Μετά από πολλά χρόνια , κάποιος οικογενειάρχης σκέφτηκε ότι ο δρόμος που είχε ακολουθήσει , δεν ήταν αυτός που πραγματικά ήθελε .....
Πίστευε πως έπρεπε να γίνει ασκητής , και να βρίσκεται έτσι πιο κοντά στο θεό , που τόσο ποθούσε η ψυχή του ....
Τα μεσάνυχτα μιας ημέρας ο άνθρωπος που ήθελε να γινει ασκητής σκέφτηκε:
Τα μεσάνυχτα μιας ημέρας ο άνθρωπος που ήθελε να γινει ασκητής σκέφτηκε:
"Ηρθε η ώρα να παρατήσω το σπιτι μου και να πάω να βρω το Θεό.
Αχ, ποιος με κρατούσε τόσον καιρό μεσα σ'αυτό το ψέμα;"
Ο Θεός ψιθύρισε: Εγώ !
Μα τα αυτιά του ανθρώπου ήτανε κλειστά.
Με ενα μωρό αποκοιμισμένο στην αγκαλιά της , κειτόνταν η γυναίκα του και κοιμόταν ήσυχη δίπλα του στο κρεβάτι τους...
Ο άνθρωπος είπε:
"Ποιοί είστε εσείς που με πλανούσατε τόσον καιρό;"
Η φωνή ξαναμίλησε: "Αυτοί , είναι ο Θεός".
Μα εκείνος , και πάλιν δεν άκουσε.
Το μωρό έβγαλε μια φωνή μέσα στον ύπνο του , και σφίχτηκε πιο κοντά στη μητέρα του.
Ήταν η κραυγή Του Θεού !Ο Θεός πρόσταξε:
"Στάσου ασυλλόγιστε, μην αφήνεις το σπίτι σου!".
Μα εκείνος δεν άκουε τίποτε.
Ο Θεός αναστέναξε , και είπε θλιμμένος:
"Γιατί ο δούλος μου με παρατά και πηγαίνει αλλού να με γυρέψει;"
"Εγώ , Είμαι εδώ , μέσα στο σπίτι του , μέσα στην γυναίκα του , μέσα στο παιδί του , κι΄ αυτός δεν με βλεπει , δεν με ακούει , δεν με αισθάνεται , και πάει αλλού για να με ψάξει ! »
Ραμπιτρανάθ Ταγκόρ ,
Νόμπελ Λογοτεχνίας.
http://odevontas.blogspot.com/2009/01/blog-post_23.html