ΚΥΡΙΑΚΗ 31 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ: Ε' ΛΟΥΚΑ
ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ Λουκά ιστ' 19-31Η ΑΣΠΛΑΓΧΝΙΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ «Μνήσθητι ότι άπέλαβες σύ τα αγαθά σου έν τη ζωή σου»
Ή έκταση της ασπλαχνίας.
Πόσο ματώνει ή καρδιά, όταν σκεπτώμαστε πώς ή ιστορία αυτή αποτελεί σίγουρα το χαρακτηριστικό γνώρισμα, το σύμβολο της κοινωνίας μας! Με διάφορες παραλλαγές, με την ιδία όμως πάντοτε τραγικότητα, επαναλαμβάνεται ή ίδια ιστορία. Πόσοι και πόσοι αδιαφορούν για τη στέρηση και τη δυστυχία των αδελφών τους! Κλείνουν ερμητικά την καρδιά τους στον πόνο του συγγενή, του εργάτη, τού υπαλλήλου τους. Τεράστια ποσά δαπανούν οπουδήποτε και δεν δίνουν σε κάποιο αναξιοπαθούντα συνάνθρωπο τους.
Αλλά προσοχή, μη νομίσει κανείς ότι ή σκληροκαρδία είναι αποκλειστικό ελάττωμα των πλουσίων. Πολύ πιθανόν την ώρα πού αγανακτούμε για την ασπλαχνία ορισμένων να φερώμαστε και μείς σκληρά με άλλο τρόπο. Μήπως δεν υπάρχουν και άλλοι φτωχότεροι από μας; Τί κάναμε να τούς ανακουφίσουμε; Ενδιαφερθήκαμε για να πιάσει δουλειά ό άνεργος οικογενειάρχης πού έχει αποκάμει πια να μένει με τα χέρια δεμένα και να βλέπει τα παιδιά του να στερούνται;
Στείλαμε κάτι στη χήρα, πού παλεύει με το τίποτα να θρέψη δυο και τρία παιδιά; Η συνεχώς παραπονιόμαστε και μείς ότι δεν μας φτάνουν τα όσα παίρνουμε; «Είσαι φτωχός; έλεγε ό Μ. Βασίλειος σ' ένα κήρυγμα του, όταν είχε ξεσπάσει στην Καισαρεία πείνα φοβερή. Εξάπαντος υπάρχει και άλλος φτωχότερος από σένα. Εσύ έχεις τροφές για δέκα μέρες, εκείνος έχει μόνο για μια ώς άνθρωπος πονεμένος και ευσεβής... μη διστάσεις να δώσεις».
Και αλλού έλεγε για τούς σκληρόκαρδους πλούσιους. «Εάν αυτόν που γδύνει έναν καλοφορεμένο τον ονομάζουμε λωποδύτη, εκείνον πού αφήνει τον άλλο γυμνό, ενώ μπορεί να του προσφέρει ρουχισμό, διαφορετικά θα τον ονομάσουμε;». Και αυτός κατά έναν άλλο τρόπο είναι λωποδύτης. Άς εξετάσουμε προσεκτικά τη διαγωγή μας μήπως κι εμείς φερώμαστε σκληρόκαρδα στην τόση δυστυχία πού βλέπουμε γύρω μας.
Οι συνέπειες θα είναι φοβερές.
«Απέθανε και ό πλούσιος και ετάφη», συνέχισε ό Κύριος. Όση περιουσία και αν έχει κανείς δεν μπορεί να δωροδοκήσει τον θάνατο. Τελικά ό πλούσιος εξ αιτίας της ασπλαχνίας του βρέθηκε στον Άδη «έν βασάνοις».
Και όταν στην απόγνωση του ζήτησε από τον Αβραάμ να τον λυπηθεί και να στείλει τον ευτυχισμένο Λάζαρο να τον δροσίσει με μια σταγόνα νερό, πήρε την αμείλικτη απάντηση: «Τέκνον, μνήσθητι ότι άπέλαβες σύ τα αγαθά σου έν τη ζωή σου, και Λάζαρος ομοίως τα κακά· νύν δέ ώδε παρακαλείται, σύ δέ όδυνάσαι». Ό καθένας με την στάση του στην επίγεια ζωή του καθόρισε οριστικά πια τη θέση του έδώ. Άλλωστε μεταξύ μας υπάρχει ένα χάσμα αγεφύρωτο.
Φέρνει ρίγος και φρίκη ή κατάσταση του πλούσιου στον Άδη, όταν την καλοσκεφθούμε, αλλά ακόμη φέρνει κι ένα τεραστίας σημασίας μήνυμα, πού είναι καιρός να το αναλογιστούμε. Νομίζει κανείς ότι βλέπει μέσα από την παραβολή τις φλόγες του "Άδη να σχηματίζουν πύρινες γλώσσες καινά φωνάζουν: «Ή ασπλαχνία τιμωρείται!» Ό αψευδής λόγος του Θεού είναι σαφέστατος στο θέμα αυτό: Ή σκληροκαρδία μια μέρα θα τιμωρηθεί αυστηρά. Ό Θεός δεν παίζει. «Ή κρίσις άνέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος» (Ιακώβ, β' 13). Ή τιμωρία του Θεού θα είναι αυστηρότατη σ' εκείνον πού έκλεισε τα αυτιά του στον στεναγμό των αδελφών του.
Ό Κύριος δεν σπεύδει να επιβάλει τις κυρώσεις -και τον πλούσιο τον ανέχθηκε επί μακρόν. Συνεχώς δίνει νέες προθεσμίες, νέες ευκαιρίες, για να συναισθανθεί ό άσπλαχνος άνθρωπος την ένοχη του και να μετανοήσει.
Άς καλοσκεφθούμε λοιπόν, -όχι αύριο, αλλά τώρα!- το σοβαρό αυτό θέμα. Άς εξετάσουμε προσεκτικά τη ζωή μας. Έδώ κρίνεται το αιώνιο μέλλον μας. Εκείνος πού αδιαφορεί στο σπαρακτικό «πεινώ» του συνανθρώπου του θα τυραννιέται μ' ένα φοβερό «διψώ» στο καμίνι της αιώνιας οδύνης. Και άς παρακαλέσουμε θερμά τον Χριστό: «Ώ Κύριε μη με αφήσεις να ζήσω ούτε μια μέρα καθώς ό σημερινός πλούσιος. Αλλά άξίωσέ με τελειώνοντας τη ζωή μου με πίστη να βρεθώ κι εγώ στους κόλπους του Αβραάμ».
(ΑΠΟ ΤΟΝ "ΣΩΤΗΡΑ" ΚΑΙ ΤΗ "ΖΩΗ")