Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ἀγαπητοί μου, εἶνε τὸ κορυφαῖο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ. Τοῦ ἔδωσε ὅλα τὰ μέσα γιὰ νὰ εἶνε εὐτυχής· χέρια γιὰ νὰ ἐργάζεται, πόδια γιὰ νὰ τρέχῃ, πνεύμονες γιὰ ν᾿ ἀναπνέῃ, μάτια γιὰ νὰ βλέπῃ, αὐτιὰ γιὰ ν᾿ ἀκούῃ, αἰσθήσεις γιὰ νὰ ἐπικοινωνῇ, μυαλὸ γιὰ νὰ σκέπτεται, καρδιὰ γιὰ νὰ αἰσθάνεται, ἐλευθερία γιὰ νὰ ἐκλέγῃ…
Ὁ ὀργανισμός του, ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ἦταν μέχρι τὸ τελευταῖο κύτταρο ἕνα ἐργοστάσιο ποὺ λειτουργοῦσε ἄψογα· τέλειος, ὑγιὴς ἑκατὸ τοῖς ἑκατό. Οὔτε ἕνα μικρόβιο δὲν ὑπῆρχε, οὔτε σ᾿ αὐτὸν οὔτε στὴ φύσι. Ὁ Θεὸς τὸν ἔβαλε μέσα στὸν παράδεισο, νὰ ζήσῃ ἐκεῖ αἰωνίως, ἀθάνατος ὅπως οἱ ἄγγελοι.
Ἀλλὰ δυστυχῶς συνέβη τὸ τραγικὸ γεγονός· ὁ ἄνθρωπος παρέβη τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ἁμάρτησε, κι ἀπὸ τὴν ἡμέρα ἐκείνη εἰσῆλθε πλέον στὸν ὀργανισμό του μικρόβιο, τὸ φοβερὸ μικρόβιο τῆς ἀσθενείας. Καὶ μολονότι ἡ ἰατρικὴ ἀγωνίζεται νὰ μειώσῃ τὶς συνέπειες αὐτές, ἐν τούτοις ἡ ἀσθένεια καὶ ὁ θάνατος κυριαρχοῦν καὶ τὰ νεκροταφεῖα εἶνε γεμᾶτα.
Γιατί τὰ λέω αὐτά; Διότι ἔχουν σχέσι μὲ τὸ εὐαγγέλιο. Τὸ εὐαγγέλιο σήμερα ὁμιλεῖ γιὰ μιὰ ἀσθένεια καὶ γιὰ ἕνα γιατρό, γιατρὸ σωμάτων ἀλλὰ καὶ ψυχῶν.
* * *
Στὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ ζοῦσε ἕνα παιδί. Ἦταν πάνω στὴν ἀκμὴ τῆς ἡλικίας του, ἕνα ἄνθος – ἕνα τριαντάφυλλο, ποὺ τὸ καμάρωναν οἱ γονεῖς του. Καὶ αίφνης τί συνέβη; Ἄρχισε νὰ ζαλίζεται. Ἔπεφτε κάτω, ἔβγαζε ἀφροὺς ἀπὸ τὸ στόμα, ἔτριζε τὰ δόντια, ἔκανε σπασμούς, σπαρταροῦσε σὰν τὸ ψάρι ἔξω ἀπὸ τὸ νερό, ἔβγαζε φωνὲς ἄγριες. Κι αὐτὸ ὄχι μία ἀλλὰ πολλὲς φορές. Ἦταν ἄγνωστο πότε θὰ ἐνσκήψῃ ἡ φοβερὰ ἀσθένεια. Ἂν ἦταν δίπλα σὲ πηγάδι ἢ ποτάμι ἢ θάλασσα ἢ σὲ φωτιά, κινδύνευε νὰ πνιγῇ ἢ νὰ καῇ. Τὸν πρόσεχαν μέρα – νύχτα.
Τί ἀσθένεια εἶχε; Ὁ κόσμος τὴν ἀσθένεια αὐτὴ τὴν ἔλεγε, καὶ τὴ λέει μέχρι σήμερα, σεληνιασμό. Ἐννοοῦν δηλαδή, ὅτι τὸ φεγγάρι σὲ ὡρισμένη περίοδο, ἰδίως στὴν πανσέληνο, ἐπιδρᾷ ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο καὶ δημιουργεῖ τέτοια κρίσι. Ἡ σελήνη βέβαια ἐπιδρᾷ στὴ γῆ. Καὶ τὸ φαινόμενο τῆς παλιρροίας στὸν πορθμὸ τοῦ Εὐρίπου, μεταξὺ Εὐβοίας καὶ Στερεᾶς Ἑλλάδος, μὲ τὴν πλημμυρίδα καὶ τὴν ἄμπωτι, ἐκεῖ λένε ὅτι ὀφείλεται.
Ἀσκεῖ κάποια ἐπίδρασι ἡ σελήνη, δὲν τὸ ἀρνούμεθα.
Ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια τοῦ παιδιοῦ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα ἐπιδράσεως τῆς σελήνης· ἦταν κάτι βαθύτερο. Διότι ὑπάρχουν καὶ βαθύτερα ατια, ποὺ δὲν τὰ διακρίνει τὸ μάτι τοῦ ἀνθρώπου καὶ τ᾿ ἀποκαλύπτει ἡ Γραφή. Καὶ τὸ βαθύτερο ατιο ἐδῶ ἦταν ὁ σατανᾶς. Τὸ παιδὶ εἶχε δαιμόνιο· αὐτὸ προξενοῦσε τὴν ἐλεεινὴ αὐτὴ κατάστασι.
Δυστυχισμένο τὸ παιδί, ἀλλὰ πιὸ δυστυχισμένος ὁ πατέρας. Ὅταν πάσχουν τὰ παιδιά, πάσχουν καὶ οἱ γονεῖς· μιὰ φορὰ τὸ παιδί, ἑκατὸ φορὲς ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα. Ὁ πατέρας εἶχε ἀπελπιστῆ. Πῆγε σὲ γιατρούς, μεταχειρίστηκε φάρμακα, τὰ πάντα ἔκανε· τὸ κακὸ ἦταν ἀθεράπευτο.
Ἐπὶ τέλους φάνηκε μιὰ ἐλπίδα, ἕνα ἄστρο μέσ᾿ στὴ σκοτεινή του ψυχή. Στὴν ἁγία γῆ παρουσιάσθηκε ἕνας ποὺ ἔλεγαν ὅτι κάνει θαύματα. Ἦταν ὁ Χριστός. Ἔτρεξε λοιπὸν στὸ Χριστό. Δὲν τὸν βρῆκε ὅμως, γιατὶ ἦταν στὸ Θαβὼρ ὅπου ἔγινε ἡ Μεταμόρφωσις. Ἀπευθύνεται στοὺς μαθητάς του καὶ λέει· Σεῖς εἶστε κοντὰ στὸ Χριστό· θὰ ἔχετε τὴ δύναμι νὰ θεραπεύσετε τὸ παιδί μου. Ἀλλὰ οἱ μαθηταὶ δὲ μπόρεσαν νὰ τὸ θεραπεύσουν· τὸ δαιμόνιο εἶχε ῥιζώσει βαθειὰ στὴν ὕπαρξι τοῦ παιδιοῦ κ᾿ ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐκριζωθῇ ἀνθρωπίνως. Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, φαρισαῖοι καὶ σαδδουκαῖοι, σχολίαζαν· Βλέπετε; νά κι ὁ Χριστός, νά κ᾿ οἱ μαθηταί του· τίποτα δὲ μποροῦν νὰ κάνουν, εἶνε ἀνίκανοι…
Πάνω στὴν ὥρα νά κ᾿ ἔρχεται ὁ Χριστός. Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τὸν πλησιάζει, πέφτει καὶ τὸν παρακαλεῖ γονατιστὸς νὰ κάνῃ καλὰ τὸ παιδί. Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶπε; Τὰ λόγια του ἀστροπελέκι, κεραυνός. Εἶνε μία ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ τὸν βλέπουμε ν᾿ ἀγανακτῇ. Ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς Χριστὸς ἐκσπᾷ σὲ σφοδρὸ ἔλεγχο. Βλέπει τοὺς φαρισαίους, βλέπει τὸ λαό, βλέπει τοὺς μαθητάς, βλέπει τὸν πατέρα, βλέπει τὸ ἄρρωστο παιδί· ὅλα τὰ βλέπει. Καὶ ὄχι μόνο ἐξωτερικῶς· βλέπει τὶς καρδιές τους. Καὶ βλέπει, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ εἶχαν ἐρωτηματικὰ γι᾿ αὐτὸν καὶ τὴ δύναμί του. Γι᾿ αὐτὸ λέει· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17).
Γιατί τοὺς ὀνομάζει «ἄπιστον καὶ διεστραμμένην γενεάν»; Διότι ἂν ὑπάρχῃ ἕνα ἔθνος ποὺ εἶδε θαύματα, αὐτὸ εἶνε τὸ Ἰουδαϊκό. Ὅποιος διαβάζει Παλαιὰ Διαθήκη βλέπει, ὅτι ὁ Θεὸς διὰ θαυμάτων τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ φαραώ, τοὺς πέρασε ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, τοὺς ἐγκατέστησε στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τοὺς ἔθρεψε μὲ τὸ μάννα. Καὶ ὄχι μόνο τότε στὰ παλιά· κ᾿ ἐσεῖς ποὺ ζῆτε τώρα, λέει ὁ Χριστός, είδατε θαύματα καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ ᾿κεῖνα ποὺ εἶδαν οἱ πρόγονοί σας. Μὲ είδατε νὰ κάνω τὸ νερὸ κρασί, νὰ εὐλογῶ τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ νὰ χορταίνῃ λαὸς ὁλόκληρος· μὲ είδατε νὰ περπατῶ πάνω στὰ κύματα, νὰ βγάζω δαιμόνια, νὰ κάνω τυφλοὺς νὰ βλέπουν καὶ κουφοὺς ν᾿ ἀκοῦνε· μὲ είδατε νὰ πηγαίνω στὰ μνήματα ν᾿ ἀνασταίνω νεκρούς. Κ᾿ ἐσεῖς; Τίποτα. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…».
Τί ἀσθένεια εἶχε; Ὁ κόσμος τὴν ἀσθένεια αὐτὴ τὴν ἔλεγε, καὶ τὴ λέει μέχρι σήμερα, σεληνιασμό. Ἐννοοῦν δηλαδή, ὅτι τὸ φεγγάρι σὲ ὡρισμένη περίοδο, ἰδίως στὴν πανσέληνο, ἐπιδρᾷ ἐπάνω στὸν ἄνθρωπο καὶ δημιουργεῖ τέτοια κρίσι. Ἡ σελήνη βέβαια ἐπιδρᾷ στὴ γῆ. Καὶ τὸ φαινόμενο τῆς παλιρροίας στὸν πορθμὸ τοῦ Εὐρίπου, μεταξὺ Εὐβοίας καὶ Στερεᾶς Ἑλλάδος, μὲ τὴν πλημμυρίδα καὶ τὴν ἄμπωτι, ἐκεῖ λένε ὅτι ὀφείλεται.
Ἀσκεῖ κάποια ἐπίδρασι ἡ σελήνη, δὲν τὸ ἀρνούμεθα.
Ἀλλὰ ἡ ἀσθένεια τοῦ παιδιοῦ τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελίου δὲν ἦταν ἀποτέλεσμα ἐπιδράσεως τῆς σελήνης· ἦταν κάτι βαθύτερο. Διότι ὑπάρχουν καὶ βαθύτερα ατια, ποὺ δὲν τὰ διακρίνει τὸ μάτι τοῦ ἀνθρώπου καὶ τ᾿ ἀποκαλύπτει ἡ Γραφή. Καὶ τὸ βαθύτερο ατιο ἐδῶ ἦταν ὁ σατανᾶς. Τὸ παιδὶ εἶχε δαιμόνιο· αὐτὸ προξενοῦσε τὴν ἐλεεινὴ αὐτὴ κατάστασι.
Δυστυχισμένο τὸ παιδί, ἀλλὰ πιὸ δυστυχισμένος ὁ πατέρας. Ὅταν πάσχουν τὰ παιδιά, πάσχουν καὶ οἱ γονεῖς· μιὰ φορὰ τὸ παιδί, ἑκατὸ φορὲς ὁ πατέρας καὶ ἡ μητέρα. Ὁ πατέρας εἶχε ἀπελπιστῆ. Πῆγε σὲ γιατρούς, μεταχειρίστηκε φάρμακα, τὰ πάντα ἔκανε· τὸ κακὸ ἦταν ἀθεράπευτο.
Ἐπὶ τέλους φάνηκε μιὰ ἐλπίδα, ἕνα ἄστρο μέσ᾿ στὴ σκοτεινή του ψυχή. Στὴν ἁγία γῆ παρουσιάσθηκε ἕνας ποὺ ἔλεγαν ὅτι κάνει θαύματα. Ἦταν ὁ Χριστός. Ἔτρεξε λοιπὸν στὸ Χριστό. Δὲν τὸν βρῆκε ὅμως, γιατὶ ἦταν στὸ Θαβὼρ ὅπου ἔγινε ἡ Μεταμόρφωσις. Ἀπευθύνεται στοὺς μαθητάς του καὶ λέει· Σεῖς εἶστε κοντὰ στὸ Χριστό· θὰ ἔχετε τὴ δύναμι νὰ θεραπεύσετε τὸ παιδί μου. Ἀλλὰ οἱ μαθηταὶ δὲ μπόρεσαν νὰ τὸ θεραπεύσουν· τὸ δαιμόνιο εἶχε ῥιζώσει βαθειὰ στὴν ὕπαρξι τοῦ παιδιοῦ κ᾿ ἦταν ἀδύνατον νὰ ἐκριζωθῇ ἀνθρωπίνως. Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, φαρισαῖοι καὶ σαδδουκαῖοι, σχολίαζαν· Βλέπετε; νά κι ὁ Χριστός, νά κ᾿ οἱ μαθηταί του· τίποτα δὲ μποροῦν νὰ κάνουν, εἶνε ἀνίκανοι…
Πάνω στὴν ὥρα νά κ᾿ ἔρχεται ὁ Χριστός. Ὁ πατέρας τοῦ παιδιοῦ τὸν πλησιάζει, πέφτει καὶ τὸν παρακαλεῖ γονατιστὸς νὰ κάνῃ καλὰ τὸ παιδί. Καὶ ὁ Χριστὸς τί εἶπε; Τὰ λόγια του ἀστροπελέκι, κεραυνός. Εἶνε μία ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ τὸν βλέπουμε ν᾿ ἀγανακτῇ. Ὁ πρᾶος καὶ ταπεινὸς Χριστὸς ἐκσπᾷ σὲ σφοδρὸ ἔλεγχο. Βλέπει τοὺς φαρισαίους, βλέπει τὸ λαό, βλέπει τοὺς μαθητάς, βλέπει τὸν πατέρα, βλέπει τὸ ἄρρωστο παιδί· ὅλα τὰ βλέπει. Καὶ ὄχι μόνο ἐξωτερικῶς· βλέπει τὶς καρδιές τους. Καὶ βλέπει, ὅτι ὅλοι αὐτοὶ εἶχαν ἐρωτηματικὰ γι᾿ αὐτὸν καὶ τὴ δύναμί του. Γι᾿ αὐτὸ λέει· «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17).
Γιατί τοὺς ὀνομάζει «ἄπιστον καὶ διεστραμμένην γενεάν»; Διότι ἂν ὑπάρχῃ ἕνα ἔθνος ποὺ εἶδε θαύματα, αὐτὸ εἶνε τὸ Ἰουδαϊκό. Ὅποιος διαβάζει Παλαιὰ Διαθήκη βλέπει, ὅτι ὁ Θεὸς διὰ θαυμάτων τοὺς ἔβγαλε ἀπὸ τὴν τυραννία τοῦ φαραώ, τοὺς πέρασε ἀπὸ τὴν Ἐρυθρὰ θάλασσα, τοὺς ἐγκατέστησε στὴ γῆ τῆς ἐπαγγελίας, τοὺς ἔθρεψε μὲ τὸ μάννα. Καὶ ὄχι μόνο τότε στὰ παλιά· κ᾿ ἐσεῖς ποὺ ζῆτε τώρα, λέει ὁ Χριστός, είδατε θαύματα καὶ μεγαλύτερα ἀπὸ ᾿κεῖνα ποὺ εἶδαν οἱ πρόγονοί σας. Μὲ είδατε νὰ κάνω τὸ νερὸ κρασί, νὰ εὐλογῶ τὰ πέντε ψωμιὰ καὶ νὰ χορταίνῃ λαὸς ὁλόκληρος· μὲ είδατε νὰ περπατῶ πάνω στὰ κύματα, νὰ βγάζω δαιμόνια, νὰ κάνω τυφλοὺς νὰ βλέπουν καὶ κουφοὺς ν᾿ ἀκοῦνε· μὲ είδατε νὰ πηγαίνω στὰ μνήματα ν᾿ ἀνασταίνω νεκρούς. Κ᾿ ἐσεῖς; Τίποτα. «Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…».
* * *
Ἀλλά, ἀδελφοί μου, ὁ ἔλεγχος αὐτὸς ποὺ ἀπηύθυνε ὁ Χριστὸς πρὸς τοὺς Ἰουδαίους, ἀπευθύνεται καὶ σ᾿ ἐμᾶς. Γιὰ νὰ ἐκφρασθῶ λαϊκώτερα, εἶνε κουστούμι, ποὺ ἂν μιὰ φορὰ ταιριάζῃ στοὺς Ἰουδαίους, ἑκατὸ φορὲς ταιριάζει σ᾿ ἐμᾶς. Ῥίχνει ὁ Χριστὸς ἕνα βλέμμα καὶ στὴ σημερινὴ κοινωνία καὶ τί βλέπει; Βλέπει ἀντρόγυνα, βλέπει παιδιά, βλέπει ἐπιστήμονες, βλέπει παπᾶδες καὶ δεσποτάδες, βλέπει γραμματεῖς καὶ φαρισαίους…· καὶ παντοῦ διακρίνει ἀπιστία. Ὄχι μόνο οἱ μεγάλοι καὶ μορφωμένοι ἀλλὰ καὶ οἱ μικροὶ καὶ ἀγράμματοι, ὅλοι σείονται ἀπὸ τὴν ἀπιστία καὶ ἀθεΐα. Δὲν ἔπρεπε ὅμως νὰ ὑπάρχουν ἄπιστοι. Γιατὶ καὶ τὸ δικό μας ἔθνος ἔχει εὐεργετηθῆ μὲ πλῆθος θαύματα· θαύματα τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῶν ἁγίων. Στὴν Κέρκυρα θαυματουργεῖ ὁ ἅγιος Σπυρίδων, στὴν Κεφαλονιὰ ὁ ἅγιος Γεράσιμος, στὴ Ζάκυνθο ὁ ἅγιος Διονύσιος, στὴν Τῆνο ἡ εἰκόνα τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου… Καὶ ὅμως ὑπάρχουν ἄπιστοι. Γι᾿ αὐτὸ μᾶς ἁρμόζει ὁ ἔλεγχος «Ὦ γενεὰ ἄπιστος!».
Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν εἶπε μόνο «ἄπιστος» γενεά· εἶπε «καὶ διεστραμμένη». Τί σημαίνει διεστραμμένη; Διεφθαρμένη. Διότι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπιστίας εἶνε ἡ διαφθορά. Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, εἶνε ἄξιος καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Γι᾿ αὐτὸ στὸ σπίτι σας μὴ βάζετε ἄνθρωπο ποὺ δὲν πιστεύει· θὰ σᾶς κάνῃ κακό. Ἄνθρωπος χωρὶς Θεὸ εἶνε κι ἀπὸ θηρίο ἀγριώτερος.
Μᾶς ταιριάζει καὶ τὸ «κουστούμι» τῆς διαφθορᾶς. Βλέπεις παιδιὰ νὰ χτυποῦν τοὺς γονεῖς, μαθηταὶ νὰ περιπαίζουν τοὺς δασκάλους, ἄντρες νὰ δέρνουν τὶς γυναῖκες τους, γυναῖκες νὰ ἀπατοῦν τοὺς ἄντρες τους, μικροὶ νὰ μὴ σέβωνται τοὺς μεγάλους· ὁ ἕνας νὰ κλέβῃ, ὁ ἄλλος νὰ παίρνῃ ψεύτικο ὅρκο στὸ δικαστήριο, τὰ διαζύγια ν᾿ αὐξάνουν, δολοφόνοι γονεῖς νὰ σκοτώνουν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις… Τί τοὺς ὠφελοῦν οἱ θρησκευτικές τους ἐκδηλώσεις; τὰ νερὰ ὅλων τῶν ποταμῶν δὲν τοὺς καθαρίζουν.
«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…». Ἂν ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὸ εἶπε μιὰ φορά, γιὰ μᾶς θὰ τό ᾿λεγε χίλιες φορές.
«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!… ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;», ἕως πότε θὰ σᾶς ὑποφέρω; Δείχνει ὁ Θεὸς ὑπομονή, μακροθυμεῖ ἡ ἀγάπη του. Ἀλλὰ κάποτε τὸ ποτήρι ξεχειλίζει, καὶ τότε τί πρέπει νὰ περιμένουμε; Τιμωρία. Θὰ ἐκσπάσῃ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ποιά ὀργὴ θὰ εἶνε; σεισμός, πλημμύρα, κατακλυσμός, πνιγμός, ἀνομβρία, ἀσθένειες ὅπως ὁ καρκίνος καὶ τὸ ἔιτζ ποὺ πλήττει τοὺς σοδομῖτες ὁμοφυλοφίλους;… Ἀλλοίμονό μας!
Τί θὰ μᾶς σώσῃ; Ἕνα μόνο, αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ πιστέψουμε στὸ Χριστό. Ἄπιστοι είμαστε, ἂς λέμε πὼς πιστεύουμε. Ἂν μέσα σου ἀφήσῃς μιὰ ἀμφιβολία, ἕνα «ἐάν…», εἶσαι ἄπιστος. Γι᾿ αὐτὸ νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ ποῦμε· Δός μας, Χριστέ, – τί, λεφτά; Τί νὰ τὰ κάνουμε; Δός μας πίστι! (βλ. Λουκ. 17,5). Δός μας τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, τὴν πίστι τῶν προγόνων μας, τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων. Καὶ ὅποιος ἔχει πίστι, ἕνα κόκκο πίστεως, θὰ δῇ θαύματα.
Ὁ Χριστὸς ὅμως δὲν εἶπε μόνο «ἄπιστος» γενεά· εἶπε «καὶ διεστραμμένη». Τί σημαίνει διεστραμμένη; Διεφθαρμένη. Διότι ἀποτέλεσμα τῆς ἀπιστίας εἶνε ἡ διαφθορά. Ὅποιος δὲν πιστεύει στὸ Θεό, εἶνε ἄξιος καὶ γιὰ τὸ μεγαλύτερο ἔγκλημα. Γι᾿ αὐτὸ στὸ σπίτι σας μὴ βάζετε ἄνθρωπο ποὺ δὲν πιστεύει· θὰ σᾶς κάνῃ κακό. Ἄνθρωπος χωρὶς Θεὸ εἶνε κι ἀπὸ θηρίο ἀγριώτερος.
Μᾶς ταιριάζει καὶ τὸ «κουστούμι» τῆς διαφθορᾶς. Βλέπεις παιδιὰ νὰ χτυποῦν τοὺς γονεῖς, μαθηταὶ νὰ περιπαίζουν τοὺς δασκάλους, ἄντρες νὰ δέρνουν τὶς γυναῖκες τους, γυναῖκες νὰ ἀπατοῦν τοὺς ἄντρες τους, μικροὶ νὰ μὴ σέβωνται τοὺς μεγάλους· ὁ ἕνας νὰ κλέβῃ, ὁ ἄλλος νὰ παίρνῃ ψεύτικο ὅρκο στὸ δικαστήριο, τὰ διαζύγια ν᾿ αὐξάνουν, δολοφόνοι γονεῖς νὰ σκοτώνουν τὰ παιδιὰ μὲ τὶς ἐκτρώσεις… Τί τοὺς ὠφελοῦν οἱ θρησκευτικές τους ἐκδηλώσεις; τὰ νερὰ ὅλων τῶν ποταμῶν δὲν τοὺς καθαρίζουν.
«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!…». Ἂν ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς Ἰουδαίους τὸ εἶπε μιὰ φορά, γιὰ μᾶς θὰ τό ᾿λεγε χίλιες φορές.
«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!… ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;», ἕως πότε θὰ σᾶς ὑποφέρω; Δείχνει ὁ Θεὸς ὑπομονή, μακροθυμεῖ ἡ ἀγάπη του. Ἀλλὰ κάποτε τὸ ποτήρι ξεχειλίζει, καὶ τότε τί πρέπει νὰ περιμένουμε; Τιμωρία. Θὰ ἐκσπάσῃ ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ποιά ὀργὴ θὰ εἶνε; σεισμός, πλημμύρα, κατακλυσμός, πνιγμός, ἀνομβρία, ἀσθένειες ὅπως ὁ καρκίνος καὶ τὸ ἔιτζ ποὺ πλήττει τοὺς σοδομῖτες ὁμοφυλοφίλους;… Ἀλλοίμονό μας!
Τί θὰ μᾶς σώσῃ; Ἕνα μόνο, αὐτὸ ποὺ λέει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο· νὰ μετανοήσουμε καὶ νὰ πιστέψουμε στὸ Χριστό. Ἄπιστοι είμαστε, ἂς λέμε πὼς πιστεύουμε. Ἂν μέσα σου ἀφήσῃς μιὰ ἀμφιβολία, ἕνα «ἐάν…», εἶσαι ἄπιστος. Γι᾿ αὐτὸ νὰ γονατίσουμε καὶ νὰ ποῦμε· Δός μας, Χριστέ, – τί, λεφτά; Τί νὰ τὰ κάνουμε; Δός μας πίστι! (βλ. Λουκ. 17,5). Δός μας τὴν πίστι τῶν πατέρων μας, τὴν πίστι τῶν προγόνων μας, τὴν πίστι τῶν ἀποστόλων. Καὶ ὅποιος ἔχει πίστι, ἕνα κόκκο πίστεως, θὰ δῇ θαύματα.
† ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος
(ἱ. ναὸς Ἁγ. Τριάδος Ἄνω Κλεινῶν – Φλωρίνης 11-8-1985)http://www.augoustinos-kantiotis.gr