«Εγώ κατοικώ εν υψηλοίς, και εν αγίω τόπω, και μετά του συντετριμμένου την καρδίαν, και του ταπεινού το πνεύμα…» (Ησαΐας νζ΄ 15)
Μια μεγάλη αλήθεια.
Άγνωστη δυστυχώς στους πολλούς.
Μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι ο άνθρωπος, και ας μη μιλούμε με αόριστο και γενικό τρόπο, ας το παίρνουμε προσωπικά, εσύ και εγώ, γεννηθήκαμε και προοριζόμαστε να είμαστε κατοικητήριο του Θεού.
Πολύ συχνά λέγεται και ξαναλέγεται «να κατοικήση ο Χριστός διά της πίστεως εν ταις καρδίαις υμών» (Εφεσίους γ΄ 17).
Οπωσδήποτε είναι μεγάλο και θαυμαστό.
Γιατί η κατοίκηση δεν είναι απλή παραμονή επειδή μέχρι τότε δεν είχε κατοικία, αλλά εγκατεστημένος ο Κύριος μέσα στην καρδιά μας αναλαμβάνει και τη διακυβέρνηση του οίκου.
Τώρα πια δεν είναι δυνατόν να υπάρχει το δικό μας θέλημα, θα υπάρχει η δική Του διακυβέρνηση του οίκου, δηλαδή της ζωής μας και της ύπαρξής μας.
Μα υπάρχει όρος για να γίνει αυτή η μετεγκατάσταση του Κυρίου μέσα στην καρδιά μας.
Πρέπει η καρδιά μας να είναι «συντετριμμένη».
Είναι μια λέξη παράξενη και αφύσικη κατάσταση. Συντριμμένος είναι κάποιος που είναι συντρίμμια.
Και συντρίμμια, όπως ξέρουμε, είναι, μια ενότητα σπασμένη σε κομμάτια.
Πολλά, μικρά και άμορφα, που δεν σου θυμίζουν τίποτα από το παλιό και ούτε μπορούν να επανασυναρμολογηθούν.
Ίσως αναγκαστούμε να πούμε πρωτάκουστα και φαινομενικά δυσάρεστα πράγματα.
Για να σε πάρει στα χέρια Του ο Κύριος και να σε ξαναπλάσει στο δικό Του σχέδιο και στο δικό Του σχήμα, πρέπει οπωσδήποτε να περάσεις από το «συντετριμμένος».
Και εδώ αποκαλύπτεται πως η μορφή και το σχήμα μας, ο χαρακτήρας μας και η ψυχοσύνθεσή μας είναι από τον εχθρό μας το διάβολο διαμορφωμένα, από τους δικούς του σκοπούς και σχέδια.
Βέβαια εμείς προσευχόμαστε και ζητάμε ο Θεός να μας αλλάξει και να μας κάνει «συμμόρφους της εικόνος του Υιού αυτού» (Ρωμαίους η΄ 29).
Όμως αυτά για να γίνουν είναι ανάγκη να γίνει μια προπαρασκευή στη ζωή μας.
Και η προπαρασκευή αυτή για να πάρουμε την ομοίωση, την πλήρωση και πληρότητα του Θεού, βρίσκεται ακριβώς εδώ.
Συντετριμμένος.
Να γίνουμε συντρίμμια.
Και έτσι γίνεται μόνο.
Όταν προσερχόμαστε με τα αιτήματα και τους πόθους για την τελείωση, ο Κύριος μας περνά από μεγάλες θλίψεις και σκληρές δοκιμασίες.
Το βεβαιώνουν όλοι οι συγγραφείς και ερμηνευτές των βιβλικών κειμένων και καταστάσεων.
Μετά από αυτό το συντριμμό, χάνεται και εξαφανίζεται κάθε ίχνος πεποίθησης στον εαυτό μας, όπως και άλλα υποστασιακά στοιχεία, και γινόμαστε συντρίμμια και τότε μπορεί στη ζωή μας ο Κύριος και εγκαθίσταται στην καρδιά μας και αναλαμβάνει την κυριαρχία και τη δύναμη. Είναι η έμπρακτη αρχή του «απαρνησάσθω εαυτόν» (Ματθαίος ις’ 24).
Εφόσον λοιπόν πραγματικά τα ποθούμε και τα ζητούμε, την πρόοδο, την τελείωση, το «να κατοικήσει ο Χριστός στην καρδιά μας» (Εφεσίους γ’ 17), απαραίτητος και απαράβατος όρος είναι ο συντριμμός.