...Ολοένα χωρίς να το καταλάβω, ανεβαίνανε τα δάκρυα στα μάτια μου, δάκρυα για τον κόσμο και δάκρυα για μένα. Δάκρυα για τον κόσμο, γιατί γυρεύει να βρει τη χαρά εκεί που δεν βρίσκεται. Και δάκρυα για μένα, γιατί πολλές φορές δείλιασα τη φτώχεια και τους άλλους πειρασμούς, και δικαίωσα τους ανθρώπους, ενώ τώρα ένοιωσα πως δεν παίρνει ο άνθρωπος μεγάλο χάρισμα, χωρίς να περάσει μεγάλον πειρασμό... Και κατάλαβα πως δεν πρέπει ν'αγαπήσει άλλο τίποτα απ'τον πόνο του, γιατί απ'τον πόνο αναβλύζει η αληθινή χαρά και η παρηγοριά κι εκεί βρίσκονται οι πηγές της αληθινής ζωής... Τούτη την αφοβιά την δίνει ο Κύριος άμα ταπεινωθεί ο άνθρωπος. Σ'αυτό τον πόλεμο που η αντρεία λέγεται ταπείνωση, και τα βραβεία είναι καταφρόνεση και ξευτελισμός, δεν βαστάνε οι αντρείοι του κόσμου.
(απόσπασμα απ'το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, "Ευλογημένο καταφύγιο", εκδ.Ακρίτας)
(απόσπασμα απ'το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, "Ευλογημένο καταφύγιο", εκδ.Ακρίτας)