Ο
άγιοι Χρύσανθος καί Δαρεία έζησαν τόν 3ο αιώνα μ. Χ. Ο άγιος Χρύσανθος
ήταν γιός τού ειδωλάτρη άρχοντα Πολέμωνα. Κατηχήθηκε, όμως, στήν πίστη
τού Χριστού καί βαπτίσθηκε από κάποιον Επίσκοπο. Ο πατέρας του, πού
δέν άργησε νά πληροφορηθή τό γεγονός, προσπάθησε μέ διάφορους τρόπους
νά τόν μεταπείση, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Τότε ο διάβολος τόν οποίο
λάτρευε, αφού διά τών ειδώλων ενεργούν τά δαιμόνια, τόν συμβούλευσε νά
κάνη γιά τόν γιό του ό,τι έκανε καί εκείνος γιά τόν Αδάμ. Δηλαδή, τόν
παρέσυρε στήν ανυπακοή καί τόν έβγαλε από τόν Παράδεισο διά τής Εύας.
Απεφάσισε, λοιπόν, ο Πολέμωνας νά
νυμφεύση τόν Χρύσανθο μέ ειδωλολάτρισσα, μέ τήν ελπίδα νά τόν μεταπείση
εκείνη νά επιστρέψη στήν ειδωλολατρεία, καί τού έδωσε διά τής βίας ως
σύζυγό του τήν Δαρεία, μιά γυναίκα πολύ έξυπνη καί δυναμική.
Επαληθεύθηκε, όμως, η γνωστή παροιμία, πού λέει ότι «τό έξυπνο πουλί
από τήν μύτη πιάνεται». Δηλαδή, αντί νά πείση εκείνη τόν Χρύσανθο νά
αρνηθή τόν Χριστό, αντίθετα, τήν έπεισε αυτός νά πάψη νά αποδίδη
λατρεία στά άψυχα είδωλα καί νά λατρεύη τόν ζωντανό Θεό. Τήν κατήχησε
καί στήν συνέχεια τήν οδήγησε στό βάπτισμα. Από τότε έγιναν μία ψυχή σέ
δύο σώματα καί άρχισαν νά εργάζονται μαζί ιεραποστολικά μέ ενθουσιασμό
καί ένθερμο ζήλο. Ο βίος τους ήταν όντως οσιακός, αλλά «ηξιώθησαν καί
μακαρίου τέλους». Δηλαδή, αξιώθηκαν τήν μαρτυρία τους γιά τόν Χριστό νά
τήν σφραγίσουν μέ τό αίμα τού μαρτυρίου τους. Ο βίος καί η πολιτεία
τους μάς δίνουν τήν αφορμή νά τονίσουμε τά ακόλουθα:
Πρώτον.
Στήν καθημερινή μας ζωή τά πράγματα δέν έρχονται πάντοτε όπως εμείς τά
θέλουμε ή τά προγραμματίζουμε, καί γι’ αυτό στενοχωρούμεθα, μάλιστα δέ
κάποιες φορές μέχρις απελπισίας. Πρέπει, όμως, νά γνωρίζουμε ότι
τίποτε από αυτά πού μάς συμβαίνουν δέν είναι τυχαίο, αλλά είναι όλα
μέσα στό σχέδιο τής αγάπης τού Θεού, ο οποίος διευθύνει τόν κόσμο καί
τήν ιστορία καί φροντίζει γιά τήν προκοπή καί τήν σωτηρία μας. Άλλωστε,
δέν υπάρχει τύχη καί κανένα από τά γεγονότα τής ζωής μας δέν είναι
αποτέλεσμα συμπτώσεων. Γιά όλα έχουμε εμείς τήν ευθύνη, εφ’ όσον
είμαστε ελεύθεροι, καί όταν αφήνουμε τόν εαυτό μας στά χέρια τού Θεού
γιά νά τόν διευθύνη, τότε διευθετεί Εκείνος τά πάντα κατά τόν καλύτερο
τρόπο. Επειδή ο Θεός δέν δημιούργησε τόν κόσμο γιά νά τόν εγκαταλείψη
στήν συνέχεια, αλλά τόν διευθύνει ο Ίδιος προσωπικά καί φροντίζει γιά
όλους τούς ανθρώπους, καί γιά τόν καθένα ξεχωριστά, χωρίς, όμως, νά
παραβιάζη ποτέ τήν ελευθερία κανενός. Επομένως, τά πάντα διευθύνονται
από τήν άκτιστη πρόνοια καί τήν αγάπη τού Θεού. Αρκεί εμείς νά κάνουμε
υπακοή στό θέλημά Του καί νά δεχόμαστε όλα τά γεγονότα πού συμβαίνουν
στήν ζωή μας μέ ευχάριστη καί δοξολογική διάθεση, μέ ψυχραιμία καί μέ
τήν βεβαιότητα πώς ό,τι θέλει ή επιτρέπει ο Θεός είναι όλα γιά τό καλό
μας.
Όταν
έχη κανείς υπομονή καί κυρίως εμπιστοσύνη στήν πρόνοια καί τήν αγάπη
τού Θεού, τότε μέ τό πέρασμα τού χρόνου καταλαβαίνει ότι όλα εκείνα πού
φάνταζαν κάποτε ως αντιξοότητες, αναποδιές καί αποτυχίες αποδεικνύεται
πώς είναι στήν πραγματικότητα μεγάλες ευλογίες καί ανεκτίμητα δώρα τού
Θεού. Δυστυχώς, όμως, κάποιες φορές η επιπολαιότητα καί η ανυπομονησία
μας δέν μάς επιτρέπουν νά γευθούμε τά ευεργετικά αποτελέσματα τών
δωρεών τού Θεού. Εάν ο άγιος Χρύσανθος δέν έκανε υπομονή μέ τήν Δαρεία,
τήν οποία νυμφεύθηκε μέ τόν τρόπο πού είδαμε, τότε δέν γνωρίζουμε άν
εκείνη θά σωζόταν καί μάλιστα άν θά αναδεικνυόταν οσία καί μάρτυς.
Όταν ο τρόπος τής ζωής μας είναι
σύμφωνος μέ τό θέλημα τού Θεού, τότε είμαστε ανοικτοί στήν Χάρη Του καί
έτσι γίνεται στήν ζωή μας αυτό πού θέλει ο Θεός. Στήν αντίθετη
περίπτωση, ενδεχομένως ο Θεός νά μήν θέλη νά συμβούν στήν ζωή μας
κάποια γεγονότα, αλλά τά επιτρέπει, επειδή σέβεται απεριόριστα τήν
ελευθερία μας, τήν οποία Εκείνος μάς χάρισε. Στήν πρώτη περίπτωση ο
Θεός ευδοκεί, δηλαδή ευαρεστείται γι’ αυτό πού γίνεται, ενώ στήν
δεύτερη περίπτωση παραχωρεί.
Δεύτερον.
Η αγάπη μεταξύ τών συζύγων δοκιμάζεται καθημερινά καί γι’ αυτό πρέπει
συνεχώς νά ανανεώνεται καί νά αυξάνη, γιά νά μπορή νά αντέχη στίς
καθημερινές δυσκολίες τού βίου. Ο τρόπος διατηρήσεως καί αυξήσεώς της
είναι η συνεχής επικοινωνία μέ τόν Θεό διά τής προσευχής, επειδή ο Θεός
είναι ο χορηγός τής τέλειας αγάπης. Η αγάπη στήν αυθεντική της μορφή
είναι καρπός τού Αγίου Πνεύματος, τό οποίο κατοικεί στήν καθαρή από τά
πάθη καρδιά τού ανθρώπου. Συνήθως, παραπονούμαστε γιά τό ότι δέν μάς
αγαπούν οι άλλοι. Αλλά τό πρόβλημα δέν είναι τό άν μάς αγαπούν, αλλά τό
άν εμείς αγαπάμε. Όταν κανείς αγαπά αληθινά τότε κάνει υπομονή καί
φροντίζει νά λαμβάνη τίς όποιες αποφάσεις του μέ ηρεμία καί μετά από
θερμή προσευχή.
Στό σημείο αυτό θά πρέπη νά τονισθή ότι
μπορεί κανείς μέ τήν Χάρη τού Θεού νά αγαπά όλους τούς ανθρώπους, αλλά
είναι αδύνατο νά είναι μέ όλους φίλος, επειδή η φιλία θέλει δύο.
Δηλαδή, δέν μπορείς νά είσαι φίλος μέ τόν άλλον άν εκείνος δέν τό θέλη,
αλλά μπορείς νά τόν αγαπάς, φροντίζοντας, όμως παράλληλα, νά παραμένης
ανεπηρέαστος από τήν ενδεχόμενη αρνητική συμπεριφορά του καί έτσι νά
διασφαλίζης τήν εσωτερική σου ειρήνη. Ο άγιος Νεκτάριος όταν
πληροφορήθηκε, τότε πού βρισκόταν στήν Αίγυπτο, ότι κάποιοι τόν
συκοφαντούν μέ σκοπό νά τόν διώξουν, είπε τά εξής αξιομνημόνευτα: «Εγώ
τούς αγαπώ καί είναι αρκετόν ίνα διατηρώ γαλήνην εντός μου».
Όποιος έχει εσωτερική πληρότητα καί
νόημα ζωής, αυτός είναι όντως μακάριος, αφού κατορθώνει νά παραμένη
ανεπηρέαστος από τήν αρνητική συμπεριφορά τών άλλων, καί επομένως
ελεύθερος νά αγαπά καί νά χαίρεται αληθινά τήν ζωή του.
Πρωτ. π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα