Οι Φαρισαίοι δεν έμεναν ικανοποιημένοι με τα θαύματα, που έκανε ο Κύριος. Τα εύρισκαν χωρίς πολλή σημασία. Και του ζητούσαν ένα θαύμα με ιδιαίτερη σημασία: ένα – όπως το έλεγαν οι ίδιοι – «σημείον εκ του ουρανού»[1] Η απαίτησή τους για ένα τέτοιο θαύμα, έκφραση μιας δικής τους αντίληψης για τα σημεία και τα θαύματα, επανελήφθη πολλές φορές. «Η γενεά αύτη σημείον ζητεί»[2], μας πληροφορεί ο Κύριος. Την ίδια απαίτηση με τους Φαρισαίους είχαν και οι Σαδδουκαίοι• παρ’ όλο που το πιστεύω τους διέφερε τόσο πολύ από το πιστεύω των Φαρισαίων[3].
Την αξίωσή τους αυτή για «σημείο εκ του ουρανού», μερικές φορές την διετύπωσαν και ενώπιον του λαού.Και να ένα παράδειγμα: Ο Κύριος έκαμε ένα θαύμα. Επλήθυνε πέντε άρτους. Και με αυτούς εχόρτασε μια ανθρωποθάλασσα: πέντε χιλιάδες άνδρες και αμέτρητες γυναίκες και παιδιά. Εκείνοι το θαύμα αυτό το είδαν με τα ίδια τους τα μάτια. Και έφαγαν από αυτό το «τραπέζι». Σωματικά χόρτασαν. Μα πνευματικά δεν το κατάλαβαν. Και γι’ αυτό δεν χόρτασαν. Και εκφράζοντας την πείνα τους είπαν στον Κύριο! «Τι σημείον ποιείς, ίνα ίδωμεν και πιστεύσωμέν Σοι; Οι πατέρες ημών το μάννα έφαγον εν τη ερήμω, καθώς έστι γεγραμμένον• άρτον εκ του ουρανού έδωκεν αυτοίς φαγείν»[4]. Ο θαυματουργικός πολλαπλασιασμός των άρτων στα χέρια του Σωτήρος δεν τους εφάνηκε αρκετός! Γιατί είχε γίνει με την σιωπή και με την αγία ταπείνωση, που διεπότιζαν όλες τις ενέργειες του Θεανθρώπου! Αυτοί όμως εχρειάζοντο θέαμα! Αυτοί ήθελαν κάτι το εντυπωσιακό, κάτι που να κάνει εφφέ! Ήθελαν λόγου χάριν: Να σκεπασθή ο ουρανός με μαύρα σύννεφα! Να αντηχήσουν βροντές! Να λάμψουν αστραπές! Και τα ψωμιά να πέσουν από τον ουρανό!Κάτι το ανάλογο ζητούσαν και οι αρχιερείς και οι άρχοντες των Ιουδαίων, όταν ο Θεάνθρωπος είχε ευδοκήσει να ανεβασθή στον Σταυρό. «Οι αρχιερείς Τον εμπαίζανε. Το ίδιο έκαναν και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι και οι φαρισαίοι. Έλεγαν• Άλλους έσωσε. Τον εαυτό του δεν μπορεί να τον σώση; Τίποτε δεν είναι! Αν είναι ο βασιλεύς του Ισραήλ, εδώ θα το δείξη! Αν κατεβή αυτή την στιγμή από τον σταυρό! Μόνο τότε θα πιστεύσωμε σ’ αυτόν[5]. Το παραδέχονται, ότι ο Χριστός έκαμε θαύματα.
Το παραδέχονται ότι αυτά που είχε κάμει ήταν θαύματα. Και ταυτόχρονα τα υποτιμούν. Και υποτιμώντας τα αρνούνται. Αρνούνται τα θαύματα, που έκαμε ο Θεός με την ευσπλαγχνία Του. Και Του ζητούν θαύμα κομμένο στα μέτρα των αντιλήψεών τους. Μα αν ένα τέτοιο θαύμα εγίνετο, δεν θα μπορούσε πια να επιτύχη ο σκοπός, για τον οποίο ήλθε ο Θεάνθρωπος στη γη. Και φυσικά δεν θα είχαμε πια απολύτρωση. Τέτοια θαύματα ποθούσαν και ποθούν να ιδούν, όλοι οι ελαφρόμυαλοι, περίεργοι και άκριτοι.
Ένα τέτοιο θαύμα πόθησε να ιδή από τον Κύριο και ο Ηρώδης[6]. Αυτός, το σημείο το ήθελε «για να σκοτώση τον καιρό του» ευχάριστα! Και επειδή δεν του έγινε το χατήρι, τον επήρε τον Κύριο στην κοροϊδία! Και ευρήκε έτσι ευκαιρία για διασκέδαση!
http://www.orthodoxfathers.com/THaymata-simeia-Agios-Ignatios-Alexandrovits-Mpriantsianinoph/zitoysan-PHarisaioi