Σελίδες

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Ο πόνος, αν δεν σε καταστρέψει, θα σε αναστήσει!

Πρόκειται γιά να παιδί πού προσβλήθηκε πό καρκίνο σέ λικία 13 τν καί τελικά πέθανε σέ λικία 18 τν. ταν να ζωηρό παιδί μέ νειρα γιά τήν ζωή, μέ ντονη κοινωνική δραστηριότητα, τό ποο μως κατά τήν διάρκεια τς ντιμετώπισης το καρκίνου βοηθήθηκε πό τήν μάνα του καί χρησιμοποίησε τήν νηπτική παράδοση τς κκλησίας.  
Τήν λη περιπέτεια τς σθενείας περιγράφει μάνα του σέ βιβλίο πού κυκλοφορε μέ τόν τίτλο «πόσχεση». Πρόκειται γιά πόσχεση πού δόθηκε
νάμεσα σέ ατήν καί τόν γιό της, στε νά καταγραφ μπειρία πού ζησε μέ τόν καρκίνο. πιτρέψτε μου νά κάνω μιά ναφορά σέ ατό τό σημαντικό γεγονός καί τό κπληκτικό βιβλίο. πειδή εστε νοσηλευτές καί σχολεσθε καθημερινά μέ τόν πόνο, νομίζω τι θά τό κτιμήσετε. πως γράφει μάνα «πό σα συζητούσαμε, θελε κυρίως νά ναφερθ στίς κπληκτικές λλαγές πού συντελονται μέσα του».

ταν τό παιδί ρρώστησε στήν λικία τν 13 τν ρχισε μιά συναρπαστική περιπέτεια. πό τήν μιά μεριά πρεπε νά ντιμετωπισθ σθένεια, χρησιμοποιώντας λες τίς μεθόδους, ατρικές θεραπεες, ναλλακτικές θεραπεες, ψυχολογικές, διαλογισμός, πό τήν λλη μεριά πρεπε νά ντιμετωπισθ ψυχικός πόνος καί τν δύο, λλά κυρίως τό πρόβλημα το θανάτου πού μφανίσθηκε μπροστά τους.
Τό παιδί «ταν πανέξυπνο, ρευνητικό μυαλό, ψαχνε γιά τά πάντα καί διψοσε γιά τή γνώση». μάνα «γαλουχήθηκε μέ τό ραμα ν’ λλάξει τόν κόσμο. γενιά το Πολυτεχνείου, ο τελευταοι μαρξιστές, πίστεψαν σ’ ατό τό δόγμα». «Μέ τήν παρση τς ριστερς δεολογίας κάποτε, ταν φουσκωμένη μέ ράματα, δέες, λύσεις».
Καί ταν λθε καρκίνος, μφανίσθηκε καί μιά λλη πραγματικότητα. Τό ρώτημα το παιδιο στήν μάνα ταν δυσώπητο: «Τί γίνεται μετά τό θάνατο; λα τέλος;» Καί μάνα του ασθάνθηκε νά σπάζουν τά μούτρα της «ταν κατάλαβε τό τελές το συστήματος το κόσμου». Καί διηγεται: «Πς νά τόν κανοποιήσω μέ παντήσεις ρηχές μέσα πό τήν σφαίρα τς λογικς καί τόν κόσμο το ρθολογισμο; θελά μου, ντελς μηχανιστικά πό τή δική μου πλευρά, το στρεψα τήν προσοχή στήν προσευχή. τσι, πως θά κανε μάνα μου. Προσευχή γιά νά τιθασεύσει τόν βάσταχτο πόνο. Καί τότε πόνος ρχισε νά δουλεύει θεραπευτικά γιά τήν ψυχή το Βανή, ν μένα πειλοσε νά μέ συνθλίψει. πόνος, ν δέν σέ καταστρέψει, θά σέ ναστήσει».
λη περιπέτεια τς σθένειας ταν συγκλονιστική. δια διηγεται:« "μπειρία" το καρκίνου πού ζήσαμε, δέν ταν πλά μιά "κατάσταση" στή ζωή μας. ταν δια ζωή στήν ριακή της πλευρά μέ τό θάνατο. πό τίς πρτες μέρες τό διο τό παιδί μου κοιτάζει κατάματα τό νδεχόμενο το θανάτου του καί ρωτάει: "τί γίνεται μετά τό θάνατο; λα τέλος;" πό κε καί πέρα ρχίζει μία ναζήτηση στά τρίσβαθα το εναι μας. ρώτηση ταν τέτοια πού σχετιζότανε οσιαστικά μέ τό σκοπό τς παρξής μας.
δη τό νόημα τς παρξης γιά μένα εχε θρυμματιστε. Μέ τό χρόνο, διαπίστωσα τι πιστήμη, ατρική, πως καί τά διάφορα ψυχοθεραπευτικά καί φιλοσοφικά ρεύματα, δυνατον νά δώσουν κανοποιητικές παντήσεις σέ ριακά ζητήματα τς ζως καί το θανάτου. Μο πρε πολύ χρόνο πίσης νά διαπιστώσω τι, σο καί ν πασχίζουν πιστημονική ρευνα, ξέλιξη τς ατρικς, νάπτυξη τς τεχνολογίας καί παρουσία ναρίθμητων ψυχοθεραπευτικν συστημάτων, δυνατον νά διαχειριστον καί νά παντήσουν σέ ζητήματα πού πτονται τς θικς, τς λεύθερης βούλησης καί το πόνου στή ζωή το νθρώπου».
μάνα γαποσε μυστικά καί ασθητά, θοσε τό παιδί της στήν προσευχή. Καί κενο νταποκρινόταν μέ θαυμαστό τρόπο. Προσευχόταν, ναζητοσε τήν συχία. «νακάλυπτε τόν αυτό του. Προχωροσε στήν ατογνωσία. Καθόριζε τήν ψυχή του, σέ σχέση μέ τούς λλους νθρώπους γύρω του. πελευθερωνόταν πό μικρόψυχους κλυδωνισμούς καί ξαρτήσεις. Προσπαθοσε ν’ ντέξει τόν αυτό του, νά τόν κυριαρχήσει. Φαινόταν στόν τρόπο μέ τόν ποο ντιμετώπιζε τούς πανωτούς πόνους καί τίς δυσοίωνες διαγνώσεις. Πάσχιζε νά λευθερωθε».
« στάση του πέναντι στό καρκίνο ταν ρωική. Πάλη νιση, γώνας μέχρι τό τέλος, γόγγυστος καί ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ-ΥΠΟΜΟΝΗ.
πομονή του δέν εχε κανένα στοιχεο ττοπάθειας παραίτησης. ταν σκληρή ποδοχή τς πραγματικότητας. πομονή του, το δωσε χρόνο καί γαλήνη νά στραφ στό πνεμα του. νακάλυψε τήν προσευχή, σιωπηλά. Ατή τόν πογείωσε. Τόν κανε νά ξεπεράσει τόν αυτό του, νά βγε ξω πό τόν αυτό του. Μεταμόρφωσε τόν χαρακτήρα του, τήν γωπάθειά του. Τόν δήγησε ν’ γαπήσει δυνατά. φυγε σάν ετός, λεύθερος!».
Κατά τήν διάρκεια τς σθένειας το καρκίνου νακαλύφθηκε νας λλος κόσμος, μυστικός, πνευματικός. Γράφει μάνα:
« Μίνως (Βανς) εχε μάθει τούς νόμους τς σιωπς, τήν εεργετική θεραπεία τς συχίας. ξερε πότε ν’ ποσυρθε, πότε νά πικοινωνήσει. Ατός καί μάνα του μιλοσαν καί μέ τά βλέμματα. κείνη διάβαζε τά μάτια του. Γνώριζε τί συντελονταν μέσα του. Δέν τς πιτρεπόταν νά παραβιάσει τήν συχία του. ξερε πότε θά το πιάσει τήν παλάμη νά προσευχηθον μαζί. κείνη τήν ερή στιγμή, Μίνως (Βανς) δέν δυσανασχετοσε. ντίθετα, τό περίμενε. ξερε πότε νά τόν φήσει μόνο, στήν ντελς προσωπική του "κοινωνία" μέ τό Θεό. ερές στιγμές μέ διαίτερο μυστικό, κστατικό νόημα. Μετά τόν παρακολουθοσε νά βγαίνει μέσα πό μιά λλου χαρακτήρα καί πέραν τς ασθητς φύσεως κατάσταση, μέ νο καθαρό σάν κρύσταλλο, νωμένο μέ τήν καρδιά. παλλαγμένο πό τίς παιτήσεις ατο το κόσμου, ποδεσμευμένο πό τή φαντασία καί τή γνώση. πελευθερωμένο πό τά δεσμά ατς τς ζως καί τά ζητήματα πού μς κανε. νος λοφάνερα εχε συναντήσει κάτι νώτερο, εχε συνδεθε μέ τήν ληθινή γνώση. Τήν τέλεια γνώση. Γι’ ατό παρέμενε τάραχος, σίγουρος, γαλήνιος, χωρίς καθημερινούς συλλογισμούς, χωρίς τό φόβο το θανάτου. μάνα του τόν βλεπε μέ θαυμασμό γιά τή δύναμη ψυχς πού ξέπεμπε, γιά τόν τρόπο μέ τόν ποο τς μιλοσε, γιά μιά νέργεια σωτερική, λλου βεληνεκος, κατανόητη».
οκογένεια χρησιμοποιώντας τίς δυνατότητες πού δίνει ατρική πιστήμη, λλά καί ο ναλλακτικές θεραπεες δωσε τήν δυνατότητα νά γίνουν διάφορες σωτερικές διεργασίες. Γράφει: 
«ντως μως παλλαγμένος πό τίς φρικτές σωματικές δύνες, νος του παρέμενε ερηνικός καί ψαχνε προσευχόμενος. Δέν κανοποιονταν πό τίς λογικές παντήσεις καί τόν παρακολουθοσα νά ποζητ τήν συχία πολλές φορές καί μετά νά πιστρέφει στή φυσιολογική ζωή ρεμος, δημιουργικός, δυνατός.
Συγκεντρωνότανε σίγουρα σέ μιά προσωπική νδοσκόπηση καί πήγαινε παραπέρα. κολουθοσε μέ καθαρή καρδιά πνευματικά μονοπάτια, ναζητώντας τήν πηγή πού θά το πρόσφερε τήν ληθινή γνώση. Βανς νέπτυξε μιά κπληκτική σωτερική διαύγεια καί πρέπει νά ρχισε μέσα του μιά σπάνια σωτερική διεργασία. Εχε μιά καθαρή συνειδητότητα γιά τήν σθένειά του, τόν κόσμο, σα συνέβαιναν γύρω του, γιά τό Θεό. δειχνε κλόνητος πό τίς ποτροπές καί τά βάσανά του. νος του ταν καθαρός, γιής, χωρίς λλοιώσεις μέ πωθημένες πιθυμίες λυτα προβλήματα. παλλαγμένος πό τίς δυσκολίες καί πάνω π’ λα πό τό φόβο. Τό σμα του ταν ρρωστο νος του μως καί καρδιά του δέν ρρώστησαν. Τήν λλαγή του ατή δέν τήν μολογοσε οτε εχε φαίνεται τήν νάγκη νά τήν συζητάει. Τίς σκέψεις του μως τίς γραφε. Καί βέβαια μόνο μιά μάνα μπορε νά ασθανθε καί νά καταλάβει τι κάτι διαφορετικό συμβαίνει στό παιδί της».
Μετά τήν περιπέτεια ατή μάνα κατάλαβε τήν ξία το πόνου, ταν δηγται νθρωπος στήν νοερά προσευχή. «Ο νθρωποι, ο σθενες ο πολύ πονεμένοι, πού καταφέρνουν καί πιτυγχάνουν, μέσω τς νοερς προσευχς, ατήν τήν νωση, μεταμορφώνονται σ’ λλου εδους νθρώπων. λλά ατό γίνεται μέσα πό τόν πολύ πόνο. Μόνο βάσταχτος, βαθύς πόνος φέρνει τήν ναγέννηση, τό νέο νθρωπο».
μάνα ατή καί μετά τόν θάνατο το παιδιο της νακάλυψε «τή δυνατότητα θεραπείας το νο πού εναι δυνατόν νά πιτευχθε, μόνον ταν νος το νθρώπου "ποκαλυφθε"». Ατό γίνεται μέ τήν «διάλειπτη μνήμη το Θεο», ταν νος το νθρώπου «εναι συνδεδεμένος μέσω τς νοερς προσευχς μέ τό Θεό, πως λένε ο νηπτικοί πατέρες το Χριστιανισμο». μαθε «τι τό βασικό πρόβλημα στήν ζωή μας εναι σθένεια το νο»· τι ψυχή το νθρώπου κτός πό τήν λογική νέργεια χει καί τήν νοερά νέργεια καί τι καλλιεργομε «ντονα τή λογική» καί ναπτύσσουμε «περβολική δράση» καί τι «χουμε παραμελήσει τήν λλη νέργεια τς ψυχς, τό νο, πού εναι τό κέντρο παρξης το νθρώπου». Γνώρισε «τή θεραπευτική γωγή πού χει Χριστιανισμός καί διαίτερα ρθόδοξη Διδασκαλία καί παράδοση τν νηπτικν πατέρων τς πίστης μας, κάτι πού σήμερα χει χαθε», «τό θεραπευτικό χαρακτήρα καί τή σωτηριολογική σημασία πού χει Χριστιανική πίστη, πού εναι ποκεκαλυμμένη πίστη», τι κτός πό τούς φυσικούς νόμους «πού προάγουν τό φυσικό λικό κόσμο καί πού ποδεικνύονται συνεχς νεπαρκες νά πιλύσουν λεπτότερα θέματα, πως προανέφερα, θικς, ζως, θανάτου», «πρέπει νά πάρχουν καί πνευματικοί νόμοι πού λειτουργον καί ρυθμίζουν τήν λική μέ τήν πνευματική μας πόσταση».
Τό σημαντικό εναι τι τό παιδί εχε ναν ρεμο θάνατο, λλά τό σημαντικότερο εναι τι δια μάνα μετέτρεψε τόν πόνο της σέ λευθερία, γάπη καί δημιουργικότητα…
Πολλοί νθρωποι σήμερα, κόμη καί Κληρικοί πού ζον στήν κκλησία, χουν μιά κακή ντίληψη γιά τήν κκλησία. λλοι τήν κλαμβάνουν ς μιά Θρησκεία πού κανοποιε τά θρησκευτικά συναισθήματα τν νθρώπων, λλοι τήν θεωρον ς να δεολογικό σύστημα πού ντιτάσσεται σέ λλα δεολογικά συστήματα, λλοι ς μιά κοινωνική ργάνωση πού σχολεται μόνον γιά τήν ντιμετώπιση διαφόρων κοινωνικν ναγκν. μως, ρθόδοξη κκλησία χει πολλές θεραπευτικές δυνατότητες πού παραμένουν γνωστες ναξιοποίητες, κυρίως δίνει νόημα στήν ζωή τν νθρώπων, θεραπεύει τόν σωτερικό κόσμο το νθρώπου, καί κάνει τόν νθρωπο νά ντιμετωπίζη σωστά λα τά προβλήματά του καί νά περβαίνη καί ατόν τόν θάνατο. Τόν θάνατο μπορε νά τόν γνοήση κανείς νά βρεθ κάτω πό τήν σφυκτική πίεσή του νά τόν περβ, νά νικήση τόν φόβο πού προξενε. κκλησία ποβλέπει σέ ατό τό τελευταο, στήν πέρβαση το φόβου το θανάτου καί ατο το δίου το θανάτου…

από το βιβλίο 
του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου
Ενιαύσιον 2013
εκδ. Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου