Να σκεφτόμαστε την αιωνιότητα Εἶνε ἀπερίγραπτα τὰ κάλλη της. Δὲν ὑπάρχει γλώσσα γιὰ νὰ τὰ ἐκφράσουμε
Σβήνουμε ἐδῶ στὴν γῆ, ἀλλὰ ἀνατέλλουμε σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο αἰώνιο. Ἐὰν τὸ σκεφτόμασταν αὐτὸ καὶ εἴχαμε πνευματικοὺς πόθους θὰ ἦταν διαφορετικὴ ἡ γῆ.
Ἐὰν ὁ ἄνθρωπος σκεφτόταν τὴν αἰωνιότητα καὶ ἔδειχνε τὸ ἕνα μυριαστὸ τῆς δραστηριότητες τὸ ὁποῖο δείχνει γιὰ τὴν κατάκτηση τῶν ὑλικῶν πραγμάτων, θὰ εἶχε ἀγγελοποιηθῆ ἡ γῆ. Θὰ εἶχε ἁγιοποιηθῆ καὶ μεταβληθῆ ἡ γῆ. Ἀλλ δὲν ὑπάρχει αὐτὸ τὸ ἐνδιαφέρον. Ἔχουμε ὑλικούς πόθους. Πνευματικούς πόθους δὲν ἔχουμε.
Ὑλισμὸς καὶ ἐπικουρισμός. «Φάγωμεν ποίωμεν αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν»,
γι᾿ αὐτὸ ἄς καλλιεργοῦμε τὴν ἱδέα τῆς αἰωνιότητος. Εἶνε ἀπερίγραπτα τὰ κάλλη. Δὲν ὑπάρχει γλώσσα γιὰ νὰ τὰ ἐκφράσουμε.
Ἐμεῖς μάλλον μοιάζουμε μὲ τοὺς ναῦτες τοῦ Κολόμβου. Ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλη χώρα. Τὸ λέει ἡ ἰστορία.
Ἐπὶ 5000 χρόνια δὲν ἢξεραν ὅτι ὑπάρχει Ἀμερική καὶ θεωροῦσαν τὸ πιὸ μακρυνὸ μέρος τὸ Γιβραλτάρ, πέρα στὴν Ἰσπανία. Μέχρι ἐκεῖ περιοριζόταν ὁ κόσμος ποὺ ἥξεραν, παραπέρα δὲν εἶχαν καμιὰ ἱδέα ὅτι ὑπάρχει κι ἄλλος κόσμος.
Ἧταν καιρὸς φαίνεται νὰ ἀνακαλυφθοῦν οἱ νέες χῶρες καὶ ἀπὸ ἔμπνευσι Θεοῦ ὁ Κολόμβος εἶπε ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλος κόσμος. Τὸν πέρασαν γιὰ τρελλὸ. Πῆγαν νὰ τὸν πιάσουν καὶ νὰ τὸν βάλλουν στὸ τρελλοκομεῖο.
Μὲ πολὺ κόπο ἔπεισε τὸν βασιλειὰ νὰ τὸν δώση καράβι καὶ ναῦτες γιὰ ν’ ἀνακαλύψη τὶς νέες χῶρες.
Μπῆκαν στὸ καράβι καὶ ταξιδεύαν. Ταξιδεύαν μέρες, μὲ τὰ μέσα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς καὶ βλέπαν ἕναν ἀπέραντο ὡκεανό. Ὅσο οἱ ἡμέρες περνοῦσαν καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ Κολόμβου δὲν βλέπαν στεριά, τόσο ἡ ἀνισυχία τους καὶ ἡ ἀγανάκτισή τους μεγάλωνε.
Συζητοῦσαν μπροστὰ του καὶ λέγαν: Ποῦ μᾶς ἔφερε αὐτὸς ὁ τρελλός ἄνθρωπος μέσα στὸν ὡκεανό; Χάσαμε τὶς γυναῖκες μας, χάσαμε τὰ παιδιά μας, χάσαμε τὶς οἰκογένειές μας καὶ τώρα θὰ χαθοῦμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι.
Πῶς μπλέξαμε μ᾿ αὐτὸν τὸν τρελλὸ ἄνθρωπο, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὸ μυαλό του ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλος κόσμος, πέρα ἀπὸ τὸν ὡκεανό; Τόσο ἦταν ἀγανακτισμένοι μὲ τὸν Κολόμβο, ὥστε εἶχαν σκοπὸ νὰ τὸν ἀρπάξουν καὶ νὰ τὸν ρίξουν μέσα στὴν θάλασσα καὶ νὰ γυρίσουν πίσω.
Εὐτυχῶς ὁ Κόλόμβος ἔκανε τὴν προσευχή του καὶ εἶπε: Θεέ μου βοήθησέ με. Ἐγὼ πιστεύω ὅτι ὑπάρχει καὶ ἄλλος κόσμος, βοήθησέ με γιὰ νὰ τὸν βρῶ.
Ἔπειτα ἀπὸ πολὺ ταλαιπωρία καὶ ἐνῶ ἦταν ἕτοιμοι νὰ σκοτώσουν τὸν Κολόμβο καὶ νὰ τὸν ρίξουν στὴν θάλασσα, γιὰ νὰ τὸν φᾶνε τὰ ψάρια, τότε εἶδαν τὴν ἀκτὴ τῆς νέας ἡπείρου καὶ εἶπαν δόξα σοι ὁ Θεός.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει καὶ σήμερα. Ὅπως ἐκεῖνοι ἦταν ἄπιστοι στὸν Κολόμβο, ἔτσι καὶ ἐμεῖς εἲμαστε ἄπιστοι ὄχι στὸν Κολόμβο, γιατὶ τί εἶνε ὁ Κολόμβος; Στὸν Χριστό εἴμαστε ἄπιστοι, ποὺ μᾶς βεβαίωσε ὅτι ὑπάρχει ἄλλος κόσμο. Γιὰ ἐκεῖνο τὸν κόσμο πρέπει νὰ φροντίζουμε καὶ νὰ ζοῦμε καὶ ν᾿ ἀναπνέομε ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωή.
Ἄν ἄλλοι πιστεύουν στὸν παράδεισο τοῦ Φρόϊν, τοῦ Μάρξ, καὶ τῶν ἄλλων πραγμάτων τῆς ματαιότητος, ἐμεῖς πρέπει νὰ ἔχουμε ριζομένη στὴν καρδιά μας τὴν αἰωνιότητα. Νὰ λέμε τὰ λόγια τοῦ συνταγματάρχου Καμπάνη, τὴν παραμονὴ τῆς μάχης τοῦ Κιλκίς: Καλὴν ἀντάμωση στὴν αἰωνιότητα.
Ἔτσι πρέπει νὰ φρονοῦμε.
Ὡραῖο εἶνε ἕνα τραγούδι ποὺ μιλᾶ γιὰ αὐτὴ τὴν αἰώνια ζωή.
Λαμπροτέρα ἡλίου ἡ γῆ,
εἰς σαφῶς διορῶμεν μακρά
λευκημόνων ἀγγέλων μονή
κοσμουμένη μὲ θεία χαρά
Ναὶ ἐκεῖ, ναὶ ἐκεῖ θέλουμε ποτὲ συναντηθεῖ,
ὦ πατρὶς οὐρανία, τρεισευδαίμων καὶ τρεῖς ποθητοί Νὰ τὸ μάθετε. Τὰ σβήσαμε αὐτὰ τὰ τραγούδια καὶ δὲν διαφέρει ἡ ἰδεολογία μας ἀπὸ τὴν ἰδεολογία τῶν κοσμικῶν καὶ μηδαμινῶν πραγμάτων.
Ἄν ἀφαιρέσουμε τὴν ἰδέα τῆς αἰώνιας ζωῆς, τί πλέον μᾶς μένει; Ὁ Χριστιανισμὸς θὰ γίνη ἕνα λουλούδι ἄοσμο καὶ ἄχρωμο, ποὺ δὲν θὰ μυρίζει αἰωνιότητα.
Γι᾿ αὐτὸ βλέπετε, μεταξὺ τῶν δώδεκα θεμελιωδῶν ἄρθρων ποὺ διακηρύττει τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως μας καὶ κλείει τὸ «Πιστεύω», εἶνε: «Τὸ προσδοκῶ ἀνάσταση νεκρῶν καὶ ζωὴ τοῦ μέλλοντος, Ἀμήν».
Σβήνουμε ἐδῶ στὴν γῆ, ἀλλὰ ἀνατέλλουμε σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο αἰώνιο.
Ἐὰν κανεὶς ἔβλεπε τὸν ἥλιο γιὰ πρώτη φορὰ νὰ βασιλεύη, θὰ ἄρχιζε νὰ κλαίη. Θὰ ἔλεγε: Πάει ὁ ἥλιος χάθηκε, ξαφανίστηκε. Καὶ ἄν τοῦ ἔλεγε κάποιος: Μὴ φοβᾶσαι αὔριο θὰ βγῆ ὁ ἥλιος.
Τί λέτε, θὰ τὸ πίστευε;
Τώρα εἶνε ἕνα φαινόμενο σύνηθες ποὺ τὸ βλέπουμε καθημερινῶς καὶ δὲν μᾶς κάνει ἐντύπωση.
Ὅσο εἶνε βέβαιο ὅτι θὰ ἀνατείλη ὁ ἧλιος τόσο εἶναι βέβαιο ὅτι θ᾿ ἀνατείλει ἡ ἄλλη ζωή.
Στὸ Παρίση πέθανε ἕνας καθηγητὴς ἀκαδημαϊκός καὶ τὸν προσεφώνησε ἕνας ἄλλος καθηγητής πιστός καὶ στὸ τέλος τοῦ εἶπε: Δὲν σοῦ λέω χαίρετε, δὲν σοῦ λέω ἀντίο, ἀλλα σοῦ λέω καλὴ ἀντάμωση στὴν αἰωνιότητα.
Αὐτὴ ἧταν ἡ πίστις τῶν ἡρώων, σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο.
Καὶ ὁ Σωκράτης ἐπίστευε, ἀλλὰ αὐτὸς εἶχε κάποιες ἀμφιβολίες, δὲν ἦταν ἀπόλυτος. Καὶ αὐτὸς ἐξέφρασε ὅτι πάει σ᾿ ἕναν ἄλλο κόσμο λαμπρότερο ἀπὸ τὸν κόσμο τῆς γῆς.
Λοιπὸν αὐτὴ τὴν πίστη πρέπει νὰ τὴν καλλιεργήσουμε, νὰ τὴν ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Θεὸ, καὶ τὰ βλέμματά μας νὰ εἶνε πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τὸν οὐρανό.
«Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσα πόλιν ἀλλὰ τὴν μέλλουσα ἐπιζητοῦμεν». Ἀστέρι φωτεινὸ εἶνε αὐτό.
Ἀπὸ τὴν ἐρμηνεία τοῦ χωρίου «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσα πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσα ἐπιζητοῦμεν».
Σὲ ἱεραποστολικὴ συγκέντρωση γυναικῶν, ἀπὸ τὸ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνο, στὶς Κατασκηνώσεις τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, τὸ 1981
Σὲ ἱεραποστολικὴ συγκέντρωση γυναικῶν, ἀπὸ τὸ Μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αὐγουστῖνο, στὶς Κατασκηνώσεις τῆς Ἱ. Μητροπόλεως, τὸ 1981