᾽ αὐτὸ πρέπει νὰ ὑπάρχῃ στὰ σπίτια, καὶ οἱ γονεῖς καὶ τὰ παιδιὰ νὰ τὸ διαβάζουν κάθε μέρα.
Τὸ Εὐαγγέλιο περιέχει τὴ ζωή, τὰ λόγια καὶ τὰ θαύματα τοῦ Χριστοῦ μας.
Ἡ παραβολή, ἀγαπητοί μου,
ἡ ὡραία παραβολὴ τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου ποὺ ἀκούσαμε σήμερα, διηγεῖται, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός, τὸν ὁποῖον ὁ Χριστὸς προβάλλει μπροστά μας ὡς παράδειγμα, ὑποβλήθηκε σὲ ἐξαιρετικοὺς κόπους γιὰ νὰ σώσῃ τὸν ταλαίπωρο τραυματία, ποὺ οἱ λῃσταὶ τὸν ἄφησαν στὴ μέση τοῦ δρόμου σὲ ἐλεεινὴ κατάστασι.
Τὸν περιποιήθηκε ὅσο μποροῦσε· ἔπλυνε τὶς πληγές του μὲ οἶνον (κρασὶ ποὺ περιέχει οἰνόπνευμα καὶ ἀπολυμαίνει τὶς πληγές), τὶς ἄλειψε μὲ ἔλαιον (λάδι ποὺ καταπραΰνει καὶ ἐπουλώνει τὰ τραύματα), τὶς ἔδεσε πρόχειρα μὲ αὐτοσχέδιους ἐπιδέσμους, καὶ ἔπειτα, ἀφοῦ τὸν βοήθησε νὰ ἀνεβῇ στὸ ζῷο του, τὸν ὡδήγησε ὁ ἴδιος σὲ ἕνα πανδοχεῖον (μικρὸ ξενοδοχεῖο ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ὑπῆρχαν τὴν παλιὰ ἐποχὴ σὲ διάφορα σημεῖα τῶν δρόμων, νὰ σταθμεύουν οἱ κουρασμένοι ταξιδιῶτες γιὰ διανυκτέρευσι καὶ ἀνεφοδιασμό), ὥστε ἐκεῖ ὁ τραυματίας ν᾽ ἀναπαυθῇ, νὰ λάβῃ τροφή, νὰ θεραπευθῇ, ν᾽ ἀνακτήσῃ πάλι τὶς δυνάμεις του καὶ νὰ συνεχίσῃ τὴν πορεία του.
Ἀλλ᾿ ἀφοῦ γνωρίζουμε ὅτι ὁ Κύριος κάτω ἀπὸ τὰ πρόσωπα καὶ πράγματα τῶν παραβολῶν του ἔκρυβε μεγάλες ἀλήθειες καὶ σπουδαῖα διδάγματα, ἂς ρωτήσουμε· Ποιό εἶνε τὸ νόημα τῆς παραβολῆς αὐτῆς; τί εἰκονίζει τὸ πανδοχεῖον ποὺ ἀναφέρει ἡ παραβολή;
* * *
Πανδοχεῖον, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων πατέρων καὶ διδασκάλων μας, εἶνε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
Αὐτὴ εἶνε ὁ οὐράνιος σταθμός, τὸν ὁποῖον ἵδρυσε καὶ στερέωσε μέσα στὴν ἔρημο τῆς παρούσης ζωῆς ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ.
Ἡ θύρα της εἶνε ἀνοιχτὴ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἀρκεῖ αὐτὸς νὰ συναισθανθῇ ὅτι εἶνε ψυχικὰ τραυματισμένος καὶ ἔχει ἀνάγκη τῆς θεραπείας, καὶ νὰ ζητήσῃ μόνος του, ἐλεύθερα, νὰ καταφύγῃ στὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐξετάζει ἐὰν ἐκεῖνος ποὺ καταφεύγει σ᾽ αὐτὴν εἶνε Ἰουδαῖος ἢ Ἕλληνας, μαῦρος ἢ λευκός, ἄντρας ἢ γυναίκα, ἐπιστήμονας ἢ ἀγράμματος, πλούσιος ἢ φτωχός, βασιλιᾶς ἢ στρατιώτης.
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς», ἀκούγεται νὰ λέῃ συνεχῶς ἡ Ἐκκλησία, ἐπαναλαμβάνοντας αὐτούσια τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ·
«Σ᾽ ἐμένα ἐλᾶτε ὅλοι οἱ κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι βάρη, κ᾽ ἐγὼ θὰ σᾶς χαρίσω τὴν ἀνάπαυσι» (Ματθ. 11,28).
Ἐνῷ οἱ διάφορες φιλοσοφικὲς σχολὲς τῆς ἀρχαιότητος, ποὺ ὑπόσχονταν τὴν ἠθικὴ ἀνάπλασι τῆς κοινωνίας, δέχονταν ὡρισμένο μόνο ἀριθμὸ μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν καὶ τοὺς ὑπόλοιπους τοὺς ἀπέκλειαν, ἡ Ἐκκλησία ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη της κ᾽ εἶνε ἕτοιμη νὰ συμπεριλάβῃ στοὺς κόλπους της καθένα ποὺ θὰ πῇ εἰλικρινὰ στὸ Χριστό· «Κύριε, εἶμαι πληγωμένος, ζητῶ τὴ βοήθειά σου, ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ τὴ δική σου θεραπεία· Κύριε, σῶσε με».
Ἀπὸ τὴ στιγμή, τώρα, ποὺ ὁ ἁμαρτωλὸς θὰ γίνῃ δεκτὸς καὶ θὰ εἰσέλθῃ στὴν Ἐκκλησία, στὸ πανδοχεῖον αὐτὸ τῆς θείας ἀγαθότητος, θὰ ὑποβληθῇ σὲ εἰδικὴ θεραπεία καὶ καθωρισμένη δίαιτα.
Δὲν θὰ κάνῃ πλέον ὅ,τι θέλει.
Ὅπως ἕνας ἀσθενὴς ποὺ ἔκανε εἰσαγωγὴ σὲ κάποιο νοσοκομεῖο καὶ ἄρχισε ἐκεῖ τὴ θεραπεία εἶνε ὑποχρεωμένος ν᾿ ἀκούῃ καὶ ν᾿ ἐκτελῇ τὶς ἐντολὲς τῶν γιατρῶν, καὶ παίρνει καὶ τὰ πιὸ ἀηδιαστικὰ φάρμακα καὶ ὑποβάλλεται ἀκόμη καὶ σὲ ὀδυνηρὲς ἐγχειρήσεις, ἔτσι καὶ ὁ ἁμαρτωλός.
Νοσηλεύεται καὶ αὐτὸς στὸ πανδοχεῖον, στὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖ ἔμπειροι γιατροί, οἱ πνευματικοὶ πατέρες, θὰ τὸν ἐξετάζουν τακτικά, θὰ «ἀκτινοσκοποῦν» τὴν ψυχή του, θὰ κάνουν διάγνωσι τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐλαττωμάτων ἀπὸ τὰ ὁποῖα πάσχει.
Ἔτσι θὰ ὁρίζουν τὴν δίαιτά του, τί πρέπει δηλαδὴ νὰ λαμβάνῃ ἡ ψυχή του ὡς πνευματικὴ τροφή, καὶ ποιές ἀκατάλληλες τροφὲς πρέπει ν᾽ ἀποφεύγῃ ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργήσουν ἐπιπλοκὲς καὶ νὰ προκαλέσουν τὸν ψυχικὸ θάνατο.
Οἱ γιατροὶ ἐπίσης θὰ χύνουν ἐπάνω στὶς πληγὲς ἔλαιον· μὲ τὴν γλυκυτάτη δηλαδὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ θὰ προσπαθοῦν νὰ παρηγορήσουν τὴν καρδιά του, ποὺ τραυματισμένη ἀπὸ τὰ πλήγματα τῶν παθῶν θὰ ὑποφέρῃ μὲ τὴν ἀνάμνησι τοῦ προηγουμένου ἁμαρτωλοῦ βίου.
Θὰ χύνουν ἀκόμη οἶνον ἐπάνω στὶς πληγές· θὰ χρησιμοποιήσουν δηλαδὴ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἐπιτίμησι, ἂν διακρίνουν ὅτι ἡ ψυχὴ ἀρχίζει νὰ κωφεύῃ στὴν παιδεία τοῦ Κυρίου, νὰ ἀναισθητῇ καὶ νὰ πωρώνεται.
Τέλος θὰ κάνουν καὶ ἐγχειρήσεις· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, δὲν θὰ διστάσουν νὰ ὑποδείξουν στὸν ἁμαρτωλὸ ὅτι πρέπει νὰ θυσιάσῃ ἐμπαθεῖς ἀπολαύσεις, νὰ ἀλλάξῃ παγιωμένες συνήθειες, νὰ σπάσῃ μακροχρόνιους δεσμούς, νὰ διακόψῃ φιλίες καὶ σχέσεις μὲ περιβάλλοντα καὶ ἀνθρώπους φαύλους καὶ ἀμετανόητους, ἐὰν δὲν θέλῃ νὰ σαπίσῃ κι αὐτὸς μαζί τους καὶ νὰ πεθάνῃ πνευματικά.
Πανδοχεῖον, ἰατρεῖο καὶ θεραπευτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Ὅποιος ἐπισκέπτεται τὰ μεγάλα νοσοκομεῖα, θαυμάζει τὴν διοργάνωσί τους, τὴ λειτουργία τῶν τμημάτων τους καὶ τὴ συνεργασία τῶν ὑπηρεσιῶν τους.
Διοικητικὰ στελέχη μεριμνοῦν καὶ κατευθύνουν ὅλο τὸν ὀργανισμό. Γιατροὶ ὅλων τῶν εἰδικοτήτων βρίσκονται ἐκεῖ ἕτοιμοι νὰ ἐξετάσουν καὶ ν᾽ ἀντιμετωπίσουν κάθε περίπτωσι ἀσθενείας.
Ἐκπαιδευμένο νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ὑπηρετεῖ ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο τοὺς ἀσθενεῖς ἀγρυπνώντας κοντά τους, καὶ μάλιστα στοὺς νοσηλευομένους σὲ εἰδικὲς μονάδες ἐντατικῆς θεραπείας.
Ποικίλο ἄλλο βοηθητικὸ καὶ τεχνικὸ προσωπικὸ καλύπτει τὶς συναφεῖς ἀνάγκες σὲ φάρμακα, ὑλικὸ νοσηλείας, ἐργαστήρια, σίτισι, καθαριότητα, ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια, καύσιμα κ.τ.λ.. Θάλαμοι, κλῖνες, λουτρά, ὅλα εἶνε ἐν τάξει. Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ὥστε ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς νὰ θεραπευθοῦν καί, εἰ δυνατόν, κανείς νὰ μὴ βγῇ νεκρὸς ἀπὸ ἐκεῖ.
Στὰ νοσοκομεῖα αὐτὰ διεξάγεται πράγματι ἕνας ἔντονος καὶ συστηματικὸς ἀγώνας κατὰ τῶν διαφόρων νόσων τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ.
Ἀλλ᾿ ἐὰν εἶνε ἀξιοθαύμαστη ἡ διοργάνωσι τῶν νοσοκομείων αὐτῶν, πολὺ πιὸ θαυμαστὴ εἶνε ἡ διοργάνωσι τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ψυχικοῦ αὐτοῦ θεραπευτηρίου τοῦ κόσμου.
Εἶνε ἀνώτερη ἡ διοργάνωσι τῆς Ἐκκλησίας· διότι τὰ μὲν νοσοκομεῖα καὶ τὰ ἄσυλα τῶν νοσούντων τὰ διοργανώνει ἡ ἀτελὴς καὶ πεπερασμένη διάνοια τῶν ἀνθρώπων, τὴν Ἐκκλησία ὅμως τὴν ἵδρυσε, τὴν διοργανώνει καὶ τὴν συντονίζει καθημερινῶς ὄχι κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ἡ ἴδια ἡ ἁγία Τριάς.
Μέσα στὸ οὐράνιο αὐτὸ νοσοκομεῖο ἡ Θεία Πρόνοια γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ψυχικῶν νοσημάτων χρησιμοποιεῖ τέτοια καὶ τόσο μεγάλα μέσα, ὥστε μένουν ἔκθαμβα τὰ μάτια ὄχι πλέον τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὰ μάτια καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν ἀγγέλων καθὼς παρακολουθοῦν τὴν μεγαλειώδη καὶ «πολυποίκιλη» ἐργασία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν σωτηρία ψυχῶν.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς, ποὺ ὄχι μόνο θεραπεύθηκε στὸ θεραπευτήριο τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ἐν συνεχείᾳ ἔγινε καὶ θεραπευτὴς ἄλλων μέσα σ᾽ αὐτό, εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Αὐτὸς γράφει γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι κάνει καὶ τοὺς ἀγγέλους στὰ ἐπουράνια νὰ θαυμάζουν γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς ἐν Χριστῷ θεραπείας μὲ τὴν πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ· «…ἵνα γνωρισθῇ», λέει, «νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 3,10).
Αὐτὴ εἶνε ὁ οὐράνιος σταθμός, τὸν ὁποῖον ἵδρυσε καὶ στερέωσε μέσα στὴν ἔρημο τῆς παρούσης ζωῆς ἡ ἀγαθότης τοῦ Θεοῦ.
Ἡ θύρα της εἶνε ἀνοιχτὴ γιὰ κάθε ἄνθρωπο, ἀρκεῖ αὐτὸς νὰ συναισθανθῇ ὅτι εἶνε ψυχικὰ τραυματισμένος καὶ ἔχει ἀνάγκη τῆς θεραπείας, καὶ νὰ ζητήσῃ μόνος του, ἐλεύθερα, νὰ καταφύγῃ στὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ.
Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐξετάζει ἐὰν ἐκεῖνος ποὺ καταφεύγει σ᾽ αὐτὴν εἶνε Ἰουδαῖος ἢ Ἕλληνας, μαῦρος ἢ λευκός, ἄντρας ἢ γυναίκα, ἐπιστήμονας ἢ ἀγράμματος, πλούσιος ἢ φτωχός, βασιλιᾶς ἢ στρατιώτης.
«Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς», ἀκούγεται νὰ λέῃ συνεχῶς ἡ Ἐκκλησία, ἐπαναλαμβάνοντας αὐτούσια τὴ φωνὴ τοῦ Χριστοῦ·
«Σ᾽ ἐμένα ἐλᾶτε ὅλοι οἱ κουρασμένοι καὶ φορτωμένοι βάρη, κ᾽ ἐγὼ θὰ σᾶς χαρίσω τὴν ἀνάπαυσι» (Ματθ. 11,28).
Ἐνῷ οἱ διάφορες φιλοσοφικὲς σχολὲς τῆς ἀρχαιότητος, ποὺ ὑπόσχονταν τὴν ἠθικὴ ἀνάπλασι τῆς κοινωνίας, δέχονταν ὡρισμένο μόνο ἀριθμὸ μαθητῶν καὶ ὀπαδῶν καὶ τοὺς ὑπόλοιπους τοὺς ἀπέκλειαν, ἡ Ἐκκλησία ἀνοίγει τὴν ἀγκάλη της κ᾽ εἶνε ἕτοιμη νὰ συμπεριλάβῃ στοὺς κόλπους της καθένα ποὺ θὰ πῇ εἰλικρινὰ στὸ Χριστό· «Κύριε, εἶμαι πληγωμένος, ζητῶ τὴ βοήθειά σου, ἔχω ἀνάγκη ἀπὸ τὴ δική σου θεραπεία· Κύριε, σῶσε με».
Ἀπὸ τὴ στιγμή, τώρα, ποὺ ὁ ἁμαρτωλὸς θὰ γίνῃ δεκτὸς καὶ θὰ εἰσέλθῃ στὴν Ἐκκλησία, στὸ πανδοχεῖον αὐτὸ τῆς θείας ἀγαθότητος, θὰ ὑποβληθῇ σὲ εἰδικὴ θεραπεία καὶ καθωρισμένη δίαιτα.
Δὲν θὰ κάνῃ πλέον ὅ,τι θέλει.
Ὅπως ἕνας ἀσθενὴς ποὺ ἔκανε εἰσαγωγὴ σὲ κάποιο νοσοκομεῖο καὶ ἄρχισε ἐκεῖ τὴ θεραπεία εἶνε ὑποχρεωμένος ν᾿ ἀκούῃ καὶ ν᾿ ἐκτελῇ τὶς ἐντολὲς τῶν γιατρῶν, καὶ παίρνει καὶ τὰ πιὸ ἀηδιαστικὰ φάρμακα καὶ ὑποβάλλεται ἀκόμη καὶ σὲ ὀδυνηρὲς ἐγχειρήσεις, ἔτσι καὶ ὁ ἁμαρτωλός.
Νοσηλεύεται καὶ αὐτὸς στὸ πανδοχεῖον, στὸ ἰατρεῖο τοῦ Χριστοῦ.
Ἐκεῖ ἔμπειροι γιατροί, οἱ πνευματικοὶ πατέρες, θὰ τὸν ἐξετάζουν τακτικά, θὰ «ἀκτινοσκοποῦν» τὴν ψυχή του, θὰ κάνουν διάγνωσι τῶν παθῶν καὶ τῶν ἐλαττωμάτων ἀπὸ τὰ ὁποῖα πάσχει.
Ἔτσι θὰ ὁρίζουν τὴν δίαιτά του, τί πρέπει δηλαδὴ νὰ λαμβάνῃ ἡ ψυχή του ὡς πνευματικὴ τροφή, καὶ ποιές ἀκατάλληλες τροφὲς πρέπει ν᾽ ἀποφεύγῃ ποὺ μπορεῖ νὰ δημιουργήσουν ἐπιπλοκὲς καὶ νὰ προκαλέσουν τὸν ψυχικὸ θάνατο.
Οἱ γιατροὶ ἐπίσης θὰ χύνουν ἐπάνω στὶς πληγὲς ἔλαιον· μὲ τὴν γλυκυτάτη δηλαδὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ θὰ προσπαθοῦν νὰ παρηγορήσουν τὴν καρδιά του, ποὺ τραυματισμένη ἀπὸ τὰ πλήγματα τῶν παθῶν θὰ ὑποφέρῃ μὲ τὴν ἀνάμνησι τοῦ προηγουμένου ἁμαρτωλοῦ βίου.
Θὰ χύνουν ἀκόμη οἶνον ἐπάνω στὶς πληγές· θὰ χρησιμοποιήσουν δηλαδὴ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν ἐπιτίμησι, ἂν διακρίνουν ὅτι ἡ ψυχὴ ἀρχίζει νὰ κωφεύῃ στὴν παιδεία τοῦ Κυρίου, νὰ ἀναισθητῇ καὶ νὰ πωρώνεται.
Τέλος θὰ κάνουν καὶ ἐγχειρήσεις· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον, δὲν θὰ διστάσουν νὰ ὑποδείξουν στὸν ἁμαρτωλὸ ὅτι πρέπει νὰ θυσιάσῃ ἐμπαθεῖς ἀπολαύσεις, νὰ ἀλλάξῃ παγιωμένες συνήθειες, νὰ σπάσῃ μακροχρόνιους δεσμούς, νὰ διακόψῃ φιλίες καὶ σχέσεις μὲ περιβάλλοντα καὶ ἀνθρώπους φαύλους καὶ ἀμετανόητους, ἐὰν δὲν θέλῃ νὰ σαπίσῃ κι αὐτὸς μαζί τους καὶ νὰ πεθάνῃ πνευματικά.
Πανδοχεῖον, ἰατρεῖο καὶ θεραπευτήριο τοῦ Χριστοῦ εἶνε ἡ Ἐκκλησία. Ὅποιος ἐπισκέπτεται τὰ μεγάλα νοσοκομεῖα, θαυμάζει τὴν διοργάνωσί τους, τὴ λειτουργία τῶν τμημάτων τους καὶ τὴ συνεργασία τῶν ὑπηρεσιῶν τους.
Διοικητικὰ στελέχη μεριμνοῦν καὶ κατευθύνουν ὅλο τὸν ὀργανισμό. Γιατροὶ ὅλων τῶν εἰδικοτήτων βρίσκονται ἐκεῖ ἕτοιμοι νὰ ἐξετάσουν καὶ ν᾽ ἀντιμετωπίσουν κάθε περίπτωσι ἀσθενείας.
Ἐκπαιδευμένο νοσηλευτικὸ προσωπικὸ ὑπηρετεῖ ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο τοὺς ἀσθενεῖς ἀγρυπνώντας κοντά τους, καὶ μάλιστα στοὺς νοσηλευομένους σὲ εἰδικὲς μονάδες ἐντατικῆς θεραπείας.
Ποικίλο ἄλλο βοηθητικὸ καὶ τεχνικὸ προσωπικὸ καλύπτει τὶς συναφεῖς ἀνάγκες σὲ φάρμακα, ὑλικὸ νοσηλείας, ἐργαστήρια, σίτισι, καθαριότητα, ἠλεκτρικὴ ἐνέργεια, καύσιμα κ.τ.λ.. Θάλαμοι, κλῖνες, λουτρά, ὅλα εἶνε ἐν τάξει. Καταβάλλεται κάθε προσπάθεια ὥστε ὅλοι οἱ ἀσθενεῖς νὰ θεραπευθοῦν καί, εἰ δυνατόν, κανείς νὰ μὴ βγῇ νεκρὸς ἀπὸ ἐκεῖ.
Στὰ νοσοκομεῖα αὐτὰ διεξάγεται πράγματι ἕνας ἔντονος καὶ συστηματικὸς ἀγώνας κατὰ τῶν διαφόρων νόσων τοῦ ἀνθρωπίνου ὀργανισμοῦ.
Ἀλλ᾿ ἐὰν εἶνε ἀξιοθαύμαστη ἡ διοργάνωσι τῶν νοσοκομείων αὐτῶν, πολὺ πιὸ θαυμαστὴ εἶνε ἡ διοργάνωσι τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ ψυχικοῦ αὐτοῦ θεραπευτηρίου τοῦ κόσμου.
Εἶνε ἀνώτερη ἡ διοργάνωσι τῆς Ἐκκλησίας· διότι τὰ μὲν νοσοκομεῖα καὶ τὰ ἄσυλα τῶν νοσούντων τὰ διοργανώνει ἡ ἀτελὴς καὶ πεπερασμένη διάνοια τῶν ἀνθρώπων, τὴν Ἐκκλησία ὅμως τὴν ἵδρυσε, τὴν διοργανώνει καὶ τὴν συντονίζει καθημερινῶς ὄχι κάποιος ἄνθρωπος, ἀλλ᾽ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο, ἡ ἴδια ἡ ἁγία Τριάς.
Μέσα στὸ οὐράνιο αὐτὸ νοσοκομεῖο ἡ Θεία Πρόνοια γιὰ τὴν θεραπεία τῶν ψυχικῶν νοσημάτων χρησιμοποιεῖ τέτοια καὶ τόσο μεγάλα μέσα, ὥστε μένουν ἔκθαμβα τὰ μάτια ὄχι πλέον τῶν πιστῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ τὰ μάτια καὶ αὐτῶν ἀκόμη τῶν ἀγγέλων καθὼς παρακολουθοῦν τὴν μεγαλειώδη καὶ «πολυποίκιλη» ἐργασία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν σωτηρία ψυχῶν.
Ἕνας ἀπὸ τοὺς ἀσθενεῖς, ποὺ ὄχι μόνο θεραπεύθηκε στὸ θεραπευτήριο τῆς Ἐκκλησίας ἀλλ᾽ ἐν συνεχείᾳ ἔγινε καὶ θεραπευτὴς ἄλλων μέσα σ᾽ αὐτό, εἶνε ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Αὐτὸς γράφει γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ὅτι κάνει καὶ τοὺς ἀγγέλους στὰ ἐπουράνια νὰ θαυμάζουν γιὰ τὴν ἀποτελεσματικότητα τῆς ἐν Χριστῷ θεραπείας μὲ τὴν πολυποίκιλη σοφία τοῦ Θεοῦ· «…ἵνα γνωρισθῇ», λέει, «νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» (Ἐφ. 3,10).
* * *
Ὅταν, ἀγαπητέ μου, ἀσθενήσῃς ἀπὸ κάποια σοβαρὴ ἀσθένεια, φροντίζεις νὰ εἰσαχθῇς σὲ νοσοκομεῖο ποὺ ἔχει καλὴ φήμη ὅτι περιποιεῖται τοὺς ἀσθενεῖς, ἔχει καλοὺς ἐπιστήμονες, διαθέτει τὰ καλύτερα μηχανήματα, κάνει ἐπιτυχημένες ἐγχειρήσεις καὶ προσφέρει ἀποτελεσματικὴ θεραπεία.
Ἀλλὰ μὴ λησμονεῖς, ὅτι καὶ ἡ ψυχή σου ἀσθενεῖ. Ἐπαναλαμβάνω ἐκεῖνο ποὺ καὶ ἄλλοτε εἴπαμε· ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ χειρότερη ἀσθένεια, ποὺ γεμίζει μὲ τραύματα, μὲ ἕλκη καὶ κακοήθεις ὄγκους τὴν ταλαίπωρη ψυχή μας.
Πληγωμένη, ἡλκωμένη, ἐλεεινὴ καὶ ἀξιοθρήνητη ἡ ψυχή μας ζητάει θεραπεία, ζητάει θεραπευτήριο. Ποῦ θὰ τὴν ὁδηγήσουμε; Ἡ Ἐκκλησία, νά τὸ αἰώνιο θεραπευτήριο τῶν ψυχῶν μας.
Εἴθε στὸ θεραπευτήριο αὐτό, ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα, ἐκεῖ νὰ ὁδηγήσουμε τὶς ψυχές μας, ὅπως ὁ καλὸς Σαμαρείτης ὡδήγησε τὸν τραυματία του στὸ πανδοχεῖον, ὅπου ὁ τραυματίας ἀναπαύθηκε, ἀνέλαβε δυνάμεις καὶ σώθηκε.
Ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς ἱ. μητροπόλεως Αἰτωλίας & Ἀκαρνανίας «Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» (Μεσολόγγι, φ. 224-225/12-11-1939, σ. 118).Ἀλλὰ μὴ λησμονεῖς, ὅτι καὶ ἡ ψυχή σου ἀσθενεῖ. Ἐπαναλαμβάνω ἐκεῖνο ποὺ καὶ ἄλλοτε εἴπαμε· ὅτι ἡ ἁμαρτία εἶνε ἡ χειρότερη ἀσθένεια, ποὺ γεμίζει μὲ τραύματα, μὲ ἕλκη καὶ κακοήθεις ὄγκους τὴν ταλαίπωρη ψυχή μας.
Πληγωμένη, ἡλκωμένη, ἐλεεινὴ καὶ ἀξιοθρήνητη ἡ ψυχή μας ζητάει θεραπεία, ζητάει θεραπευτήριο. Ποῦ θὰ τὴν ὁδηγήσουμε; Ἡ Ἐκκλησία, νά τὸ αἰώνιο θεραπευτήριο τῶν ψυχῶν μας.
Εἴθε στὸ θεραπευτήριο αὐτό, ὅσο τὸ δυνατὸν συντομώτερα, ἐκεῖ νὰ ὁδηγήσουμε τὶς ψυχές μας, ὅπως ὁ καλὸς Σαμαρείτης ὡδήγησε τὸν τραυματία του στὸ πανδοχεῖον, ὅπου ὁ τραυματίας ἀναπαύθηκε, ἀνέλαβε δυνάμεις καὶ σώθηκε.
Τυφλοί μεσ΄ στο σκοτάδι! (Β΄ Κορινθ. 4,6-15)
ὁ Θεὸς ὁ εἰπὼν ἐκ σκότους φῶς λάμψαι, ἔλαμψεν ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πρὸς φωτισμὸν τῆς γνώσεως τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ ἐν προσώπῳ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Β' Κορ. 4,6)
http://www.augoustinos-kantiotis.gr