Τό θέαμα πού ἀντίκρυσε ὁ Κύριος, ἀδελφοί μου, μόλις ἔφθασε στήν χώρα τῶν Γαδαρηνῶν, ἦταν τραγικό ἕνας ἄνθρωπος ἀγριεμένος πέφτει στά πόδια Του καί φωνάζει: “Τί σχέση ἔχουμε οἱ δυό μας Ἰησοῦ, υἱέ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; Σέ παρακαλῶ, μή μέ βασανίσεις”. Εἶναι ἕνας δαιμονισμένος. Χρόνια τώρα κατοικεῖ στά μνήματα ἤ τριγυρνάει στά βουνά γυμνός. Σπάζει τίς
ἁλυσίδες καί τά σίδερα, μέ τά ὁποῖα κάθε λίγο τόν δένουν, καί τρέχει στίς ἐρημιές δυστυχισμένος. Κι ὅταν ὁ Κύριος τόν ρωτάει: “ποιό εἶναι τό ὄνομά σου;”, ἀπαντᾶ μέ μία μόνο λέξη: “λεγεών”!
ἁλυσίδες καί τά σίδερα, μέ τά ὁποῖα κάθε λίγο τόν δένουν, καί τρέχει στίς ἐρημιές δυστυχισμένος. Κι ὅταν ὁ Κύριος τόν ρωτάει: “ποιό εἶναι τό ὄνομά σου;”, ἀπαντᾶ μέ μία μόνο λέξη: “λεγεών”!
Λεγεών! Ἡ ἀπροσδόκητη ἀπάντηση φανερώνει τό πλῆθος τῶν δαιμόνων, πού τόν εἶχαν κυριεύσει. Διότι ἡ λέξη “λεγεών” ἦταν ὀνομασία μονάδος τοῦ Ρωμαϊκοῦ στρατοῦ 5-6 χιλιάδων ἀνδρῶν περίπου,ὅπως λέμε σήμερα “Ταξιαρχία” ἤ “Μεραρχία”. Ταυτόχρονα τό παράδοξο “ὄνομα” φανερώνει καί τό μέγεθος τῆς τραγωδίας τοῦ δαιμονισμένου, ἀφοῦ δείχνει καθαρά πώς ἔχει χτυπηθεῖ ὁ ἴδιος ὁ πυρήνας τῆς ὑπάρξεώς του: Τό πρόσωπο!
“Πρόσωπο” εἶναι τό ὑπέρτατο θεϊκό χάρισμα, ἡ ὑψίστη δωρεά τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μας, ἡ ὁποία μᾶς κάνει νά ξεχωρίζουμε ἀνάμεσα στά δισεκατομμύρια τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Εἶναι αὐτό πού κάνει τόν καθένα μας μοναδικό κι ἀνεπανάληπτο. Τόν κάνει μιά ὕπαρξη πού ἀποτελεῖ γεγονός καί γιά τόν ἴδιον τόν Θεόν. Γιά αὐτό καί Ἐκεῖνος ἀπευθύνεται σέ αὐτήν μέ τό “ἐσύ”. Ἀναγνωρίζει δηλαδή τό πλάσμα Του ὅμοιο μέ τόν ἑαυτό Του καί στέκεται μέ σεβασμό μπροστά του. Αὐτό εἶναι τό “Πρόσωπο”: Ὁ ἄνθρωπος στό ὑπέρτατο μεγαλεῖο του! Καί αὐτό ἀκριβῶς ἐπιχειρεῖ νά συντρίψει ὁ διάβολος.
Οἱ δαίμονες, τό γνωρίζουμε, ἐξουσιάζουν μέ ποικίλους τρόπους τούς ἀνθρώπους. Ὁ δαιμονισμός εἶναι ἕνας μάλλον σπάνιος τρόπος καί δέν εἶναι ὁ χειρότερος, ἀφοῦ κατ᾽ αὐτόν ἐξουσιάζεται βασικά τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Χειρότερος τρόπος εἶναι ἡ κυριαρχία τῶν δαιμόνων ἐπί τῆς ψυχῆς μέσῳ τῶν ἁμαρτωλῶν παθῶν, καί ἀκόμη χειρότερος ἡ κυριαρχία τους καί στήν ψυχή καί στό σῶμα μέσῳ τῶν ποικίλων πλανῶν πού φτάνουν μέχρι τή μαγεία καί τό σατανισμό.
Μέ ὅποιον πάντως τρόπο κι ἄν ἐξουσιάζουν οἱ δαίμονες τόν ἄνθρωπο, τό ἀποτέλεσμα εἶναι πάντα ἴδιο, συντρίβουν τό πρόσωπό του. Καί δέν εἶναι κἄν ἀναγκαῖο νά τόν ἐξουσιάζει μιά ὁλόκληρη λεγεώνα. Καί λόχος νά εἶναι τό ἴδιο κάνει. Ἀκόμα κι ἕνας δαίμονας ἄν ἐξουσιάζει τήν ψυχή μέ κάποιο πάθος στό ὁποῖο αὐτή μένει θεληματικά ὑποδουλωμένη, φτάνει γιά νά γίνει ὁ ἄνθρωπος δοῦλος, ὕπαρξη χωρίς ὄνομα καί σκέψη, χωρίς πρόσωπο! Κατάντημα οἰκτρό, ἀπό τό ὁποῖο μόνο ὁ θεάνθρωπος Κύριος, μπορεῖ νά τόν λυτρώσει καί νά τόν ἀναδείξει σύμφωνα μέ τόν ἀρχικό προορισμό του Πρόσωπο! Δηλαδή, κατά χάριν Θεό.
Ἡ εἰκόνα στή συνέχεια εἶναι συγκλονιστική.Ὁλόκληρη ἐκείνη ἡ ταξιαρχία τῶν δαιμόνων τρέμει τώρα μπροστά στόν Κύριο. Καί τόν παρακαλοῦν νά μήν τούς στείλει στήν κόλαση ἀλλά νά τούς ἐπιτρέψει φεύγοντας ἀπό τόν ἄνθρωπο νά μποῦν στό κοπάδι τόν χοίρων πού ἔβοσκε ἐκεῖ κοντά. Ἦταν ἕνα παράνομο κοπάδι, ἀφοῦ ὁ μωσαϊκός νόμος ἀπαγόρευε στούς Ἑβραίους νά ἐκτρέφουν καί νά τρῶνε χοίρους, γιά αὐτό καί ὁ Κύριος, πρός τιμωρίαν τῶν παραβατῶν, δίνει τήν ἄδεια πού ζήτησαν οἱ δαίμονες. Καί τότε ὅλο ἐκεῖνο τό κοπάδι ὅρμησε στόν γκρεμό καί πνίγηκε στήν λίμνη.
Ἡ εἴδηση διαδόθηκε καί σέ λίγο ὅλοι σχεδόν οἱ κάτοικοί της βρίσκονται ἐκεῖ. Βλέπουν ἔκπληκτοι τόν πρώην δαιμονισμένο νά κάθεται ἥσυχος, ντυμένος καί λογικός. Καί τότε φόβος μέγας τούς κυριεύει. Ἄν αὐτός ὁ θαυματουργός προφήτης ,σκέπτονται, συνεχίσει μέ τόν ἴδιο τρόπο τίς θεραπεῖες του, θά πάθουν οἰκονομική καταστροφή. Γι᾽ αὐτό καί ἡ φοβερή ἀπόφασή τους εἶναι ὁμόφωνη, καί ὠμή. Παρακαλοῦν τόν Κύριο ὅλοι μαζί νά φύγει ἀπό τόν τόπο τους!
Καί ὁ Κύριος σεβόμενος τήν ἐλευθερία τους μπαίνει στό πλοῖο, γιά νά φύγει. Ὁ πρώην δαιμονισμένος τόν ἱκετεύει νά τόν πάρει μαζί του. Ἐκεῖνος ὅμως τόν ἑτοιμάζει γιά κάτι ἄλλο. Τόν θέλει κήρυκα κι ἀπόστολό του σ᾽ αὐτήν τήν σκληρή καί ὑλιστική περιοχή. Πήγαινε στό σπίτι σου, τοῦ λέγει, καί νά διηγεῖσαι ὅσα σοῦ ἔκανε ὁ Θεός. Καί ὁ εὐγνώμων ἄνθρωπος γύριζε ἀπό τότε σέ ὅλη τήν πόλη κηρύττοντας τή μεγάλη εὐεργεσία πού τοῦ ἔκανε ὁ Ἰησοῦς.
Τό θαῦμα ἦταν ἀσφαλῶς μεγαλειῶδες. Ὁ ἄνθρωπος πού χρόνια ὁλόκληρα κατοικοῦσε στά μνήματα ἀγριεμένος, αὐτός τώρα ἱματισμένος καί σωφρονῶν κάθεται δίπλα στά πόδια τοῦ Κυρίου, καί γιά λίγο χρονικό διάστημα ἐλαχίστων μόνον ὡρῶν γίνεται μαθητής του. Καί ἔπειτα ἀπόστολός του, κήρυκας τῆς δυνάμεως καί τῆς ἀγάπης του μέσα σέ μιά διεφθαρμένη κοινωνία.
Τό δίδαγμα εἶναι φανερό. Ἀκόμη καί μιά στιγμιαία ἐπαφή μέ τό Θεό, φτάνει νά ἀλλάξει ριζικά τήν ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Πρωτίστως νά τήν ἀπαλλάξει ἀπό τή δαιμονική κυριαρχία. Δέν θά σταματήσει βέβαια ὁ διάβολος νά πολεμάει τόν ἄνθρωπο. Ὄχι. Ἀλλά θά πάψει πλέον νά τόν ἐξουσιάζει, νά τόν ἔχει δοῦλο του καί ὑπάκουο ὑπηρέτη του. Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι σημαντικότερο. Ὁ ἄνθρωπος, ἀπό τήν ὥρα πού συναντᾶ τό Χριστό καί συμμορφώνει τήν ζωή του πρός τό θέλημά Του, ἀρχίζει καί γίνεται Πρόσωπο! Ἀποκτάει δηλαδή νόημα καί σκοπό στή ζωή του. Ζεῖ μαζί μέ τούς ἄλλους, ἀλλά δέν εἶναι σάν τούς ἄλλους!
Οἱ ἄλλοι, οἱ πολλοί, θά συνεχίσουν βέβαια νά βόσκουν τά παράνομα κοπάδια τῶν χοίρων τους. Θά συνεχίσουν δηλαδή νά ἐπιδιώκουν τούς ἐπίγειους στόχους τους, τά ὑλικά συμφέροντά τους, τίς ἡδονές τους, ἀπωθώντας εὐγενικά ἴσως, ἀλλά καί συνειδητά καί ψυχρά τό Χριστό ἀπό τά χωρικά ὕδατα τῆς ζωῆς τους. Ὁ λυτρωμένος ὅμως πιστός, αὐτός πού ἔνιωσε τήν δύναμη τοῦ Κυρίου νά τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τήν τυραννική ἐξουσία τοῦ διαβόλου, αὐτός πού αἰσθάνθηκε νά τόν ἀγκαλιάζει τό ἔλεος καί ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Του θά πορεύεται στό στενό μονοπάτι, ἀντίθετα πρός τούς πολλούς, μέ τά μάτια στηριγμένα στό αἰώνιο τέρμα.
Γιατί αὐτός μέ τήν χάρη τοῦ Κυρίου εἶναι Πρόσωπο! Ὑποψήφιος κατά Χάριν θεός, πού ζεῖ μέσα στήν εὐλογημένη θεανθρώπινη κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας καί πορεύεται μαζί μέ τούς ἀδελφούς του πρός τόν Οὐρανό.