συγκεντρωμένο πλῆθος τὸ λυπήθηκε καὶ δὲν θέλησε νὰ τὸ ἀπογοητεύσει γιαυτὸ συνέχισε τὸ ἔργο του θεραπεύοντας ἀρρώστους καὶ διδάσκοντας τοὺς ἄλλους. Ὅμως ἡ ὥρα περνοῦσε καὶ οἱ μαθητὲς ὑπενθύμισαν στὸν Χριστὸ ὅτι ἔπρεπε νὰ διώξει τὸν κόσμο γιὰ νὰ προμηθευθεῖ τρόφιμα. Ὁ Ἰησοῦς στρέφει τὸ βλέμμα του στὸν οὐρανὸ εὐλογεῖ καὶ κόβει τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ τὰ δίνει στοὺς μαθητὲς γιὰ νὰ τὰ μοιράσουν στὸ πλῆθος!!! Τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν ὄχι μόνο νὰ χορτάσουν πέντε χιλιάδες ἄνδρες χωρὶς νὰ ὑπολογίζονται οἱ γυναῖκες καὶ τὰ παιδιὰ ἀλλὰ νὰ περισσέψουν καὶ δώδεκα κοφίνια γεμάτα.
Οἱ ἑρμηνευτὲς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας τότε ἀλλὰ καὶ οἱ βιβλικοὶ θεολόγοι σήμερα ἐξηγοῦν τὸ νόημα καὶ τὸν σκοπὸ τῶν θαυμάτων τοῦ Κυρίου ποὺ ἀσφαλῶς δὲν εἶναι ὁ ἐντυπωσιασμὸς καὶ ἡ ἱκανοποίηση μόνο ἀπὸ θεϊκὸ οἶκτο κάποιων ἀνθρώπινων ἀναγκῶν. Κάθε φορὰ ποὺ διαβάζουμε ἕνα θαῦμα τῶν εὐαγγελίων πρέπει νὰ σκεφτόμαστε ὅτι ἀποτελεῖ τὴν ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα ποιὸς εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ ποιὸ τὸ ἔργο Του. Ἡ ἐπιβεβαίωση τῆς μεσσιανικῆς ἰδιότητα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὀφθαλμοφανὴς στόχος τῶν εὐαγγελιστῶν. Ὅμως ἡ ἐπαλήθευση τῶν προφητικῶν προσδοκιῶν καὶ ἡ ἐκπλήρωση τῶν αἰτημάτων καὶ τῶν ἀναγκῶν τοῦ φτωχοῦ καὶ καταπιεσμένου ἰουδαϊκοῦ λαοῦ δὲν εἶναι τὸ ζητούμενο τοῦ σημερινοῦ χριστιανοῦ. Ὁ σημερινὸς σκεπτόμενος ἄνθρωπος στέκεται ἀδιάφορος μπροστὰ στὶς εὐαγγελικὲς διηγήσεις τῶν θαυμάτων ἔστω καὶ ἂν θεωρητικὰ τὶς ἀποδέχεται. Ἡ δικαιολογία του σαφής. Ὅλες αὐτὲς οἱ ἀφηγήσεις εἶναι γνωστὲς καὶ παλιὲς ἀλλὰ δὲν ἔχουν κανένα ἐνδιαφέρον γιὰ τὸν ἄνθρωπο τοῦ καιροῦ μας. Καὶ ὅμως ἡ Ἐκκλησία προβάλλει αὐτὲς τὶς μακρινὲς ἱστορίες τῶν εἴκοσι αἰώνων ὄχι μόνο γιὰ νὰ μᾶς θυμίσει τί ἔγινε «τῷ καιρῷ ἐκείνω» ἀλλὰ κυρίως γιὰ νὰ μᾶς μάθει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι διαχρονικὸς καὶ ἐπίκαιρος γιὰ τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς καὶ τόπου. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ μᾶς ἀκουμπᾷ κάθε φορά ποὺ ἔχουμε ἀνοιχτὰ τὰ μάτια τῆς πίστης γιὰ νὰ βλέπουμε τὴν ζωὴ μας μέσα στὸ φῶς τοῦ Θεοῦ. Τὸ κάθε θαῦμα μᾶς ἀγγίζει κάθε φορά ποὺ μᾶς μεταγγίζει τὴν ζωντανὴ παρουσία καὶ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ στὸ ἐδῶ καὶ τώρα τῆς καθημερινότητάς μας. Τότε βλέπουμε τὸν Θεὸ νὰ ἀπαντᾷ στὰ ἐρωτήματα καὶ τὶς ἀνάγκες μας ἀλλά καὶ κατανοοῦμε τὴν σιωπή Του στὰ ἀνεκπλήρωτα ὄνειρα καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας.
Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ τῶν πέντε χιλιάδων ἀπὸ τὸν Χριστὸ δὲν ἔλυσε βέβαια τὸ πρόβλημα τῆς πείνας ποὺ ταλαιπωρεῖ ἀκόμη καὶ σήμερα ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς μας γιατί δὲν ἦταν αὐτὸς ὁ σκοπός του. Εἶναι ὅμως μιὰ ἠχηρὴ ἀπάντηση σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ κατηγοροῦν τὸν Χριστιανισμό, ὅτι περιφρονεῖ, ὑποτιμᾷ καὶ καταπιέζει κάθε ὑλικὴ ἀνάγκη τοῦ ἀνθρώπου. Μιὰ τέτοια στάση ὁδηγεῖ στὴν μὴ ρεαλιστικὴ ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς. Τὸ θαῦμα τοῦ χορτασμοῦ μᾶς λέει ὅτι εἴμαστε ὄντα ζωντανὰ ποὺ πεινᾶμε γιατί ὅτι ζεῖ ἔχει ἀνάγκες. Οἱ ὑλικές μας ἀνάγκες λοιπόν ἁγιάζονται ὅταν τὶς φέρνουμε μὲ ἐμπιστοσύνη μπροστὰ στὸν Θεό. Ἀκόμη καὶ οἱ καθημερινὲς ἀπασχολήσεις μας ἁγιάζονται «διὰ λόγου Θεοῦ καὶ ἐντέυξεως», ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἀπόστολος. Ἡ ἐγγύτητά μας μὲ τὸν Θεό, δὲν πρέπει νὰ μᾶς κάνει νὰ χάνουμε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα ἀλλὰ νὰ τὴν παίρνουμε σοβαρὰ ὑπόψη. Δὲν πρέπει νὰ ὑποκαθιστοῦμε τὴν φροντίδα γιὰ τὸ σῶμα μὲ τὴν φροντίδα γιὰ τὴν ψυχή. Δὲν μποροῦμε νὰ δώσουμε γιὰ παράδειγμα σὲ ἕνα πεινασμένο ἀντὶ γιὰ ψωμὶ πνευματικὸ λόγο, γιατί τότε εἶναι σὰν νὰ τοῦ δίνουμε πέτρες. Δὲν μποροῦμε μὲ τὸ πρόσχημα τῆς προσευχῆς νὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν ἐργασία ποὺ μὲ αὐτὴ κερδίζουμε τὸ ψωμί μας μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια. Πεινᾶμε ὄχι μόνο γιὰ ψωμὶ ἀλλὰ ἔχουμε καὶ «λιμὸ τοῦ ἀκούσαι λόγον Κυρίου». Ἔτσι καταλαβαίνουμε πόσο ἐξαρτημένη εἶναι ἡ ζωή μας ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐμεῖς ζητᾶμε καὶ Ἐκεῖνος μᾶς δίνει. Ἐκεῖνος προσφέρει καὶ ἐμεῖς δεχόμαστε καὶ εὐχαριστοῦμε. Αὐτὴ εἶναι ἴσως ἡ προέκταση τοῦ βαθύτερου νοήματος αὐτοῦ του θαύματος στὴν καθημερινότητά μας. Ἀμήν.
Γράφει ὁ Ἱεροκῆρυξ
Ἀρχιμ. Νικάνωρ Καραγιάννης
