Ὅλες οἱ συμφορές μᾶς ἔρχονται, γιατί δέν ρωτᾶμε τούς πνευματικούς πατέρες πού εἶναι ταγμένοι νά μᾶς καθοδηγοῦν, κι οἱ ἱεράρχες καί πνευματικοί δέν ρωτοῦν τόν Κύριο πώς πρέπει νά ἐνεργήσουν. Ἄν ὁ Ἀδάμ ρωτοῦσε τόν Κύριο, ὅταν ἡ Εὕα τοῦ ἔδωσε νά γευτεῖ τόν καρπό, τότε ὁ Κύριος θά τόν φώτιζε κι ὁ Ἀδάμ δέν θ’ ἁμάρτανε.
Θά τό πῶ καί γιά τόν ἑαυτό μου: ὅλα τά ἁμαρτήματά μου καί τά λάθη μου ἔγιναν, γιατί τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς ἀνάγκης δέν ἐπικαλέστηκα τόν Κύριο. Τώρα ὅμως ἔμαθα νά ἱκετεύω τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, κι ὁ Κύριος μέ τίς εὐχές τοῦ πνευματικοῦ μέ φυλάγει.
Τό ἴδιο καί οἱ ἀρχιερεῖς, ἄν καί ἔχουν τό δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅμως δέν ἐννοοῦν σωστά τά πάντα, καί γι’ αὐτό ὀφείλουν τήν ὥρα τῆς ἀνάγκης νά ζητοῦν φώτιση ἀπό τόν Θεό. Αὐτοί ὅμως ἀκολουθοῦν τήν δική τους γνώμη κι ἔτσι προσβάλλουν τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί σκορπίζουν σύγχυση. Ὁ ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ ἔλεγε πώς ὅταν ἔδινε συμβουλές κατά τή γνώμη του, γίνονταν λάθη. Ἔτσι ὅλοι μας πρέπει νά μάθουμε τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν ἐπίγνωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅμως δέν κοπιάσουμε γιά νά τό μάθουμε αὐτό, δέν θά γνωρίσουμε ποτέ αὐτό τόν δρόμο.
Πρέπει νά θυμόμαστε πάντοτε πώς ὁ πνευματικός τελεῖ τό λειτούργημά του μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γι’ αὐτό ὀφείλουμε νά τόν σεβόμαστε. Πιστεύετε, ἀδελφοί, πώς ἄν τύχει καί πεθάνει κανείς ἐνώπιόν του πνευματικοῦ καί τοῦ πεῖ: «Ἅγιε πάτερ, εὐλόγησε μέ, νά δῶ τόν Κύριο στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», καί τοῦ ἀπαντήσει ὁ πνευματικός: «Πήγαινε, παιδί μου, καί δές τόν Κύριο», θά γίνει ὅ,τι τοῦ δώσει μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁ πνευματικός, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο καί στόν οὐρανό καί στή γῆ.
Ἔχουν μεγάλη δύναμη οἱ προσευχές τοῦ πνευματικοῦ. Ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερηφάνειάς μου ἔπαθα πολλά ἀπό τούς δαίμονες, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ταπείνωσε καί μ’ ἐλέησε μέ τίς προσευχές τοῦ πνευματικοῦ, καί τώρα ὁ Κύριός μου φανέρωσε πώς σέ αὐτούς ἀναπαύεται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γι’ αὐτό τούς ἔχω βαθύ σεβασμό. Μέ τίς προσευχές τούς παίρνουμε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀγαλλίαση γιά τόν Κύριο πού μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο πρός τή σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν τά λέει ὅλα στόν πνευματικό, τότε εἶναι ὁ δρόμος τοῦ στραβός καί δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἄν ὅμως τοῦ λέει κανείς τά πάντα, αὐτός πορεύεται κατ’ εὐθείαν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἕνας μοναχός μέ ρώτησε: «Πές μου, τί πρέπει νά κάνω γιά νά διορθώσω τή ζωή μου;» Τοῦ ἄρεσε νά τρώει πολύ καί ἀκαίρως.
Τοῦ εἶπα: «Γράφε κάθε μέρα πόσο ἔφαγες καί τί σκεφτόσουν, καί τό βράδυ διάβαζε τά στόν πνευματικό». Αὐτός ἀπάντησε: «Δέν μπορῶ νά τό κάμω αὐτό». Κι ἔτσι δέν μπόρεσε νά νικήσει τή μικρή ντροπή τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἀδυναμιῶν του κι ἔμεινε ἀδιόρθωτος, καί πέθανε ἀπό ἀποπληξία.
Ὅποιος θέλει νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα, ὀφείλει νά εἶναι ἀνδρεῖος καί σοφός καί πρέπει νά ρωτᾶ τόν πνευματικό του γιά τό κάθε τί. Κι ἄν ὁ πνευματικός δέν ἔχει ὁ ἴδιος πείρα ἀπό τήν προσευχή, ὁπωσδήποτε ζήτησε τή συμβουλή καί τήν εὐχή του, καί ὁ Κύριος θά σ’ ἐλεήσει καί θά σέ φυλάξει ἀπό τήν ὁδό τῆς πλάνης γιά τήν ταπείνωσή σου. Ἄν πάλι σκεφτεῖς πώς ὁ πνευματικός εἶναι ἄπειρος στή νοερά προσευχή, πώς ἀπασχολεῖται μέ μάταια πράγματα καί πώς πρέπει νά βρῶ ἐγώ μόνος μου τό δρόμο μέ τή μελέτη τῶν βιβλίων, τότε βρίσκεσαι κιόλας σ’ ἐπικίνδυνο δρόμο καί κοντά στήν πλάνη. Ξέρω πολλούς πού τούς ἀπάτησαν μ’ αὐτό τόν τρόπο οἱ λογισμοί τους κι ἀπό τήν περιφρόνησή τους γιά τόν πνευματικό δέν μπόρεσαν νά προοδεύσουν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει σοφία στήν ψυχή, ὅταν ὑπακοῦμε στίς συμβουλές τῶν ποιμένων μας.
Θά τό πῶ καί γιά τόν ἑαυτό μου: ὅλα τά ἁμαρτήματά μου καί τά λάθη μου ἔγιναν, γιατί τήν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ καί τῆς ἀνάγκης δέν ἐπικαλέστηκα τόν Κύριο. Τώρα ὅμως ἔμαθα νά ἱκετεύω τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, κι ὁ Κύριος μέ τίς εὐχές τοῦ πνευματικοῦ μέ φυλάγει.
Τό ἴδιο καί οἱ ἀρχιερεῖς, ἄν καί ἔχουν τό δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅμως δέν ἐννοοῦν σωστά τά πάντα, καί γι’ αὐτό ὀφείλουν τήν ὥρα τῆς ἀνάγκης νά ζητοῦν φώτιση ἀπό τόν Θεό. Αὐτοί ὅμως ἀκολουθοῦν τήν δική τους γνώμη κι ἔτσι προσβάλλουν τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί σκορπίζουν σύγχυση. Ὁ ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ ἔλεγε πώς ὅταν ἔδινε συμβουλές κατά τή γνώμη του, γίνονταν λάθη. Ἔτσι ὅλοι μας πρέπει νά μάθουμε τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν ἐπίγνωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅμως δέν κοπιάσουμε γιά νά τό μάθουμε αὐτό, δέν θά γνωρίσουμε ποτέ αὐτό τόν δρόμο.
Πρέπει νά θυμόμαστε πάντοτε πώς ὁ πνευματικός τελεῖ τό λειτούργημά του μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γι’ αὐτό ὀφείλουμε νά τόν σεβόμαστε. Πιστεύετε, ἀδελφοί, πώς ἄν τύχει καί πεθάνει κανείς ἐνώπιόν του πνευματικοῦ καί τοῦ πεῖ: «Ἅγιε πάτερ, εὐλόγησε μέ, νά δῶ τόν Κύριο στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», καί τοῦ ἀπαντήσει ὁ πνευματικός: «Πήγαινε, παιδί μου, καί δές τόν Κύριο», θά γίνει ὅ,τι τοῦ δώσει μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁ πνευματικός, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο καί στόν οὐρανό καί στή γῆ.
Ἔχουν μεγάλη δύναμη οἱ προσευχές τοῦ πνευματικοῦ. Ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερηφάνειάς μου ἔπαθα πολλά ἀπό τούς δαίμονες, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ταπείνωσε καί μ’ ἐλέησε μέ τίς προσευχές τοῦ πνευματικοῦ, καί τώρα ὁ Κύριός μου φανέρωσε πώς σέ αὐτούς ἀναπαύεται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γι’ αὐτό τούς ἔχω βαθύ σεβασμό. Μέ τίς προσευχές τούς παίρνουμε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀγαλλίαση γιά τόν Κύριο πού μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο πρός τή σωτηρία τῆς ψυχῆς.
Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν τά λέει ὅλα στόν πνευματικό, τότε εἶναι ὁ δρόμος τοῦ στραβός καί δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἄν ὅμως τοῦ λέει κανείς τά πάντα, αὐτός πορεύεται κατ’ εὐθείαν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἕνας μοναχός μέ ρώτησε: «Πές μου, τί πρέπει νά κάνω γιά νά διορθώσω τή ζωή μου;» Τοῦ ἄρεσε νά τρώει πολύ καί ἀκαίρως.
Τοῦ εἶπα: «Γράφε κάθε μέρα πόσο ἔφαγες καί τί σκεφτόσουν, καί τό βράδυ διάβαζε τά στόν πνευματικό». Αὐτός ἀπάντησε: «Δέν μπορῶ νά τό κάμω αὐτό». Κι ἔτσι δέν μπόρεσε νά νικήσει τή μικρή ντροπή τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἀδυναμιῶν του κι ἔμεινε ἀδιόρθωτος, καί πέθανε ἀπό ἀποπληξία.
Ὅποιος θέλει νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα, ὀφείλει νά εἶναι ἀνδρεῖος καί σοφός καί πρέπει νά ρωτᾶ τόν πνευματικό του γιά τό κάθε τί. Κι ἄν ὁ πνευματικός δέν ἔχει ὁ ἴδιος πείρα ἀπό τήν προσευχή, ὁπωσδήποτε ζήτησε τή συμβουλή καί τήν εὐχή του, καί ὁ Κύριος θά σ’ ἐλεήσει καί θά σέ φυλάξει ἀπό τήν ὁδό τῆς πλάνης γιά τήν ταπείνωσή σου. Ἄν πάλι σκεφτεῖς πώς ὁ πνευματικός εἶναι ἄπειρος στή νοερά προσευχή, πώς ἀπασχολεῖται μέ μάταια πράγματα καί πώς πρέπει νά βρῶ ἐγώ μόνος μου τό δρόμο μέ τή μελέτη τῶν βιβλίων, τότε βρίσκεσαι κιόλας σ’ ἐπικίνδυνο δρόμο καί κοντά στήν πλάνη. Ξέρω πολλούς πού τούς ἀπάτησαν μ’ αὐτό τόν τρόπο οἱ λογισμοί τους κι ἀπό τήν περιφρόνησή τους γιά τόν πνευματικό δέν μπόρεσαν νά προοδεύσουν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει σοφία στήν ψυχή, ὅταν ὑπακοῦμε στίς συμβουλές τῶν ποιμένων μας.
http://klision.blogspot.com/2010/01/blog-post_7907.html