Σελίδες

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Ο Πνευματικός δεν είναι ούτε ψυχολόγος ούτε ψυχίατρος...

αρχιμ. Μάξιμος Κυρίτσης
Πνευματικς εναι να λλο πρόσωπο. Δν χει καμμία σχέση μ τς πιστημονικς πιδόσεις στ ζω ατή. Δν χει καμμία πληροφορία π τς θεωρίες το κόσμου. σως πολλς φορς ν τς ξέρει, λλ δν μπορε ν τς μπιστευτε, γιατ ο θεωρίες το κόσμου χουν κα τς μεταλλαγές τους κα τς πιπτώσεις τους. Σήμερα λένε ατό, αριο λένε τ λλο. Τ ργο το Πνευματικο πατρς θ λεγα τελικ εναι χάρισμα. Δν εναι κ το κόσμου τούτου. πως ατς πο δωρίζει να χάρισμα «οκ στιν κ το κόσμου τούτου» Χριστς δηλαδή, πο μ τ γιό του Πνεμα Χριστοποιε τος νθρώπους, τσι κα τ χάρισμα πο λαβαίνει Πνευματικς δν εναι κ το κόσμου τούτου, δν εναι ργο τς πιστήμης κα γνώσεως πιστημονικς. Γι᾿ ατ κα κολουθε κα λλες διαδικασίες.
Πολλο Πνευματικο πεσαν σ᾿ ατν τν πλάνη κα νόμισαν τι θ προσφέρουν ργο Πνευματικ μ τ ν᾿ κολουθήσουν γνωστικς μεθόδους το κόσμου. Κα σπούδασαν ψυχολογία κα σπούδασαν κοσμικς πιστμες κα μπκαν μέσα στ διαδικασία τς προσφορς κα
τς θεραπείας τν νθρώπων κα φήρμοσαν μεθόδους χι παραδοσιακούς-κκλησιαστικούς, πως τς παραλάβαμε π τν δισχιλιετ περα τς ρθοδοξίας. λλ φήρμοσαν μεθόδους πιστημονικς κα στ τέλος πέτυχαν.

Γνώρισα κάποιον Πνευματικό, ποος ποδελτίωνε λες τς πράξεις λων τν πνευματικν του τέκνων. Πς κάνουνε μερικς φορς ρισμένοι νθρωποι πο φτιάχνουν καρτέλα κα ξέρουν κάθε φορ ταν ρθει ξομολογούμενος, τί χει πράξει στ παρελθόν, βγάζει τν καρτέλα κα προσθέτει φαιρε στοιχεα πο ναφέρει ξομολογούμενος. Μέθοδος κα μεθόδευση δηλαδ σπάνια. Ατς νθρωπος τελικ φτασε ν βλάπτει τος ξομολογουμένους κα βλάφτηκε κα διος κα σθένησε κα παρ᾿ λίγο ν πεθάνει, π τν μεθοδολογία πο χρησιμοποίησε τν πιστημονικ κα τν κοσμική.
Πνευματικ πατρότης εναι γέννημα τς κκλησιαστικς ζως. νας Πνευματικς Πατρ δν μπορε ν γεννηθε ξω π τν ρθόδοξη κκλησία. Ατς θ εναι ,τιδήποτε λλος πατέρας, κτς π Πνευματικς Πατέρας.
Κα χουμε τέτοιους πατέρες, ετε λέγονται θνοπατέρες, ετε λέγονται ποστολικο Πατέρες, ετε λέγονται Φυσικο Πατέρες. Δν εναι μως Πνευματικο Πατέρες.
Πνευματικ πατρότης, παναλαμβάνω, προέρχεται π τν ρθόδοξη ζωή.
Μπαίνει κανες π τ μικρά του χρόνια, μέσα στν ρθόδοξη ζωή. Συνηθίζει ν κολυμπ μέσα στν περα τς ζως ατς κα μ τν χρόνο κα μ τν τήρηση τν ντολν, μπαίνει στ διαδικασία μετ τς καθάρσεως τν λλων. Γνωστ εναι τ κλασσικ χωρίο το γίου Γρηγορίου: "Εναι δύνατον ν καθάρεις ναν νθρωπο, ν δν καθαρθες σύ. Εναι δύνατον ν τν φωτίσεις, ν δν χεις τρόπο κα μέσο φωτισμο". Δηλαδ πρτα καθαρθεναι κα στερα καθάραι, πρτα φωτισθναι κα στερα φωτσαι.
Ατ εναι μέθοδος τς ρθόδοξης ζως γενικά.
Εδικώτερα δ δι τ χάρισμα το Πνευματικο πατρός, χι μόνον ατς πρέπει ν χει ατν τν προετοιμασία, ν μπε δηλαδ μέσα στ διαδικασία τς πακος στς ντολς το Θεο, ο ποες εναι πέραντες μέσα στς Γραφς κα σως δν μπορε ν βγε ες πέρας μερικς φορές, γιαυτ κα μπαίνει κάτω π τν Πνευματικ πατρότητα κα ατς κα τηρε τς ντολς το Πνευματικο πατρς ασθητ γι ν μπορέσει κι ατς ν κόψει τ θέλημά του, κι πως ναφέρει νας γιος εναι κοιν περα τν Πατέρων, τι μέσα στν νθρωπο κυκλοφορον τ ξς τρία θελήματα:
Τ να θέλημα εναι τ θέλημα τς καρδίας μας, τ δεύτερο θέλημα εναι τ θέλημα το σαταν κα τ τρίτο θέλημα εναι σποραδικ παρουσία κατ᾿ ρχς κα ν συνεχεί τ μόνιμο δένδρο, τ θαλερό, το γίου Πνεύματος. Το Πνεύματος τς γίας Τριάδος πο ρχεται μέσα π τν διαδικασία τς τηρήσεως τν ντολν. Λέει σ᾿ να σημεο Γραφή: <Ἐὰν τς ντολς τς μς τηρήσετε, γ κα Πατρ εσελευσόμεθα κα Μον παρ᾿ μο ποιήσωμεν>. γ κα Πατρ κα τ Πνεμα.
Λέει νας γιος: Προέλαβε τ Πνεμα μόλις μπκε στν κόπο νθρωπος ν θελήσει ν τηρήσει τς ντολς το Θεο, προέλαβε τ Πνεμα κα πισκέφθηκε τν νθρωπο κα βοηθς πλέον το νθρώπου στν τήρηση τν ντολν, περιμένει τν λευση το Πατρς κα το Υο, πότε βρίσκεται μέσα στν ψυχ το νθρώπου νέργεια τς γίας Τριάδος, μ᾿ ναν τρόπο θαυμαστ κα μ ρχικ πρόθεση ν τηρήσουμε τς ντολς το Θεο. ν δν γίνει ατό, ν δν μπε μέσα σ᾿ ατ τν διαδικασία κανείς, μν περιμένει ν χει μπειρία το γίου Πνεύματος κα κατ συνέπεια δν θχει τν δυνατότητα ν βοηθήσει κι᾿ ναν λλον νθρωπο.
Μετάνοια κατ τος Πατέρες εναι μεταστροφ το νος π τ χείρονα στ κρείττονα. Ἐὰν δν συμβε ατ δν μπορε ν γίνει κάθαρση.
διαδικασία τς καθάρσεως ρχ χει τν μετάνοια. μετάνοια εναι να ργο πο ξεκινάει π τν ασθηση τς νθρώπινης δυναμίας. τι γ δν μπορ ν κριζώσω τ κακό, γι᾿ ατ κα μπαίνω μέσα στ Θεό, ποος εναι δυνατς ν κριζώσει τ κακό.
Λέει γιος Μακάριος, τι ργο δικό μας εναι ν πολεμομε τν διάβολο κα ν τν ντιμαχόμαστε κα ν ντιπαλεύουμε κα ν ντιπολεμούμεθ π᾿ ατόν. ργο το Θεο εναι τ <κριζσαι τ κακό. ν δν χει κανες ασθηση ατς τς δυναμίας του, δν μπορε ν πιστέψει στν Θεό, τι θ τν κάνει καλά. Κα περα τς παρουσίας το Θεο ρχεται π ατ τ πργμα κριβς.
ρθε κάποιος κα μο επε, χωρς ν καταλάβω τί συνέβη μέσα στν ψυχή του, μπαίνει στ ξομολογητήριο κα κάθησε κα μο λέει: "πιτέλους θ τ π", χαρούμενος,- δν μποροσε ν τ πε κα ν᾿ ναφέρει τς μαρτίες του - "πιτέλους τ γραψα". Γιατ τν ρα πο ρχισε ν γράφει τς μαρτίες του, ρχισε κα μέσα του χαρ κα ρθε τρέχοντας ν πε τς μαρτίες του.
μετάνοια δηλαδή, ρχίζει π τν στιγμ πο μέσα στ νο μας ντιλαμβανόμαστε τν δυναμία μας κα τν νάγκη καθάρσεως κα μπαίνουμε σ᾿ ατν τν διαδικασία κα ν συνεχεί τ τέλος της εναι συντριβ τς καρδίας κα τ ργα τς μετάνοιας, πο οσιαστικ εναι προσπάθεια ν μν πανέλθουμε κα πέσουμε ξαν στς μαρτίες.
Θ σς ναφέρω πάλι μία γνώμη νς γίου Πατρός: " μετάνοια εναι νεκτίμητο δρο πρς τν νθρωπότητα. μετάνοια εναι τ θεο θαμα δι τν ποκατάστασιν μν μετ τν πτσιν. μετάνοια εναι κχυση θείας μπνεύσεως φ᾿ μς, δυνάμει τς ποίας νυψούμεθα ες τον Θεό, τν Πατέρα μν, να ζήσουμε αωνίως ν τ φωτ τς γάπης Ατο. Δι τς μετανοίας συντελεται θέωσις μν, τοτο εναι γεγονς συλλήπτου μεγαλείου. δωρε ατ κατέστη δυνατ δι τς προσευχς το Χριστο ν τ Γεθσημαν, δι το θανάτου π το Γολγοθ κα δι τς ναστάσεως".
Εδατε λα ατ βρίσκονται μέσα στν ρθόδοξη ζωή. ξω π τν ρθόδοξη ζω δν μπορομε ν βρομε μετάνοια. Μεταμέλειες πάρχουν, μετάνοιες δν πάρχουν. λλο μεταμέλεια, λλο μετάνοια. Μεταμελήθηκε δμ ταν βγκε π τν Παράδεισο. Δν μετανόησε μως ταν προσκλήθηκε π τν Θε μέσα στν Παράδεισο. Γι᾿ ατ κα πέφερε τς συνέπειες στ νθρώπινο γένος.
Πνευματικς πο χει ατ τν ρχ ργάζεται κατ᾿ ατν τν τρόπο κα πο τελικ δν ατοκαλεται, λλ καλεται π τν διο τν Θεό. Ατς Πνευματικς μόλις μπαίνει μέσα στν γνώση τς νθρωπίνης ψυχς, μπαίνει σ᾿ να δίλημμα. Βλέπει τν ξωτερικ γενικ ποστασία, βλέπει τν σωτερικ κακοποίηση κα βλέπει κα τν δυναμία διορθώσεως κα πάρ᾿ λο πο πολλς φορς νθρωπίνως κα μ τν δύναμη το γίου Πνεύματος προσπαθε, βλέπει πάρα πολλς φορς ναποτελεσματικότητα στ ργο του, γι᾿ αυτ κα μπαίνει στ δίλημμα: Ν προχωρήσει ν σταματήσει;
Ο γιοι λένε τι εναι προτιμώτερο ν σζεις τν ψυχή σου παρ ν προσπαθες ν σζεις τος λλους. "Τί γρ φελήσει νθρωπον ἐὰν κερδίσ τν κόσμον λον, ζημιωθ δ τν ψυχν ατο;"
ββς σακ λέει τι ἐὰν θ μπες στν ρημο ν ργαστες τν ρθόδοξη ζω δι τς Προσευχς, εναι χίλιες φορς καλύτερο π τ ν μπες μέσα στ ζογκλα τν παθν, γι ν σώσεις νθρώπους.
Κα γνωρίζοντας ατ τ μηνύματα κα τς διδασκαλίες τν Πατέρων νας Πνευματικς μπαίνει σ᾿ ατ τ δίλημμα.
Τί ν κάνει;
π τν μι μερι βλέπει τς σθένειες κα γνωρίζει τι ο σθένειες ατές, ο περισσότερες π ατές, θεραπεία βρίσκουν μόνο μέσα π τν διαδικασία πανασυνδέσεως μ τν Θε το νθρώπου.
πως λέει γιος Γρηγόριος σ᾿ να σημεο τι: δν πάρχει τίποτε πο ν μένει θεράπευτο, ἐὰν μπε μέσα στν νθρωπο λος Χριστός. "Ἐὰν λος εσδέξς τν Χριστν πάσας τς Χριστο θεραπείας π τς σεαυτν συνάξεις τς ψυχς, ς κατ μέρος καστος θεθησαύρισαι".
Δν θ μπορες ν βρες λλις θεραπεία, τν πσα θεραπεία, ἐὰν δν δεχθες μέσα σου λον τν Χριστόν. Ατ εναι διδασκαλία τν Πατέρων. Γι᾿ ατ βλέπετε μερικος Γεροντάδες πο χουν Πνεμα γιον, δν χουν σθένειες κα σωματικές.
σφαλς θ πάρχουν ντιρρήσεις δ θ τς συζητήσουμε μετά.
Τί θ κάνει λοιπόν;
Κι γ προσωπικ χω ρθει πολλς φορς σαυτ τ δίλημμα. Ν συνεχίσω ν μ συνεχίσω;
Γιατ βλέπω τς προσωπικές μου δυναμίες. ταν πάω ν᾿ ντιμετωπίσω ναν νθρωπο νακαλύπτω τς δικές μου δυσκολίες. Κα ταν μάλιστα μ ψυχολογικς μεθόδους, δηλαδ μ συζητήσεις, μ πιχειρήματα, μ ξαγορεύσεις κλπ. πο πολλς φορς πιχειρομε στος ξομολογουμένους μας, βλέπω ατν τν ναποτελεσματικότητα κα λέω: Τί συμφέρει ν συνεχίσω ν ποχωρήσω;
Πατρ Σωφρόνιος λέει να τρομακτικ δ: "άν, λέει, μπες στ διαδικασία τς τελείας σταυρώσεως, δι τς γάπης πρς τν λλον, στω κ ν χάνεις μερικς φορς τς ραες μπειρίες τς προσευχς, βγαίνεις στ διο ποτέλεσμα τς σωτηρίας. Γιατ Γραφ λέει ἐὰν ξαγάγεις ξιον ξ ναξίου οτος ς τ στόμα μου στί.". Σν τ στόμα μου εναι ατός..
πότε βάζουμε τν αυτό μας στ θέλημα το Θεο κα οτε ποφασίζουμε μες, λλ οτε κα ρνούμαστε κα παρατηρομε μέσα στ διαδρομ τς πορείας μας σν Πνευματικο ν τ θέλει Θες ν προχωρήσουμε χι. Κι π τν στιγμ πο θ ντιληφθομε τι δν τ θέλει Θες κα θ δώσει τρόπο Θες ν τ ντιληφθομε, πρέπει ν εμαστε τοιμοι ν πομε: ΣΤΟΠ! Εσαι νάξιος ν προχωρήσεις. Κα ποιος προχωρε ντιλαμβανόμενος ατν τν ναξιότητα, σίγουρα θ κάνει πολ κακ ντ ν κάνει καλό. Γιατ πάρχουν κα πολλς κτροπς γύρω π τ θέμα ατό. Κα ντ ν φελήσει κα ν θεραπεύσει θ φτάσει στν ντίστροφη κατάσταση ν βλάψει κα ν πάει μαζ μ τος ξομολογούμενούς του στν κόλαση κα διος.
πομένως, λέει, Πατρ Σωφρόνιος, σ᾿ να λλο σημεο, τι χρειάζεται ν χουμε μία εκτικ προσοχή. Μία προσοχή, δηλαδή, πο ν συνοδεύεται π τν συνεχ εχή.
π τς λεπτομέρειες πο θ᾿ ντιμετωπίσουμε στν ξομολογούμενο, μέχρι τ γενικότερα θέματα λης της νθρωπότητας Χριστς νέλαβε ν σώσει τν νθρωπότητα χωρς ν προστρέξει σ διδασκαλία πρς λους τος νθρώπους.
λλ μ τν προσευχ τς Γεθσημανς, πο ταν μπονη κα μπυρη κα μ τν νάληψη τς εθύνης λων τν νθρώπων κα τν τιμωρία πο πέστη οκειοθελς χάριν τν νθρώπων, σωσε τος νθρώπους κα τσι θέλει κα τος Πνευματικούς. Πνευματικς δν μπορε λλις ν ζήσει κα ν δώσει φέλεια στος νθρώπους ν δν μπε μέσα σ᾿ ατν τν διαδικασία τς θυσίας.
Κα εναι μία μεγαλειώδης κατάσταση ατή, ταν ρχίζουμε ν᾿ ντιμετωπίζουμε τν νθρωπο ξεκινώντας π τ συμφέρον το αυτο μας, χωρς πρόθεση ν θυσιαστομε γι τν λλον σ κάθε στιγμή, ετε μέρα εναι, ετε νύκτα, ετε μ τν παρουσία το λλου, ετε μ τν πουσία το λλου δι τς προσευχς, ν δν πάρχει ατ πρόθεση, ν δν πάρχει ατ τόλμη ν μπε μέσα σ᾿ ατν την θυσία, σίγουρα δν θ μπορέσει ν κάνει δουλειά.
Γιατ μέσα στν Πνευματικ Πατέρα πάρχουν δυ στοιχεα: Τ να στοιχεο εναι τ χάρισμα τς ερωσύνης, πο φέρει κα τν δυνατότητα τς θεραπείας κα τ λλο στοιχεο εναι προσωπικ μετοχ στν χάρη πο φέρει κα μέσ τς ερωσύνης, λλ κα μέσ τς πίστεώς του στν Θεό. Ἐὰν τ χάρισμα τς ερωσύνης συνοδεύεται μ τν ῥᾳθυμία το πνευματικο, ταν θ ξομολογεται, λλος θ᾿ παλλάσσεται μν π τς νοχές, δν θ οκοδομεται μως στν πνευματικ ζωή. πότε θ εναι, κάθε μέρα κα κάθε ρα, εκολη λεία το διαβόλου, κάθε νθρωπος, στω κα ν καθαίρεται.
Σκοπς το Πνευματικο δν εναι μόνον ν᾿ ντιληφθε τς μαρτίες το νθρώπου, οτε εναι μόνο ν διαβάζει τν εχή, ν το συγχωρονται ο μαρτίες του.

Σκοπς το Πνευματικο εναι, ν προσπαθήσει μ τν προσωπικ μπειρία, τν φυσικ κα τν πνευματικ πο ποκτ μέσα π τν δική του βίωση, τν πνευματική, ν μπορέσει ν βοηθήσει τν νθρωπο ν βρε τν Θεό, ν συναντηθε μ τν Θε κα ν γίνει μέτοχος τν γαθν το Θεο.
Ατ δυνατότης δν μπορε νθρωπίνως ν πιτευχθε.
Θ ρθει π παραδείγματι μέσα στ νο το νθρώπου διάκριση κα διείσδυση, στε ν μπε κα ν κατανοήσει στ βάθος τν νθρωπο;
νθρωπίνως εναι δύνατον.
Μπορε ξωτερικ κάτι ν᾿ ντιληφθε π τς ξαγορεύσεις. Σκοπς εναι ν χει να χάρισμα, μία δυνατότητα ν μπε στ βάθος το νθρώπου κα ν το ποκαλύψει κα νακαλύψει κενα τ βάθη, πο οτε διος τ χει προσεγγίσει ποτ κα μ πιμον τ ρνεται κα τ πωθε στ ποσυνείδητο, φοβούμενος οτε κα ν τ᾿ γγίξει. Κα τοτο δ εναι ργο το Πνευματικο, ν βγάζει τν δειλ νθρωπο π τ βάθος πο συσπειρώνει λες τς δυνάμεις του, στ βάθος το ποσυνείδητου, ν τον βγάλει στν πιφάνεια κα ν τν θεραπεύει μ τν Χάρη το Θεο κα ν τν δηγε σ μία Θεογνωσία τέτοια, πο ν το δίνει τελικ τν χαρά, τν ερήνη, τν ετυχία, μέσα στ βάθος τς καρδις του.
Ἐὰν δν πάρχει λοιπν ατ γάπη, θυσιαστικ γάπη, εναι δύνατον ν μπορέσει κανες ν βοηθήσει τν νθρωπο. γάπη λέει Πατρ Σωφρόνιος μεταφέρει τν παρξη το γαπντος προσώπου, ες τ γαπώμενο ν κα οτως φομοιώνει τν ζω το γαπώμενου. γάπη χει δυνατότητα ν μεταφέρει π τν καρδι το γαπντος στν καρδι το γαπώμενου ν μεταφέρει τν νέργεια τς Θείας Χάριτος, πο οσιαστικ δι τς γάπης μφανίζεται, χωρς ν βλάπτει τ λλο πρόσωπο. Γιατ λέει τι τ πρόσωπο εναι διεισδυτν γάπης. Δηλαδ τ πρόσωπο χει τν δυνατότητα ν φομοιώνει ατν τν γάπη, ν διαπερν δι το προσώπου γάπη, ν εσέρχεται στν πληγωμένη φύση, χωρς ν βλάπτει τν διαιτερότητα το προσώπου κα ν θεραπεύει κα ν κοινωνε κα ν πικοινωνε μ τν λλον νθρωπο δι το Θεο.
Μ᾿ να παράδειγμα: πως τμόσφαιρα χει τν δυνατότητα ν φομοιώνει τν λιο κα ν διεισδύει λιος μέσα π τν τμόσφαιρα κα ν διαπερν τς κτνες του σ λα τ ντα, χωρς ν παθαίνει τίποτα τμόσφαιρα, χι μόνο δν παθαίνει, λλ φωτίζεται περισσότερο κα πως κτίνα το λίου κόμα κα μέσα π τ νερ περν, χωρς τ νερ ν παθαίνει τίποτα, τσι κριβς κα γάπη, Εαγγελικ μως γάπη, το Θεο γάπη, διεισδύει π τ να πρόσωπο στν λλο χωρς ν καταργε τ λλο πρόσωπο, χωρς ν δεσμεύει κα χωρς ν αχμαλωτίζει τ πρόσωπο, λλ ν τ νώνει Θεοπρεπς κα ν γίνονται ταυτόχρονα δυ πράγματα. Ν νώνεται φύσις μία, γιατ οσιαστικά, πως επαμε, μία εναι φύσις το νθρώπου, ν νώνεται ν Χριστ, διατηρώντας τν προσωπικ παρξη κα λευθερία πο χει καθένας π μς.
Ατ εναι ρθόδοξη νότητα.
λοι ο νθρωποι προσπαθον ν νωθον κα δημιουργον προϋποθέσεις νότητας, λλ ο προϋποθέσεις νότητας συνήθως καταλήγουν στν πιβολ τς μίας θελήσεως πάνω στν λλη κα μάλιστα τν βίαιη. χουμε παραδείγματα τς δικτατορίες, τ πολυταρχικ καθεσττα, τ θρησκευτικ καθεσττα, προσπαθον δι νόμου ν πιβάλλουν τς θελήσεις τους. χουμε κόμη κα τ χριστιανικ καθεσττα, τ πολυταρχικ καθεστς το Παπισμο, πο μ᾿ να τρόπο πρωτοφαν στν στορία, πολλ πολυταρχικ καθεσττα ρχονται κα φεύγουν κα ατ δν φεύγει κα διατηρεται κα δίνει κα τν ασθηση ατς τς μπειρίας του κα σ᾿ λες τς Δυτικς κοινωνίες κα πο πάρ᾿ λο πο πνε ν φαρμόσουν δημοκρατικος θεσμούς, γι ν πιβάλλουν τάχα στν νθρωπότητα λεύθερα κα δυναμικ τς θελήσεις τους, οσιαστικ δεσμεύουν μ᾿ ναν λλο τρόπο δικτατορικ τς θελήσεις τν λλων νθρώπων, στε ν κάνουν τος λλους νθρώπους ν γράψουν κόμη κα βιβλία κα ν μιλμε γι τν τυραννία τς σύγχρονης Δημοκρατίας, τς σύγχρονης πλειοψηφίας.
νότητα το νθρώπου ν Χριστ στν ρθόδοξη Ζω πιτυγχάνεται μ᾿ να τέτοιο θαυμαστ τρόπο, στε ν νώνεται φύσις κα νωμένη φύσις ν ποκτ εδικές, θ λέγαμε νωμένες δυνάμεις μία θέληση, μία καρδία, μία γάπη, μία πορεία, να συγχνωτισμ κα ταυτοχρόνως ν μν βλάπτεται διαιτερότητα το προσώπου.
Ατ δν μπορε ν γίνει λλις ν δν μπε σ᾿ ατν τν διαδικασία τς καθάρσεως, ν φύγουν τ σκουπίδια πο χουν συσσωρευτε στ βάθος τς ψυχς το νθρώπου, ν καθαριστε φύσις, ν μπορε ν νωθε φύσις ν Χριστ κα ν διατηρηθε κα τ πρόσωπο, μ ναν τρόπο μυστηριακό, ατν πο χουμε παραλάβει μες π τος Πατέρες μας κα τος ποστόλους μας. Κα δν προσπαθε κανες μ λλον τρόπο ν λκύσει τν λλον σ᾿ ατν τν νότητα, παρ δι τς προβολς ατς τς νιδιοτελος κα Εαγγελικς γάπης.
λλο ν πιβάλλεις τ καλ κα λλο ν προβάλλεις τ καλ κα λλο ν διεισδύεις δι᾿ ατς τς προβολς στ βάθος το νθρώπου, που θ τν "ναγκάζεις", ντς εσαγωγικν, μ᾿ ναν λεύθερο τρόπο ν νώνεται μαζί σου κα μ τν Θε κα ν γίνεται λη νθρωπότητα μία φύσις διατηρώντας τς διαιτερότητές της.
Ατ λοιπν παράδοση δισχιλιετς πο φέρουμε μες ς ρθόδοξοι Χριστιανο δημιουργε κα τν Πνευματικ οκοδομή.
μες σν ρθόδοξοι δν μπορομε ν λειτουργήσουμε διαφορετικά, δν μπορομε ν πιέσουμε συνειδήσεις, μπορομε μως δι τς γάπης ν προκαλέσουμε τν λλον νθρωπο σ κοιν ζω κα ατ κοιν ζω συσπειρώνεται στ ζω τς κκλησίας μέσα στ θυσιαστήριο.
κκλησιαστικ Ζω χωρς θυσιαστήριο γίνεται κατακερματισμένη. κκλησιαστικ Ζω μ τν περα το θυσιαστηρίου, μ λα τ μυστήρια κα μ᾿ λη τν προσευχ πο παρέδωσαν ο Πατέρες εναι ζω μέσα στ σμα το Χριστο, πότε εναι ζω χαρούμενη, εναι ζω ερηνική, στω κα ν πιέζεται κ τν ξω, π τς δυνάμεις το κακο, ν᾿ λλάξει πορεία.
Κι κολουθώντας ατς τς ντολές το Θεο, ποκαλύπτονται, πως επα προηγουμένως, μέσα μας, ατ τ διώματα τς Χάριτος το Θεο, τς νέργειας τς γίας Τριάδος, τς δημιουργικς νέργειας τς γίας Τριάδος κα βλέπουμε στ βάθος μας, τι νθρωπος εναι να ν Θεοειδές, τι εναι να πρόσωπο πο χει μία πρωταρχικ παρξη, εναι μία εκόνα πο μόνο ποκαλύπτεται ξία της, ταν ντιπαραβληθε πρς τ πρωτότυπο. Γι᾿ ατ κι᾿ χει νάγκη τς παρουσίας το πρωτοτύπου, γι ν᾿ ξιολογηθε εκόνα λλις ταν πομακρύνουμε τ πρωτότυπο, τότε μειώνουμε τν ξία το νθρώπου κα μείωση ατς τς ξίας το νθρώπου κάνει τν νθρωπο ν χει μικρότερη ξία κι π τ λογο ζο.
Κα γι᾿ ατ κα σήμερα μία μπειρία τς σύγχρονης ζως περ τς ξίας το νθρώπου, εναι ατ κριβς κα π᾿ δ μπορομε ν καταλάβουμε πόσο μακρι π τς κοινωνίες μας εναι ληθινς Θεός.
τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μαξίμου Κυρίτση
Απόσπασμα από ὁμιλία που δόθηκε στὴν αἴθουσα 
τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου 
Θεσσαλονίκης στὶς 15.12.1997
 http://imverias.blogspot.gr

Κλικ στις ιστοσελίδες μας: Αρμενιστής, Εμείς και η Κοινωνία μας, Γιάννης Αργυρός Σαντορίνη