Τί είδους «αφεντικό» είναι ένας Θεός που από την πρώτη στιγμή της επί γης παρουσίας Του δέχεται δεσμά;
Και ποιά είναι αυτά τα δεσμά;
Κατ’ αρχήν, και μόνο με το γεγονός της Ενανθρώπησής Του, ο Θεός αποφασίζει ελευθέρα να μπει σε… ένα σωρό δεσμά! Στα δεσμά της ανθρώπινης φύσης!
Δεσμά χώρου: Αυτός που δεν χωράει πουθενά, δέχεται να χωρέσει μέσα στη μήτρα μιας Γυναίκας, της Παναγίας.
Δεσμά χρόνου: Αυτός που είναι Άναρχος και Άχρονος δέχεται να γεννηθεί μέσα στην ανθρώπινη ιστορία και να λάβει «αρχή χρονική».
Δεσμά του σώματος: Δέχεται να πεινάσει, να διψάσει, να ιδρώσει, να κοπιάσει, να πονέσει…
Τα πρώτα δεσμά, μετά τη Γέννησή Του, που δέχθηκε ο Ενανθρωπήσας Θεός είναι τα σπάργανά Του!
Πώς μπορεί να είναι «αφεντικό» ένας Θεός, ο οποίος, με το που άνοιξε τα μάτια Του επί της γης, δέχεται να Τον δέσουν και να Τον τυλίξουν με μωρουδίστικες φασκιές;
Και γιατί ένας Θεός καταδέχεται να Τον τυλίξουν με σπάργανα;
Διότι, όχι μόνο δεν είναι «αφεντικό» και «τύραννος», αλλά είναι ο μόνος αληθινός ελευθερωτής μας! Λέει χαρακτηριστικά ένα ωραίο τροπάριο των Χριστουγέννων ότι ο Χριστός δέθηκε με σπάργανα, για να λύσει τα δικά μας δεσμά· τα δικά μας σπάργανα! Δέθηκε, για να μας ελευθερώσει!
Και ποιά είναι τα δικά μας δεσμά;
Είναι τα πλήθη των αμαρτιών μας! «Εσπαργανώθης Χριστέ, όπως διάρρηξης μου τα σπάργανα, σειράς τε των πταισμάτων μου, μόνε αγαθέ και φιλάνθρωπε».
Με άλλα λόγια τα σπάργανα του Χριστού είναι η πηγή της ελευθερίας μας!
Δικαιολογημένα, λοιπόν, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος γι’ αυτά τα σπάργανα λέει στο χριστουγεννιάτικο λόγο του:
«Θέλω να πανηγυρίσω. Θέλω να χορέψω. Και αντί για κιθάρα και αυλό, θέλω να πάρω στα χέρια μου τα σπάργανα του Χριστού. Αυτά είναι η ελπίδα μου. Αυτά είναι η ζωή μου. Αυτά είναι η σωτηρία μου. Αυτά είναι η κιθάρα μου. Από αυτά παίρνω δύναμη και ψάλλω μαζί με τους αγγέλους: Δόξα εν υψίστοις Θεώ».
Για φαντασθείτε, να βλέπατε έναν άνθρωπο να γλεντάει την ελευθερία του χορεύοντας, και κρατώντας σαν σημαία ελευθερίας ένα κουρελόπανο! Ίσως να σκανδαλισθεί κανείς, και να πει ότι ο Χρυσόστομος, από τη πολλή του χαρά, τα παραλέει. Και όμως! Ένα ακόμη τροπάριο τον δικαιώνει. Λέει κάπου ο κανόνας της εορτής για τον Νεογέννητο Χριστό: «Ράκει σπαργανούται· λύει δε πολύπλοκους σειράς παραπτώσεων». Με κουρέλια, λέει, δέθηκε ο Χριστός, για να μας λύσει από τα δεσμά των αμαρτιών μας, που τα είχαμε κάνει «μαλλιά-κουβάρια». Όχι απλώς «σειράς παραπτώσεων», αλλά «πολύπλοκους σειράς παραπτώσεων»! Από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει ο Χριστός με τα μπερδεμένα μας δεσμά;
Δένεται λοιπόν ο Χριστός με τα σπάργανα, για να ελευθερώσει εμάς από τα πιο απάνθρωπα αφεντικά: από την αμαρτία και από τον διάβολο. «Δούλους ημάς εχθρού και αμαρτίας, ηλευθέρωσας Χριστέ», λέει ένα άλλο τροπάριο.
Ο διάβολος είναι ο δεσμοφύλακας μας και οι αμαρτίες μας είναι οι αλυσίδες μας, που μας στερούν την αληθινή ελευθερία.
(Αρχιμ. Βαρνάβα Λαμπρόπουλου, «Αναζητώντας ελευθερία». Ι.Μ.Προφήτου Ηλιού-Πρέβεζα)
http://vatopaidi.wordpress.com
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2010/12/blog-post_8623.html#ixzz19WwYVDrR