«Ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ» (Μᾶρκ. 8,34)Εὐσεβὲς ἐκκλησίασμα! ΚΑΤΙ πολύ περίεργο λέει τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο. Θὰ προσπαθήσω μὲ ἁπλᾶ λόγια νὰ σᾶς δώσω νὰ τὸ καταλάβετε. Λέει ὅτι ὅσοι ἔχουν βαπτισθῆ εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδος, εἶνε δηλαδὴ χριστιανοί, ὅλοι αὐτοὶ εἶνε στρατιῶτες. Στρατιῶτες ὄχι σὰν αὐτοὺς ποὺ βλέπουμε στὶς παρελάσεις. Διαφέρει ὁ στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ
τοὺς στρατιῶτες τῶν ἐπιγείων κρατῶν.
Στὴ στρατιὰ τοῦ Κυρίου μας προσκαλούμεθα ὅλοι νὰ καταταγοῦμε· ἀπὸ τὸ μικρὸ παιδάκι μέχρι τὸν ἀσπρομάλλη γέρο. Κάνει σήμερα μ᾿ ἄλλα λόγια ὁ Χριστός μας γενικὴ ἐπιστράτευσι. Μᾶς καλεῖ ὅλους, ἄνδρες καὶ γυναῖκες, μαύρους καὶ ἄσπρους, κόκκινους καὶ κίτρινους, νὰ γίνουμε στρατιῶτες του καὶ νὰ ὑποταχθοῦμε στὸ βασίλειό του. Μὲ μόνη τὴ διαφορά, ὅτι ἡ ἐπιστράτευσις αὐτὴ δὲν εἶνε ὑποχρεωτική.
Μποροῦσε ὁ Χριστὸς καὶ εἶχε δικαίωμα νὰ μᾶς πάρη ἀπὸ τὸ αὐτὶ καὶ νὰ μᾶς βάλη βιαίως στὴν Ἐκκλησία. Δὲν τὸ κάνει αὐτό, γιατὶ σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Μᾶς ἀφήνει ἐλεύθερους νὰ διαλέξουμε· ἢ νὰ πᾶμε μαζί του ἢ νὰ πᾶμε μὲ τὸν διάβολο. Βάζει μπροστά μας τὸ νερὸ καὶ τὴ φωτιὰ καὶ μᾶς λέει· Διαλέξτε· ἂν θέλετε, βάλτε τὸ χέρι σας στὸ νερὸ καὶ θὰ δροσιστῆτε, ἂν θέλετε βάλτε το στὴ φωτιὰ καὶ θὰ καῆτε. Εἶστε ἐλεύθεροι. Γι᾿ αὐτὸ ἔτσι ἀρχίζει τὸ Εὐαγγέλιο· «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…». Ὅποιος θέλει (Μᾶρκ. 8, 34). Δὲν ἀναγκάζει κανέναν ἀπολύτως ὁ Χριστός.
Στρατιῶτες λοιπὸν εμεθα. Ἀρχηγός μας εἶνε ὁ Χριστός. Σάλπιγγά του εἶνε τὸ ἱ. Εὐαγγέλιο. Καὶ μᾶς καλεῖ σ᾿ ἕνα πόλεμο ἱερὸ καὶ ἅγιο. Νὰ πολεμήσουμε τοὺς ἐχθρούς μας. Ποιοί εἶνε οἱ ἐχθροί μας;
Περίεργοι οἱ στρατιῶτες, περίεργος ὁ Ἀρχηγός, περίεργα τὰ σαλπίσματα, ἀλλὰ περίεργοι καὶ οἱ ἐχθροί. Κανείς δὲν φαντάζεται ποιοί εἶνε. Ὁ Χριστὸς λέει. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς δὲν εἶνε ὁ γείτονας. Δὲν εἶνε οἱ Τοῦρκοι, οἱ Βούλγαροι, ἢ δὲν ξέρω ποιοί ἄλλοι. Ὁ μεγαλύτερος ἐχθρὸς εἶνε πολύ κοντά μας.
Εἶνε ὁ ἑαυτός μας. Ναί, ὁ ἑαυτός μας, δηλαδὴ οἱ κακίες καὶ τὰ πάθη μας· αὐτά εἶνε ποὺ μᾶς καταστρέφουν.
Δὲν πᾶνε πολλὲς ἡμέρες, ποὺ ἕνα χωριὸ ξύπνησε ἀνάστατο. Κανείς δὲν πῆγε στὴ δουλειά. Συνέβη δυστύχημα, ποὺ δὲν εἶχε ξαναγίνει. Βρῆκαν μέσα σ᾿ ἕνα σταῦλο ἕναν ἄνθρωπο κρεμασμένο. Ποιός τὸν κρέμασε; Ὁ ἐχθρός του; ὁ γειτονάς του; Ὄχι· ὁ ἑαυτός του. Ἔδεσε ἕνα σχοινί καὶ κρεμάστηκε. Γιατί κρεμάστηκε; Γιατὶ ἀπὸ νέος πήγαινε στὶς ταβέρνες. Ἔγινε ἀλκοολικός, μέθυσος. Δὲν μποροῦσε νὰ ζήσῃ χωρὶς κρασί. Μιὰ μέρα, μεθυσμένος πολύ, ἀντὶ νὰ βάλῃ στὸ ποτήρι κρασί, ἔβαλε νέφτι· καὶ ἔκαψε τὸ λάρυγγά του. Ἔκανε ἕνα χρόνο στὰ νοσοκομεῖα. Δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ μιλήσῃ· ἡ φωνή του μόλις καὶ μετὰ βίας ἀκουγόταν. Δὲν μποροῦσε νὰ φάῃ μπουκιά· ἔγινε πολὺ λεπτὸ καὶ εὐαίσθητο τὸ λαρύγγι του. Μόνο γάλα, σὰν μικρὸ παιδάκι, μποροῦσε νὰ πάρῃ. Ἔζησε ἕνα – δυὸ χρόνια. Βλαστημοῦσε τὰ θεῖα, μικροὺς καὶ μεγάλους. Ζοῦσε παράνομα μὲ ἄλλες γυναῖκες. Ἐκκλησία δὲν πατοῦσε. Στὸ τέλος, ἀπελπισμένος σὰν τὸν Ἰούδα, πῆρε σχοινὶ καὶ κρεμάστηκε. Ποιός τοῦ ἔφταιγε; ποιός τὸν κρέμασε; Ὁ ἑαυτός του.
Ἕνα ἄλλο πάλι χωριό, τὴ νύχτα, στὴ μιάμιση ἡ ὥρα, ἀναστατώθηκε. Τὸ ἀκοῦτε; Ἂν μᾶς φωνάξῃ τὴ νύχτα ἡ Ἐκκλησία γιὰ προσευχή, ποιός ἔρχεται; Ἀλλὰ ὅταν τὰ μεσάνυχτα φωνάζῃ ὁ διάβολος, πλήθη τρέχουν στὶς ταβέρνες καὶ τὰ νυχτερινὰ κέντρα, ποὺ φύτρωσαν σὰν τὰ μανιτάρια ἐπάνω στὴν κοπριά… Στὴ μιάμιση ἡ ὥρα λοιπὸν ἀναστατώθηκε τὸ χωριό. Βγῆκαν ὅλοι ἔξω. Τί ἔγινε; Λογομάχησαν δύο, ἐκεῖ ποὺ κάθονταν, καὶ ὁ ἕνας ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ τὸ ἔμπηξε στὴν καρδιὰ τοῦ ἄλλου καὶ τὸν ἄφησε νεκρό. Τώρα τὸν κυνηγᾷ ἡ ἀστυνομία…
Ποιός λοιπὸν εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας; Ὁ ἑαυτός μας, οἱ κακίες καὶ τὰ πάθη μας, ποὺ ἔχουμε ὅλοι μέσα στὴν καρδιά μας.
Ἄλλος ἐχθρός, ποὺ ἔχουμε, εἶνε ὁ κόσμος. Ποιός κόσμος; Γιὰ παράδειγμα, ἕνας ἄνδρας ποὺ δὲν πιστεύει. Ἦρθε κάποτε μιὰ γυναίκα καὶ μοῦ λέει·
―Δὲν ἀντέχω πιά. Ὅλα τὰ ἐλαττώματά του τὰ ὑποφέρω, μὰ αὐτὸ δὲν τὸ ὑποφέρω. Δὲν μ᾿ ἀφήνει νὰ πάω στὴν ἐκκλησία. Δὲν μ᾿ ἀφήνει νὰ κάνω προσευχή. Μόλις δῇ νὰ προσεύχωμαι, βλαστημάει τὸ Χριστό. Μιὰ μέρα, ποὺ μὲ εἶδε νὰ κάνω προσευχή, πῆρε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τὴν ἔκαψε…
Κόσμος λοιπὸν εἶνε ὁ ἄνδρας, ποὺ θέλει νὰ ξερριζώση ἀπὸ τὴ γυναῖκα τὴν πίστι στὸ Θεό. Κόσμος εἶνε ἡ γυναίκα, ἡ ἀνήθικη καὶ διεφθαρμένη, ποὺ μπαίνει ἀνάμεσα στὰ ἀνδρόγυνα καὶ τὰ χωρίζει. Μιὰ μέρα ἦρθε στὴ Μητρόπολι μιὰ ἄλλη γυναίκα καὶ μοῦ λέει·
―Εκοσι χρόνια ἔζησα μὲ τὸν ἄνδρα μου, καὶ τώρα χωρίζω.
Τὴ ρώτησα, γιατί; Καὶ μοῦ ἀπάντησε·
―Ἦρθε μία τραγουδίστρια ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, ἄδειασε τὰ πορτοφόλια τοῦ κόσμου καὶ πῆρε καὶ τὸν ἄνδρα μου. Πῆγε τώρα στὴ Θεσσαλονίκη μαζί της, γιὰ νὰ φάῃ τὰ λεφτά, ποὺ ἔκανε στὴ Γερμανία.
Κόσμος εἶνε ὁ ἄνδρας ποὺ δὲν πιστεύει. Κόσμος εἶνε ἡ διεφθαρμένη γυναίκα. Κόσμος εἶνε ἐκεῖνος ὁ γραμματισμένος, ποὺ πῆγε στὸ σχολεῖο, ἔμαθε πέντε γράμματα, καὶ πάει στὸ χωριό, ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ λέει, ὅτι δὲν πιστεύει.
Κόσμος εἶνε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς σπρώχνουν στὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό.
Τὰ παλιά τὰ χρόνια ὁ κόσμος μᾶς ἔσπρωχνε στὸ Θεό. Τώρα ὁ κόσμος μὲ τὰ ραδιόφωνά του, μὲ τὶς τηλεοράσεις του, μὲ τὰ αἰσχρά του τραγούδια, μὲ τοὺς ἐξάλλους χορούς καὶ μ᾿ ἄλλα παρόμοια μᾶς σπρώχνει μὲ χίλια χέρια στὸ διάβολο, στὸ κακὸ καὶ στὴν ἁμαρτία.
Λοιπόν, ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ. Θέλεις νὰ καταταγῇς στὴ στρατιὰ τοῦ Χριστοῦ; Θέλεις νὰ εἶσαι χριστιανός; Θὰ προσπαθήσῃς νὰ ξερριζώσῃς τὸ κακὸ ποὺ εἶνε μέσα σου, ποὺ εἶνε στὸ σπίτι σου, ποὺ εἶνε δίπλα σου.
Ἐπαναλαμβάνω. Ἐχθρός μας ἡ σάρκα, ποὺ θέλει σὰν τὸ γουρούνι νὰ κυλιέται μέσα στὶς βρωμιὲς καὶ τὶς ἀκαθαρσίες. Ἐχθρός μας ὁ ἄπιστος κόσμος, ποὺ ζητεῖ μὲ κάθε μέσο νὰ μᾶς παρασύρῃ. Ἐχθρός μας τέλος, μεγάλος ἐχθρός, εἶνε ὁ διάβολος.
―Μὰ ὑπάρχει διάβολος; θὰ σοῦ πῇ ὁ ἄλλος. Ἄκου τώρα, στὸν εἰκοστὸ αἰῶνα νὰ μιλοῦν γιὰ διαβόλους!…
Θὰ μποροῦσα ν᾿ ἀναφέρω πολλὲς ἀποδείξεις γιὰ τὴν ὕπαρξι τῶν δαιμόνων. Ἂν ὑπάρχῃ κανεὶς ποὺ ἀμφιβάλλει, ἂς πάῃ στὴν Κεφαλονιὰ νὰ δῆ τοὺς δαιμονισμένους, ποὺ ἀφρίζουν. Τοὺς δένουν μὲ ἁλυσίδες κι αὐτοὶ τὶς σπᾶνε σὰν κλωστές. Βλαστημᾶνε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, λένε πράγματα ἄπρεπα…! Ἀλλ᾿ ὅταν ἐκεῖ στὸ μοναστήρι βγῇ ὁ σταυρός, ἕνας σταυρὸς ὄχι μὲ ἀσήμι καὶ διαμάντια, ἀλλὰ ὁ σιδερένιος σταυρὸς ποὺ κρατοῦσε ὁ ἅγιος Γεράσιμος καὶ ἀκουστῇ, «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», τότε οἱ δαιμονισμένοι φωνάζουν, «Μ᾿ ἔκαψες, Καψάλη, μ᾿ ἔκαψες…», καὶ σπαράσσουν σὰν τὰ ψάρια, καὶ βγαίνουν τὰ δαιμόνια.
Λοιπὸν αὐτοί εἶνε οἱ ἐχθροί μας· ὁ κακός ἑαυτός μας, ὁ κόσμος, καὶ ὁ διάβολος. Αὐτούς πρέπει νὰ πολεμήσουμε, γιὰ νὰ γίνουμε χριστιανοί.
Ἕνα ἄλλο πάλι χωριό, τὴ νύχτα, στὴ μιάμιση ἡ ὥρα, ἀναστατώθηκε. Τὸ ἀκοῦτε; Ἂν μᾶς φωνάξῃ τὴ νύχτα ἡ Ἐκκλησία γιὰ προσευχή, ποιός ἔρχεται; Ἀλλὰ ὅταν τὰ μεσάνυχτα φωνάζῃ ὁ διάβολος, πλήθη τρέχουν στὶς ταβέρνες καὶ τὰ νυχτερινὰ κέντρα, ποὺ φύτρωσαν σὰν τὰ μανιτάρια ἐπάνω στὴν κοπριά… Στὴ μιάμιση ἡ ὥρα λοιπὸν ἀναστατώθηκε τὸ χωριό. Βγῆκαν ὅλοι ἔξω. Τί ἔγινε; Λογομάχησαν δύο, ἐκεῖ ποὺ κάθονταν, καὶ ὁ ἕνας ἔβγαλε τὸ μαχαίρι καὶ τὸ ἔμπηξε στὴν καρδιὰ τοῦ ἄλλου καὶ τὸν ἄφησε νεκρό. Τώρα τὸν κυνηγᾷ ἡ ἀστυνομία…
Ποιός λοιπὸν εἶνε ὁ μεγαλύτερος ἐχθρός μας; Ὁ ἑαυτός μας, οἱ κακίες καὶ τὰ πάθη μας, ποὺ ἔχουμε ὅλοι μέσα στὴν καρδιά μας.
Ἄλλος ἐχθρός, ποὺ ἔχουμε, εἶνε ὁ κόσμος. Ποιός κόσμος; Γιὰ παράδειγμα, ἕνας ἄνδρας ποὺ δὲν πιστεύει. Ἦρθε κάποτε μιὰ γυναίκα καὶ μοῦ λέει·
―Δὲν ἀντέχω πιά. Ὅλα τὰ ἐλαττώματά του τὰ ὑποφέρω, μὰ αὐτὸ δὲν τὸ ὑποφέρω. Δὲν μ᾿ ἀφήνει νὰ πάω στὴν ἐκκλησία. Δὲν μ᾿ ἀφήνει νὰ κάνω προσευχή. Μόλις δῇ νὰ προσεύχωμαι, βλαστημάει τὸ Χριστό. Μιὰ μέρα, ποὺ μὲ εἶδε νὰ κάνω προσευχή, πῆρε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ τὴν ἔκαψε…
Κόσμος λοιπὸν εἶνε ὁ ἄνδρας, ποὺ θέλει νὰ ξερριζώση ἀπὸ τὴ γυναῖκα τὴν πίστι στὸ Θεό. Κόσμος εἶνε ἡ γυναίκα, ἡ ἀνήθικη καὶ διεφθαρμένη, ποὺ μπαίνει ἀνάμεσα στὰ ἀνδρόγυνα καὶ τὰ χωρίζει. Μιὰ μέρα ἦρθε στὴ Μητρόπολι μιὰ ἄλλη γυναίκα καὶ μοῦ λέει·
―Εκοσι χρόνια ἔζησα μὲ τὸν ἄνδρα μου, καὶ τώρα χωρίζω.
Τὴ ρώτησα, γιατί; Καὶ μοῦ ἀπάντησε·
―Ἦρθε μία τραγουδίστρια ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη, ἄδειασε τὰ πορτοφόλια τοῦ κόσμου καὶ πῆρε καὶ τὸν ἄνδρα μου. Πῆγε τώρα στὴ Θεσσαλονίκη μαζί της, γιὰ νὰ φάῃ τὰ λεφτά, ποὺ ἔκανε στὴ Γερμανία.
Κόσμος εἶνε ὁ ἄνδρας ποὺ δὲν πιστεύει. Κόσμος εἶνε ἡ διεφθαρμένη γυναίκα. Κόσμος εἶνε ἐκεῖνος ὁ γραμματισμένος, ποὺ πῆγε στὸ σχολεῖο, ἔμαθε πέντε γράμματα, καὶ πάει στὸ χωριό, ἀνοίγει τὸ στόμα του καὶ λέει, ὅτι δὲν πιστεύει.
Κόσμος εἶνε ὅλα ἐκεῖνα ποὺ μᾶς σπρώχνουν στὴν ἁμαρτία καὶ τὸ κακό.
Τὰ παλιά τὰ χρόνια ὁ κόσμος μᾶς ἔσπρωχνε στὸ Θεό. Τώρα ὁ κόσμος μὲ τὰ ραδιόφωνά του, μὲ τὶς τηλεοράσεις του, μὲ τὰ αἰσχρά του τραγούδια, μὲ τοὺς ἐξάλλους χορούς καὶ μ᾿ ἄλλα παρόμοια μᾶς σπρώχνει μὲ χίλια χέρια στὸ διάβολο, στὸ κακὸ καὶ στὴν ἁμαρτία.
Λοιπόν, ὁ Χριστὸς μᾶς καλεῖ. Θέλεις νὰ καταταγῇς στὴ στρατιὰ τοῦ Χριστοῦ; Θέλεις νὰ εἶσαι χριστιανός; Θὰ προσπαθήσῃς νὰ ξερριζώσῃς τὸ κακὸ ποὺ εἶνε μέσα σου, ποὺ εἶνε στὸ σπίτι σου, ποὺ εἶνε δίπλα σου.
Ἐπαναλαμβάνω. Ἐχθρός μας ἡ σάρκα, ποὺ θέλει σὰν τὸ γουρούνι νὰ κυλιέται μέσα στὶς βρωμιὲς καὶ τὶς ἀκαθαρσίες. Ἐχθρός μας ὁ ἄπιστος κόσμος, ποὺ ζητεῖ μὲ κάθε μέσο νὰ μᾶς παρασύρῃ. Ἐχθρός μας τέλος, μεγάλος ἐχθρός, εἶνε ὁ διάβολος.
―Μὰ ὑπάρχει διάβολος; θὰ σοῦ πῇ ὁ ἄλλος. Ἄκου τώρα, στὸν εἰκοστὸ αἰῶνα νὰ μιλοῦν γιὰ διαβόλους!…
Θὰ μποροῦσα ν᾿ ἀναφέρω πολλὲς ἀποδείξεις γιὰ τὴν ὕπαρξι τῶν δαιμόνων. Ἂν ὑπάρχῃ κανεὶς ποὺ ἀμφιβάλλει, ἂς πάῃ στὴν Κεφαλονιὰ νὰ δῆ τοὺς δαιμονισμένους, ποὺ ἀφρίζουν. Τοὺς δένουν μὲ ἁλυσίδες κι αὐτοὶ τὶς σπᾶνε σὰν κλωστές. Βλαστημᾶνε τὸ Χριστὸ καὶ τὴν Παναγία, λένε πράγματα ἄπρεπα…! Ἀλλ᾿ ὅταν ἐκεῖ στὸ μοναστήρι βγῇ ὁ σταυρός, ἕνας σταυρὸς ὄχι μὲ ἀσήμι καὶ διαμάντια, ἀλλὰ ὁ σιδερένιος σταυρὸς ποὺ κρατοῦσε ὁ ἅγιος Γεράσιμος καὶ ἀκουστῇ, «Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ἁγίου Πνεύματος», τότε οἱ δαιμονισμένοι φωνάζουν, «Μ᾿ ἔκαψες, Καψάλη, μ᾿ ἔκαψες…», καὶ σπαράσσουν σὰν τὰ ψάρια, καὶ βγαίνουν τὰ δαιμόνια.
Λοιπὸν αὐτοί εἶνε οἱ ἐχθροί μας· ὁ κακός ἑαυτός μας, ὁ κόσμος, καὶ ὁ διάβολος. Αὐτούς πρέπει νὰ πολεμήσουμε, γιὰ νὰ γίνουμε χριστιανοί.
* * *
Ἀρχηγός μας εἶνε ὁ Χριστός, σάλπιγγα τὸ Εὐαγγέλιο. Καὶ ὅπλο μας; Ὅπλο, ποὺ κάνει θαύματα καὶ ἀσφαλίζει τὸν ἄνθρωπο 100%, εἶνε ὁ τίμιος σταυρός. Αὐτὸ τὸ ὅπλο παρουσιάζεται σήμερα, Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, μπροστὰ στὰ μάτια μας, μέσα στὰ λουλούδια καὶ μέσα στὰ ἀρώματα.Αὐτὸς ὁ τίμιος σταυρός, ποὺ κρατοῦν ἄγγελοι καὶ ἀρχάγγελοι· αὐτὸς ὁ τίμιος σταυρός, ποὺ στήθηκε στὸ Γολγοθᾶ καὶ ἐπάνω του χύθηκε τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, αὐτός εἶνε τὸ ὅπλο μας. Αὐτό εἶνε τὸ ὅπλο τῶν παιδιῶν, τῶν γυναικῶν, τῶν ἀνδρῶν, τῶν ἀσκητῶν, τῶν ἱερέων, τοῦ στρατοῦ μας.
Ναί, ὅπλο παντοδύναμο εἶνε ὁ σταυρός. Καὶ κάνει θαύματα. Πότε; Κάνει θαύματα ὁ σταυρὸς πρῶτα-πρῶτα ὅταν πιστεύῃς. Τί πρέπει νὰ πιστεύῃς; Νὰ πιστεύῃς, ὅτι Αὐτός, ποὺ κρεμάστηκε ἐπάνω στὸ σταυρὸ τὴν Μ. Παρασκευή, δὲν εἶνε ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι. Ὁ Χριστός, ποὺ ἔχυσε τὸ αἷμα του γιὰ τὴ σωτηρία ὅλων μας ἐπάνω στὸ σταυρό, εἶνε Θεός. Τὸ φωνάζουν τὰ λόγια του στὸ Εὐαγγέλιο. Τὸ φωνάζουν τὰ θαύματά του τὰ ἄπειρα. Τὸ φωνάζει ἡ ζωή του. Τὸ φωνάζει ἡ ἀνάστασί του.
Εἶνε Θεὸς ὁ Χριστός. Καὶ ἂν ἐμεῖς δὲν τὸ πιστέψουμε καὶ δὲν τὸ φωνάξουμε, καὶ οἱ πέτρες ποὺ πατᾶμε καὶ τὰ ποτάμια καὶ οἱ θάλασσες καὶ τὰ ἄστρα θὰ φωνάξουν· «Εἷς ἅγιος, εἷς Κύριος, Ἰησοῦς Χριστός, εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός».
Πιστεύεις στὸ Χριστό; Πιστεύεις ὅπως ἐπίστευαν οἱ ἅγιοι καὶ οἱ μάρτυρες; Τότε ὁ σταυρός του θὰ εἶνε ὅπλο πανίσχυρο στὰ χέρια σου. Ἂν ὅμως δὲν πιστεύῃς, τότε γιατί ἔρχεσαι στὴν ἐκκλησία;
Ὁ σταυρὸς εἶνε τὸ ὅπλο τοῦ πιστοῦ. Γι᾿ αὐτὸ σήμερα τὸν παρουσιάζει μπροστά μας ἡ Ἐκκλησία μας. Μ᾿ αὐτὸν θὰ πολεμήσουμε τοὺς τρεῖς μεγάλους ἐχθρούς· τὸν ἑαυτό μας, τὸν κόσμο, καὶ τὰ πονηρὰ πνεύματα, τὸν διάβολο.
Θὰ πολεμήσουμε. Καὶ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ τιμίου σταυροῦ, θὰ διαπλεύσουμε τὸ ὑπόλοιπο τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ὅπως θέλει ὁ Θεὸς καὶ θὰ φτάσουμε νικηταὶ στὴν ἁγία Ἀνάστασι.
Στον ιερό ναό Aγίου Nικολάου, Παπαγιάννη – Φλωρίνης 12-3-1972
Eδημοσιεύθη εις «Σάλπιγγα Oρθοδοξίας» τ. 348/1999, σσ. 80-81.
Eδημοσιεύθη εις «Σάλπιγγα Oρθοδοξίας» τ. 348/1999, σσ. 80-81.
Κλικ εδώ. Περισσότερα για τον Σταυρό!
Τα λουλούδια....!
