Συνηθισμένη είναι η συζήτηση ανάμεσα σε ανθρώπους με φόβο Θεού, γύρω από τις διάφορες αμαρτίες. Σε τί βαθμό είναι βαριές και ασυγχώρητες, και σε τί βαθμό ασυγχώρητες.
Μια φορά η συζήτηση είχε στραφή γύρω από τα αμαρτήματα της γλώσσας: κατάκριση, βλασφημίες, κουτσομπολιά και άλλα. Και φυσικά μερικοί τα αμαρτήματα της γλώσσας τα εύρισκαν όλα μικρά και ελαφρά. Τους είπε κάποτε ο όσιος Σισώης:
-Εγώ, τριάντα χρόνια τώρα, δεν ξέρω άλλη προσευχή. Για ένα και μόνο, παρακαλώ τον Κύριο. Να με φυλάει από την γλώσσα μου. Και ακόμη δεν το έχω καταφέρει!
* * *
Τί ήθελε να πει ο άγιος;
-Είναι λάθος να θεωρούμε τα αμαρτήματα της γλώσσης μικρά! Λέγει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Εκ του περισσεύματος της καρδιάς, λαλεί το στόμα. Δηλαδή: Ότι έχει κανείς στην καρδιά του, αυτό βγαίνει στο στόμα του!
Τί κρίμα η καρδιά να είναι γεμάτη βρώμα, βούρκο, κακία, ή βλαστήμια!
Τί χειρότερο από το να έχωμε μολυσμένη και βρώμικη καρδιά;
Πώς θα την διορθώσωμε;
Πώς θα διορθώσωμε τον εαυτό μας;
Και πρέπει να τα διορθώσουμε. Δεν είναι ούτε αστεία υπόθεση, ούτε παρωνυχίδα. Είναι θέμα σοβαρό. Διαφορετικά δεν θα τους έδινε τόση σημασία ο άγιος.
(Γεροντικό Αββά Σισώη § 5)