Τίποτε γιά τόν ἄνθρωπο, πού ἔχει ἐπίγνωση τοῦ Θεοῦ καί τῆς βασιλείας του, δέν εἶναι δυστύχημα.
Στόν ἅγιο Ἰωάννη συνέβη τό πιό μεγάλο, γιά τούς ἀνθρώπους δυστύχημα. Ἔπεσε αἰχμάλωτος πολέμου. Στούς Τούρκους. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν. Τί χειρότερο;
Καί ἀποδείχτηκε, πώς αὐτή του ἡ ἀτυχία, ἔγινε ἡ πιό μεγάλη ἀφορμή τῆς ἐπιτυχίας του. Ὄχι μόνο ἀπέκτησε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν μόνη ἀληθινή ἐπιτυχία, ἀλλά καί ἐπέτυχε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μπορεῖ νά σκορπίζει τούς καρπούς τῆς ἐπιτυχίας του καί σέ πολλούς ἄλλους, μέχρι σήμερα. 200 χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Σέ κύκλο πού ὅλο καί εὐρύνεται. Γιατί; Πῶς;
Αἰχμαλωτίσθη μαζί μέ μιά ὁλόκληρη ὁμάδα νεαρούς Ρώσσους στρατιῶτες. Καί σέ ὅλους ἐτέθη τό δίλημμα. Γίνεσθε Τοῦρκοι; Ἂν ναί, καλά. Θά ζῆτε ἐλεύθεροι καί μέ ἡδονές καί διασκεδάσεις.
Ἤξεραν, τί ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι. Γαργάλισαν τούς νεαρούς μέ τό σέξ. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς παρέλυσαν. Κείνους πού στό γαργάλημα τοῦ σέξ ἀντιστάθηκαν τούς ἔβαλαν στά βασανιστήρια. Ἀπειλές πρῶτα. Καί πράξη μετά. Καί ἔτσι παρέλυσαν καί οἱ ἄλλοι. Καί ὑπεχώρησαν. Καί Τούρκεψαν.
Γιατί;
Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ζῆ γλυκά. Μέ γλύκα. Κάθε τι τό γλυκύ τόν εὐχαριστεῖ. Τοῦ ὀμορφαίνει τή ζωή. Καί τό λέει ἡδονή. Ἡ πιό γλυκιά ἡδονή στόν ἄνθρωπο εἶναι τό σέξ καί μάλιστα γιά τούς νεαρούς τῶν 20 χρόνων. Χρειάζεται μετά ἀπό αὐτό νά ἀπορεῖ κανείς, γιατί παρέλυσαν τά Ρωσσάκια καί ἐτούρκεψαν;
Τό πιό γλυκύ εἶναι ἡ ἡδονή. Τό πιό πικρό ὁ πόνος. Τόσο πικρό, τόσο μισητό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος, προκειμένου νά τόν ἀποφύγει, ἀφήνει στήν ἄκρη ὅλες μαζί τίς ἡδονές. Καί τίς πιό γλυκές. Ὁ πόνος παγώνει. Ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί σβήνει ἐντελῶς κάθε ἰδέα καί πόθο ἡδονῆς. Ὅσο πιό μεγάλος τόσο χειρότερα. Ἀπορεῖ κανείς, γιατί μπροστά στόν πόνο τούρκεψαν τά Ρωσσάκια; Ὄχι.
Δέν ἀποροῦμε, ἀλλά καί δέν τά θαυμάζομε. Τά λυπόμαστε. Τά ἐλεεινολογοῦμε. Ἦσαν τά κακόμοιρα ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Τέλεια ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Λεβέντες στό σῶμα, σάν νεαροί, γεροδεμένοι, σφριγηλοί. Ἀνθρωπάκια στήν ψυχή, στή γνώμη, στή θέληση. ΜΗΔΕΝ.
Θυμίζουν τό σκυλί, πού τρέχουν τά σάλια του, ὅταν πάρη τό μεζέ ἀπό τό χέρι τοῦ ἀφεντικοῦ του -δοῦλος τῆς ἡδονῆς- καί τρώει κλωτσιά καί χάνεται, δοῦλος στόν πόνο. Καί ὅσες φορές τό φωνάζει τό ἀφεντικό μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ μεζέ, μαζεύεται· τρέχει. Τόσο δοῦλος τῆς ἡδονῆς, ὥστε νά ξεχνᾶ τίς κλωτσιές. Καί τόσο δοῦλος τοῦ πόνου, ὥστε τρώγοντας τήν κλωτσιά νά χάνεται ἀμέσως. Τί κατάντημα γιά τόν ἄνθρωπο, νά εἶναι ΔΟΥΛΟΣ στήν ΗΔΟΝΗ καί ΔΟΥΛΟΣ στόν ΠΟΝΟ;
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι: δοῦλος στόν πόνο καί δοῦλος στήν ἡδονή. Ἀλλά οὔτε καί ἁπλῶς ἐλεύθερος. Ἦταν κάτι παραπάνω. Ἦταν ἥρωας τῆς ἡδονῆς καί ἥρωας τοῦ πόνου. Σ᾿ αὐτόν δέν ἔπιασε, οὔτε τό γαργάλισμα τοῦ σέξ, οὔτε ἡ ἀπειλή τῶν βασανιστηρίων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι. Ἦταν ΗΡΩΑΣ.
Προτίμησε τόν πόνο, ὅσος κι ἄν ἦταν, παρά νά καταντήσει ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ. Σκέφτηκε. Τά ἀνθρωπάκια, δέν τά ἐκτιμᾶμε οὔτε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσο κι ἄν εἴμαστε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀνθρωπάκια. Εἶναι δυνατόν ποτέ νά τά ἐκτιμάει ὁ ΘΕΟΣ;
Μπῆκε ἀπό τή στενή πύλη τοῦ πόνου καί τοῦ κόπου. Ἔζησε στό στάβλο. Ἀλλά ὁ στάβλος ἔλαμψε, ὅπως ἔλαμπε ἡ ψυχή του. Καί μετά τό θάνατό του ἔμεινε καί τό σῶμα του ἄφθαρτο, ὅπως εἶχε μείνει ἄφθαρτο τό φρόνημά του ἀπό τόν ΠΟΘΟ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ καί ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ. Ἦταν ἥρωας στό φρόνημα. Ἔδειξε ὁ Θεός ἡρωικό καί τό κορμί του. Γεροδεμένο, ζωντανό, νεανικό μέχρι σήμερα. Καί οἱ ἄλλοι; Ἔλειωσαν ἀπό τόν πόθο τῆς ἡδονῆς, ἔλειωσαν μπροστά στόν πόνο, ἔλειωσαν καί σωματικά. Τί εἶναι σήμερα; ΜΗΔΕΝ.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης μᾶς λέγει.
-Παύσατε νά εἶστε δοῦλοι τῆς ἡδονῆς, δοῦλοι τοῦ πόνου.
Γίνετε ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.
Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)
† ὁ Ν. ΜΚαί ἀποδείχτηκε, πώς αὐτή του ἡ ἀτυχία, ἔγινε ἡ πιό μεγάλη ἀφορμή τῆς ἐπιτυχίας του. Ὄχι μόνο ἀπέκτησε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, τήν μόνη ἀληθινή ἐπιτυχία, ἀλλά καί ἐπέτυχε σέ τέτοιο βαθμό, ὥστε νά μπορεῖ νά σκορπίζει τούς καρπούς τῆς ἐπιτυχίας του καί σέ πολλούς ἄλλους, μέχρι σήμερα. 200 χρόνια μετά τήν κοίμησή του. Σέ κύκλο πού ὅλο καί εὐρύνεται. Γιατί; Πῶς;
Αἰχμαλωτίσθη μαζί μέ μιά ὁλόκληρη ὁμάδα νεαρούς Ρώσσους στρατιῶτες. Καί σέ ὅλους ἐτέθη τό δίλημμα. Γίνεσθε Τοῦρκοι; Ἂν ναί, καλά. Θά ζῆτε ἐλεύθεροι καί μέ ἡδονές καί διασκεδάσεις.
Ἤξεραν, τί ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι. Γαργάλισαν τούς νεαρούς μέ τό σέξ. Καί πολλοί ἀπό αὐτούς παρέλυσαν. Κείνους πού στό γαργάλημα τοῦ σέξ ἀντιστάθηκαν τούς ἔβαλαν στά βασανιστήρια. Ἀπειλές πρῶτα. Καί πράξη μετά. Καί ἔτσι παρέλυσαν καί οἱ ἄλλοι. Καί ὑπεχώρησαν. Καί Τούρκεψαν.
Γιατί;
Ὁ ἄνθρωπος θέλει νά ζῆ γλυκά. Μέ γλύκα. Κάθε τι τό γλυκύ τόν εὐχαριστεῖ. Τοῦ ὀμορφαίνει τή ζωή. Καί τό λέει ἡδονή. Ἡ πιό γλυκιά ἡδονή στόν ἄνθρωπο εἶναι τό σέξ καί μάλιστα γιά τούς νεαρούς τῶν 20 χρόνων. Χρειάζεται μετά ἀπό αὐτό νά ἀπορεῖ κανείς, γιατί παρέλυσαν τά Ρωσσάκια καί ἐτούρκεψαν;
Τό πιό γλυκύ εἶναι ἡ ἡδονή. Τό πιό πικρό ὁ πόνος. Τόσο πικρό, τόσο μισητό, ὥστε ὁ ἄνθρωπος, προκειμένου νά τόν ἀποφύγει, ἀφήνει στήν ἄκρη ὅλες μαζί τίς ἡδονές. Καί τίς πιό γλυκές. Ὁ πόνος παγώνει. Ὁλόκληρο τόν ἄνθρωπο. Καί σβήνει ἐντελῶς κάθε ἰδέα καί πόθο ἡδονῆς. Ὅσο πιό μεγάλος τόσο χειρότερα. Ἀπορεῖ κανείς, γιατί μπροστά στόν πόνο τούρκεψαν τά Ρωσσάκια; Ὄχι.
Δέν ἀποροῦμε, ἀλλά καί δέν τά θαυμάζομε. Τά λυπόμαστε. Τά ἐλεεινολογοῦμε. Ἦσαν τά κακόμοιρα ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Τέλεια ΑΝΘΡΩΠΑΚΙΑ. Λεβέντες στό σῶμα, σάν νεαροί, γεροδεμένοι, σφριγηλοί. Ἀνθρωπάκια στήν ψυχή, στή γνώμη, στή θέληση. ΜΗΔΕΝ.
Θυμίζουν τό σκυλί, πού τρέχουν τά σάλια του, ὅταν πάρη τό μεζέ ἀπό τό χέρι τοῦ ἀφεντικοῦ του -δοῦλος τῆς ἡδονῆς- καί τρώει κλωτσιά καί χάνεται, δοῦλος στόν πόνο. Καί ὅσες φορές τό φωνάζει τό ἀφεντικό μέ τήν ὑπόσχεση τοῦ μεζέ, μαζεύεται· τρέχει. Τόσο δοῦλος τῆς ἡδονῆς, ὥστε νά ξεχνᾶ τίς κλωτσιές. Καί τόσο δοῦλος τοῦ πόνου, ὥστε τρώγοντας τήν κλωτσιά νά χάνεται ἀμέσως. Τί κατάντημα γιά τόν ἄνθρωπο, νά εἶναι ΔΟΥΛΟΣ στήν ΗΔΟΝΗ καί ΔΟΥΛΟΣ στόν ΠΟΝΟ;
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι: δοῦλος στόν πόνο καί δοῦλος στήν ἡδονή. Ἀλλά οὔτε καί ἁπλῶς ἐλεύθερος. Ἦταν κάτι παραπάνω. Ἦταν ἥρωας τῆς ἡδονῆς καί ἥρωας τοῦ πόνου. Σ᾿ αὐτόν δέν ἔπιασε, οὔτε τό γαργάλισμα τοῦ σέξ, οὔτε ἡ ἀπειλή τῶν βασανιστηρίων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης δέν ἦταν ἀνθρωπάκι. Ἦταν ΗΡΩΑΣ.
Προτίμησε τόν πόνο, ὅσος κι ἄν ἦταν, παρά νά καταντήσει ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ. Σκέφτηκε. Τά ἀνθρωπάκια, δέν τά ἐκτιμᾶμε οὔτε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, ὅσο κι ἄν εἴμαστε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἀνθρωπάκια. Εἶναι δυνατόν ποτέ νά τά ἐκτιμάει ὁ ΘΕΟΣ;
Μπῆκε ἀπό τή στενή πύλη τοῦ πόνου καί τοῦ κόπου. Ἔζησε στό στάβλο. Ἀλλά ὁ στάβλος ἔλαμψε, ὅπως ἔλαμπε ἡ ψυχή του. Καί μετά τό θάνατό του ἔμεινε καί τό σῶμα του ἄφθαρτο, ὅπως εἶχε μείνει ἄφθαρτο τό φρόνημά του ἀπό τόν ΠΟΘΟ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ καί ΤΟ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ. Ἦταν ἥρωας στό φρόνημα. Ἔδειξε ὁ Θεός ἡρωικό καί τό κορμί του. Γεροδεμένο, ζωντανό, νεανικό μέχρι σήμερα. Καί οἱ ἄλλοι; Ἔλειωσαν ἀπό τόν πόθο τῆς ἡδονῆς, ἔλειωσαν μπροστά στόν πόνο, ἔλειωσαν καί σωματικά. Τί εἶναι σήμερα; ΜΗΔΕΝ.
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης μᾶς λέγει.
-Παύσατε νά εἶστε δοῦλοι τῆς ἡδονῆς, δοῦλοι τοῦ πόνου.
Γίνετε ΗΡΩΕΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΔΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ.
Μελέτιος Καλαμαρᾶς (Μητροπολίτης Νικοπόλεως καί Πρεβέζης)
http://www.agiazoni.gr