Το
έτος 1781, στο Μοναστήρι του αγίου Γερασίμου, στην Κεφαλλονιά, έφεραν
έναν νέο, ονόματι Γεώργιο, ο οποίος έπασχε από δαιμόνιον (κοινώς: ήταν
δαιμονισμένος). Ο νέος αυτός έμεινε ένα χρόνο στην Μονή. Άλλα καμμία
καλυτέρευση δεν είδε.
Μία ημέρα, λοιπόν, τον συναντά ο εφημέριος της Μονής έξω από την εκκλησία, να κλαίει.
-Τί έχεις, Γεώργιε, Και κλαις; τον ερώτησε.
-Τί να έχω; Να, τόσον καιρό έχω εδώ και καμμία θεραπεία δεν βλέπω. Ενώ άλλοι, πολύ σύντομα θεραπεύονται και φεύγουν υγιέστατοι.
Πηγαίνει λοιπόν ο εφημέριος και φανερώνει την υπόθεση στον ηγούμενο. Και εκείνος, καλεί τον Γεώργιο και του λέγει:
-Μήπως
έχεις, παιδί μου, καμμία αμαρτία ανεξομολόγητη και αυτή εμποδίζει την
χάρη του Θεού να ενεργήσει και σε σένα δια πρεσβειών του αγίου;
Τότε ο Γεώργιος άπαντα, κλαίγοντας περισσότερο.
-Πάτερ,
τίποτε άλλο δεν γνωρίζω, παρά μόνον τούτο. Όταν με βρήκε αυτή η
ασθένεια, πήγα σε μια τούρκισσα, η οποία μου έδωσε να βαστώ αυτό το
φυλακτό.
Και το δίδει του ηγουμένου.
Ξετυλίγοντας
το εκείνος, βγάζει ένα κομπιασμένο νήμα και ένα χαρτάκι με γράμματα
τουρκικά. Ο ηγούμενος οδηγεί τον νέο μπροστά στην λάρνακα με το άφθαρτο
λείψανο του αγίου Γερασίμου. Και εκεί ο Γεώργιος έκαψε μόνος του το
φυλακτό, μετά την Θεία Λειτουργία.
Την
ίδια νύκτα, ενώ κοιμόταν ο Γεώργιος στην εκκλησία, του εφάνηκε ότι
άνοιξε η λάρνακα. Ο άγιος τον ευλόγησε με το δεξί του χέρι και του είπε:
-Γεώργιε, να, θεραπεύτηκες από την ασθένεια σου. Να έχεις φόβο Θεού. Και στο εξής πρόσεχε από αμαρτίες.
Ξύπνησε,
τελείως υγιής και ευχαρίστησε τον άγιο για την ευεργεσία.
(Συναξαριστής, 20ης Οκτωβρίου, μνήμη του οσίου Γερασίμου του εν
Κεφαλληνία).
Από το παραπάνω ενδιαφέρον περιστατικό φαίνεται πόσο ισχύουν τα λόγια του Χριστού:
-Κανείς
δεν μπορεί να υπηρετεί δύο αφεντικά ταυτόχρονα. Γιατί ένα από τα δύο θα
γίνει: "Η τον ένα θα τον απεχθανθή, και έτσι θα αγαπήσει τον άλλο. Ή
από τον ένα θα "πιαστεί", και έτσι τον άλλο θα τον καταφρονήσει. Κατά
τον ίδιο τρόπο, δεν είναι δυνατό να υπηρετεί κανείς Θεό και Μαμωνά
ταυτόχρονα (Ματθ. 6, 24). (Μαμωνάς = τα χρήματα, όταν τα χρησιμοποιούμε
για την απώλεια μας, με οδηγό τον διάβολο).
Δεν
μπορούμε δηλαδή να λέμε ότι πιστεύομε. Και να το δείχνουμε ίσως. Και
συγχρόνως να καταφεύγουμε στην βοήθεια του διαβόλου και των
ανθρώπων-οργάνων του.
Άλλα,
έχουμε ακλόνητη εμπιστοσύνη στον Χριστό. Και απ' Αυτόν περιμένουμε τα
πάντα, κάνοντας υπομονή στις θλίψεις και τους πειρασμούς μας. Ο Χριστός
αργεί ίσως (γιατί αυτό είναι συμφερότερο για τον συγκεκριμένο άνθρωπο)
αλλά ποτέ δεν αδιαφορεί και ποτέ δεν μας ξεχνά. Ακόμη, στο θαύμα αυτό
του αγίου Γερασίμου βλέπουμε και τούτο: Μερικές φορές, κάποιες αμαρτίες
μας είναι η αιτία για τις σωματικές και ψυχικές μας ταλαιπωρίες και
θλίψεις. Οπότε αυτές οι ταλαιπωρίες ενεργούν σαν "ξυπνητήρια" για να
συνέλθωμε και να διορθωθούμε με ειλικρινή μετάνοια και εξομολόγηση.
Άρχμ. Ν.Κ.
Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 210 «Λυχνία» Ιανουάριος 2001
«ΤΑ ΔΥΟ ΑΦΕΝΤΙΚΑ» του Άρχμ. Ν.Κ.