Προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ
ΙΖ´\ Τῷ καιρῷ ἐκείνω, ἐπάρας ὁ ᾿Ιησοῦς, τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν υἱόν, ἵνα καὶ ὁ υἱός σου δοξάσῃ σε, 2 καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. 3 αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν. 4 ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι
ἵνα ποιήσω·
ἵνα ποιήσω·
5 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. 6 ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. 7 νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· 8 ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 9 ᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περὶ τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι, 10 καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. 11 καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 12 ὅτε ἤμην μετ' αὐτῶν ἐν τῷ κόσμῳ, ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου· οὓς δέδωκάς μοι ἐφύλαξα, καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ.
13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι, καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσι τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὐτοῖς.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Εκείνο τον καιρό σήκωσε ο Ιησούς τα μάτια του στον ουρανό και είπε, Πατέρα, ήλθε η ώρα, δόξασε τον υιό σου και η υιός σου θα σε δοξάσει. Γιατί του έδωσες εξουσία πάνω σ' όλους τους ανθρώπους για να δώσει σ' όλους αυτούς πού του έδωσες ζωή αιώνιο. Και αυτή είναι η αιώνιος ζωή, να γνωρίζουν εσένα, πού είσαι ο μόνος αληθινός Θεός και τον Ιησού Χριστό, πού απέστειλες στον κόσμο. Εγώ σε δόξασα στη γη, τελείωσα το έργο πού μου έδωσες να κάνω, και τώρα δόξασε με συ, Πατέρα, κοντά σου με εκείνη τη δόξα πού είχα μαζί σου πριν από την κτίση του κόσμου. Φανέρωσα το όνομα σου στους ανθρώπους πού μου έδωσες από τον κόσμο, δικοί σου ήταν και τους έδωσες σε εμένα, αυτοί φύλαξαν το λόγο σου. Τώρα κατάλαβαν πώς όλα όσα δόθηκαν σε μένα είναι από σένα' γιατί εγώ τα λόγια πού μου έδωσες έδωσα σ' αυτούς, και αυτοί τα πήραν και κατάλαβαν στ' αλήθεια πώς εγώ βγήκα από σένα, και πίστεψαν πώς εσύ με απέστειλες. Εγώ γι' αυτούς παρακαλώ, δεν παρακαλώ για τον κόσμο, αλλά γι' αυτούς πού μου έδωσες, γιατί δικοί σου είναι. Και όλα τα δικά μου είναι δικά σου, και τα δικά σου δικά μου, και έχω δοξαστεί ανάμεσα τους. Και δεν είμαι πια στον κόσμο, αυτοί όμως βρίσκονται στον κόσμο και εγώ έρχομαι σ' εσένα. Πάτερ άγιε, αυτούς πού μου έδωσες φύλαξε τους στο όνομα σου, για να είναι ένα, όπως εμείς. Όταν ήμουν μαζί τους στον κόσμο, τους φύλαγα στο όνομα σου, αυτούς πού μου έδωσες τους φύλαξα και κανένας απ' αυτούς δεν χάθηκε, παρά μόνο ο υιός της απώλειας, για να εκπληρωθεί η Γραφή. Και τώρα έρχομαι σ' εσένα και λέγω αυτά, ενώ ακόμα βρίσκομαι στον κόσμο, για να είναι γεμάτοι από τη δική μου χαρά.
***
Από το βιβλίο των Πράξεων
Κεφ. 20, χωρίο 16 έως 18 και από χωρίο 28 έως 36
Πειθαρχία εἰς τοὺς προϊσταμένους
K΄\ 16 ᾿Εν δὲ ταῖς ἡμέραις ἐκείναις ἔκρινε γὰρ ὁ Παῦλος παραπλεῦσαι τὴν ῎Εφεσον, ὅπως μὴ γένηται αὐτῷ χρονοτριβῆσαι ἐν τῇ ᾿Ασίᾳ· ἔσπευδε γάρ, εἰ δυνατὸν ἦν αὐτῷ, τὴν ἡμέραν τῆς πεντηκοστῆς γενέσθαι εἰς ῾Ιεροσόλυμα.
᾿Αποχαιρετιστήριος ὁμιλία τοῦ Παύλου
πρὸς τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ᾿Εφέσου
17 ᾿Απὸ δὲ τῆς Μιλήτου πέμψας εἰς ῎Εφεσον μετεκαλέσατο τοὺς πρεσβυτέρους τῆς ἐκκλησίας. 18 ὡς δὲ παρεγένοντο πρὸς αὐτόν, εἶπεν αὐτοῖς· ὑμεῖς ἐπίστασθε, ἀπὸ πρώτης ἡμέρας ἀφ᾿ ἧς ἐπέβην εἰς τὴν ᾿Ασίαν, πῶς μεθ᾿ ὑμῶν τὸν πάντα χρόνον ἐγενόμην.
28 Προσέχετε οὖν ἑαυτοῖς καὶ παντὶ τῷ ποιμνίῳ ἐν ᾧ ὑμᾶς τὸ Πνεῦμα τὸ ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους, ποιμαίνειν τὴν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ, ἣν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου αἵματος. 29 ἐγὼ γὰρ οἶδα τοῦτο, ὅτι εἰσελεύσονται μετὰ τὴν ἄφιξίν μου λύκοι βαρεῖς εἰς ὑμᾶς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου·
30 καὶ ἐξ ὑμῶν αὐτῶν ἀναστήσονται ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τοὺς μαθητὰς ὀπίσω αὐτῶν. 31 διὸ γρηγορεῖτε, μνημονεύοντες ὅτι τριετίαν νύκτα καὶ ἡμέραν οὐκ ἐπαυσάμην μετὰ δακρύων νουθετῶν ἕνα ἕκαστον.
32 καὶ τὰ νῦν παρατίθεμαι ὑμᾶς, ἀδελφοί, τῷ Θεῷ καὶ τῷ λόγῳ τῆς χάριτος αὐτοῦ τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καὶ δοῦναι ὑμῖν κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν.
33 ἀργυρίου ἢ χρυσίου ἢ ἱματισμοῦ οὐδενὸς ἐπεθύμησα·
34 αὐτοὶ γινώσκετε ὅτι ταῖς χρείαις μου καὶ τοῖς οὖσι μετ᾿ ἐμοῦ ὑπηρέτησαν αἱ χεῖρες αὗται. 35 πάντα ὑπέδειξα ὑμῖν ὅτι οὕτω κοπιῶντας δεῖ ἀντιλαμβάνεσθαι τῶν ἀσθενούντων, μνημονεύειν τε τῶν λόγων τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ, ὅτι αὐτὸς εἶπε· μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν.
36 καὶ ταῦτα εἰπών, θεὶς τὰ γόνατα αὐτοῦ σὺν πᾶσιν αὐτοῖς προσηύξατο.
ΑΠΟΔΟΣΗ
Στις ήμερες εκείνες ο Παύλος βρήκε πώς ήταν καλύτερα περνώντας με το πλοίο να αφήσει πίσω την Έφεσο, για να μην του γίνει και χρονοτριβήσει στην Ασία. Βιαζόταν, αν θα του ήταν δυνατόν, την ήμερα της Πεντηκοστής να βρεθεί στα Ιεροσόλυμα. Έστειλε όμως από τη Μίλητο στην Έφεσο και κάλεσε τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Όταν ήλθαν κοντά του οι πρεσβύτεροι από την Έφεσο ο Παύλος τους είπε:
Προσέχετε τον εαυτό σας και σ' ολόκληρο το ποίμνιο, όπου το Άγιο Πνεύμα σας έβαλε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού, πού εκείνος την έκανε δική Του και τη φρόντισε με το δικό Του Αίμα. Γιατί εγώ ξέρω τούτο, πώς όταν θα φύγω θα πέσουν εδώ μέσα λύκοι άγριοι, πού δεν θα λυπούνται το ποίμνιο. Κι από σας τους ίδιους θα σηκωθούν άνθρωποι, πού θα διαστρέφουν την αλήθεια, με σκοπό να αποσπούν τους πιστούς από το Σώμα της Εκκλησίας και να τους τραβούν μαζί τους.
Γι΄ αυτό να είσθε άγρυπνοι και να θυμάστε ότι τρία χρόνια νύχτα και ημέρα δεν έπαυσα με δάκρυα να σας συμβουλεύω έναν-έναν. Και τώρα σας εμπιστεύομαι, αδελφοί, στον Θεό και τον λόγο της Χάριτος Του, πού εκείνος μπορεί να σας στερεώσει και να σας δώσει κληρονομιά μαζί με όλους τους αγίους.
Από κανένα σας δεν επεθύμησα να πάρω χρήματα ή χρυσάφι ή ρουχισμό, κι εσείς το ξέρετε πώς για τις ανάγκες μου και για εκείνους πού ήσαν μαζί μου υπηρέτησαν αυτά τα χέρια.
Με κάθε τρόπο σας έδειξα πώς έτσι πρέπει να κοπιάζετε γι' αυτούς πού έχουν ανάγκη. Και να θυμάστε τα λόγια του Κυρίου Ιησού, πού εκείνος είπε, χαρά σε κείνον μάλλον πού δίνει παρά πού παίρνει. Και αφού είπε αυτά γονάτισε και με όλους προσευχήθηκε.
***
Κυριακή των Αγίων Πατέρων
(Πρ. κ’,16 -18 & 28-36)
κήρυγμα επί του Αποστολικού Αναγνώσματος
του Ιωάννη Δήμου Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Λύκοι βαρείς
Την Κυριακή των Αγίων Πατέρων που γιορτάζουμε σήμερα, διαβάζεται στην Εκκλησία μία περικοπή από τις Πράξεις των Αποστόλων σχετική με την εμφάνιση και την αντιμετώπιση των αιρετικών.
Ο Απόστολος των Εθνών Παύλος κάνει μία έκκληση, συγκινητική και άξια κάθε προσοχής, προς τους ποιμένες της Εκκλησίας της Εφέσου, όταν συναντήθηκε μ' αυτούς στη Μίλητο ενώ κατευθυνόταν προς τα Ιεροσόλυμα. Χωρίς μεγάλους προλόγους εισέρχεται αμέσως στην ουσία του θέματος και τους λέει με κάθε σοβαρότητα, προσέχετε στον εαυτό σας πώς θα ζήτε. Προσέχετε πώς θα φέρεσθε και τι θα διδάσκετε σε όλο το πνευματικό σας ποίμνιο, στο οποίο το Πνεύμα το Άγιο σας έβαλε επισκόπους να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Κυρίου και Θεού, την οποία ο Ίδιος ο Κύριος περιποιήθηκε με το αίμα Του. Εγώ, τους λέει, γνωρίζω τούτο, ότι θα εισέλθουν μεταξύ σας ψευδοδιδάσκαλοι και αιρετικοί, σαν άγριοι λύκοι, οι οποίοι δεν θα λογαριάζουν καθόλου τα λογικά πρόβατα του Χριστού, αλλά θα προσπαθούν να τα παρασύρουν στις πλάνες τους και να τα κατασπαράξουν ψυχικά.
Με τα λόγια αυτά και με όσα τονίζει παρακάτω τους κάνει να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο από τους αιρετικούς, και να λάβουν τα μέτρα τους. Προσέχετε τους λέει ο Παύλος, γιατί είναι αναμφίβολα μεγάλος ο κίνδυνος από την αίρεση. Οποιοδήποτε κακό και αν πάθει ο άνθρωπος στη ζωή του, δεν είναι δυνατό να συγκριθεί με το κακό που παθαίνει, όταν αφήνει τον εαυτό του να δηλητηριασθει από το δηλητήριο της αίρεσης. Η αίρεση είναι σκοτάδι, είναι απάτη, είναι ψεύδος, το οποίο θολώνει το νου, που είναι το μάτι της ψυχής. Έτσι διαστρέφεται η αλήθεια σε σημείο που ενώ αποπλανά το θύμα της μακριά από το Θεό, δημιουργεί ταυτόχρονα την αυταπάτη ότι όλα πηγαίνουν καλά και κανένας κίνδυνος δεν υπάρχει. «Προσέχετε ουν εαυτοίς και παντί τω ποιμνίω», τους λέει ο Παύλος. Δεν είναι όμως αρκετή μόνο η προσοχή αλλά χρειάζεται οπωσδήποτε και ένα αποτελεσματικό όπλο εναντίον της αίρεσης και κάθε κινδύνου.
Αυτό ακριβώς φανερώνει ο Απόστολος στη συνέχεια στους ποιμένες της Εκκλησίας της Εφέσου. «Και τα νυν παρατίθεμαι υμάς, αδελφοί, τω Θεώ και τω λόγω της χάριτος αυτού τω δυναμένω εποικοδομήσαι και δούναι υμίν κληρονομίαν εν τοις ηγιασμένοις πάσιν». Τώρα λοιπόν, αδελφοί, τους λέει, αφού σας παρουσίασα τον φοβερό κίνδυνο της αίρεσης και της απάτης, σας αναθέτω στο Θεό και στο λόγο της Χάρης και της Αλήθειας Του, γιατί μόνο ο Θεός μπορεί να σας εξαγιάσει και να σας προφυλάξει από κάθε πλάνη και να σας χαρίσει την ουράνια κληρονομία.
Η άγρυπνη προσοχή λοιπόν και η εμπιστοσύνη στο Θεό είναι τα δύο φτερά με τα οποία μπορεί κανείς να απομακρυνθεί από κάθε αίρεση και απάτη. Χρειάζονται δε και τα δύο, γιατί αν κανείς προσέχει μόνο, χωρίς να υπολογίζει στη δύναμη του Θεού, τίποτα δε θα κατορθώσει, αλλά αντίθετα θα πέσει σε εγωισμό νομίζοντας ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Εάν πάλι δεν προσέχει, κινδυνεύει μεγάλο κίνδυνο, καθόσον ο Θεός θέλει μεν να οδηγήσει τον άνθρωπο στην αλήθεια, αλλά και με τη δική του θέληση και προσπάθεια και προσοχή και εγρήγορση.
Αυτό ακριβώς ήθελε ο Απόστολος Παύλος να συνειδητοποιήσουν οι Χριστιανοί, δηλαδή το δικό τους καθήκον από το ένα μέρος και την αγάπη και δύναμη του Θεού από το άλλο. Έτσι οι λύκοι οι βαρείς, όχι μόνο δε θα έχουν αποτελεσματική δύναμη, αλλά αντίθετα μάλιστα θα γίνονται αφορμή να αγωνίζονται περισσότερο οι πιστοί ώστε να καθοδηγούνται πάντα από το Πνεύμα της Αληθείας. Αμήν.