Ἕνας ἀπό τούς διασημότερους ἡγέτες τοῦ σοσιαλισμοῦ στήν ἱστορία τῶν νεωτέρων χρόνων ἦταν ὁ Γάλλος πολιτικός Γουσταῦος Ἑρβέ. Μέγας ἀγωνιστής γιά τήν ἄνοδο τοῦ λαοῦ τῆς Γαλλίας.
Ὁ Ἑρβέ στήν ἀρχή, παρασυρμένος ἀπό κάτι ψευτοσυνθήματα, ἔτρεφε ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Χριστιανισμοῦ ἕνα μῖσος, πού δέν φαινόταν νά ἔχη ταῖρι.
Ὅμως ὁ Ἑρβέ συνῆλθε. Μετανόησε. Γύρισε. Καί ὄχι μόνο γύρισε. Ἀλλά καί μίλησε δημόσια. Φανερά καί ἀνοιχτά.
* * *
Ἐξαντλημένος καί καταταλαιπωρημένος ἀπό τό ψυχικό κενό καί τήν ἔλλειψη κάθε παρηγοριᾶς σέ διάφορες οἰκογενειακές του θλίψεις καί περιπέτειες, θυμήθηκε, πώς ὁ Χριστός ἀντιμετώπισε ἐντελῶς διαφορετικά τόν πόνο καί τόν θάνατο.
Χωρίς λοιπόν νά Τόν πιστεύη Θεό, μόνο γιά νά πάρη ἔμπνευση ἀπό τό «πνεῦμα» Του, ἔκατσε τήν Μεγάλη Παρασκευή τοῦ 1937 καί διάβασε τό βιβλίο «Μίμηση τοῦ Χριστοῦ».
Καί στάθηκε στά λόγια:
«Ὅποιος προσπαθεῖ νά ἐξερευνήση τήν σοφία τοῦ Θεοῦ, λυγίζει κάτω ἀπό τό βάρος τῆς δόξας τοῦ Θεοῦ. Ἄν δέν μπορεῖς νά καταλάβης αὐτά πού εἶναι πιό κάτω ἀπό σένα, πῶς θά καταλάβης ἐκεῖνα πού εἶναι πιό πάνω ἀπό σένα; Ὁ Θεός δέν γελιέται ποτέ. Γελασμένος θά βγῆ ἐκεῖνος πού ἔχει πολλή πεποίθηση στόν ἑαυτό του καί στίς δυνάμεις του».
* * *
Τήν Μεγάλη Παρασκευή ἐκείνη, καί συγκεκριμένα τήν ὥρα που κτυποῦσε ἡ καμπάνα, γιά να δηλώση ὅτι ὁ Χριστός παρέδωκε τό πνεῦμα καί ἀπέθανε στόν Σταυρό, ὁ Ἑρβέ ἔγραψε στό ἡμερολόγιαό του:
«Ἐπικοινώνησα μέ ἕναν ἱερέα – πνευματικό καί τόν παρεκάλεσα νά μέ δεχθῆ αὔριο στήν ἐξομολόγηση, γιά νά κοινωνήσω, ἄν μοῦ ἐπιτρέψη, τήν νύχτα τῆς Ἀναστάσεως. Ἔτσι, ὁ Χριστός, πού τόσο εἶχα μισήσει καί πού μέ τήν δύναμή τοῦ μυαλοῦ μου δέν θά μποροῦσα νά Τόν φθάσω ποτέ, ὅ,τι κι ἄν ἔκανα, μέ ἀξίωσε τήν ἑορτή τῆ Ἀναστάσεώς Του, νά μοῦ φανερώση τήν ἀλήθεια καί νά μοῦ δώση τήν χαρά νά πανηγυρίσω τήν ἀνάσταση τῆς ψυχῆς μου»!
* * *
Τό 1910, ὅταν κάποιος τοῦ εἶχε κάνει τυχαῖα λόγο γιά τόν Πατέρα μας τόν ἐν Οὐρανοῖς ὁ Γουσταῦος Ἑρβέ εἶχε πεῖ μέ ὀργή τά συνηθισμένα παχειά λόγια μερικῶν «σοσιαλιστάδων». Εἶχε δηλώσει μέ ὀργή:
«Δέν μέ ἀπασχολεῖ κανένας Πατέρας ἐν Οὐρανοῖς! Ἐγώ ξέρω μόνο τά ἐπί γῆς ἀδέλφια μου, πού ὑποφέρουν!».
* * *
Τό 1937 ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, πιό ὤριμος, πιό βαθύς, μέ πιό μεγάλη πεῖρα, γυρίζοντας ἀπό τήν Ἐκκλησία, ὅπου ἐκοινώνησε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἔγραψε στό ἡμερολόγιό του:
«Σήμερα, ἑορτή τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁμολογῶ μαζί μέ τούς ἁγίους ἀποστόλους καί ὅλους τούς Χριστιανούς, πού ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια ἔτρεφαν τίς ψυχές τους μέ τόν λόγο τοῦ ἁγίου Εὐαγγελίου, ὅτι: Πιστεύω στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Καί προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν».
(Ἀπό τό βιβλίο-ἔκδοσή μας:
ΑΓΑΛΛΙΑΜΑ ΚΑΡΔΙΑΣ, σελ. 32 ἑξ.)
Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης Αρ. Φύλλου 299 «Λυχνία» Ιούνιος 2008
«Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΝΟΣ ΝΕΚΡΟΥ» του Μητροπολίτου Μελετίου