Τήν 1η Σεπτεμβρίου, ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Στυλίτη.
Ὁ Συμεών ὑπῆρξε μέγας ἀθλητής τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Μέ πολλή προσευχή. Μέ ἐκπληκτική ἐγκράτεια. Καί μέ νηστεία, σέ τέτοιο βαθμό πού ἔγινε περίφημος γιά τήν ἀρετή του, σέ ἀνατολή καί δύση. Καί ἀκόμη πιό γνωστός, ὅταν ὁ Θεός τόν ἐστόλισε καί μέ τό χάρισμα τῶν θαυμάτων. Τόν ἔβλεπαν οἱ ἄνθρωποι, καί δοκίμαζαν μεγάλη χαρά, εἰρήνη καί ἀγαλλίαση. Τόση ἦταν ἡ πνευματική μεγαλωσύνη του!
* * *
Πολλά πνευματικά ἀγωνίσματα ἔκαμε ὁ ἅγιος Συμεών στήν προσπάθειά του νά εὐαρεστήσει στόν Κύριο.
Τελικά βρῆκε καί ἕνα νέο ἀγώνισμα· ἕνα νέο τρόπο ἄσκησης, ἄγνωστο μέχρι τότε. Σκέφθηκε ὅτι καλό θά ἦταν νά πάει κοντά στό Θεόν, νά πλησιάσει στόν οὐρανό, ὄχι μόνο νοερά, μέ τό πνεῦμα, ἀλλά καί κάπως αἰσθητά καί μέ τό σῶμα! Καί τί ἔκανε; Ἀνέβηκε στήν κορυφή ἑνός στύλου! Καί ἔζησε ἐκεῖ τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς του! Ἄνθρωπος μέ σῶμα, ζοῦσε μεταξύ οὐρανοῦ καί γῆς· σάν ἄγγελος! Κατεπλάγησαν ὅλοι ἀπό τό παράδοξο αὐτό κατόρθωμα. Τό ἐθαύμαζαν. Τό ἔμαθαν καί οἱ ἅγιοι πατέρες ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας. Τό ἄκουσε καί ὁ πατριάρχης. Καί ἀνησύχησαν. Καί διερωτήθηκαν:
-Μήπως, κάτι τέτοια δέν εἶναι κατά θεόν;
Ἤξεραν σάν πνευματικοί πατέρες καί ὁδηγοί, ὅτι τό κάθε τι πού γίνεται μέ αὐταρέσκεια καί ἔπαρση, ὁ ἄνθρωπος τό θεωρεῖ ἀπόκτημά του, θησαυρό του· καί δέν θέλει νά τό ἀποχωρισθῆ.
Στέλνουν, λοιπόν, ἀντιπροσώπους τους μέ τήν ἐντολή:
-Νά τοῦ εἰπῆτε, ὅτι ἐντολή τοῦ πατριάρχη εἶναι, νά κατεβῆ ἀπό τόν στῦλο. Ἄν ὑπακούσει νά τόν ἀφήσετε στόν στῦλο ἀνενόχλητο, γιατί ἄμα ἔχει ταπείνωση, καλά βαδίζει. Καί ἄρα εἶναι κατά θεόν τό ἀγώνισμά του. Ἄν ὅμως ἀρνηθεῖ νά κατέβει, νά τόν κατεβάσετε καί χωρίς νά τό θέλει! Γιατί ἡ ἀνυπακοή δείχνει, ὅτι ἔχει δαιμονική ὑπερηφάνεια!
* * *
Πῆγαν καί τοῦ μετέφεραν τήν ἐντολή τοῦ πατριάρχη. Καί μόλις πού τήν ἄκουσε ὁ θαυμάσιος ἐκεῖνος Συμεών, τήν δέχθηκε αὐτοστιγμεί. Μέ πραότητα καί μέ ἠρεμία. Χωρίς ἀντιλογία. Χωρίς νά θυμώσει. Χωρίς κἄν νά τήν σχολιάσει! Ἀντίθετα μάλιστα. Εὐχαρίστησε τόν Θεό καί τόν πατριάρχη γιά τήν φροντίδα τους γιά τήν σωτηρία του· γι᾿ αὐτόν! Καί ἀμέσως, μέ χαρούμενο καί ἰλαρό βλέμμα, ἄρχισε νά κατεβαίνει!
* * *
Ἦταν μεγάλος ἅγιος. Ἔκανε θαύματα. Εἶχε θαυμαστό χάρισμα διδασκαλίας. Καί πολλή χάρη Θεοῦ. Πῶς ἀλλιῶς θά ἄντεχε πάνω στόν στῦλο; Καί ὅμως οὔτε κἄν διανοήθηκε νά καταφρονήσει τήν ἐντολή τοῦ πατριάρχη. Ἔκαμε ἀπόλυτη καί ὁλόψυχη ὑπακοή.
Ἡ ὑπακοή του ἦταν ἡ πιό μεγάλη ἀπόδειξη καί φανέρωση τῆς μεγάλης ἀρετῆς του.
Ἡ ὑπακοή εἶναι ταπείνωση στήν πράξη. Καί ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιό μεγάλη ἀρετή.
* * *
Τί νά εἰποῦμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτό μας; Στήν παραμικρή ὁδηγία τοῦ πνευματικοῦ μας, ὅταν δέν μᾶς ἀρέσει, φέρνουμε χίλιες-δυό ἀντιρρήσεις! Κρίνουμε πρόσωπα καί πράγματα. Κακολογοῦμε πατέρες καί πατριάρχες. Καί μερικοί καταντοῦν αἱρετικοί ἤ σχισματικοί, ἐπειδή κάτι τούς φάνηκε στραβό στήν Ἐκκλησία!
Ὅσιε καί θεοφόρε π. Συμεών, πρέσβευε στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, νά μᾶς φωτίσει νά ἀποκτήσουμε τήν ταπείνωσή σου, καί τήν ὑπακοή σου στήν ἁγία μας Ἐκκλησία.
Ἀρχιμ. Ν.Κ.
Ἱερομονάχου Ἰωάννου Ἐκονόμτσεφ
Μηνιαίο Περιοδικό Ι.Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 302 «Λυχνία» Σεπτέμβριος 2008
«ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΤΥΛΟ» του Ἀρχιμ. Ν.Κ.