ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ
… Πέρασε μεγάλα βάσανα ἡ φρόνιμη καὶ πιστὴ κυρία Εὐθυμία, ποὺ παντρεύτηκε ἕναν ἄνδρα πολὺ δύστροπο καὶ τῆς ἔκανε τὴ ζωὴ ἀληθινὸ μαρτύριο.
Ὁ κ. Ἀριστοτέλης εἶχε βέβαια καὶ τὰ καλά του. ‘Ήταν ὅμως πολὺ ἀκαλλιέργητος, τραχύς, διαποτισμένος ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ βάναυσος πρὸς τὴν γυναίκα του. Ὡστόσο στὸ βάθος τῆς ψυχῆς του κάποια μυστικὴ σπίθα πίστεως ὑπῆρχε, κατάλοιπο ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Βαπτίσματός του. Ἦταν ὅμως σκεπασμένη κάτω ἀπὸ τὶς στάχτες τῶν ἁμαρτιῶν του. Γι’ αὐτὸ δὲν φαινόταν κανένα σημάδι της, ἀφοῦ ἄλλωστε δὲν εἶχε καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ τὴν συζυγικὴ πιστότητα πρὸς τὴν σύζυγό του δὲν τὴν τιμοῦσε, ἀλλὰ τὴν πρόδιδε ἀρκετὲς φορές. Ἑπόμενο ἦταν πρὸς τὴν σύζυγό του νὰ φέρεται σκληρά, μέχρι καὶ νὰ τὴν δέρνει ἄδικα…
Ὁ κ. Ἀριστοτέλης εἶχε βέβαια καὶ τὰ καλά του. ‘Ήταν ὅμως πολὺ ἀκαλλιέργητος, τραχύς, διαποτισμένος ἀπὸ τὸ κοσμικὸ πνεῦμα καὶ βάναυσος πρὸς τὴν γυναίκα του. Ὡστόσο στὸ βάθος τῆς ψυχῆς του κάποια μυστικὴ σπίθα πίστεως ὑπῆρχε, κατάλοιπο ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Βαπτίσματός του. Ἦταν ὅμως σκεπασμένη κάτω ἀπὸ τὶς στάχτες τῶν ἁμαρτιῶν του. Γι’ αὐτὸ δὲν φαινόταν κανένα σημάδι της, ἀφοῦ ἄλλωστε δὲν εἶχε καμιὰ σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ τὴν συζυγικὴ πιστότητα πρὸς τὴν σύζυγό του δὲν τὴν τιμοῦσε, ἀλλὰ τὴν πρόδιδε ἀρκετὲς φορές. Ἑπόμενο ἦταν πρὸς τὴν σύζυγό του νὰ φέρεται σκληρά, μέχρι καὶ νὰ τὴν δέρνει ἄδικα…
Ὅσο κακὸς ὅμως ἦταν ἐκεῖνος, τόσο καλὴ ἦταν ἡ γυναίκα του. Ἦταν ἕνα πρόβατο δίπλα σ’ ἕνα λύκο. Κι ὅμως δὲν ἀπόκαμνε, εἶχε μεγάλη ὑπομονή. Δὲν φώναζε, ἀλλ’ οὔτε καὶ ἡ καρδιά της ἔσταζε μίσος. Βέβαια, τὸ δάκρυ της ἦταν καυτὸ ποτάμι πολλὲς φορὲς καὶ τὸ κλάμα τῆς βουβό.
Ὡστόσο ποτὲ δὲν κατηγοροῦσε τὸν ἄνδρα της στὰ τέσσερα παιδιά τους, οὔτε καὶ τὸν διαπόμπευε κι ἔκανε κάτι γιὰ νὰ τὸν μειώσει στὴν συνείδησή τους. Ἀγαποῦσε τὴν οἰκογένειά της περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό της καὶ γι’ αὐτὸ ὑπέμενε καὶ σιωποῦσε. Θυσιαζόταν ἡ ἴδια, γιὰ νὰ μὴ διαλυθεῖ ἡ οἰκογένειά της καὶ μείνουν ζωντόρφανα καὶ δυστυχισμένα τὰ παιδιά της. Ἀλλὰ καὶ κεῖνα, ποὺ τὴν ἔβλεπαν ἀδικημένη, τὴν λυπόντουσαν καὶ τὴν ἀγαποῦσαν περισσότερο, καθὼς μάλιστα ἡ μαρτυρικὴ μητέρα τους ἦταν ἤπια καὶ στοργική. Καὶ ἦταν ἤρεμη, γιατί σιγόκαιγε στὴν καρδιά της ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό…
Ξαφνικὰ ὅμως ἔγινε κάτι τὸ ἀναπάντεχο. Ὁ μεγάλος κάβουρας, ὁ καρκίνος, αἰχμαλώτισε τὸν καημένο τὸν κ. Ἀριστοτέλη. Τὸν ἔσυρε καὶ τὸν ἔκλεισε στὸ μεγάλο Νοσοκομεῖο τῆς Πελοποννήσου. Αἰχμάλωτος πλέον δὲν μποροῦσε νὰ δραπετεύσει. Βέβαια, καὶ ἐκεῖ δὲν ξέχασε τὸν παλαιὸ ἑαυτό του. Τοὺς ἀναστάτωνε ὅλους. Ἡ γυναίκα του δίπλα του ἥσυχη, ἀλλὰ καὶ φοβισμένη τὸν ὑπηρετοῦσε, ἐνῶ τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ προσπαθοῦσε νὰ τὸν δαμάσει. Καὶ σιγὰ-σιγά, μία καὶ βοηθοῦσε καὶ ἡ ἀσθένεια, τὸ «θηρίο» δαμαζόταν.
Ἔτσι, αὐτὸς ποὺ τὶς πρῶτες μέρες φερόταν ἀγέρωχα καὶ περιφρονητικά, μάλιστα στὸν τόσο εὐσυνείδητο καὶ ἐπιμελῆ Ἱερέα-Ἐφημέριο τοῦ Νοσοκομείου, ὁ ὁποῖος τακτικὰ τὸν ἐπισκεπτόταν, κάποτε λύγισε. Ἦρθε στὰ λογικά του καὶ μὲ σοβαρότητα τοῦ εἶπε μία μέρα:
- Παππούλη, αὔριο στὶς 8 ἡ ὥρα τὸ βράδι, σὲ παρακαλῶ νὰ εἶσαι ἐδῶ. Θὰ εἶναι καὶ τὰ τέσσερα παιδιά μου καὶ ἡ γυναίκα μου. Σὲ θέλω γιὰ κάτι σοβαρό.
Ὡστόσο ποτὲ δὲν κατηγοροῦσε τὸν ἄνδρα της στὰ τέσσερα παιδιά τους, οὔτε καὶ τὸν διαπόμπευε κι ἔκανε κάτι γιὰ νὰ τὸν μειώσει στὴν συνείδησή τους. Ἀγαποῦσε τὴν οἰκογένειά της περισσότερο ἀπὸ τὸν ἑαυτό της καὶ γι’ αὐτὸ ὑπέμενε καὶ σιωποῦσε. Θυσιαζόταν ἡ ἴδια, γιὰ νὰ μὴ διαλυθεῖ ἡ οἰκογένειά της καὶ μείνουν ζωντόρφανα καὶ δυστυχισμένα τὰ παιδιά της. Ἀλλὰ καὶ κεῖνα, ποὺ τὴν ἔβλεπαν ἀδικημένη, τὴν λυπόντουσαν καὶ τὴν ἀγαποῦσαν περισσότερο, καθὼς μάλιστα ἡ μαρτυρικὴ μητέρα τους ἦταν ἤπια καὶ στοργική. Καὶ ἦταν ἤρεμη, γιατί σιγόκαιγε στὴν καρδιά της ἡ πίστη καὶ ἡ ἐλπίδα στὸν Ἐσταυρωμένο Χριστό…
Ξαφνικὰ ὅμως ἔγινε κάτι τὸ ἀναπάντεχο. Ὁ μεγάλος κάβουρας, ὁ καρκίνος, αἰχμαλώτισε τὸν καημένο τὸν κ. Ἀριστοτέλη. Τὸν ἔσυρε καὶ τὸν ἔκλεισε στὸ μεγάλο Νοσοκομεῖο τῆς Πελοποννήσου. Αἰχμάλωτος πλέον δὲν μποροῦσε νὰ δραπετεύσει. Βέβαια, καὶ ἐκεῖ δὲν ξέχασε τὸν παλαιὸ ἑαυτό του. Τοὺς ἀναστάτωνε ὅλους. Ἡ γυναίκα του δίπλα του ἥσυχη, ἀλλὰ καὶ φοβισμένη τὸν ὑπηρετοῦσε, ἐνῶ τὸ νοσηλευτικὸ προσωπικὸ προσπαθοῦσε νὰ τὸν δαμάσει. Καὶ σιγὰ-σιγά, μία καὶ βοηθοῦσε καὶ ἡ ἀσθένεια, τὸ «θηρίο» δαμαζόταν.
Ἔτσι, αὐτὸς ποὺ τὶς πρῶτες μέρες φερόταν ἀγέρωχα καὶ περιφρονητικά, μάλιστα στὸν τόσο εὐσυνείδητο καὶ ἐπιμελῆ Ἱερέα-Ἐφημέριο τοῦ Νοσοκομείου, ὁ ὁποῖος τακτικὰ τὸν ἐπισκεπτόταν, κάποτε λύγισε. Ἦρθε στὰ λογικά του καὶ μὲ σοβαρότητα τοῦ εἶπε μία μέρα:
- Παππούλη, αὔριο στὶς 8 ἡ ὥρα τὸ βράδι, σὲ παρακαλῶ νὰ εἶσαι ἐδῶ. Θὰ εἶναι καὶ τὰ τέσσερα παιδιά μου καὶ ἡ γυναίκα μου. Σὲ θέλω γιὰ κάτι σοβαρό.
Ὁ Ἱερέας δέχθηκε εὐχαρίστως τὴν ἀπρόσμενη πρόσκληση καὶ ἔστειλε μία σύντομη ὁλόθερμη εὐχὴ στὸν Οὐρανό: «Θεέ μου, λυπήσου τον καὶ ἐλέησέ τον». Τὴν ἄλλη μέρα καὶ τὴν ὁρισμένη ὥρα γύρω ἀπὸ τὸ κρεβάτι τοῦ ἀρρώστου τὰ τέσσερα παιδιά του, ἡ γυναίκα του καὶ ὁ Ἱερέας ἦσαν ἕτοιμοι ν’ ἀκούσουν αὐτὸ ποὺ εἶχε νὰ πεῖ ὁ ἄρρωστος ἀρχηγὸς τῆς οἰκογένειας.
-Παιδιά μου, μπροστά σας καὶ μπροστὰ στὸν Παππούλη θέλω νὰ ζητήσω ἕνα μεγάλο, ἕνα θερμὸ «συγγνώμη» ἀπὸ τὴν μητέρα σας, εἶπε ἀργὰ καὶ σταθερά. Καὶ συνέχισε:
-Γνωρίζετε πολὺ καλὰ τί ἔχει περάσει μαζί μου. Λυπᾶμαι βαθιὰ γιὰ ὅλα ὅσα τῆς ἔχω κάμει. Μπροστὰ στὸν Παππούλη καὶ τὸ Θεὸ καὶ ἐνώπιόν σας τὴν παρακαλῶ νὰ μὲ συγχώρεση. Εὐθυμία, μὲ συγχωρεῖς;
Ἡ γυναίκα ἔβαλε τὰ κλάματα. Τὸν εἶχε ἤδη συγχωρήσει.
-Ἔλα ἐδῶ, τῆς λέει. Τῆς παίρνει τὸ χέρι. καὶ τὸ φιλᾶ. Καὶ συνέχισε.
-Παιδιά μου, νὰ τὴν προσέχετε σὰν τὰ μάτια σας. Καὶ ὅση χαρὰ δὲν τῆς ἔδωσα ἐγώ, νὰ τῆς τὴν δώσετε ἐσεῖς. Αὐτὴ εἶναι ἡ τελευταία μου ἐπιθυμία.
Δὲν τοὺς ζήτησε τίποτε ἄλλο. Πρόσθεσε ὅμως:
-Ἄχ, αὐτὴ ἡ μητέρα σας. Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς ζωῆς τοῦ σπιτιοῦ μας!
Μετὰ παρακάλεσε τὸν Ἱερέα νὰ μείνει νὰ τὸν ἐξομολογήσει. Καὶ ἐξομολογήθηκε μίας ὁλόκληρης ζωῆς τὶς ἁμαρτίες καὶ δέχθηκε τὴν συγχωρητικὴ Εὐχή. Πόσο ἠρέμησε, πόσο ἡσύχασε! Ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ σιδερένιο κλουβὶ τῆς κακίας του. Ὁ λύκος ἔγινε ἀρνί.
-Παιδιά μου, μπροστά σας καὶ μπροστὰ στὸν Παππούλη θέλω νὰ ζητήσω ἕνα μεγάλο, ἕνα θερμὸ «συγγνώμη» ἀπὸ τὴν μητέρα σας, εἶπε ἀργὰ καὶ σταθερά. Καὶ συνέχισε:
-Γνωρίζετε πολὺ καλὰ τί ἔχει περάσει μαζί μου. Λυπᾶμαι βαθιὰ γιὰ ὅλα ὅσα τῆς ἔχω κάμει. Μπροστὰ στὸν Παππούλη καὶ τὸ Θεὸ καὶ ἐνώπιόν σας τὴν παρακαλῶ νὰ μὲ συγχώρεση. Εὐθυμία, μὲ συγχωρεῖς;
Ἡ γυναίκα ἔβαλε τὰ κλάματα. Τὸν εἶχε ἤδη συγχωρήσει.
-Ἔλα ἐδῶ, τῆς λέει. Τῆς παίρνει τὸ χέρι. καὶ τὸ φιλᾶ. Καὶ συνέχισε.
-Παιδιά μου, νὰ τὴν προσέχετε σὰν τὰ μάτια σας. Καὶ ὅση χαρὰ δὲν τῆς ἔδωσα ἐγώ, νὰ τῆς τὴν δώσετε ἐσεῖς. Αὐτὴ εἶναι ἡ τελευταία μου ἐπιθυμία.
Δὲν τοὺς ζήτησε τίποτε ἄλλο. Πρόσθεσε ὅμως:
-Ἄχ, αὐτὴ ἡ μητέρα σας. Εἶναι ὁ ἥλιος τῆς ζωῆς τοῦ σπιτιοῦ μας!
Μετὰ παρακάλεσε τὸν Ἱερέα νὰ μείνει νὰ τὸν ἐξομολογήσει. Καὶ ἐξομολογήθηκε μίας ὁλόκληρης ζωῆς τὶς ἁμαρτίες καὶ δέχθηκε τὴν συγχωρητικὴ Εὐχή. Πόσο ἠρέμησε, πόσο ἡσύχασε! Ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὸ σιδερένιο κλουβὶ τῆς κακίας του. Ὁ λύκος ἔγινε ἀρνί.
Τὴν ἄλλη μέρα τὸ πρωί, συμμετέχοντας στὴν Εὐχὴ «…ὡς ὁ ληστὴς ὁμολογῶ Σοι· μνήσθητί μου Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ Βασιλείᾳ Σου», κοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια «εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καὶ εἰς ζωὴν αἰώνιον»!
Σὲ λίγες μέρες ἀναχώρησε ἕτοιμος πλέον γιὰ τὴν ἄλλη Ζωή. Τὸ ἄριστο τέλος τοῦ κ. Ἀριστοτέλη ἦταν θρίαμβος τῆς ἀρετῆς τῆς συζύγου του.
Σὲ λίγες μέρες ἀναχώρησε ἕτοιμος πλέον γιὰ τὴν ἄλλη Ζωή. Τὸ ἄριστο τέλος τοῦ κ. Ἀριστοτέλη ἦταν θρίαμβος τῆς ἀρετῆς τῆς συζύγου του.
ΠΗΓΗ: περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ», Μάρτιος 2010, σελ. 119-120)
ΠΗΓΗ στὸ Διαδίκτυο : anavaseis.blogspot.com
ΠΗΓΗ στὸ Διαδίκτυο : anavaseis.blogspot.com