Ήταν ένας κακός βασιλιάς και στο παλάτι είχε δούλους. Αυτοί έκαναν τις εργασίες που τους ανέθεσε και βρισκόταν σε συνεχή δοσοληψία με το βασιλικό ταμείο.
Κάποτε ήρθε η ώρα να κάνει ο βασιλιάς λογαριασμό μαζί τους.
Ο δούλος βρέθηκε ότι χρωστούσε στο βασιλιά όχι χίλιες ή δυο ή τρεις ή πέντε χιλιάδες, αλλά ένα υπέρογκο ποσό, Το Ευαγγέλιο λέει ότι ήταν «μύρια τάλαντα».
Το τάλαντο ήταν μεγάλο χρηματικό ποσό, το οποίο σε σημερινά χρήματα (1982) είναι όσο ο κρατικός προϋπολογισμός της χώρα μας δηλαδή πεντακόσια δισεκατομμύρια φράγκα! Τεράστιο ποσό.
Άκουσε ο δούλος και τρόμαξε. Μόνος του ήταν αδύνατο να εξοφλήσει τέτοιο χρέος.
Έπεσε στα πόδια του βασιλιά και τον παρακαλούσε να του δώσει προθεσμία για να τα εξοφλήσει. Και ο βασιλιάς τον λυπήθηκε και του χάρισε όλο το χρέος, ό,τι χρωστούσε του το χάρισε!
Ας σταματήσουμε εδώ, αγαπητοί μου, στο σημείο αυτό της παραβολής – με την οποία ο Κύριος άλλα λέει και άλλα εννοεί – και ας ρωτήσουμε, ποιος είναι ο βασιλιάς αυτός; Και ποιοι είναι οι δούλοι;
Ο βασιλιάς που εννοεί η παραβολή, δεν είναι επίγειος σαν και αυτούς τους βασιλιάδες που υπάρχουν ακόμα στον κόσμο, αλλά είναι ο Κύριος, αυτός είναι «ο βασιλεύς των βασιλευόντων και κύριος των κυριευόντων» αυτός είναι «το Α και το Ω», αυτός είναι αρχή και το τέλος, αυτός εξουσιάζει τα σύμπαντα.
Και οι δούλοι ποιοι είναι; Οι δούλοι είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι.
Και όπως ο δούλος είναι υποχρεωμένος να εκτελεί τα θελήματα του αφεντικού του, έτσι και εμείς οι άνθρωποι πρέπει να εκτελούμε το θέλημα του Θεού.
Και όταν δεν το εκτελούμε, αλλά παραβαίνουμε τις εντολές του Κυρίου, κάθε παράβαση που κάνουμε είναι ένα χρέος προς το Θεό.
Το χρέος αυτό παρουσιάζει σήμερα το Ευαγγέλιο σαν «μύρια τάλαντα», τόσες είναι οι αμαρτίες μας, αμέτρητες δηλαδή.
Υπάρχουν μερικοί που όταν τους συμβουλεύεις να πάνε στο πνευματικό να εξομολογηθούν, σου λένε. Εγώ δεν έχω αμαρτίες. Αυτό είναι ψέμα, μεγάλο ψέμα.
Σήμερα στο Ευαγγέλιο ο Κύριος μας δείχνει ότι είμαστε χρεωμένοι, έχουμε ένα μεγάλο χρέος που πρέπει να το εξοφλήσουμε. Κι όπως κάθε τίμιος άνθρωπος, όταν έχει ένα χρέος στη τράπεζα, αγωνιά πότε να το εξοφλήσει, έτσι και μεις έπρεπε να ΄χουμε αγωνία πότε θα έρθει η ώρα να εξοφλήσουμε το χρέος που έχουμε στο Κύριό μας.
Αμαρτάνουμε, είμαστε αμαρτωλοί. Αμαρτάνουμε όλοι κάθε ώρα, με κάθε τρόπο και μέσο.
· Αμαρτάνουμε με κάθε μέλος μας. Και πρώτα – πρώτα με τα μάτια. Μας τα έδωσε ο Θεός να βλέπουμε τα ωραία της φύσεως και να τον δοξάζουμε, και εμείς χαζεύουμε τα αισχρά και ακατανόμαστα, καρφωμένοι στη τηλεόραση και μένοντας ξάγρυπνοι πέρα από τα μεσάνυχτα.
· Αμαρτάνουμε με τ΄ αυτιά. Μας τα έδωσε ο Κύριος να ακούμε τα λόγια του, κι εμείς τα κλείνουμε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου, ενώ τα στυλώνουμε σε διαβολικά ακούσματα.
· Αμαρτάνουμε με τη γλώσσα. Μας την έδωσε ο Θεός να το δοξάζουμε και να επικοινωνούμε μεταξύ μας, και εμείς μ΄ αυτήν λέμε ψέματα, διαβάλλουμε και συκοφαντούμε, κατακρίνουμε και κουτσομπολεύουμε – ιδίως οι γυναίκες – και το χειρότερο βλαστημούμε τα Θεία.
· Αμαρτάνουμε με τα χέρια. Μας τα έδωσε ο Θεός να κάνουμε το καλό, κι εμείς με αυτά ασελγούμε, μουντζώνουμε, χτυπάμε, κλέβουμε, σκοτώνει ο ένας τον άλλον σαν τον Κάιν.
· Αμαρτάνουμε με τα πόδια. Μας τα έδωσε ο Θεός για να τρέχουμε στην εκκλησία, και εμείς τρέχουμε για το διάβολο σε τόπους αμαρτίας και γεμίζουμε τα κέντρα διασκεδάσεως…
· Αμαρτάνουμε προ παντός με τη σκέψη. Το μυαλό μας, αντί να είναι προσηλωμένο στο Θεό, είναι κολλημένο στα επίγεια και μάταια.
Αμαρτάνουμε όλοι, άντρες γυναίκες, νέοι, γέροι με το ένα πόδι στον τάφο, μικροί – μεγάλοι, αγράμματοι και επιστήμονες, πολίτες και άρχοντες, στρατιώτες και αξιωματικοί, λαϊκοί αλλά και εμείς οι παπάδες και δεσποτάδες.
Αμαρτάνουμε κάθε ώρα, την ημέρα τη νύχτα, τις καθημερινές, την Κυριακή, τη Μεγάλη Εβδομάδα, κι αυτή ακόμα την Μεγάλη Παρασκευή.
Οι Εβραίοι σταύρωσαν μια φορά το Χριστό, ενώ εμείς τον σταυρώνουμε κάθε μέρα, κάθε αμαρτία που κάνουμε είναι και ένα καρφί.
Και μια μέρα ακόμη να ζήσουμε, δεν γλυτώνουμε, πέφτουμε σε αμαρτία.
Πόσο είναι το χρέος μας; «Μύρια τάλαντα», ιλιγγιώδης αριθμός. Αν μπορείς να μετρήσεις την άμμο της θαλάσσης, και τα φύλλα των δέντρων, μπορείς να μετρήσεις και τα αμαρτήματα που διαπράττει η ανθρωπότητα.
Και ο Θεός ο Πανάγαθος, Ελεήμων, Μακρόθυμος και Πολυέλεος, ανέχεται σαν τον πατέρα, αγαπάει το παιδί του και το συγχωρεί που ατακτεί. Κι αν καμιά φορά το τιμωρεί, του τραβάει ελαφρά το αυτί, για να το παιδαγωγήσει και να το σώσει.
Τίθεται αγαπητοί μου το ερώτημα, πως μπορούμε να απαλλαγούμε από το χρέος των αμαρτιών μας;
Ο καθένας μας πρέπει να το τακτοποιήσει αυτό προτού πεθάνουμε.
Μόνοι μας; Αδύνατον. Όπως ο δούλος της παραβολής, δεν μπορούμε να απαλείψουμε ούτε μία από τις αμαρτίες μας.
Ε, σας λέω ότι, και 100 χρόνια να μείνουμε στο Άγιο Όρος ασκητεύοντας (να κάνουμε κομποσκοίνια και γονυκλισίες, να τρώμε χόρτα και να κοιμόμαστε τη νύχτα μια ώρα), μόνοι μας δεν μπορούμε να σβήσουμε ούτε την πιο μικρή αμαρτία.
Πως σβήνει η αμαρτία; Με το έλεος του Θεού. Δηλαδή; Ο Χριστός κατέβηκε από τον ουρανό, σταυρώθηκε και έχυσε το αίμα του για μας, και το αίμα του Χριστού μας – που ακούμε «πίετε εξ αυτού πάντες» -, το καθαρό και αγνό και αμόλυντο αίμα του Κυρίου φτάνει να σβήσει όλα τα αμαρτήματα που έχει κάνει η ανθρωπότητα.
Μάλιστα. Αρκεί ο άνθρωπος να πιστέψει αληθινά σ΄ αυτόν, ότι ενανθρώπησε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε, να ομολογήσει ότι ο ίδιος είναι αμαρτωλός και να ζητήσει το έλεός του.
Διαφορετικά, ούτε η πιο μικρή αμαρτία δεν σβήνει. Και αν οι μικρές δεν σβήνουν, τι να πούμε για τις μεγάλες;
Αν με ρωτήσετε τώρα ποια είναι τα μεγάλα αμαρτήματα της εποχής μας, θα σας πω ότι τα ασύγγνωστα και θανάσιμα αμαρτήματα, τα ¨μύρια τάλαντα» της εποχής μας και της πατρίδας, είναι δύο.
Το ένα είναι η βλασφημία.
Από όλους τους λαούς της Μεσογείου εμείς είμαστε οι πιο βλάστημοι.
Και το άλλο είναι η αποφυγή της τεκνογονίας και οι εκτρώσεις, το να εμποδίζεται με τα διάφορα σατανικά μέσα η γέννηση των παιδιών θα το πληρώσουμε με τόκο και επιτόκιο.
Αν πάτε στην Αλβανία, είναι γεμάτη παιδιά, διπλασιάζεται ο πληθυσμός της.
Το ίδιο και στα άλλα κράτη των Βαλκανίων.
Όσο για την Τουρκία;…… Πήγαν από την Φλώρινα εκδρομή στην Κιουτάχεια, και είδαν στους δρόμους να παίζουν πλήθος παιδιά.
Εδώ έπαψαν πλέον να γεννούν, διαπράττεται το έγκλημα.
Τι άλλο να πούμε; Μου ΄ρχεται να κλάψω. Είμαι αμαρτωλός και εγώ σαν εσάς, δεν είμαι άξιος να σας κηρύττω.
Αλλά όπως έλεγε ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, τώρα τι περιμένουμε; Τι άλλο από τιμωρίες.
Ο Θεός μακροθυμεί. Το δαχτυλάκι του να κουνήσει ο Εσταυρωμένος, στάχτη θα γίνει ο κόσμος. Χίλιους τρόπους έχει αν θέλει να μας τιμωρήσει.
Έρχονται μεγάλες καταστροφές.
Δεν θα μείνει το κακό ατιμώρητο. Γλέντα διασκέδαζε, βλαστήμα, παίζε τα λεφτά σου, κάνε εκτρώσεις, κάνε ό,τι θέλεις, αλλά να το ξέρεις, μια μέρα θα δώσεις στο Θεό, λογαριασμό για τα χρέη σου.
Τι υπολείπετε αδελφοί μου;
Άντρες που με ακούτε, γυναίκες που με ακούτε, παιδιά που μ΄ ακούτε, γέροι με τ΄ άσπρα μαλλιά που με ακούτε, παπάδες που μ΄ ακούτε, τι υπολοίπεται;
Ένα μας απομένει, να μετανοήσουμε. Να μετανοήσουμε όλοι από τα βάθη της καρδιάς μας και να ζητήσουμε το έλεος του Θεού. Εάν δεν μετανοήσουμε, έρχονται μεγάλες συμφορές στον κόσμο.
Ας μετανοήσουμε λοιπόν πρώτα εμείς οι κληρικοί, ας μετανοήσουν οι γέροντες, οι άντρες, οι γυναίκες και τα παιδιά, όλος ο κόσμος.
Τότε μόνο υπάρχει ελπίδα ο Χριστός να απλώσει τα χέρια του επάνω στον αμαρτωλό κόσμο και να δώσει τη συγχώρεση.
Είθε ο Θεός δια των πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου να δώσει σε όλους εμάς μετάνοια, για να βρούμε έλεος και σωτηρία, αμήν.
(+) Επίσκοπος Αυγουστίνος
Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου 18, 23 - 35
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία, που έγινε στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Αμμοχωρίου Φλωρίνης στις 22.8.1982