Σελίδες

Σάββατο 8 Αυγούστου 2015

Κυριακὴ Ι΄ Ματθαίου (Ματθ. 17,14-23). Παιδικά και νεανικά δαιμόνια

«Καὶ ἐξῆλθεν ἀπ᾽ αὐτοῦ τὸ δαιμόνιον καὶ ἐθεραπεύθη ὁ παῖς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης» (Ματθ. 17,18)
ΤΗΝ Κυριακὴ στὴν ἐκκλησία, ἀ­γαπητοί μου, βλέπουμε ὅτι αὐτοὶ ποὺ ἐκ­κλησιάζονται εἶνε συνήθως γέροι καὶ γριές. 
Οἱ νέοι δὲν ἐκ­κλησιάζονται. 
Ἔχουμε ὅμως ὑποχρέωσι νὰ μιλήσου­με γιὰ τὰ παιδιὰ καὶ τοὺς νέους μας.
 Ἕνα ἔτος (τὸ 1979) εἶχε κηρυχθῆ «ἔτος τοῦ παιδιοῦ». Ἀλλὰ ὅσα καὶ ἂν ποῦν οἱ ἄνθρωποι γιὰ τὸ παιδί, τὰ λόγια τους δὲν φτάνουν τὸ ὕ­ψος τῆς διδασκαλίας τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. 
Ὁ Χριστὸς εἶπε τὰ ὡραιότερα λόγια γιὰ τὸ παιδί· αὐτὸς ἀγάπησε τὸ παιδὶ ὄχι μόνο μὲ λόγια ἀλλὰ καὶ μὲ ἔργα· αὐτὸς ἀπέδειξε ὅτι εἶνε ὁ ἀληθινὸς φίλος τῶν παιδιῶν.  
Ἀπόδειξις τοῦ ἐνδιαφέροντος τοῦ Χριστοῦ γιὰ τὰ παιδιὰ εἶνε καὶ τὸ σημερινὸ εὐαγγέλιο. Γιὰ ποιόν ὁμιλεῖ; Γιὰ ἕνα παιδί, ποὺ παρουσιά­ζεται σὲ δυὸ φωτογραφίες· στὴ μία μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, καὶ στὴν ἄλλη κοντὰ στὸ Χριστό. Ἂς δοῦμε καλύτερα τὰ πράγματα.
Τὸ παιδί, γιὰ τὸ ὁποῖο ὁμιλεῖ τὸ εὐαγγέλιο ―δὲν ἀναφέρεται τ᾽ ὄνομά του―, εἶχε γονεῖς. Τὰ παιδιὰ δὲ γεννιῶνται ἀπὸ βράχο· ἀπὸ μιὰ μάνα κ᾽ ἕνα πατέρα γεννιῶνται ὅλα τὰ παιδιά. Ἔτσι καὶ τὸ παιδὶ αὐτὸ εἶχε μάνα καὶ πατέρα. 
Ἀλλὰ οἱ γονεῖς του ἦταν ἄνθρωποι ἀδιάφοροι γιὰ τὴ θρησκεία, ψυχροὶ γιὰ τὸ Θεό. Καὶ ὄχι μόνο αὐτοί· ὅλη ἡ κοινωνία, μέσα στὴν ὁποία ζοῦσε τὸ παιδὶ αὐτό, ἦταν μιὰ κοινωνία ἄπιστη καὶ διεφθαρμένη. Δὲν τὸ λέω ἐ­γώ, τὸ λέει ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς μὲ ἀναστενα­γμό· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕ­ως πότε ἔσομαι μεθ᾽ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;», ὣς πότε θά ᾽μαι μαζί σας; (Ματθ. 17,17). Παιδὶ λοιπὸν ἀδιαφόρου οἰκογενείας, παιδὶ ἀπίστου καὶ διεστραμμένης κοινωνίας ἦταν τὸ παιδὶ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου. Γι᾽ αὐτὸ συν­­έβη μεγάλη συμφορά. Τί ἔπαθε; Ἀρ­ρώστησε. Τί ἀρρώστια εἶχε; Ὄχι μία ἀπὸ τὶς συνηθισμέ­νες σωματικὲς ἀρρώστιες· εἶχε τὴ μεγαλύτερη ἀρρώστια, κάτι χειρότερο κι ἀπ᾽ τὸν καρκίνο ποὺ θερίζει σήμερα τὴν ἀνθρωπότητα – ὁ Θεὸς νὰ φυλάξῃ. Τί εἶχε· μπῆκε μέσα του δαιμόνιο! ―Μπᾶ, δαιμόνια τώρα στὸν αἰῶνα μας;… Μορ­φωμένοι ἐσεῖς, νὰ μιλᾶτε γιὰ δαιμόνια;… Θὰ ἤθελα κ᾽ ἐγὼ νὰ μὴν ὑπάρχουν δαιμόνια· ὑπάρχουν ὅμως. Ὅποιος ἀμφιβάλλει, ἂς πάῃ μέχρι τὴν Κεφαλονιὰ ―ἐκεῖ στὶς 16 Αὐ­γούστου ἑορτάζει ὁ ἅγιος Γεράσιμος― καὶ θὰ δῇ τὰ δαιμόνια πῶς φωνάζουν, πῶς στριγγλί­ζουν, πῶς σπᾶνε ἁλυσίδες. Ὑπάρχουν δαιμό­νια, καὶ ἐπηρεάζουν τοὺς ἀνθρώπους. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Χριστὸς μᾶς παρήγγειλε νὰ λέμε κα­θημερι­νῶς στὴν προσευχή μας «῾Ρῦσαι ἡμᾶς ἀπὸ τοῦ πονηροῦ», σῶσε μας ἀπὸ τὸ σατανᾶ (ἔ.ἀ. 6,13). Μπῆκε λοιπὸν στὸ παιδὶ δαιμόνιο καὶ φώλιασε μέσα του. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ἐκείνη ἦταν δυσ­τυχισμένο. Τὸ ἐξουσίαζε ὁ σατανᾶς· ἔλεγε καὶ ἔκανε ὅ,τι εἰσηγεῖτο ἐκεῖνος. Ἄλ­­λοτε τὸ δαιμό­νιο τὸ ἔσπρωχνε κ᾽ ἔπεφτε σὲ νερὰ καὶ κινδύνευε νὰ πνιγῇ, ἄλλοτε τὸ ἔρ­ριχνε στὴ φωτιὰ καὶ κινδύνευε νὰ καῇ, καὶ ἔ­τρεχαν οἱ συγγενεῖς καὶ φίλοι νὰ τὸ γλυτώσουν. Δυστυχισμένο τὸ παιδί, σπαρταροῦσε σὰν τὸ ψάρι ὅταν τὸ βγάζῃς ἀπὸ τὴ θάλασσα. Ἀλ­λὰ δυστυχισμένος κι ὁ πατέρας, ποὺ τὸ ἔβλεπε καὶ καιγόταν. Ἔκανε τὰ πάντα ὁ ταλαίπωρος γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσῃ· καὶ σὲ γιατροὺς τὸ πῆγε, καὶ σὲ μάγους τὸ πῆγε, καὶ στοὺς μαθη­τὰς τοῦ Χριστοῦ τὸ ἔφερε, μὰ τίποτα. Τὸ δαιμόνιο εἶχε ῥιζώσει. Ὅπως ἕνα δέντρο μὲ βαθειὲς ῥίζες εἶνε δύσκολο νὰ τὸ ξερριζώ­σῃς, ἔτσι καὶ τὸ δαιμόνιο ἦταν δύσκολο νὰ βγῇ. Τέλος ἦρθε καὶ στὸ Χριστό. Καὶ ὁ Χριστὸς τί ἔκανε; Ἀφοῦ ἐπέπληξε τὴν γενεὰ τὴν «ἄπιστον καὶ διεστραμμένην», τῆς ὁποίας ἕνας κλῶνος ἦταν καὶ τὸ παιδὶ αὐτό, διέταξε καὶ βγῆκε τὸ δαιμόνιο. Κι ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ βγῆκε τὸ δαιμό­νιο, τὸ παιδὶ ἐλευθερώθηκε πλέον, καὶ ἔγινε πάλι ἡ χαρὰ τῆς οἰκογενείας του.

* * *


9) PAIDIA.istΑὐτὸ εἶνε, ἀγαπητοί μου, τὸ σημερινὸ εὐ­αγγέλιο. Δυὸ φωτο­γραφίες τοῦ ἴδιου παιδιοῦ· στὴ μία μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστό, στὴν ἄλλη κον­τὰ στὸ Χριστό. Τί διαφορά! Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἔγινε τότε, γίνεται καὶ σή­μερα. Καὶ τώρα ὑπάρχουν παιδιὰ καὶ νέοι ποὺ ζοῦν μακριὰ ἀ­πὸ τὸ Χριστό. Κι ἀφοῦ εἶνε μακριὰ ἀ­πὸ τὸ Χριστό, βρίσκονται κάτω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια πονηρῶν δαιμόνων, κάτω ἀπὸ τὴν ἐξ­ουσία τῆς ἁμαρτίας καὶ τῶν παθῶν. Δυστυχισμένα τὰ παιδιὰ αὐτά, κι ἀ­κόμα πιὸ δυστυχισμένοι οἱ γο­νεῖς τους. Εἶνε μιὰ ἄλλη «γενεὰ ἄπιστος καὶ δι­εστραμμένη», γενεὰ δαιμονιζομένων. Φαίνεται ὑπερβολικὸ αὐτό; Παρατηρῆστε τὴν εἰκόνα τῶν παιδιῶν αὐτῶν· εἶνε μπροστά μας. ⃝ Κάποιο παιδὶ βασανίζεται ἀπὸ ἕνα γνωστὸ πά­θος. Οἱ γονεῖς τὸ ξέρουν, τὸ βλέπουν· πειράζεται ἀπὸ τὸ δαιμόνιο τοῦ πείσματος. Ἡ μη­τέρα ἢ ὁ πατέρας τὸ συμβουλεύουν σὲ κάτι κι αὐτὸ προβάλλει ἄρνησι· Δὲν θέλω!… Ὅπως τὸ πεισματάρικο γαϊδουράκι, παρὰ τὶς ξυλιὲς ποὺ τρώει ἀπ᾽ τὸν ἀφέντη του, δὲν ἐννοεῖ νὰ κουνηθῇ ἀπ᾽ τὴ θέσι του, ἔτσι καὶ τὸ μικρὸ ἐκεῖνο παιδάκι πεισματώ­νει, χτυπάει τὰ πόδια του, πέφτει κάτω, κυλιέται, φωνάζει, οὐρλιάζει. ⃝ Ἕνα ἄλλο παιδάκι, ἐκεῖ ποὺ εἶνε ἥσυχο, ξα­φνικὰ τὸ βλέπεις κιτρινίζει, γίνεται σὰν τὸ κερί, λειώνει καὶ πεθαίνει ἀκόμα. Ἀπὸ τί; Φαῒ ἔχει, ψωμὶ ἔχει, γάλα ἔχει, βούτυρο ἔ­χει, κρέας ἔχει, ὅλα τά ᾽χει. Τί τὸ πειράζει; Τὸ δαιμόνιο τοῦ φθόνου, τῆς ζήλειας. Μὴ δῇ τὴ μάνα νὰ χαϊδέψῃ τὸ ἀδελφάκι του, μὴ δῇ τὸν πατέρα ν᾽ ἀγοράσῃ κάτι στὸ ἄλλο παιδί, μὴ δῇ τὸ δάσκαλο νὰ ἐπαινέσῃ τὸ συμμαθητή του, μὴν ἀκού­σῃ καλὸ λόγο γιὰ τὸ φίλο του· ἀρρωσταίνει. ⃝ Θέλετε ἄλλο δαιμόνιο ποὺ τυραννεῖ τὴν παι­δι­κὴ ἡλικία; Νά τὸ δαιμόνιο τοῦ ψεύδους. Σπά­νιο πρᾶγμα παιδὶ νὰ λέῃ πάντοτε ἀλήθεια. Τὰ περισσότερα παιδιὰ λένε ψέματα στὴ γιαγιά, ψέματα στὸν παπποῦ, ψέματα στὴ μάνα, ψέμα­τα στὸν πατέρα, ψέματα στὸ σχολεῖο· παν­τοῦ. ⃝ Συχνὸ εἶνε καὶ τὸ δαιμόνιο τῆς ὀκνηρίας, τῆς τεμπελιᾶς. Ὁ ἥλιος βγαίνει, ὁ πατέρας τρέχει στὴ δουλειά, ἡ μάνα στὸ σπίτι πλένει καθαρίζει μαγειρεύει, καὶ τὸ παιδί; Κοιμᾶ­ται. Δὲν σηκώνεται νὰ κάνῃ κάτι, νὰ βοηθήσῃ. Ὁ μικρὸς τεμπέλης αὔριο θά ᾽νε ἕνα βάρος τῆς κοινωνίας. ⃝ Ν᾽ ἀναφέρουμε ἄλλο ἕνα δαιμόνιο; Στὴν ἐ­γωιστικὴ καὶ ὑπερήφανη γενεά μας κυριαρχεῖ τὸ δαιμόνιο τῆς ἀνυπακοῆς. Τὰ παιδιὰ δὲν ἀ­κοῦνε οὔτε πατέρα οὔτε μάνα οὔτε δάσκαλο. ⃝ Αὐτὰ καὶ ἄλλα ἀκόμα δαιμόνια τυραννοῦν τὰ παιδιά. Καὶ ὑποφέρουν τὰ ἴδια, ὑποφέρουν καὶ οἱ γονεῖς. Πόσα δάκρυα χύνουν μα­νάδες καὶ πατεράδες! Ἦρθε στὴ μητρόπο­λι ἕνας πατέρας. Θρηνοῦσε καὶ προσπαθοῦ­σα νὰ τὸν παρη­γορήσω. Ἔχει κορίτσι ποὺ ἔμ­πλεξε μὲ κακὲς παρέες κ᾽ ἔχει τρεῖς νύχτες ποὺ ἐξαφανίστηκε· ἀ­ναγκάστηκε νὰ τὸ ἀναφέρῃ, ἡ ἀστυνομία ψάχνει καὶ δὲν ξέρω ἀκόμα ἂν τὸ βρῆκε. Πόσα τέτοια κορίτσια καὶ ἀγόρια διασκεδάζουν, χορεύουν καὶ μεθοῦν σὲ κέντρα, παίρνουν χασὶς καὶ μαριχουάνα, καὶ γίνονται ἐρείπια! Μικρὸ δαιμόνιο εἶνε τὰ ναρκωτικά; Ποῦ καταντήσαμε! Καὶ ποιοί φταῖνε; Φταῖνε ἡ μάνα, ὁ πατέρας, ὁ δάσκαλος, ὁ παπᾶς, ὁ δε­σπότης, φταῖμε ὅλοι οἱ μεγαλύτεροι, ποὺ δὲ δίνουμε καλὰ παραδείγματα στὰ παιδιά μας. Φταίει προπαντὸς τὸ κράτος, γιατὶ μποροῦσε πολλὰ νὰ κάνῃ, ὅπως γίνεται ἀλλοῦ. Ἐδῶ; Ἕ­να μασονικὸ – ἄθεο κράτος ἔχει ἀφήσει τὰ παι­διὰ νὰ διαφθαροῦν καὶ νὰ καταστραφοῦν. Στὰ ἑκατὸ παιδιὰ ζήτημα ἂν παρουσιαστῇ ἕνα ποὺ νὰ μένῃ ἔξω ἀπὸ τὴν ἐπήρεια τῶν δαιμονίων.

* * *


Ὁ μόνος, ἀδελφοί μου, ποὺ ἀγαπάει εἰλικρι­νὰ τὸ παι­δί, ὁ ἀληθινὸς φίλος του, εἶνε ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος τὸ πῆρε στὴν ἀγκαλιά του καὶ τὸ εὐλόγησε. Ἐκεῖνος εἶπε ὅτι ὅποιος σκανδα­λίσῃ ἕνα μικρὸ παιδί, εἶνε προτιμότερο νὰ δέσῃ στὸ λαιμό του ἕνα λιθάρι καὶ νὰ πάῃ νὰ φουντάρῃ – νὰ πνιγῇ στὴ θάλασσα (βλ. Ματθ. 18,6). Ἔδωσε μεγάλη σημασία στὸ παιδί. Χαιρόμεθα ὅταν βλέπουμε παιδιά. Εὐχό­μεθα ὁ Θεὸς νὰ προστατεύῃ τὴ νεολαία μας μὲ ἀγγέλους καὶ ἀρχαγγέλους. Καὶ παρακαλοῦ­με, νὰ φωτίσῃ τοὺς κρατοῦντας νὰ λάβουν αὐ­στηρὰ μέτρα γιὰ τὸ παιδὶ καὶ τὴν παιδεία. Ἔχουμε καλὸ λαό, καλὴ πάστα. Ἀλλ᾽ αὐτοὶ ποὺ μᾶς κυβερνοῦν δυστυχῶς ―τὸ λέω μὲ παρ­ρησία― Θεὸ δὲν ἔχουν! Ψηφίζουν νόμους ποὺ διαλύουν τὴν οἰκογένεια κι ἀφήνουν τὰ παιδιὰ στὸ σκοτάδι. Καὶ ὁ λαός; Φαίνεται νὰ κοι­μᾶ­ται. Ἀλλὰ θά ᾽ρθῃ ὥρα ποὺ θὰ ξυπνήσῃ καὶ θὰ ζητήσῃ κυβερνήτας Χριστιανούς, νὰ πιστεύουν στὸ Εὐαγγέλιο. Τότε καὶ τὰ παιδιὰ θὰ προστα­τευθοῦν καὶ καλύτερες ἡμέρες θὰ δοῦμε. Δὲν ἀνήκω σὲ κόμματα. Πενήντα χρόνια δου­λεύω στὸ ἔθνος. Δύο πράγματα ἀγαπῶ· τὴν Ἑλ­λάδα, καὶ παραπάνω ἀπ᾽ τὴν Ἑλλάδα τὸ Χριστό. Καὶ θέλω τὴν πατρίδα μου νὰ εἶνε ἄ­στρο φωτεινό, νὰ λάμπῃ, νὰ εἶνε ὑπόδειγμα, καὶ ὄ­χι σκύβαλο καὶ καταπάτημα τῶν ἐθνῶν. Ὁ δὲ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβει­ῶν τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν ἁγίων, ἂς εἶνε μεθ᾽ ἡμῶν· ἀμήν.


(ἱ. ναὸς Γενεσίου τῆς Θεοτόκου Κ. Κλεινῶν – Φλωρίνης 19-8-1979)

Κλικ στις ιστοσελίδες μας: Αρμενιστής, Εμείς και η Κοινωνία μας, Γιάννης Αργυρός Σαντορίνη