Στήν ζωή τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν ὑπάρχουν ὧρες, κατά τίς ὁποῖες φαίνεται, σάν νά τούς ἔχει ὁ Θεός ἐγκαταλείψει. Καί τότε ὁ ἄνθρωπος ἐκ βάθους τῆς καρδίας του κράζει πρός τόν Θεό: «Γιατί ἀπέστρεψες, Κύριε, τό πρόσωπό Σου ἀπό μένα; Γιατί ἄφησες καί μέ ἐκάλυψε τό σκοτάδι; Καί ἐσκότισε τήν ψυχή μου ὁ Σατανᾶς; Εἶναι φοβερό γιά τήν ψυχή, νά εὑρίσκεται σέ τέτοιο σκοτάδι! Σέ σκοτάδι πού τῆς δίνει προαίσθηση τοῦ σκότους τῆς κολάσεως. Ἐπίστρεψέ με στό φῶς τῶν ἐντολῶν Σου! Κάμε εὐθεῖα τήν ὁδό μου!»
Μερικές φορές, τότε πού ἀρχίζουμε νά ζοῦμε τήν χαρά τοῦ Χριστοῦ, ὁ ἐχθρός μας, μᾶς φέρνει τήν πιό μεγάλη λύπη. Αὐτός εἶναι ὁ κλῆρος ὅλων ἐκείνων πού ζοῦν γιά τόν Κύριο, στή ζωή αὐτή. Γιά παράδειγμα: Πᾶς στήν Ἐκκλησία. Γεμίζεις εἰρήνη καί χαρά ἀπό τήν θεία Κοινωνία. Καί κάποτε ἀμέσως μετά, σοῦ ἔρχεται ἕνας φοβερός πειρασμός! Καί μαζί μ' αὐτόν μιά λύπη πολύ βαθειά.
* * *
Ὅσο τά πάθη ζοῦν μέσα μας, ὅσο ὁ παλαιός ἄνθρωπος ζεῖ ἀκόμη μέσα μας, πολλή λύπη θά δοκιμάζουμε στή ζωή μας, ἀπό πολλούς πειρασμούς.
Ἀκόμη καί οἱ ἅγιοι, μερικές φορές κυριεύονται ἀπό διαβολική ἀπελπισία καί ἀθυμία. Ἀλλά, ἄν ἀκόμη καί ἅγιοι, περνᾶνε πίκρες, τί μποροῦμε νά περιμένουμε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί; Ὁ ἐχθρός, πολλές φορές, μᾶς πληγώνει! Μέ τί; Μέ τήν ὀργή τῆς καρδιᾶς μας· καί μέ τήν ραθυμία τῆς καρδιᾶς μας! Ἀποροῦμε τότε. Καί διερωτώμαστε. Γιατί Κύριε; Ἀλήθεια. Γιατί;
Γιά νά νικήσουμε τά αἰσθήματα αὐτά, ὀφείλομε νά στρεφόμαστε διαρκῶς πρός τόν Θεό καί νά εἴμαστε πάντοτε μαζί Του. Μόνο τότε δέν θά πολιορκηθοῦμε καί δέν θά νικηθοῦμε ἀπό τόν ἐχθρό.
Ὑπάρχει ὅμως καί ἄλλο μέσο νά ἀποφύγουμε τούς πειρασμούς: Εἶναι ἡ εὐρύχωρη ὁδός τοῦ κόσμου! Ἄν σύ παραδοθῆς ἀπό μόνος σου στίς ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου, ἡ ἀθυμία θά σέ ἀφήσει γιά κάποιο διάστημα. Γιά ὅσο διαρκοῦν τά γλέντια! Ὅμως τό θέμα δέν ἐλύθη! Θά γίνεις αἰχμάλωτος τους. Θά γίνει γιά σένα ἀνάγκη! Καί θά βρίσκεις ἀνάπαυση καί χαρά μόνο καί μόνο σ᾿ αὐτά. Ὅμως, ὁ Θεός, γιά νά σέ φυλάξει ἀπό τήν φρικτή αὐτή παγίδα, σέ συμβουλεύει νά τήν ἀποφύγεις αὐτήν τήν παγίδα τοῦ διαβόλου! Γιατί, ὁ διάβολος, θά σέ συντρίψει καί μέ τό δόλωμα τῆς πλατείας ὁδοῦ τῆς ἁμαρτίας, θά σέ ὁδηγήσει στήν αἰώνια ἀπώλεια.
Πολλές φορές, ὅταν περνᾶμε δοκιμασίες, ἀκόμη καί χωρίς νά τό θέλομε, τίς ἀντιμετωπίζομε μέ λιποψυχία, μέ γογγυσμό, καί μέ βλασφημίες κατά τοῦ Κυρίου! Μά γιατί μᾶς συμβαίνει αὐτό; Γιατί δέν κάνομε τόν κόπο, νά ἰδοῦμε, τί ὠφέλεια θά μᾶς προκύψει. Γιατί δέν θέλουμε νά δοῦμε, ὅτι ἡ καρδιά μας ἐχόντρυνε (πνευματικά)· ὅτι ἔγινε ὑπερήφανη, μοιχαλίδα, μοχθηρή καί πονηρή· ὅτι στρέφεται στά γήϊνα. Ὅταν ὅμως ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται σέ τέτοια πνευματική κατάσταση, μόνος του δέν μπορεῖ οὔτε νά καθαρισθῆ, οὔτε νά ταπεινωθῆ, οὔτε νά ὑποταχθῆ στόν Θεό μέ ἄλλο τρόπο, παρά μόνο ἄν ἀντιμετωπίσει σκληρές δοκιμασίες μέ μεγάλη ὑπομονή καί πίστη.
(Ἀπό τό βιβλίο: Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ)