Ε΄ Ματθαίου: Απόστολος Ρωμ. ι΄ 1-10Ἀδελφοί, ἡ μὲν εὐδοκία τῆς ἐμῆς καρδίας καὶ ἡ δέησις ἡ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπὲρ τοῦ ᾿Ισραήλ ἐστιν εἰς σωτηρίαν· μαρτυρῶ γὰρ αὐτοῖς ὅτι ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν. ἀγνοοῦντες γὰρ τὴν τοῦ Θεοῦ δικαιοσύνην, καὶ τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν. τέλος γὰρ νόμου Χριστὸς εἰς δικαιοσύνην παντὶ τῷ πιστεύοντι. Μωϋσῆς γὰρ γράφει τὴν δικαιοσύνην τὴν ἐκ τοῦ νόμου, ὅτι ὁ ποιήσας αὐτὰ ἄνθρωπος ζήσεται ἐν αὐτοῖς· ἡ δὲ ἐκ πίστεως
δικαιοσύνη οὕτω λέγει· μὴ εἴπῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου, τίς ἀναβήσεται εἰς τὸν οὐρανόν; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν καταγαγεῖν· ἢ τίς καταβήσεται εἰς τὴν ἄβυσσον; τοῦτ᾿ ἔστι Χριστὸν ἐκ νεκρῶν ἀναγαγεῖν. ἀλλὰ τί λέγει; ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου· τοῦτ᾿ ἔστι τὸ ρῆμα τῆς πίστεως ὃ κηρύσσομεν. ὅτι ἐὰν ὁμολογήσῃς ἐν τῷ στόματί σου Κύριον ᾿Ιησοῦν, καὶ πιστεύσῃς ἐν τῇ καρδίᾳ σου ὅτι ὁ Θεὸς αὐτὸν ἤγειρεν ἐκ νεκρῶν, σωθήσῃ· καρδίᾳ γὰρ πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δὲ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν.
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
1. Ὅταν ἡ θρησκεία κρύβει ἐγωισμὸ
Ἦταν φανατικὸς Ἰουδαῖος ὁ ἀπόστολος Παῦλος καὶ ἀκριβὴς τηρητὴς τῶν φαρισαϊκῶν παραδόσεων. Ὡστόσο, ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ δέχθηκε τὴν κλήση καὶ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, κατάλαβε ὅτι ἡ δικαίωση δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν τήρηση τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, οὔτε περιορίζεται μόνο στοὺς Ἰσραηλίτες. Τὸ Εὐαγγέλιο ἀπευθύνεται πλέον σὲ ὅλο τὸν κόσμο. Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται στὴ σωτηρία. Τὶς ἀλήθειες αὐτὲς ἀναπτύσσει ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν στὴν ἐπιστολή του πρὸς Ρωμαίους, δηλαδὴ πρὸς τοὺς Χριστιανοὺς τῆς Ρώμης, οἱ ὁποῖοι στὴν πλειοψηφία τους προέρχονταν «ἐξ ἐθνῶν» κι ὄχι «ἐξ Ἰουδαίων».
Οἱ ἀλήθειες αὐτὲς ἔρχονταν σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἰουδαϊκὲς ἀντιλήψεις. Παρὰ ταῦτα ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει ὅτι δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἀγαπᾶ τοὺς συμπατριῶτες του. Γράφει:
Ἀδελφοί, εἶναι σφοδρὸς ὁ πόθος μέσα στὴν καρδιά μου καὶ θερμὴ ἡ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸ νὰ βροῦν οἱ Ἰσραηλίτες τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἄλλωστε μπορῶ ἐξ ἰδίας πείρας νὰ σᾶς βεβαιώσω ὅτι «ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν»· ἔχουν ζῆλο γιὰ τὸν Θεὸ ἀλλὰ ὄχι ὀρθὴ ἐπίγνωση τοῦ θελήματός Του.
Ἀγνόησαν, δηλαδή, τὴ δικαίωση ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς καὶ ζήτησαν νὰ στήσουν τὴ δική τους ἀντίληψη σχετικὰ μὲ τὴ δικαίωση. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπέταξαν τὸν ἑαυτό τους στὴ δικαίωση τοῦ Θεοῦ.
Διότι ὁ Χριστὸς ἔδωσε τέλος στὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἰσχὺ τοῦ Νόμου, κι ἔτσι τώρα ἐπιτυγχάνει τὴ δικαίωση καὶ τὴ σωτηρία του καθένας ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, κι ὄχι ὅποιος ἐξαρτᾶ τὴ δικαίωσή του ἀπὸ τὸ Νόμο, ὅπως οἱ Ἰσραηλίτες, ποὺ δὲν πίστευσαν στὸ Χριστό.
Πράγματι, εἶναι τραγικὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ἔχεις τὴν ἀλήθεια, στὴν πραγματικότητα ὅμως νὰ εἶσαι στὴν πλάνη. Νὰ θεωρεῖς ὅτι ὑπερασπίζεσαι τὸν Θεὸ καὶ στὴν πραγματικότητα νὰ Τὸν πολεμᾶς! Νὰ νομίζεις ὅτι ἀκολουθεῖς τὸ θέλημά Του καί, στὴν οὐσία, νὰ στήνεις τὸ δικό σου ἐγωιστικὸ θέλημα. Νὰ καλύπτεις πίσω ἀπὸ τὶς θρησκευτικές σου πεποιθήσεις τὴν προσωπική σου ἐπιθυμία νὰ ἀναδειχθεῖς, νὰ ξεχωρίσεις, νὰ ἐπιβληθεῖς, νὰ ἱκανοποιήσεις τὴ φιλαρχία σου. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶχαν πάθει οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι «τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν».
Αὐτὸ δυστυχῶς συμβαίνει καὶ σὲ ὅσους δὲν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν πίστη καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐπινοοῦν δικές τους δοξασίες καὶ αἱρετικὲς διδασκαλίες. Κι ἔχουν μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὴ ζημιὰ ποὺ προκαλοῦν ὄχι μόνο στὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους, διότι ἡ πλάνη τους προῆλθε «ἀπὸ φιλονεικίας καὶ φιλαρχίας μᾶλλον ἢ ἐξ ἀγνοίας» (ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, PG 60, 565).
Ἂς προσέχουμε λοιπὸν πολὺ τὸ ἐγωιστικὸ πνεῦμα, διότι ὁδηγεῖ στὴν πλάνη. Ἡ ἀληθινὴ πίστη ἔχει ὡς βάση τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ταπείνωση.
Οἱ ἀλήθειες αὐτὲς ἔρχονταν σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς ἰουδαϊκὲς ἀντιλήψεις. Παρὰ ταῦτα ὁ ἀπόστολος Παῦλος βεβαιώνει ὅτι δὲν ἔπαυσε ποτὲ νὰ ἀγαπᾶ τοὺς συμπατριῶτες του. Γράφει:
Ἀδελφοί, εἶναι σφοδρὸς ὁ πόθος μέσα στὴν καρδιά μου καὶ θερμὴ ἡ προσευχὴ πρὸς τὸν Θεὸ νὰ βροῦν οἱ Ἰσραηλίτες τὸν δρόμο τῆς σωτηρίας. Ἄλλωστε μπορῶ ἐξ ἰδίας πείρας νὰ σᾶς βεβαιώσω ὅτι «ζῆλον Θεοῦ ἔχουσιν, ἀλλ᾿ οὐ κατ᾿ ἐπίγνωσιν»· ἔχουν ζῆλο γιὰ τὸν Θεὸ ἀλλὰ ὄχι ὀρθὴ ἐπίγνωση τοῦ θελήματός Του.
Ἀγνόησαν, δηλαδή, τὴ δικαίωση ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς καὶ ζήτησαν νὰ στήσουν τὴ δική τους ἀντίληψη σχετικὰ μὲ τὴ δικαίωση. Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ὑπέταξαν τὸν ἑαυτό τους στὴ δικαίωση τοῦ Θεοῦ.
Διότι ὁ Χριστὸς ἔδωσε τέλος στὴν ἀποστολὴ καὶ τὴν ἰσχὺ τοῦ Νόμου, κι ἔτσι τώρα ἐπιτυγχάνει τὴ δικαίωση καὶ τὴ σωτηρία του καθένας ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, κι ὄχι ὅποιος ἐξαρτᾶ τὴ δικαίωσή του ἀπὸ τὸ Νόμο, ὅπως οἱ Ἰσραηλίτες, ποὺ δὲν πίστευσαν στὸ Χριστό.
Πράγματι, εἶναι τραγικὸ νὰ πιστεύεις ὅτι ἔχεις τὴν ἀλήθεια, στὴν πραγματικότητα ὅμως νὰ εἶσαι στὴν πλάνη. Νὰ θεωρεῖς ὅτι ὑπερασπίζεσαι τὸν Θεὸ καὶ στὴν πραγματικότητα νὰ Τὸν πολεμᾶς! Νὰ νομίζεις ὅτι ἀκολουθεῖς τὸ θέλημά Του καί, στὴν οὐσία, νὰ στήνεις τὸ δικό σου ἐγωιστικὸ θέλημα. Νὰ καλύπτεις πίσω ἀπὸ τὶς θρησκευτικές σου πεποιθήσεις τὴν προσωπική σου ἐπιθυμία νὰ ἀναδειχθεῖς, νὰ ξεχωρίσεις, νὰ ἐπιβληθεῖς, νὰ ἱκανοποιήσεις τὴ φιλαρχία σου. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶχαν πάθει οἱ Ἰουδαῖοι, οἱ ὁποῖοι «τὴν ἰδίαν δικαιοσύνην ζητοῦντες στῆσαι, τῇ δικαιοσύνῃ τοῦ Θεοῦ οὐχ ὑπετάγησαν».
Αὐτὸ δυστυχῶς συμβαίνει καὶ σὲ ὅσους δὲν θέλουν νὰ ἀκολουθήσουν τὴν πίστη καὶ παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ἐπινοοῦν δικές τους δοξασίες καὶ αἱρετικὲς διδασκαλίες. Κι ἔχουν μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὴ ζημιὰ ποὺ προκαλοῦν ὄχι μόνο στὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ καὶ στοὺς ἄλλους, διότι ἡ πλάνη τους προῆλθε «ἀπὸ φιλονεικίας καὶ φιλαρχίας μᾶλλον ἢ ἐξ ἀγνοίας» (ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος, PG 60, 565).
Ἂς προσέχουμε λοιπὸν πολὺ τὸ ἐγωιστικὸ πνεῦμα, διότι ὁδηγεῖ στὴν πλάνη. Ἡ ἀληθινὴ πίστη ἔχει ὡς βάση τὴν ὑπακοὴ καὶ τὴν ταπείνωση.
2. Μὲ ἁπλότητα καὶ ἐμπιστοσύνη
Ὡστόσο ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνεχίζει:
Ὁ Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ τηρήσει ὅλα ἀνεξαιρέτως ὅσα ὁ Νόμος διατάζει, θὰ ζήσει χάρη σ’ αὐτά, καὶ συνεπῶς αὐτὸς καὶ μόνο θὰ σωθεῖ. Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ τηρήσει μὲ ἀκρίβεια κάθε ἐντολὴ τοῦ Νόμου;
Ἀντιθέτως, σχετικὰ μὲ τὴ δικαίωση ἀπὸ τὴν πίστη θὰ λέγαμε αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει κι ὁ Μωυσῆς στὸ Δευτερονόμιο: Μὴν εἰσχωρήσει στὴν καρδιά σου ὁ λογισμός: Ποιὸς θὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ κατεβάσει ἀπὸ ἐκεῖ τὸν Χριστό; Ἢ, ποιὸς θὰ κατεβεῖ στὰ σκοτεινὰ καὶ βαθιὰ μέρη τοῦ Ἅδη; Γιὰ νὰ ἀναστήσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὴ σωτηρία καὶ τὴ ζωή.
Ἀλλὰ τί λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴ σωτηρία ἀπὸ τὴν πίστη; «Ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· δηλαδή, εἶναι κοντά σου ὁ λόγος ποὺ πρέπει νὰ πιστέψεις, καὶ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι κηρύττουμε.
Καὶ εἶναι κοντὰ στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου ὁ λόγος αὐτός, διότι, ἐὰν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου τὸν Ἰησοῦ ὡς Κύριο καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου ὅτι ὁ Θεὸς Τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ σωθεῖς. Καὶ θὰ σωθεῖς, ἐπειδὴ μὲ τὴν καρδιά του πιστεύει κανεὶς καὶ μὲ ὅλη τὴν ψυχή του, καὶ ὡς καρπὸ τῆς πίστεως αὐτῆς ἔχει τὴ δικαίωσή του· καὶ μὲ τὸ στόμα του ὁμολογεῖ τὴν πίστη, καὶ ὡς καρπὸ ἔχει τὴ σωτηρία του.
Αὐτὸ ποὺ τονίζει ἐδῶ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος εἶναι ὅτι πλέον ὁ δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία μας εἶναι ἀνοικτός. Καὶ εἶναι τόσο ἁπλὸ γιὰ κάθε ἄνθρωπο νὰ τὸν ἀκολουθήσει! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς προσέφερε τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, τὸ δυσκολότερο ἔχει συντελεσθεῖ. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπομένει εἶναι ὁ καθένας μας νὰ ἐνεργοποιήσει τὴ δυνατότητα ποὺ τοῦ δίνεται γιὰ τὴ σωτηρία μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδὴ νὰ πιστεύσει στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσει μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Νὰ Τὸν ὁμολογεῖ ὡς τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, ὡς τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή του καὶ νὰ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του μὲ τὴ Χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος σωτηρίας.
http://www.osotir.org
Ὁ Μωυσῆς γράφει γιὰ τὴ δικαίωση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὸν Μωσαϊκὸ Νόμο, ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ θὰ τηρήσει ὅλα ἀνεξαιρέτως ὅσα ὁ Νόμος διατάζει, θὰ ζήσει χάρη σ’ αὐτά, καὶ συνεπῶς αὐτὸς καὶ μόνο θὰ σωθεῖ. Ποιὸς ὅμως μπορεῖ νὰ τηρήσει μὲ ἀκρίβεια κάθε ἐντολὴ τοῦ Νόμου;
Ἀντιθέτως, σχετικὰ μὲ τὴ δικαίωση ἀπὸ τὴν πίστη θὰ λέγαμε αὐτὸ ποὺ ἀναφέρει κι ὁ Μωυσῆς στὸ Δευτερονόμιο: Μὴν εἰσχωρήσει στὴν καρδιά σου ὁ λογισμός: Ποιὸς θὰ ἀνεβεῖ στὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ κατεβάσει ἀπὸ ἐκεῖ τὸν Χριστό; Ἢ, ποιὸς θὰ κατεβεῖ στὰ σκοτεινὰ καὶ βαθιὰ μέρη τοῦ Ἅδη; Γιὰ νὰ ἀναστήσει δηλαδὴ τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς νεκρούς, ποὺ θὰ μᾶς δώσει τὴ σωτηρία καὶ τὴ ζωή.
Ἀλλὰ τί λέει ἡ Ἁγία Γραφὴ γιὰ τὴ σωτηρία ἀπὸ τὴν πίστη; «Ἐγγύς σου τὸ ρῆμά ἐστιν, ἐν τῷ στόματί σου καὶ ἐν τῇ καρδίᾳ σου»· δηλαδή, εἶναι κοντά σου ὁ λόγος ποὺ πρέπει νὰ πιστέψεις, καὶ τὸν ὁποῖο ἐμεῖς οἱ Ἀπόστολοι κηρύττουμε.
Καὶ εἶναι κοντὰ στὸ στόμα σου καὶ στὴν καρδιά σου ὁ λόγος αὐτός, διότι, ἐὰν ὁμολογήσεις μὲ τὸ στόμα σου τὸν Ἰησοῦ ὡς Κύριο καὶ πιστέψεις μὲ τὴν καρδιά σου ὅτι ὁ Θεὸς Τὸν ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς νεκρούς, θὰ σωθεῖς. Καὶ θὰ σωθεῖς, ἐπειδὴ μὲ τὴν καρδιά του πιστεύει κανεὶς καὶ μὲ ὅλη τὴν ψυχή του, καὶ ὡς καρπὸ τῆς πίστεως αὐτῆς ἔχει τὴ δικαίωσή του· καὶ μὲ τὸ στόμα του ὁμολογεῖ τὴν πίστη, καὶ ὡς καρπὸ ἔχει τὴ σωτηρία του.
Αὐτὸ ποὺ τονίζει ἐδῶ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος εἶναι ὅτι πλέον ὁ δρόμος γιὰ τὴ σωτηρία μας εἶναι ἀνοικτός. Καὶ εἶναι τόσο ἁπλὸ γιὰ κάθε ἄνθρωπο νὰ τὸν ἀκολουθήσει! Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ὁ Χριστὸς προσέφερε τὸ ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, τὸ δυσκολότερο ἔχει συντελεσθεῖ. Ἐκεῖνο ποὺ ἀπομένει εἶναι ὁ καθένας μας νὰ ἐνεργοποιήσει τὴ δυνατότητα ποὺ τοῦ δίνεται γιὰ τὴ σωτηρία μέσα στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Δηλαδὴ νὰ πιστεύσει στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ νὰ Τὸν ἀγαπήσει μὲ ὅλη του τὴν καρδιά. Νὰ Τὸν ὁμολογεῖ ὡς τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, ὡς τὸν Σωτήρα καὶ Λυτρωτή του καὶ νὰ ἀγωνίζεται νὰ ζεῖ σύμφωνα μὲ τὸ ἅγιο θέλημά Του μὲ τὴ Χάρη τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸς εἶναι ὁ μόνος δρόμος σωτηρίας.
http://www.osotir.org
