Έλεγε ο π. Πορφύριος, ότι το ενδιαφέρον του καλού πατέρα για το παιδί του πρέπει να μείνει αμείωτο ακόμη και όταν το παιδί μεγαλώνει και σκληρύνεται και επανασταεί και δεν ακούει και δεν τον ακούει και παίρνει ακόμη και θέσεις εχθρικές και αντίθετες. Εκεί θα φανεί η δεξιότητα αλλα και η αγαπη του καλού πατέρα, γιατί τα παιδιά μέχρι να εισέλθουν στην ανδρική ηλικία κάνουν πολλές και ανέμπειρες και ανόητες ενέργειες και προκαλούν τους γονείς ειδικά τον πατέρα. Ο πατέρας καμιά φορά σκληρύνεται και απο απερισκεψία λησμονεί τη θέση του καλού πατέρα και γίνεται αστυνομικός σκληρός και κάνει στο παιδί του πολλές φορές, ανεπαν΄ρθωτο κακό. Αν το ανώριμο παιδί, ο νέος αυτός, ψυχολογήσει τον πατέρα του, ότι είναι πραγματικά καλός πατέρας, ότι κάνει παράλογες παραχωρήσεις και υπομονή πατρική, τότε το παιδί αυτό, μέχρι που θα πεθάνει, θα έχει συνεχώς στο στόμα του το όνομα του πατέρα του και θα λέει:
Εμένα ο πατέρας μου ήταν άγιος. τον γνώρισα, όταν είχα τις νεανικές μου τρέλες.
http://namarizathema.blogspot.com/2010/01/blog-post_6405.html