Ἡ Ὑπαπαντή εἶναι ἡ σημαντικώτερη γιορτή μέσα στόν Φεβρουάριο μήνα. Τό γεγονός, πού γιορτάζεται στίς 2 Φεβρουαρίου, εἶναι ὁ «σαραντισμός» τοῦ Χριστοῦ στόν Ναό.
Εἶναι μία ἀκόμη εὐκαιρία καί ἀφορμή γιά μᾶς, νά προσεγγίσωμε τό μέγιστο Μυστήριο τῆς ταπείνωσης καί τῆς συγκατάβασης τοῦ Θεοῦ, πού σαρκώθηκε καί ἔγινε ἀδύναμο βρέφος στήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας γιά μᾶς καί γιά τήν «ἡμετέραν σωτηρίαν».
Γιά τούς Χριστιανούς ἡ «Ὑπαπαντή» εἶναι καί ἡ γιορτή, πού ταιριάζει πιό σωστά νά ἑορτάζεται ὡς γιορτή τῆς Μητέρας, μέ πρότυπο τήν «Μητέρα τοῦ Θεοῦ» νά κρατάη στήν ἀγκαλιά της τό «τεσσαρακονθήμερο» βρέφος Ἰησοῦ μπροστά στόν ἱερέα Συμεών.
Ἡ Παναγία ὡς Μητέρα τοῦ Χριστοῦ «δέν δάνεισε ἁπλῶς (ὅπως ἐπισημαίνει ὁ καθηγητής Χρῆστος Γιανναρᾶς) τίς βιολογικές της λειτουργίες στόν Θεό Λόγο· διότι ἡ μάνα δέν ''δανείζει'' τό σῶμα της στό παιδί της, ἀλλά οἰκοδομεῖ μέ τήν σάρκα καί μέ τό αἷμα της τήν ὕπαρξή του, ὅπως συγκροτεῖ καί τήν ''ψυχή'' τοῦ παιδιοῦ της μέ τόν θηλασμό, τόν λόγο, τό χάδι, τήν στοργή της. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ δέν προσέλαβε ἁπλῶς σάρκα κατά τήν ἐνανθρώπησή Του, ἀλλά ''σάρκα ἐμψυχωμένην'' ὅπως εἶναι ἡ σάρκα κάθε ἀνθρώπινου ἐμβρύου.
Ὁ Χριστός προσέλαβε τήν ἀνθρώπινη φύση μέ τό σύνολο τῶν ἐνεργειῶν πού τήν συνιστοῦν καί τήν ἐκφράζουν· σωματικῶν καί ψυχικῶν. Καί ἡ συμβολή τῆς Θεοτόκου δέν σταματάει στήν οἰκοδομή τῆς σάρκας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐκτείνεται καί σέ ὅ,τι θά μπορούσαμε νά ὀνομάσουμε συγκρότηση τῆς ψυχῆς Του· τοῦ ἀνθρώπινου ψυχισμοῦ Του· ἀφοῦ ἡ μάνα εἶναι ἡ πηγή καί ἀφορμή γιά τήν ἄρθρωση τῶν πρώτων ψυχικῶν βιωμάτων· τῶν πρώτων ἐπιγνώσεων· τῶν πρώτων ψελλισμάτων· τῆς προοδευτικῆς εἰσόδου τοῦ παιδιοῦ στόν κόσμο τῶν ἀνθρώπων».
* * *
Ἡ γιορτή τῆς Μητέρας, ὅμως, εἶναι καί μιά ἀφορμή νά περάσουν ἀπό «τέστ» οἱ γονεῖς τήν γνησιότητα τῆς ἀγάπης τους γιά τά παιδιά τους.
Μά, ὑπάρχει γονιός πού νά μήν ἀγαπάει τό παιδί του;
Τό κακό εἶναι ὅτι μαζί μέ τήν ἀγάπη εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν καί ἄλλα στοιχεῖα, τά ὁποῖα νά ἐπηρεάζουν τόσο πολύ τή συμπεριφορά τοῦ γονιοῦ, ὥστε τελικά νά ἐπισκιάσουν τήν ἀγάπη γιά τό παιδί του.
Ἄς ἀναφέρουμε ἕνα τέτοιο ἐνδεχόμενο (καθόλου σπάνιο δυστυχῶς). Πολλοί γονεῖς βλέπουν τό παιδί τους σάν μιά ἐπένδυση σέ κάποια συναισθηματική «τράπεζα», στήν ὁποία «καταθέτουν» τήν φροντίδα καί τήν προσφορά, γιά νά τήν εἰσπράξουν κάποτε μέ... τόκο. Ἕνας γονιός, πού ξεκινᾶ μέ τέτοιες προσδοκίες, εἶναι φυσικό νά θεωρεῖ τό παιδί του «κτῆμα του».
Πιστεύει, λοιπόν, ὅτι τό παιδί ὑπάρχει ἀποκλειστικά καί μόνον γιά κεῖνον. Ὅσο τό παιδί συμμορφώνεται μέ τό «σενάριο» ζωῆς πού τοῦ ἔφτιαξε ὁ γονιός, δέν ὑπάρχει κανένα πρόβλημα.
Ἄν ὅμως συμβεῖ κάποια στιγμή τό παιδί νά θελήσει κάτι ἄλλο ἀπό αὐτό, πού τοῦ προορίζει ὁ γονιός του, τότε ἀνοίγουν οἱ ὀχετοί τῆς ἀσχήμιας στή συμπεριφορά τοῦ γονιοῦ. Καί ὅλα αὐτά στό ὄνομα τῆς... ἀγάπης.
Ὑπεραγία Θεοτόκε συνέτισον ἡμᾶς.
Ἀρχιμ. Σ. Δ.