Ο Αυστριακός Φρίτς Κράισλερ (1875-1962) υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους βιολιστές όλων των εποχών.
Η δεξιοτεχνία του στο βιολί είχε καταπλήξει τα ακροατήρια των συναυλιών του. Αν και θα μπορούσε να απαιτήσει υπέρογκες αμοιβές, δεν το έκανε. Γι’ αυτό ποτέ του δεν έγινε πλούσιος.
Η δεξιοτεχνία του στο βιολί είχε καταπλήξει τα ακροατήρια των συναυλιών του. Αν και θα μπορούσε να απαιτήσει υπέρογκες αμοιβές, δεν το έκανε. Γι’ αυτό ποτέ του δεν έγινε πλούσιος.
Ο Κράισλερ είχε κάποτε δηλώσει: -Ποτέ δεν βλέπω τα χρήματα που κερδίζω σαν «δικά μου». Είναι μόνο ένα κεφάλαιο που μου εμπιστεύθηκαν για να το δαπανήσω καταλλήλως.
Μιλώντας για τη σύζυγό του και τον εαυτό του είπε: -Αισθάνομαι ηθικά ένοχος, αν παραγγείλω ένα πολυτελές και δαπανηρό γεύμα, γιατί έτσι στερώ από κάποιον άλλον μια φέτα ψωμί, και ίσως από κάποιο παιδί ένα ποτήρι γάλα… Σ’ όλα αυτά τα χρόνια των επιτυχιών μου στην μουσική, δεν φτιάξαμε δικό μας σπίτι. Σκεφτόμαστε, ότι υπάρχουν τόσοι άστεγοι στον κόσμο!
Σίγουρα πρόκειται για απόψεις πρωτοφανείς για την σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία μας, όπου κυριαρχεί το σύνθημα «φάγωμεν και πίωμεν. αύριο γάρ αποθνήσκομεν».
Μας χρειάζονται όμως τέτοιες φωνές, για να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της υλικής και πνευματικής μας αυτάρκειας.
Ο μεγάλος αυτός μουσικός αισθανόταν ως πλησίον του κάθε άνθρωπο που πάσχει και υποφέρει. Γι’ αυτό και εφάρμοζε προς όλους αδιακρίτως τους ανθρώπους την εντολή του Χριστού: «Να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου» .
Υπάρχει όμως και κάτι περισσότερο από αυτό που αισθανόταν και έπραττε ο Κράισλερ: Να δείχνουμε αγάπη προς τον πλησίον, όχι μόνον όσο άφορα τα υλικά πράγματα, μα κυρίως τα πνευματικά.
Τα υλικά αγαθά μια ημέρα θα τα εγκαταλείψουμε οπωσδήποτε. Τα πνευματικά, δηλαδή κάθε τι που έχει σχέση με την σωτηρία της ψυχής μας και την ένωσή μας με το Χριστό θα μας συνοδεύουν πάντοτε. Και πριν και μετά το θάνατο.
Μακάρι, να μπορούμε όλοι μας να κάνουμε προβλήματά μας τα προβλήματα των αδελφών μας. Να χαίρουμε, όταν χαίρουν· και να λυπόμαστε, όταν εκείνοι είναι στενοχωρημένοι και λυπημένοι.
Και μακάρι να ενδιαφερόμαστε, όχι μόνο για την σωματική τους πείνα, αλλά και για την πνευματική τους πείνα για αληθινό νόημα ζωής, για αληθινή ελπίδα και παρηγοριά, που μόνο ο Λόγος του Θεού μπορεί να τους δώσει.
(Αρχιμ. Νίκων Κουτσίδης, «Μαρτυρίες φωτός». Ι.Μ.Προφήυου Ηλιού-Πρέβεζα)