Ἀγαπητά μου παιδιά,
ΤΟ
ΓΡΑΜΜΑ ΑΥΤΟ, ποὺ κρατᾶτε στὰ χέρια σας, εἶνε ἕνα φυλλάδιο ποὺ
ὀνομάζεται «Ἡ φωνὴ τοῦ ποιμένος». Εἶνε ἕνα γράμμα, ποὺ ἀπευθύνει ὁ
ἐπίσκοπος σὲ ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς περιφερείας. Ἐπιθυμία μου εἶνε, νὰ ἔβλεπα
ἕνα – ἕνα ξεχωριστὰ ὅλα τὰ παιδιὰ καὶ νὰ συνωμιλοῦσα μαζί τους πάνω στὸ
μεγάλο θέμα τῆς θρησκείας μας. Ἀλλʼ αὐτὸ δὲν εἶνε δυνατό. Γιατὶ τὰ
παιδιὰ τῆς περιφερείας μας, ποὺ πηγαίνουν στὰ σχολεῖα, εἶνε περισσότερα
ἀπὸ δέκα χιλιάδες καὶ κατοικοῦν σὲ διάφορες πόλεις καὶ χωριά.
Γιʼ αὐτὸ
τὸ λόγο γράφω τὸ γράμμα αὐτὸ καὶ τὸ στέλνω σὲ ὄλα τὰ κατηχητικὰ σχολεῖα
τῆς περιφερείας μας, καὶ οἱ καλοί μας κατηχηταὶ καὶ κατηχήτριες τὸ
μοιράζουν σὲ ὅλα τὰ παιδιά. Ἔτσι φθάνει στʼ αὐτιὰ τῶν παιδιῶν ἡ φωνὴ τοὺ
ἐπισκόπου, ποὺ ὀνομάζεται ποιμήν, δηλαδὴ βοσκός, διότι, ὅπως ὁ
βοσκὸς φροντίζει γιὰ ὅλα τὰ πρόβατά του καὶ τὰ ὁδηγεῖ κάθε μέρα στὰ
χλοερὰ λιβάδια καὶ στὰ κρυστάλλινα νερά, καὶ τὴ νύχτα τὰ ἀσφαλίζει μέσα
στὸ μαντρὶ καὶ τὰ φυλάει γιὰ νὰ μὴν τὰ φᾶνε οἱ λύκοι, ἕτσι καὶ ὁ
ἐπίσκοπος πρέπει νʼ ἀγαπάη τοὺς χριστιανοὺς του, νὰ τοὺς συμβουλεύη καὶ
νὰ τοὺς διδάσκη, καὶ νὰ προνοῆ γιὰ τὴν πνευματική τους ζωὴ καὶ προκοπή. Ὁ
βοσκὸς ἀγαπάει ὅλα τὰ πρόβατά του, ἰδιαιτέρως ὅμως ἀγαπάει τὰ ἀρνάκια.
Ἀλλὰ καὶ οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἐπίσκοπος καὶ οἱ ἱερεῖς, πρέπει νὰ
ἀγαποῦμε τὰ παιδιά. Αὐτὰ εἶνε τὰ ἀρνάκια τοῦ Χριστοῦ. Καὶ μιὰ ἀπόδειξι
τῆς ἀγάπης τῆς Ἐκκλησίας στὰ παιδιὰ εἶνε τὸ κατηχητικὸ σχολεῖο.
Ἐλπίζω,
ὅτι τὸ φυλλάδιο αὐτό, ποὺ μοιράζεται στοὺς μαθητὰς καὶ τὶς μαθήτριες
τῶν κατηχητικῶν σχολείων, δὲν θὰ τὸ σκίζουν καὶ δὲν θὰ τὸ πετοῦν τὰ
παιδιά, ἀλλὰ θὰ τὰ διαβάζουν καὶ θὰ τὸ μελετοῦν, θὰ τὸ δίνουν στὸ σπίτι,
γιὰ νὰ τὸ διαβάσουν καὶ οἱ γονεῖς, καὶ σʼ ἄλλα ἀκόμα παιδιά, ποὺ δὲν
ἔρχονται στὸ κατηχητικὸ σχολεῖο.
Ξέρω
παιδιά, ποὺ τὸ μικρὸ αὐτὸ φυλλάδιο, τὸ γράμμα τοῦ ἐπισκόπου τους, τὸ
φυλᾶνε. Κι ὅταν μὲ τὴ βοήθεια τοὺ Θεοὺ μεγαλώσουν, θὰ τὸ διαβάζουν πιὰ
μεγάλοι, σὰν μιὰ ἀνάμνησι τῆς παιδικῆς τους ἡλικίας. Ξέρω δὲ καὶ ἄλλα
παιδιά, ποὺ ζητᾶνε φυλλάδια καὶ τὰ στέλνουν σὲ παιδιὰ συγγενικῶν τους
οἰκογενειῶν ποὺ ζοῦν στὸ ἐξωτερικό.
* * *
Καὶ στὸ σημερινὸ φυλλάδιο, ἀγαπητά μου παιδιά, κάτι θέλω νὰ σᾶς διδάξω. Ἀλλἀ ἄν σᾶς τὸ πῶ σὰν μιὰ ἐντολή, ὅπως εῑνε οἱ ἐντολές «μὴ φονεύσης», «μὴ κλέψης», «μὴ ψευδομαρτυρήσης»,
δὲν θὰ σᾶς κάνη τόσο ἐντύπωσι. Εῑστε παιδιά, καὶ πρέπει νὰ σᾶς μιλάμε
μὲ μιὰ γλῶσσα ποὺ νὰ τὴν καταλαβαίνετε καὶ νὰ σᾶς εὐχαριστῆ. Σᾶς ἀρέσουν
οἱ ἱερὲς ἰστορίες, τὰ ὡραία διηγήματα, ἀλλὰ περισσότερο σᾶς ἀρέσουν οἱ
φανταστικὲς ἐκεῖνες ἰστορίες ποὺ σᾶς διηγοῦνται οἱ γιαγιάδες σας. Μιὰ
συλλογὴ ἀπὸ ὄμορφες πλαστὲς διηγήσεις εῑνε καὶ τὸ ἀρχαῖο βιβλίο ποὺ
λέγεται «Μύθοι τοὺ Αἰσώπου». Τοὺς ἔγραψε ἕνας ἀρχαῖος πρόγονός
μας, ὁ Αἴσωπος, ποὺ ἔζησε 600 χρόνια πρὸ Χριστοῦ. Αὐτὸς μὲ τὶς
φανταστικὲς διηγήσεις του κατώρθωσε νὰ διδάξη καὶ νά ὠφελήση πνευματικῶς
τὸν κόσμο περισσότερο ἀπὸ κάτι ἀρχαίους φιλοσόφους, ποὺ ἔλεγαν μερικὲς
δύσκολες θεωρίες, ἀκατανόητες ἀπὸ τοὺς πολλούς.
Βέβαια
οἱ παραβολὲς ποὺ εἶπε ὁ Χριστός, ζωντανὲς εἰκόνες καὶ παραδείγματα ἀπὸ
τὴν καθημερινὴ ζωή, χωρίς νὰ περιέχουν μυθικὰ πράγματα, εἶνε ἀσυγκρίτως
ἀνώτερες ἀπὸ τὶς πλαστἐς καὶ φανταστικὲς διηγήσεις τοῦ ἀρχαίου προγόνου
μας. Καὶ αὐτές πρέπει κυρίως νὰ μελετάνε τὰ χριστιανόπουλα. Ἀλλὰ ὅ,τι
καλὸ εἶπαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι σοφοί, εἶνε κι αὐτὸ σὰν μιὰ ἀκτίνα ἀπὸ τὸ
ἀνέσπερο Φῶς, τὸν Θεό, ποὺ φωτίζει κάθε ἄνθρωπο ποὺ ἔρχεται στὸν κόσμο.
Ἄς
ἀκούσουμε λοιπόν, ἀγαπητά μου παιδιά, κʼ ἕνα μῦθο τοῦ Αἰσώπου. Ἴσως νὰ
σᾶς τὸν εἶχε πεῖ ὁ καλός σας δάσκαλος. Ἀλλὰ δὲν πειράζει νὰ τὸν
ξανακούσετε. Εῑνε ὁ μῦθος τῆς χελώνας καὶ τοῦ λαγοῦ.
* * *
Ἀσφαλῶς
θὰ ἔχετε δεῖ χελώνα. Εἶνε ἕνα ἐρπετό, ποὺ ζῆ μέσα σὲ δάση καὶ σκιερὰ
μέρη, σκεπάζεται δὲ μὲ ἕνα σκληρὸ κοκκάλινο περίβλημα, ποὺ ἀφήνει κάτι
τρύπες, ἀπὸ τὶς ὁποίες βγαίνουν τὰ τέσσερα πόδια, τὸ κεφάλι καὶ ἡ ουρά. Ἡ
χελώνα, ἅμα δῆ τὸν κίνδυνο, ἀποδύρει πρὸς τὰ μέσα κεφάλι καὶ πόδια, καὶ
ἀσφαλίζεται μέσα στὸ κοκκάλινο περίβλημα της, ποὺ μοιάζει μὲ ἕνα
φρούριο ἀπρόσβλητο ἀπὸ τὶς ἐξωτερικές ἐπιθέσεις. Μόνο ὁ ἀετός, λένε,
ἁρπάζει τὴ χελώνα μὲ τὰ νύχια του, τὴν ὑψώνει σὲ μεγάλο ὕψος, πηγαίνει
πάνω ἀπὸ βράχο, καὶ τὴν ἀφήνει νὰ πέση. Ἡ χελώνα πέφτει, χτυπάει τὸ
καύκαλό της πάνω στὸν βράχο, γίνεται κομμάτια, καὶ ὁ ἀετὸς κατεβαίνει
καὶ κάνει τὸ κρέας τῆς χελώνας ἕνα ωραῖο πρόγευμα.
Καὶ
τώρα, ἀφοῦ συστηθήκαμε μὲ τῆ χελώνα, ἐλᾶτε νὰ γνωρίσουμε καὶ τὸ λαγό.
Ὑπῆρχαν ἄλλοτε ἄφθονοι λαγοὶ στὴν πατρίδα μας. Τώρα τελευταῖα μόνο ἑχουν
λιγοστέψει καὶ κινδυνεύουν νὰ ἐξαφανιστοῦν ἀπὸ τὸ ἀνελέητο κυνήγι ποὺ
τοὺς κάνουν οἱ ἄνθρωποι. Ὁ λαγὸς ζῆ κι αὐτὸς μέσα σὲ δασώδη μέρη. Εἶνε
ζῶο δειλὸ καὶ κατορθώνει νὰ σώζεται μὲ τὴ μεγάλη ταχύτητα ποὺ
ἀναπτύσσει, μάλιστα ὅταν ἀνεβαίνη τὸν ἀνήφορο. Κάνει μεγάλα πηδήματα μὲ
τὴ βοήθεια τῶν ὀπισθίων ποδιῶν του, ποὺ εἶνε μεγαλύτερα. Ὅσο ἀργὴ καὶ
δυσκίνητη εἶνε ἡ χελώνα, τόσο ταχὺς καὶ εὐκίνητος εἶνε ὁ λαγός.
Ἕνας
λοιπὸν λαγός, λεει ὁ Αἴσωπος, συνάντησε κάποτε μιὰ χελώνα. Ὁ λαγὸς
κουβεντιάζοντας μὲ τῆ χελώνα βρῆκε τῆν εὐκαιρία νὰ καυχηθῆ γιὰ τὴν
ταχύτητά του καὶ νὰ πῆ περιπαικτικὰ λόγια γιὰ τὴ βραδύτητα καὶ
δυσκινησία τῆς χελώνας. Ἀλλὰ ἡ χελώνα τόλμησε νὰ καλέση τὸν ὑπερήφανο
λαγὸ νὰ συναγωνισθοῦν σὲ ἀγώνισμα δρόμου. Ὁ λαγὸς δέχτηκε καὶ ὥρισαν τὴν
ἀπόστασι ποὺ ἔπρεπε νὰ διατρέξουν γιὰ νὰ φτάσουν σʼ ἕνα ὡρισμένο τέρμα.
Ὁ λαγὸς, βέβαιος ἑκατὸ τοῖς ἑκατὸ γιὰ τὴ νίκη του, ἔτρεξε λίγο. Ὅταν
ὅμως βρῆκε μιὰ θαυμάσια σκιά, τό ʼρριξε ἐκεῖ στὸν ὕπνο, μὲ τὴ σκέψι ὅτι
μέχρι νὰ φτάση στὸ τέρμα ἡ χελώνα, αὐτὸς μὲ τὰ πηδήματά του θὰ φτάση
πρῶτος. Ἀλλὰ ἡ χελώνα, ποὺ ἤξερε τὴν ἀδυναμία της, δὲν στάθηκε οὔτε
στιγμή˙ ἀνέπτυξε ὅλη τὴ δραστηριότητά της, καὶ τρέχοντας ὅσο μποροῦσε,
μὲ ὅλη τὴ δύναμί της, ἔφτασε πρώτη στὸ τέρμα. Ὁ λαγὸς κάποτε ξύπνησε. Μὰ
ἦταν ἀργά. Ἄρχισε νὰ τρέχη μʼ ὅλη τὴ δύναμί του. Φαντάζεστε τὴν ἔκπληξί
του, ὅταν φτάνοντας στὸ τέρμα βρῆκε ἐκεῖ τὴ χελώνα;
* * *
Ἡ
χελώνα νίκησε τὸ λαγό. Τὶ διδάσκει αυτό; Ὅτι ἡ ἐπιμέλεια νικᾶ. Ἕνας
δηλαδή, μαθητής, καὶ ἄν δὲν ἔχη πολλὲς ἱκανότητες, ἄν ὅμως εἶνε ἐπιμελής
στὰ μαθήματά του καὶ δὲν ἀγαπᾶ ὅπως ὁ λαγὸς τὸν ὕπνοἀλλὰ τὴ μελέτη, καὶ
ξυπνὰ πρωῒ καὶ διαβάζη τὰ μαθήματά του, ὁ ἐπιμελής αὐτὸς μαθητὴς θὰ
νικήση τὸν ἄλλο ἐκεῖνο μαθητή, ποὺ ἔχει μὲν ἱκανότητες, ἀλλὰ εἶνε
τεμπέλης, ἀγαπαει τὸν ὕπνο, καὶ περνάει τὸν καιρό του παίζοντας, καὶ
μόμο ὅταν πλησιάζουν οἱ τελευταῖες μέρες, οἰ μέρες τῶν ἐξετάσεων,
θυμᾶται νὰ ρίξη μιὰ ματιὰ στὰ βιβλία.
Ἡ ἐπιμέλεια νικᾱ καὶ θριαμβεύει. Γιʼ αὐτὸ ἔλεγαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας˙ «Τῆ ἐπιμελεία πάντα δοῦλα γίνεται». Δηλαδή˙ Μὲ τὴν ἐπιμέλεια ὁ ἄνθρωπος νικᾶ κάθε ἐμπόδιο στὸ δρόμο τῆς ζωῆς του.
Ἐπιμελεῖς λοιπόν, παιδιά μου, στὰ μαθήματα τοὺ σχολεῖου σας. Ἀλλʼ
ἀκόμη περισσότερο ἐπιμελεῖς σὲ ἄλλα πράγματα, ποὺ εἶνε πολὺ ἀνώτερα,
ἀσυγκρίτως ἀνώτερα ἀπὸ τὰ μαθήματα τοῦ σχολεῖου σας. Καὶ ποιά εἶνε αὐτὰ
τὰ πράγματα; Θὰ τὸ ποῦμε σὲ ἄλλο φυλλάδιο ̶ γράμμα.
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη
Ὁ πνευματικός σας πατέρας
Επιστoλή 14η, του Μητροπολίτου Φλωρίνης π.
Αυγουστίνου Καντιώτου στους μαθητάς των κατηχητικών. Περιέχεται στο
βιβλίου του Μητροπολίτου “ΒΟΣΚΕ ΤΑ ΑΡΝΙΑ ΜΟΥ”